11.12.18

Novelle capítulos 4, 5 & 6 (Goethe)


Audio

Novelle, capìtulu 4

Læs casæs de la quintana, arroxadæs pola fulgor, ya pahecìæn brilhar, minaçando cun tornar incesæs in qualquier momento & prender in tyamæs; a baxo l elemento ingafaba-se inexorablemente, los ripios arregañabæn, læs lhatæs arrestalhabæn, læs telæs volabæn pa riba, & los sous lùgubres cabos de fhelpeyos in tyamæs flrotabæn arremolinando-se næs alturæs, cumo si fhueren spìritus malignos nos sous elementos, in formaçon circular dançando intencionadamente, consumiendo-se a si mesmos & biltando d'ente l candor ende & aquende.

Solo q'intos, cun un apelhidìu glrayon, todos salvarun lo q'andaba a mano; los siervos & los servientes cun los señores sforçarun-se por arrastra' los fardos que prendìæn læs tyamæs, por arramplar cun un pouco mas de l marcu ardiente, por mitelos na caxa, q'houbierun deixar que læs tyamæs apuradæs roubaren a l final.

Quantos solo anhelabæn un intre d'aparada de l fhœw veloz, mirando a la redolada por getar una possibilidà de reflexion, & esti ya prendieræ todolos sous haberes; pœr una parte andaba amburando, & de la outra, lo q'indagora cincaba na nœithe scura, ya brilhaba.

Characteres teimosos, personæs voluntariosæs resjstierun ferozmente l inimigu feroz & salvarun delhæs de cousæs cun perdiçon de læs sos ceyes & pelo.

Infelizmente hagora l guapu spìritu de la princesa renovaba l tracamundio l ermu, hagora l allegre raso matutino pahecìæ cobierto, los sous wœyos scurecìæn; el viescu & l prau tenìæn una appariencia dramàtica & lherçosa.

Cabalgando pœl tranquillu valhe, sin respecta' la suæ calmante frescor, mal s'incontrabæn a unos passos de la fhœnte viva de l regeiru q'aveirau decurre, quando la princesa vîu daquè extraño nos bardiales de l valhe de la maheda a l fhundu, reconhociendo immediatamente l tigre; saltando, cumo lu vieræ elha acabante pintar, atyigou-se elhi, & esta figura causou una impresion mas millagrosa que los terribles quadros q'acabante andabæn d'occupalos.

"Scapai, miæ señora!", exclamou Honorio, "scapai!". Elha torcîu l cabalhu pa l monte pindiu pœl q'a baxo venieræn.

El muçu ente tanto approximou-se a la bestia, sacou la pistola & disparou quando se sentîu cabo elhi abondo.

Non obstante infelizmente falhou; el tigre blrincou a una veira, el cabalhu aparou, sì q'ansì la fiera bestia continuou l sou camin a riba, aìna tras la princesa.

Elha forçou a l cabalhu a fhaze' lo que fhoi a fhazer, el trayectu pindiu & penhascosu, in sin temer q'una tienra creatura, non avezada a tal puxu, nun lo supportare.

Stimulau pola amazona minaçada, extralimitou-se, cutiendo scontra los pequenhos regodones de la rimada una vez & lhœw outra & a l cabu spuœis d'un puxu violentu baltiou n sin fhuœrça a tierra.

La guapa dama, resoluta & vivaz, nun deixou d'aparase arreitha, el cabalhu tamien s'indreithou, solo que l tigre ya s'aveiraba, magar que non cun rapidez violenta; el terreno irregular, læs piedræs afhiladæs pahecìæn anday torgando l brìo, & cumo Honorio volou directamente a tras d'elhi, tyantando-se-y cun templrança a l par, elho pahecîu arrabialu & atiçar outra vez la suæ fhuœrça.

Intrambos corredores tyigarun a l in par a l sitiu u la princesa apararæ cul cabalhu; el cabalheiru inclinou-se, disparou & cutîu-y a l monstro na cabeça cun la segunda pistola, de maneira q'immediatamente se baltiou & se sporrîu na suæ lhongura, deixando ver hagora mas la fhuœrça & la lherça de los que mal remanecìæ lo phýsico.

Honorio saltaræ de l cabalhu & ya s'axhenoyaræ n riba l animal, amorteciendo los sous cabeiros movemientos & sofhitando na mano dreitha la spada de caça sfundada.

El muçu yera curiosu, saltaræ cumo lu tenìæ vistu la princesa bien de vezes nel xhuœw de carreira a cintæs.

De la mesma maneira, na arena d'equitaçon, la suæ bala cutîu la cabeça l turcu n poste, directamente so l turbante, na tiesta, per aìna, spetou la cabeça l mouru n suœlo cul sable snudu.

In todælæs artes estæs tenìæ dotes & yera feliz, ende intrambæs atoldarun.

"Acabai cun elhi", dixo la princesa, "dà-mi la lherça que vos manque cun læs garfiæs". — "Disculpai!", retrucou-y el muçu, "ya anda bien muœrtu, & nun y quiero stropia’ la pelheya que l pròximu hibierno rescamplarà na vuœssa corça." —"Nun ser sacrìlegu!" Dixo la princesa; "todo lo q’habita de la clemencia fhondeiro n coraçon displriega-se n un momento cumo esti". — "You tamien" -dixo Honorio- "nunca fhui mas pìu q’hagora; por esso pienso n momentos mas allegres; mal miro esta pelheya por poder elha accompañavos cul presto. —"Siempre mi fhairà alcordar d'esti tremendu momento", addicionou elha.

"Ansì ye", respondîu el muçu cul carrielhu que se y tornaba roxu, "un signu de triumphu mas innocente que quando læs armæs de los inimigos que se vencen s'exhiben a l vincedor". — "Vou alcordame de la vuœssa ousadìa & maña & nun se ha menosprezia'l ser vòs quien a contar cun la miæ arrogancia & cun la gracia l prìncipe de pœr vida.

Alçai-vos!

Ya nun ha hi ya vida nel animal.

Pensèmus no que vien!

Primeiro que nada, alçai-vos!" — "Hagora ando de rodiyæs", respondîu l muçu, "puœis ando n una postura que se dirìæ prohibise-mi fhazer de qualquiera outra maneira, deixai-mi rogavos, por gracia & por favor, que vos intornehes cara a min por tener certeza n esti momento.

Tantæs vezes que y pedì a l vuœssu home fholgar & prebendæs n outræs travessìæs.

Quien tien la suœrte de sentase a la vuœssa mesa, a quien vòs honrahes cul intretenimiento de la vuœssa compañìa ha tener visto l mundo. Los excursionistas irrumpen de todolos sitios, & quando se fhala d'una vilha, d'un puntu importante de qualquiera parte l mundo, a Eurigen siempre se y afhala la intruga, de si elhi mesmu anduvo pœr hi.

Nun se ye a infhoutar un in daquien, cumo n quien lo tien visto todo; ye cumo si solo tuvier que s'exhibir a si mesmu pante outros".

"Alçai-vos!" repetîu la princesa; "Nun mi prestarìæ querer & rogar nada contra l convincemiento l mîou home, a nun ser, si nun me tracamundio, la causa pola que vos arretuvo t’hagora, lhœw, aìna dissipada.

La suæ intençon yera vevos madurar cumo fhidalgu independiente honrando-se a elhi & a vòs tanto a fhuœra cumo t’hagora n casa, & pensei se'l vuœssu actu l mas recommendable passaporte que un muçu sea a lhevar pœl mundo".

Que n cuœntes d'una allegrìa moceira, una cierta tristura y passaræ pœl rostro, nun tuvo tiempu la princesa d'apercibilo, nin de spacio dar a l sou Sentir, puœis, txubiendo aìna a l monte, cun un nenhu de la mano, vieno una muyer dreitha scontra la quadrielha que nòs ya conhocieræmus, & mal s'alçaræ Honorio, cavillando, quando elha s'açoutou dando vozes & berrando n riba l cadàvere, & por esta acçon & por una roupa pulchro, decente, a l in par colorido & extraño adivinou-se ser elha l ama & guardiana d'esta creatura que se sporrìæ scontra elha, cumo tamien el nenhu de wœyos & riços negros sofhitando una flrauta n mano, talque la maî, arrodiyando-se cabo elha tyorando mènos violentamente, por ende cun commoçon profunda.

Novelle, capìtulu 5

A læs erupçones violentæs de passion d'esta infeliz muyer continuarun, magar q'interrumpidamente, intermittentemente, un caldar de pallabræs, cumo una regeira de phrases baltiando de penha n penha.

Un idioma natural, curtiu & franciu, fhaziendo-se caltriante & commovedor.

In baldre dìbemus querer traduzilæs a los nuœssos dialectos; nun podemus sì q'ansì perde' la essencia approximada:

"Assassinarun-lu, probe animal!

Assassinau n sin necessidà!

Yeræs dœndu & habìæs d'apousentar tranquillamente & sperar por nòs outros; por doleti læs mulhidæs de læs tuæs patæs, & nun tene' læs tuæs garfiæs ya fhuœrça!

Faltaba-ti l sol calliente, por guarilæs.

Fhuisti l mas guapu de la tuæ specie; Quien vîu nunca un tigre real dormir tan gloriosamente, cumo tu eiquì cincæs, muœrtu, sin t'upar nunca outra vez mas!

Quando acordabæs de mañana a l alborecerin & abrìæs los brèfetes, sporriendo la roxa lhingua, pahecìæs sorrinos, & quando ruxìæs, apañabæs la cibeira de læs manœs d'una muyer, de los dedos d'un nenhu!

Quantu tiempu t'accompañemus næs tuæs travessìæs? Quantu tiempu nos fhoi la tuæ compañìa importante & fructìfera!

A nòs, vieno-nos de fheitho la cibeira de los fhartones & dulces refrescos de los fhuœrtes.

Puœis ya nun serà mas ansì!

Ai!
Ai!"

Elha nun s'acabaræ queixar quando n monte a mediu camin de l castielhu irrumpierun cabalheiros, q'aìna se reconhocierun ser de la quadrielha caça l prìncipe, elhi mesmu n cabeça.

Caçando na parte de pœr tras el cordal, vieran surdi' læs nublres incesæs & pœr valhes & scobios, cumo n una cacerìa violentamente intaìnada, tirarun pœl camin dreithu scontra esta triste siñal.

Blrincando pœr riba la desnudez de piedra, apararun & mirarun-los, concienciando-se de la imprevista quadrielha q'avultaba extrañamente na superficie valreira.

Lhœw de l primer reconhocemiento quedarun in silencio, & spuœis de daquè repousu, lo que la vista nun arrevelou, explicou-se n poucæs pallabræs.

Ansì, el prìncipe mangou-se de lantre l extrañu acontecemiento inaudito, un cìrculu de cabalheiros & ronceiros a l pie.

Nun s’andaba indeciso no que fhaer; el prìncipe occupaba-se mandando, fhaziendo complrir, quando un home mitîu-se n dientro l cìrculu, altu de figura, coloridu & extrañamente vestidu egual que sposa & fhiyu.

& Hagora daba la familia xhunta reconhocemiento de dolor & surprehesa.

L home ente tanto, reverente, cincou a una distancia respeituosa de lantre l prìncipe & dixo: "nun ye tiempu de reclamar, à mîou señor & poderosu caçador, ta l lheon martsou, elhi tamien anda ende tres el monte, sì q'ansì perdonai-vos-lu, tenèi misericordia, que nun pereça cumo esti bœn animal! "

"El lheon?" dixo l prìncipe, "tienes la suæ pista?" "Sì , Señor! Un quintaniegu alhà baxo, que s'ampararæ innecessariamente n riba una àrbole, ãpunto-mi mas a riba a manzorga, solo que vi la gran tropa d'homes & cabalhos de cara a min, you curiosu & precisando d'adiuda, corrì eiquì". — "Intos", ordenou l prìncipe, "la caça ha dir scontra esta veira; cargai læs vuœssæs scopetæs, trabayai sele, nun ye un infortunio si lu lhevahes a læs profundezes de la mata. — Cun todo, a l cabu, bœn home, nun seremus quien a perdonavos la vuœssa creatura; por ser vòs xole abondo deixando-lu scapar!" — "El fhœw irrumpîu", respondîu l cabeiru cabalheiru; "remanecimus quietos & tensos", compensou aquelhi; "spardîu-se aìna, solo que lhœñe de nòs.

Tenìæmus awa abondo na nuœssa defensa, sì q'ansì un cutidu de pòlvora spañîu & açoutou-se-nos el fhœw n riba; intaìnamus & hagora somus xhente infeliz".

El prìncipe occupaba-se indagora mandando, non obstante pœr un intrin todo pahecîu aparase, quando un home fhoi vistu saltando aìna dende l vieyu castielhu de riba, q'aìna se reconhocîu se'l guarda que se contractar por custodia'l talher de l pintor occupando l apartamento a ende & supervisando los trabayadores.

Elhi dîou ende saltando n sin fhuœlgu, lhœw indicou n poucæs pallabræs: a riba tras el doîru circular mas altu, sporrîu-se l lheon a l sol, a l pie d'una fhaya centenaria, & comportando-se per tranquillu.

Cun rabia sì q'ansì concluyîu l home: "Por que lhevarìæ a hieri a la vilha la miæ scopeta, pol amor de lhimpiala?

De tenela a mano, nun diba alçase outra vez, la pelheya serìæ miæ, & diba bien presumir de lo barato que mi fhoi tenela la vida inteira".

El prìncipe, a quien y valieræ tamien la suæ experiencia militar, que ya dieræ cun casos u l mal inevitable minaçaba pœr varios quadrantes, dixo: "Que garantìa vòs mi dahes, que si perdonamus a l vuœssu lheon, nun dirà spardi' la ruina pœla tierra de mîou?"

"Ende esta muyer & esti nenhu", respondîu l paî aìna, "compromitten-se a tornalu dœndu, tenelu tranquillu, ta que trahiga la caxa valreira, puœis nòs lu traheremus de vuœlta inoffensivu & in sin dañar".

El nenhu pahecìœ querer experimenta' la suæ flrauta, un instrumento de typu suavin que s'avezaba tyamar flrauta dulce; pœr un catsin picoteou-la cumo una pipa; quien la sentîu soupo extrahe' los tonos mas graciosos d'elha.

Ente tanto, el prìncipe introgaræ a l guarda cumo txubieræ l lheon.

Compensou cun esto ùltimo: "pœl scobiu, que s'amuralha a intrambæs veiræs, fhoi siempre l ùnicu accessu & continuarà siendo l ùnicu; sfiguremus dous carreiros, q'indagora conduzen a riba, de tala maneira que nun ha hi quien poder dar a l castielhu incantau ma pœr aquel primer caminin strẽithu, pal q'andæn preparahos el spìritu & l gustu l prìncipe Friedrich".

De puœis dalguna reflexion, quando l prìncipe mirou a la redolada pol nenhu, siempre procediendo cun la mesma delicadeza que si fhuer un preludio, volvîu-se a Honorio & dixo: "Vòs fhexzîstis mũîtho wœy, completai la xheira!

Acoutai l camìn strẽithu! —Tenèi preparadæs læs scopetæs,sì q’ansì nun disparar primeiro, ta que la creatura ya nun se sea a assustar d'outra maneira, si fhexzier falta prendèi un fhœw, que y dea lherça quando quiera baxar!

L home & la muyer podran pœr outra parte quedar".

Honorio mangou-se aìna a completa' læs òrdenes.

Novelle, capìtulu 6

El nenhu continuou la suæ melodìa, que nun yera una melodìa, yera una riestra de sones sin lhey, & talvez por elho mas commoviente; los spectadores avultabæn complacidos pola seqüencia cun fhorma d'un Cantar, quando l paî intamou fhalar cun decente enthusiasmu & continuou: "Dîous dîou sapiencia a l prìncipe & a l in par conhocemiento de ser todælæs obræs de Dîous sabiæs, cada una a la suæ maneira.

Contemplai la penha sofhitando-se firme & n sin se mover, magar el clima & la lhuz de l Sol!

Àrboles per vieyos adornæn la suæ cabeça &, ansì coronahos paheç elha distante; si balta una parte, nun cincarà quala yera: balta n mũîthos catsos & cubre la rimada de la garma.

Cun todo tampouco quieren remanecer estos ende, saltæn voluntariamente fhondo, el regeiru pilha-los, lheva-los pa l rîo.

Sin resjsistise, sin rebelase, angulosos non, tyanos & arrondiahos ganhæn elhos per aìna l sou camin & martsæn de rîo n rîo, a l cabu a l oceano, u los enormes se congregæn in manadæs & los nanos s'apetiguñæn næs fhondonadæs.

Quien afhalaga la gloria l Señor, a quien læs strelhæsa fhalagæn d'eternidà n eternidà!

Por que mirahes a la redolada a distancia?

Considerai l abeya ende!

Acabante ya la serœnda, colheitha elha, trabayadora & fhai una casa, horizontal & vertical, cumo professora & apprehendiza.

Mirai la fhormiga alhende!

Sabe l sou camin & nun lu pierde, fhai un lhar de fhuœya d'herba, migayæs de tierra & awuyæs de piñeira, egua-lu nel altor, solo que trabayou de balde, por passa'l cabalhu pœr riba strapayando-lo & sfhaziendo-lo todo.

Per bien!

Triya los sous cangos & sparde los sous banzos, aproveç-y. Runfia & nun ye a arrepousar, por tene'l cabalheiru fheithu de l rocin colhaçu l aire & compañeiru de la galerna, q'a l home lhevarà a ende, u dir quiera, & a la muyer, u anxìe.

N estæs, pente la mata palmeires, apahecîu l lheon, a passu seriu cruzou l ermu, ende gubierna sobre todolos animales, & nada se y resjste.

Non obstante l home sabe la maneira d'adondalu, & la creatura mas cruel tien-y reverencia ante la figura de Dîous, de la que los seraphinos son fheithos, que sirven a l señor & a los sos siervos.

Puœis na cuœva de los lheones Daniel nun hesitou; remanecîu firme & infhoutau, & l ruxìu bravu nun interrumpîu el sou pìu Cantar.

Esti discursu, que se pronunciou cun la expresion d'un enthusiasmu natural, accompañaba a l nenhu ende & aquende cun tonos graciosos; quando l paî terminou, intamou intonar cun garganta pura, voz brilhante & scalæs hàbiles lo que l paî executaba cun la flrauta, que se fhixzo sentir n harmonìa, el nenhu cantou:

"Dende los poços, eiqui n fhuœxhu
siento l Cantar de l propheta;
por deleytalu n riba elhi los seraphinos pairæn,
tenrìæ lherça de l bien?
El lheon & la lheona, a tras & a lantre,
aveiræn-se-y dando-y vuœltæs;
sì, prestarun-yos! los suaves, pìos cantares."

El paî continuou accompañando la stropha cun la flrauta; cun todo lo que fhoi particularmente surprehendente ye que l nenhu hagora camudaba læs strophæs n una seqüencia differente & por ende, quando nun se produzìæ un nuœvu significau, augmentaba l sentimiento n sì mesmo & pœr sì mesmo d'una maneira emocionante.

"Seraphinos pairen pœr riba & pœr baxo,
exaltando-nos
cun tonos, que mùsica celestial!
Nos poços, nel fh
uœxhu tenrìæ lherça l nenhu?
Estos suaves, pìos cantares
nun deixæn veni'l infortunio;
an
den los seraphinos ayures pairando,
& ye ansì que se fhai."

Intos los très intamarun cun poder & elevaçon:

"Por reyna'l Eterno na tierra,
& la suæ mirada pœlos mares;
los lheones tornaran-se años,
& la ondia retrocederà.
La spada snuda apara-se de guœlpe,
cumplren-se fe & sperança;
l amor que s'arrevela
na oraçon millagrosu ye."

Todo staba quieto, sentido, ascuîthaho, & a l dissipase los tonos, ye quando se podìæ notar & sobre maneira, observa' la impresion.

Yera cumo si todos s'apaciguaren, commoviendo-se cada un a la maneira de sou.

El prìncipe, cumo si hagora ya passare pœr alto la lhaceîra acabante minaçalu, dispreziou la sposa, que, apoyada n elhi, nun deixou de puxa'l panhuœlu bordau cobriendo-y los wœyos.

Valîu-y bien senti'l peithu muçu alleviau de la presion cun la que la afhogaræn los minutos anteriores.

Un silencio perfeito dominou l enxame; pahecìæn scaeice' los pelligros, sol fhœw & pœr riba l appariçon d'un lheon q'arrepousaba qüestionadoramente.

Cun una insinuaçon d'aveira' los cabalhos, el prìncipe primeiro punxo n movemiento a l enxame; lhœw volvîu-se cara a la muyer & dixo-y: "Intos pensahes que cul vuœssu Cantar, cul Cantar d'esti nenhu, apaciguahes a l lheon u lu atoparehes cun la adiuda d'estos tonos de flrauta, & lhœw sohes quien a trahelu de vuœlta inofensivu & intactu trancau?" Affirmarun-y-lo, assegurando-y-lo & xhurando-y-lo; a l castelhan addicionarun-yos-lu de gabiteiru.

Intainou hagora l prìncipe cun unos poucos, la princesa tirou a lantre seliquino cul remanente de la cohorte; solo que maî & fhiyu, accompañando-se pol guarda que se fhexzieræ fhuœrte cun una scopeta, txubierun mas pœlo pindio monte a riba.

Primeiro d'intrar in scobiu, q'abrìæ l accessu a l castielhu, atoparun a los caçadores que s'occupabæn amontonando broça seco & ansì poder prender un gran fhœw n qualquier casu.

"Nun fhai falta", dixo la muyer; "resolvese ha n sin todo esto".

Mas a lantre, sentau n un catsu parede, vierun a Honorio, la suæ scopeta doblre n cuœlho, n un puœstu preparando-se cara a todælæs situaçones.

Cun todo elhi pahecîu nun catar cun sigo a los que se-y aveirabæn; avultaba andar calau n fhondos pensares, mirou a la revolada cumo plasmau.

La muyer fhalou-y cun un ruœgu: nun prende'l fhœw; elhi pahecìæ cun todo poney pouca attençon a l sou discursu.

Elha fhalou vividamente & glrayou: "guapu muçu, matæsti a l mîou tigre, nun ti stou maldiciendo, perdona a l mîou lheon, bœn rapaz!

Bendigo-te".

Honorio mirou dreithu n frente, ende, u l sol nel sou camin intamaba baxar.

Novelle, capìtulu 7

"Andæs a la geta l poniente", glrayou la muyer; "fhaes bien, ende ha hi mũîtho por fhazer; intaina solo, nun t'apures, supperaras-lo.

Solo que primeiro suppera-te tu mesmu!" Por esto pahecìæ rise elhi; la muyer dîou n txubir mas, nun fhoi a contenese por mirar a los que quedabæn a tras; un sol arroxaho cobrìæ la suæ cara, pensaba nun tener visto un rapaz mas guapu.

"Si l vuœssu fhiyu -- dixo l guarda -- "tocando la flrauta & cantando, cumo stahes convincida, ye quien a attraher & calmar a l lheon, dominaremus-lu per fàcile, puœis el poderosu animal collocou-se bien cabo læs bòvidæs abiertæs pente læs que fhuimus a intrar na antoxana l castielhu, puœis la puœrtæ principal sta interrada.

N attrahiendo-lu l nenhu ende, sou you intos a tranca' la abertura cun poucu sfhuœrçu, & l rapaz, si yi paheç bien, zafase ha de l animal pœr una de læs scaleirinæs spirales que se ven nel requeixu.

Querèmunos asconder; solo q'hei mangame de tala maneira que læs miæs balæs in qualquier momento podian venir n adiuda l nenhu".

"Læs circumstanciæs nun son todæs necessariæs; Dîous & arte, compassion & fortuna fhairan lo meyor". —"Serà-lo ansì," transmittîu l guarda; "sì q'ansì conhoço los mîous deberes.

Primeiro conduzo-vos pœr una scaleira pindia ta la parede, xhusto de cara a l accesu q’amentei indenantea you ; el nenhu baxarà, a l in par, a la arena l circu, & attraherà ende a l animal apaciguau."

Esto passou; guarda & maî aguaitabæn dende riba occultos, ente tanto l nenhu apahecìæ na scaleirina n spiral na antoxana clara & pœla abertura scura n frente disapahecìæ, sì q’ansì de smeno deixou ascuîtha'l son de la suæ flrauta, que pouco a pouco fhoi perdiendo-se & silenciou.

La pausa fhoi presentimiento abondo; el ralru casu humanu andaba confinau a l vieyu & pelligrosu caçador.

Dixo-se a si que preferìæ dir personalmente a la scontra de l animal pelligrosu; la maî, sì q'ansì, cun cara allegre, ascuîthando por de mas, nun deixou nota' la minor smolriçon.

Al cabu, la flrauta ascuîthou-se da nuœvo; el nenhu surdîu de l fhuracu cun wœyos brilhantemente satisfeithos, el lheon tras d’elhi, sele &, a lo que pahecìæ, cun daquè queixa.

Ende & aquende revelaba ganæs de sporrise n tierra, el rapaz lhevou-lu n semicìrculu pente los àrboles sin fhuœya & coloridos, ta q'al final sentou so los postreiros rayos que l sol mandaba pœr un wœcu næs ruinæs, & intamou outra vez el sou Cantar tranquillizador, u la repetiçon nòs nun somus quien a scapay:

"Dende los poços, eiquì n fhuœxhu
ascuîtho l Cantar de l propheta;
los seraphinos pairen por celebralo,
darà lherça l bien?
El lheon & la lheona, pa tras & pa lantre,
aveiræn-se dando-y vuœltæs;
sì, prestarun-yos! los suaves, pìos cantares."

Ente tanto, el lheon sporriera-se per cabo l nenhu & pousara-y la pesada pata delantreira dreitha n cuœlho, acariciando-lu cun gracia l nenhu, sì q'aìna catou cun sigo q'una afhilada canha de spinæs se y spetaræ ente læs mulhidæs de læs patæs.

Curiadosamente, puxou a fhuœra l artu que lu mancaba, sacou la suæ wufanda infaxando la mulhida mancada de la fiera, & podiendo la maî ansì inclinase cun braços abiertos d'allegrìa, & quiçabes lu lhamare & applaudier cumo avezaba fhaer si nun fhuer dada cuœnta pol puñu àsperu de l guarda de que l pelligro nun acabaræ.

Gloriosamente continuou cantando l nenhu, de puœis de tocar cun poucæs notæs:

"Por reyna'l Eterno na tierra,
& la suæ mirada pœlos mares;
los lheones tornaran-se años,
& la ondia retrocederà.
La spada snuda apara-se de guœlpe,
cumplren-se fe & sperança
l amor que s'arrevela
na oraçon millagrosu ye".

Ye possible pensar que næs traçæs d'una creatura tan bederre, el tyrannu læs viescæs, el dèspota l reyno animal, podier apercibise una expresion d'amabilidà, de satisfacçon agradecida, ansì passou ende; & da veræs el nenhu na suæ transfiguraçon pahecìæ un poderosu & victoriosu conquistador, non un conquistau, un home mansu, cumo aquel dadu a la propria intençon pacìfica.

El nenhu continuaba tocando la flrauta & cantando, a la maneira suæ cruzando los renglrones & addicionando nuœvos:

"& ansì passa cun nenhos bœnos,
a quien los seraphinos acuden
prestosos p’aconseyar,
p’acçon ruina prevenir,
p’acçon bœna fomentar.
Ansì clamæn,
firmemente stremando
a l sou fhiyu queridu,
de l viescu, gran tyrannu
a la suæ tienra rodiya,
cun Sentir pìu
& melodìa".

Fhœnte

No comments: