Novelle,
capìtulu 4
Læs
casæs de la quintana, arroxadæs pola fulgor, ya pahecìæn brilhar,
minaçando cun tornar incesæs in qualquier momento & prender in
tyamæs; a baxo l elemento ingafaba-se inexorablemente, los ripios
arregañabæn, læs lhatæs arrestalhabæn, læs telæs volabæn pa
riba, & los sous lùgubres cabos de fhelpeyos in tyamæs flrotabæn
arremolinando-se næs alturæs, cumo si fhueren spìritus malignos
nos sous elementos, in formaçon circular dançando
intencionadamente, consumiendo-se a si mesmos & biltando d'ente l
candor ende & aquende.
Solo
q'intos, cun un apelhidìu glrayon, todos salvarun lo q'andaba a
mano; los siervos & los servientes cun los señores sforçarun-se
por arrastra' los fardos que prendìæn læs tyamæs, por arramplar
cun un pouco mas de l marcu ardiente, por mitelos na caxa,
q'houbierun deixar que læs tyamæs apuradæs roubaren a l final.
Quantos
solo anhelabæn un intre d'aparada de l fhœw veloz, mirando a la
redolada por getar una possibilidà de reflexion, & esti ya
prendieræ todolos sous haberes; pœr una parte andaba amburando, &
de la outra, lo q'indagora cincaba na nœithe scura, ya brilhaba.
Characteres
teimosos, personæs voluntariosæs resjstierun ferozmente l inimigu
feroz & salvarun delhæs de cousæs cun perdiçon de læs sos
ceyes & pelo.
Infelizmente
hagora l guapu spìritu de la princesa renovaba l tracamundio l ermu,
hagora l allegre raso matutino pahecìæ cobierto, los sous wœyos
scurecìæn; el viescu & l prau tenìæn una appariencia
dramàtica & lherçosa.
Cabalgando
pœl tranquillu valhe, sin respecta' la suæ calmante frescor, mal
s'incontrabæn a unos passos de la fhœnte viva de l regeiru
q'aveirau decurre, quando la princesa vîu daquè extraño nos
bardiales de l valhe de la maheda a l fhundu, reconhociendo
immediatamente l tigre; saltando, cumo lu vieræ elha acabante
pintar, atyigou-se elhi, & esta figura causou una impresion mas
millagrosa que los terribles quadros q'acabante andabæn d'occupalos.
"Scapai,
miæ señora!", exclamou Honorio, "scapai!". Elha
torcîu l cabalhu pa l monte pindiu pœl q'a baxo venieræn.
El
muçu ente tanto approximou-se a la bestia, sacou la pistola &
disparou quando se sentîu cabo elhi abondo.
Non
obstante infelizmente falhou; el tigre blrincou a una veira, el
cabalhu aparou, sì q'ansì la fiera bestia continuou l sou camin a
riba, aìna tras la princesa.
Elha
forçou a l cabalhu a fhaze' lo que fhoi a fhazer, el trayectu pindiu
& penhascosu, in sin temer q'una tienra creatura, non avezada a
tal puxu, nun lo supportare.
Stimulau
pola amazona minaçada, extralimitou-se, cutiendo scontra los
pequenhos regodones de la rimada una vez & lhœw outra & a l
cabu spuœis d'un puxu violentu baltiou n sin fhuœrça a tierra.
La
guapa dama, resoluta & vivaz, nun deixou d'aparase arreitha, el
cabalhu tamien s'indreithou, solo que l tigre ya s'aveiraba, magar
que non cun rapidez violenta; el terreno irregular, læs piedræs
afhiladæs pahecìæn anday torgando l brìo, & cumo Honorio
volou directamente a tras d'elhi, tyantando-se-y cun templrança a l
par, elho pahecîu arrabialu & atiçar outra vez la suæ fhuœrça.
Intrambos
corredores tyigarun a l in par a l sitiu u la princesa apararæ cul
cabalhu; el cabalheiru inclinou-se, disparou & cutîu-y a l
monstro na cabeça cun la segunda pistola, de maneira
q'immediatamente se baltiou & se sporrîu na suæ lhongura,
deixando ver hagora mas la fhuœrça & la lherça de los que mal
remanecìæ lo phýsico.
Honorio
saltaræ de l cabalhu & ya s'axhenoyaræ n riba l animal,
amorteciendo los sous cabeiros movemientos & sofhitando na mano
dreitha la spada de caça sfundada.
El
muçu yera curiosu, saltaræ cumo lu tenìæ vistu la princesa bien
de vezes nel xhuœw de carreira a cintæs.
De
la mesma maneira, na arena d'equitaçon, la suæ bala cutîu la
cabeça l turcu n poste, directamente so l turbante, na tiesta, per
aìna, spetou la cabeça l mouru n suœlo cul sable snudu.
In
todælæs artes estæs tenìæ dotes & yera feliz, ende intrambæs
atoldarun.
"Acabai
cun elhi", dixo la princesa, "dà-mi la lherça que vos
manque cun læs garfiæs". — "Disculpai!",
retrucou-y el muçu, "ya anda bien muœrtu, & nun y quiero
stropia’ la pelheya que l pròximu hibierno rescamplarà na vuœssa
corça." —"Nun ser sacrìlegu!" Dixo la princesa;
"todo lo q’habita de la clemencia fhondeiro n coraçon
displriega-se n un momento cumo esti". — "You tamien"
-dixo Honorio- "nunca fhui mas pìu q’hagora; por esso pienso
n momentos mas allegres; mal miro esta pelheya por poder elha
accompañavos cul presto.
—"Siempre mi fhairà alcordar d'esti tremendu momento",
addicionou elha.
"Ansì
ye", respondîu el muçu cul carrielhu que se y tornaba roxu,
"un signu de triumphu mas innocente que quando læs armæs de
los inimigos que se vencen s'exhiben a l vincedor". — "Vou
alcordame de la vuœssa ousadìa & maña & nun se ha
menosprezia'l ser vòs quien a contar cun la miæ arrogancia &
cun la gracia l prìncipe de pœr vida.
Alçai-vos!
Ya
nun ha hi ya vida nel animal.
Pensèmus
no que vien!
Primeiro
que nada, alçai-vos!" — "Hagora ando de rodiyæs",
respondîu l muçu, "puœis ando n una postura que se dirìæ
prohibise-mi fhazer de qualquiera outra maneira, deixai-mi rogavos,
por gracia & por favor, que vos intornehes cara a min por tener
certeza n esti momento.
Tantæs
vezes que y pedì a l vuœssu home fholgar & prebendæs n outræs
travessìæs.
Quien
tien la suœrte de sentase a la vuœssa mesa, a quien vòs honrahes
cul intretenimiento de la vuœssa compañìa ha tener visto l mundo.
Los excursionistas irrumpen de todolos sitios, & quando se fhala
d'una vilha, d'un puntu importante de qualquiera parte l mundo, a
Eurigen siempre se y afhala la intruga, de si elhi mesmu anduvo pœr
hi.
Nun
se ye a infhoutar un in daquien, cumo n quien lo tien visto todo; ye
cumo si solo tuvier que s'exhibir a si mesmu pante outros".
"Alçai-vos!"
repetîu la princesa; "Nun mi prestarìæ querer & rogar
nada contra l convincemiento l mîou home, a nun ser, si nun me
tracamundio, la causa pola que vos arretuvo t’hagora, lhœw, aìna
dissipada.
La
suæ intençon yera vevos madurar cumo fhidalgu independiente
honrando-se a elhi & a vòs tanto a fhuœra cumo t’hagora n
casa, & pensei se'l vuœssu actu l mas recommendable passaporte
que un muçu sea a lhevar pœl mundo".
Que
n cuœntes d'una allegrìa moceira, una cierta tristura y passaræ
pœl rostro, nun tuvo tiempu la princesa
d'apercibilo, nin de spacio dar a l sou Sentir, puœis, txubiendo
aìna a l
monte, cun un nenhu de la mano, vieno una muyer dreitha scontra la
quadrielha que nòs ya conhocieræmus, & mal s'alçaræ Honorio,
cavillando, quando elha s'açoutou dando vozes & berrando n riba
l cadàvere, & por esta acçon & por una roupa pulchro,
decente, a l in par colorido & extraño adivinou-se ser elha l
ama & guardiana d'esta creatura que se sporrìæ scontra elha,
cumo tamien el nenhu de wœyos & riços negros sofhitando una
flrauta n mano, talque la maî, arrodiyando-se cabo elha tyorando
mènos violentamente, por ende cun commoçon profunda.
Novelle,
capìtulu 5
A
læs erupçones violentæs de passion d'esta infeliz muyer
continuarun, magar q'interrumpidamente, intermittentemente, un caldar
de pallabræs, cumo una regeira de phrases baltiando de penha n
penha.
Un
idioma natural, curtiu & franciu, fhaziendo-se caltriante &
commovedor.
In
baldre dìbemus querer traduzilæs a los nuœssos dialectos; nun
podemus sì q'ansì perde' la essencia approximada:
"Assassinarun-lu,
probe animal!
Assassinau
n sin necessidà!
Yeræs
dœndu & habìæs d'apousentar tranquillamente & sperar por
nòs outros; por doleti læs mulhidæs de læs tuæs patæs, &
nun tene' læs tuæs garfiæs ya fhuœrça!
Faltaba-ti
l sol calliente, por guarilæs.
Fhuisti
l mas guapu de la tuæ specie; Quien vîu nunca un tigre real dormir
tan gloriosamente, cumo tu eiquì cincæs, muœrtu, sin t'upar nunca
outra vez mas!
Quando
acordabæs de mañana a l alborecerin & abrìæs los brèfetes,
sporriendo la roxa lhingua, pahecìæs sorrinos, & quando ruxìæs,
apañabæs la cibeira de læs manœs d'una muyer, de los dedos d'un
nenhu!
Quantu
tiempu t'accompañemus næs tuæs travessìæs? Quantu tiempu nos
fhoi la tuæ compañìa importante & fructìfera!
A
nòs, vieno-nos de fheitho la cibeira de los fhartones & dulces
refrescos de los fhuœrtes.
Puœis
ya nun serà mas ansì!
Ai!
Ai!"
Elha
nun s'acabaræ queixar quando n monte a mediu camin de l castielhu
irrumpierun cabalheiros, q'aìna se reconhocierun ser de la
quadrielha caça l prìncipe, elhi mesmu n cabeça.
Caçando
na parte de pœr tras el cordal, vieran surdi' læs nublres incesæs
& pœr valhes & scobios, cumo n una cacerìa violentamente
intaìnada, tirarun pœl camin dreithu scontra esta triste siñal.
Blrincando
pœr riba la desnudez de piedra, apararun & mirarun-los,
concienciando-se de la imprevista quadrielha q'avultaba extrañamente
na superficie valreira.
Lhœw
de l primer reconhocemiento quedarun in silencio, & spuœis de
daquè repousu, lo que la vista nun arrevelou, explicou-se n poucæs
pallabræs.
Ansì,
el prìncipe mangou-se de lantre l extrañu acontecemiento inaudito,
un cìrculu de cabalheiros & ronceiros a l pie.
Nun
s’andaba indeciso no que fhaer; el prìncipe occupaba-se mandando,
fhaziendo complrir, quando un home mitîu-se n dientro l cìrculu,
altu de figura, coloridu & extrañamente vestidu egual que sposa
& fhiyu.
&
Hagora daba la familia xhunta reconhocemiento de dolor &
surprehesa.
L
home ente tanto, reverente, cincou a una distancia respeituosa de
lantre l prìncipe & dixo: "nun ye tiempu de reclamar, à
mîou señor & poderosu caçador, ta l lheon martsou, elhi tamien
anda ende tres el monte, sì q'ansì perdonai-vos-lu, tenèi
misericordia, que nun pereça cumo esti bœn animal! "
"El
lheon?" dixo l prìncipe, "tienes la suæ pista?" "Sì
, Señor! Un quintaniegu alhà baxo, que s'ampararæ
innecessariamente n riba una àrbole, ãpunto-mi mas a riba a
manzorga, solo que vi la gran tropa d'homes & cabalhos de
cara a min, you curiosu & precisando
d'adiuda, corrì eiquì". — "Intos", ordenou l
prìncipe, "la caça ha dir scontra esta veira; cargai læs
vuœssæs scopetæs, trabayai sele, nun ye un infortunio si lu
lhevahes a
læs profundezes de la mata. — Cun todo, a l cabu, bœn home, nun
seremus quien a perdonavos la vuœssa creatura; por ser vòs xole
abondo deixando-lu scapar!" — "El fhœw irrumpîu",
respondîu l cabeiru cabalheiru; "remanecimus quietos &
tensos", compensou aquelhi;
"spardîu-se aìna,
solo que lhœñe de nòs.
Tenìæmus
awa abondo na nuœssa defensa, sì q'ansì un cutidu de pòlvora
spañîu & açoutou-se-nos el fhœw n riba; intaìnamus &
hagora somus xhente infeliz".
El
prìncipe occupaba-se indagora mandando, non obstante pœr un intrin
todo pahecîu aparase, quando un home fhoi vistu saltando aìna dende
l vieyu castielhu de riba, q'aìna se reconhocîu se'l guarda que se
contractar por custodia'l talher de l pintor occupando l apartamento
a ende & supervisando los trabayadores.
Elhi
dîou ende saltando n sin fhuœlgu, lhœw indicou n poucæs
pallabræs: a riba tras el doîru circular mas altu, sporrîu-se l
lheon a l sol, a l pie d'una fhaya centenaria, & comportando-se
per tranquillu.
Cun
rabia sì q'ansì concluyîu l home: "Por que lhevarìæ a hieri
a la vilha la miæ scopeta, pol amor de lhimpiala?
De
tenela a mano, nun diba alçase outra vez, la pelheya serìæ miæ, &
diba bien presumir de lo barato que mi fhoi tenela la vida inteira".
El
prìncipe, a quien y valieræ tamien la suæ experiencia militar, que
ya dieræ cun casos u l mal inevitable minaçaba pœr varios
quadrantes, dixo: "Que garantìa vòs mi dahes, que si
perdonamus a l vuœssu lheon, nun dirà spardi' la ruina pœla tierra
de mîou?"
"Ende
esta muyer & esti nenhu", respondîu l paî aìna,
"compromitten-se a tornalu dœndu, tenelu tranquillu, ta que
trahiga la caxa valreira, puœis nòs lu traheremus de vuœlta
inoffensivu & in sin dañar".
El
nenhu pahecìœ querer experimenta' la suæ flrauta, un instrumento
de typu suavin que s'avezaba tyamar flrauta dulce; pœr un catsin
picoteou-la cumo una pipa; quien la sentîu soupo extrahe' los tonos
mas graciosos d'elha.
Ente
tanto, el prìncipe introgaræ a l guarda cumo txubieræ l lheon.
Compensou
cun esto ùltimo: "pœl scobiu, que s'amuralha a intrambæs
veiræs, fhoi siempre l ùnicu accessu & continuarà siendo l
ùnicu; sfiguremus dous carreiros, q'indagora conduzen a riba, de
tala maneira que nun ha hi quien poder dar a l castielhu incantau ma
pœr aquel primer caminin strẽithu, pal q'andæn preparahos el
spìritu & l gustu l prìncipe Friedrich".
De
puœis dalguna reflexion, quando l prìncipe mirou a la redolada pol
nenhu, siempre procediendo cun la mesma delicadeza que si fhuer un
preludio, volvîu-se a Honorio & dixo: "Vòs fhexzîstis
mũîtho wœy, completai la xheira!
Acoutai
l camìn strẽithu! —Tenèi preparadæs læs scopetæs,sì q’ansì
nun disparar primeiro, ta que la creatura ya nun se sea a assustar
d'outra maneira, si fhexzier falta prendèi un fhœw, que y dea
lherça quando quiera
baxar!
L
home & la muyer podran pœr outra parte quedar".
Honorio
mangou-se aìna a completa' læs òrdenes.
Novelle,
capìtulu 6
El
nenhu continuou la suæ melodìa, que nun yera una melodìa, yera una
riestra de sones sin lhey, & talvez por elho mas commoviente; los
spectadores avultabæn complacidos pola seqüencia cun fhorma d'un
Cantar, quando l paî intamou fhalar cun decente enthusiasmu &
continuou: "Dîous dîou sapiencia a l prìncipe & a l in
par conhocemiento de ser todælæs obræs de Dîous sabiæs, cada una
a la suæ maneira.
Contemplai
la penha sofhitando-se firme & n sin se mover, magar el clima &
la lhuz de l Sol!
Àrboles
per vieyos adornæn la suæ cabeça &, ansì coronahos paheç
elha distante; si balta una parte, nun cincarà quala yera: balta n
mũîthos catsos & cubre la rimada de la garma.
Cun
todo tampouco quieren remanecer estos ende, saltæn voluntariamente
fhondo, el regeiru pilha-los, lheva-los pa l rîo.
Sin
resjsistise, sin rebelase, angulosos non, tyanos & arrondiahos
ganhæn elhos per aìna l sou camin & martsæn de rîo n rîo, a
l cabu a l oceano, u los enormes se congregæn in manadæs & los
nanos s'apetiguñæn næs fhondonadæs.
Quien
afhalaga la gloria l Señor, a quien læs strelhæsa fhalagæn
d'eternidà n eternidà!
Por
que mirahes a la redolada a distancia?
Considerai
l abeya ende!
Acabante
ya la serœnda, colheitha elha, trabayadora & fhai una casa,
horizontal & vertical, cumo professora & apprehendiza.
Mirai
la fhormiga alhende!
Sabe
l sou camin & nun lu pierde, fhai un lhar de fhuœya d'herba,
migayæs de tierra & awuyæs de piñeira, egua-lu nel altor, solo
que trabayou de balde, por passa'l cabalhu pœr riba strapayando-lo &
sfhaziendo-lo todo.
Per
bien!
Triya
los sous cangos & sparde los sous banzos, aproveç-y. Runfia &
nun ye a arrepousar, por tene'l cabalheiru fheithu de l rocin colhaçu
l aire & compañeiru de la galerna, q'a l home lhevarà a ende, u
dir quiera, & a la muyer, u anxìe.
N
estæs, pente la mata palmeires, apahecîu l lheon, a passu seriu
cruzou l ermu, ende gubierna sobre todolos animales, & nada se y
resjste.
Non
obstante l home sabe la maneira d'adondalu, & la creatura mas
cruel tien-y reverencia ante la figura de Dîous, de la que los
seraphinos son fheithos, que sirven a l señor & a los sos
siervos.
Puœis
na cuœva de los lheones Daniel nun hesitou; remanecîu firme &
infhoutau, & l ruxìu bravu nun interrumpîu el sou pìu Cantar.
Esti
discursu, que se pronunciou cun la expresion d'un enthusiasmu
natural, accompañaba a l nenhu ende & aquende cun tonos
graciosos; quando l paî terminou, intamou intonar cun garganta pura,
voz brilhante & scalæs hàbiles lo que l paî executaba cun la
flrauta, que se fhixzo sentir n harmonìa, el nenhu cantou:
"Dende
los poços, eiqui n fhuœxhu
siento l Cantar de l propheta;
por
deleytalu n riba elhi los seraphinos pairæn,
tenrìæ lherça
de l bien?
El lheon & la lheona, a tras & a
lantre,
aveiræn-se-y dando-y vuœltæs;
sì,
prestarun-yos! los suaves, pìos cantares."
El
paî continuou accompañando la stropha cun la flrauta; cun todo lo
que fhoi particularmente surprehendente ye que l nenhu hagora
camudaba læs strophæs n una seqüencia differente & por ende,
quando nun se produzìæ un nuœvu significau, augmentaba l
sentimiento n sì mesmo & pœr sì mesmo d'una maneira
emocionante.
"Seraphinos
pairen pœr
riba & pœr baxo,
exaltando-nos cun
tonos, que mùsica celestial!
Nos poços, nel fhuœxhu
tenrìæ lherça l nenhu?
Estos suaves, pìos cantares
nun
deixæn veni'l infortunio;
anden
los seraphinos
ayures
pairando,
&
ye ansì que se fhai."
Intos
los très intamarun cun poder & elevaçon:
"Por
reyna'l Eterno na tierra,
& la suæ mirada pœlos mares;
los
lheones tornaran-se años,
& la ondia retrocederà.
La
spada snuda apara-se de guœlpe,
cumplren-se fe &
sperança;
l amor que s'arrevela
na oraçon millagrosu ye."
Todo
staba quieto, sentido, ascuîthaho, & a l dissipase los tonos, ye
quando se podìæ notar & sobre maneira, observa' la impresion.
Yera
cumo si todos s'apaciguaren, commoviendo-se cada un a la maneira de
sou.
El
prìncipe, cumo si hagora ya passare pœr alto la lhaceîra acabante
minaçalu, dispreziou la sposa, que, apoyada n elhi, nun deixou de
puxa'l panhuœlu bordau cobriendo-y los wœyos.
Valîu-y
bien senti'l peithu muçu alleviau de la presion cun la que la
afhogaræn los minutos anteriores.
Un
silencio perfeito dominou l enxame; pahecìæn scaeice' los
pelligros, sol fhœw & pœr riba l appariçon d'un lheon
q'arrepousaba qüestionadoramente.
Cun
una insinuaçon d'aveira' los cabalhos, el prìncipe primeiro punxo n
movemiento a l enxame; lhœw volvîu-se cara a la muyer & dixo-y:
"Intos pensahes que cul vuœssu Cantar, cul Cantar d'esti nenhu,
apaciguahes a l lheon u lu atoparehes cun la adiuda d'estos tonos de
flrauta, & lhœw sohes quien a trahelu de vuœlta inofensivu &
intactu trancau?" Affirmarun-y-lo, assegurando-y-lo &
xhurando-y-lo; a l castelhan addicionarun-yos-lu de gabiteiru.
Intainou
hagora l prìncipe cun unos poucos, la princesa tirou a lantre
seliquino cul remanente de la cohorte; solo que maî & fhiyu,
accompañando-se pol guarda que se fhexzieræ fhuœrte cun una
scopeta, txubierun mas pœlo pindio monte a riba.
Primeiro
d'intrar in scobiu, q'abrìæ l accessu a l castielhu, atoparun a los
caçadores que s'occupabæn amontonando broça seco & ansì poder
prender un gran fhœw n qualquier casu.
"Nun
fhai falta", dixo la muyer; "resolvese ha n sin todo esto".
Mas
a lantre, sentau n un catsu parede, vierun a Honorio, la suæ scopeta
doblre n cuœlho, n un puœstu preparando-se cara a todælæs
situaçones.
Cun
todo elhi pahecîu nun catar cun sigo a los que se-y aveirabæn;
avultaba andar calau n fhondos pensares, mirou a la revolada cumo
plasmau.
La
muyer fhalou-y cun un ruœgu: nun prende'l fhœw; elhi pahecìæ cun
todo poney pouca attençon a l sou discursu.
Elha
fhalou vividamente & glrayou: "guapu muçu, matæsti a l
mîou tigre, nun ti stou maldiciendo, perdona a l mîou lheon, bœn
rapaz!
Bendigo-te".
Honorio
mirou dreithu n frente, ende, u l sol nel sou camin intamaba baxar.
Novelle,
capìtulu 7
"Andæs
a la geta l poniente", glrayou la muyer; "fhaes bien, ende
ha hi mũîtho por fhazer; intaina solo, nun t'apures, supperaras-lo.
Solo
que primeiro suppera-te tu mesmu!" Por esto pahecìæ
rise elhi; la muyer dîou n txubir mas, nun fhoi a contenese por
mirar a los que quedabæn a tras; un sol arroxaho cobrìæ la suæ
cara, pensaba nun tener visto un rapaz mas guapu.
"Si
l vuœssu fhiyu -- dixo l guarda -- "tocando la flrauta &
cantando, cumo stahes convincida, ye quien a attraher & calmar a
l lheon, dominaremus-lu per fàcile, puœis el poderosu animal
collocou-se bien cabo læs bòvidæs abiertæs pente læs que fhuimus
a intrar na antoxana l castielhu, puœis la puœrtæ principal sta
interrada.
N
attrahiendo-lu l
nenhu ende, sou you intos a tranca' la abertura cun poucu sfhuœrçu,
& l rapaz, si yi paheç bien, zafase ha de l animal pœr una de
læs scaleirinæs spirales que se ven nel requeixu.
Querèmunos
asconder; solo q'hei mangame de tala maneira que læs miæs balæs in
qualquier momento podian venir n adiuda l nenhu".
"Læs
circumstanciæs nun son todæs necessariæs; Dîous & arte,
compassion & fortuna fhairan lo meyor". —"Serà-lo
ansì," transmittîu l guarda; "sì q'ansì conhoço los
mîous deberes.
Primeiro
conduzo-vos pœr una scaleira pindia ta la parede, xhusto de cara a l
accesu q’amentei indenantea you ; el nenhu baxarà, a l in par, a
la arena l circu, & attraherà ende a l animal apaciguau."
Esto
passou; guarda & maî aguaitabæn dende riba occultos, ente tanto
l nenhu apahecìæ na scaleirina n spiral na antoxana clara &
pœla abertura scura n frente disapahecìæ, sì q’ansì de smeno
deixou ascuîtha'l son de la suæ flrauta, que pouco a pouco fhoi
perdiendo-se & silenciou.
La
pausa fhoi presentimiento abondo; el ralru casu humanu andaba
confinau a l vieyu & pelligrosu caçador.
Dixo-se
a si que preferìæ dir personalmente a la scontra de l animal
pelligrosu; la maî, sì q'ansì, cun cara allegre, ascuîthando por
de mas, nun deixou nota' la minor smolriçon.
Al
cabu, la flrauta ascuîthou-se da nuœvo; el nenhu surdîu de l
fhuracu cun wœyos brilhantemente satisfeithos, el lheon tras d’elhi,
sele &, a lo que pahecìæ, cun daquè queixa.
Ende
& aquende revelaba ganæs de sporrise n tierra, el rapaz
lhevou-lu n semicìrculu pente los àrboles sin fhuœya &
coloridos, ta q'al final sentou so los postreiros rayos que l sol
mandaba pœr un wœcu næs ruinæs, & intamou outra vez el sou
Cantar tranquillizador, u la repetiçon nòs nun somus quien a
scapay:
"Dende
los poços, eiquì n fhuœxhu
ascuîtho l Cantar de l
propheta;
los seraphinos pairen por celebralo,
darà lherça
l bien?
El lheon & la lheona, pa tras & pa
lantre,
aveiræn-se dando-y vuœltæs;
sì, prestarun-yos!
los suaves, pìos cantares."
Ente
tanto, el lheon sporriera-se per cabo l nenhu & pousara-y la
pesada pata delantreira dreitha n cuœlho, acariciando-lu cun gracia
l nenhu, sì q'aìna catou cun sigo q'una afhilada canha de spinæs
se y spetaræ ente læs mulhidæs de læs patæs.
Curiadosamente,
puxou a fhuœra l artu que lu mancaba, sacou la suæ wufanda
infaxando la mulhida mancada de la fiera, & podiendo la maî ansì
inclinase cun braços abiertos d'allegrìa, & quiçabes lu
lhamare & applaudier cumo avezaba fhaer si nun fhuer dada cuœnta
pol puñu àsperu de l guarda de que l pelligro nun acabaræ.
Gloriosamente
continuou cantando l nenhu, de puœis de tocar cun poucæs notæs:
"Por
reyna'l Eterno na tierra,
& la suæ mirada pœlos mares;
los
lheones tornaran-se años,
& la ondia retrocederà.
La
spada snuda apara-se de guœlpe,
cumplren-se fe & sperança
l
amor que s'arrevela
na oraçon millagrosu ye".
Ye
possible pensar que næs traçæs d'una creatura tan bederre, el
tyrannu læs viescæs, el dèspota l reyno animal, podier apercibise
una expresion d'amabilidà, de satisfacçon agradecida, ansì passou
ende; & da veræs el nenhu na suæ transfiguraçon pahecìæ un
poderosu & victoriosu conquistador, non un conquistau, un home
mansu, cumo aquel dadu a la propria intençon pacìfica.
El
nenhu continuaba tocando la flrauta & cantando, a la maneira suæ
cruzando los renglrones & addicionando nuœvos:
"&
ansì passa cun nenhos bœnos,
a quien los seraphinos
acuden
prestosos p’aconseyar,
p’acçon ruina
prevenir,
p’acçon bœna fomentar.
Ansì
clamæn,
firmemente stremando
a l sou fhiyu queridu,
de
l viescu, gran tyrannu
a la suæ tienra rodiya,
cun Sentir
pìu
& melodìa".