24.12.19

Acceleracionismo


Audio

Acceleracionismo: como una philosophìa residual prevîu l futuro u vivimus

Vèi copia primitiva

El mundo anda camudando a una velocidà trepidante — solo que pante delhos de pensadores, nun ye ràpido abondo. L acceleracionismo ye una idea pelligrosa ou fhala de los nuœssos tiempos confusos?

por Andy Beckett

Mediu sieglo ha, nel gran anhu hippie de 1967, un muçu scriptor reconhocidu de ficçon scientìfica americanu, Roger Zelazny, publicou l sou tercer textu. De variæs maneiræs, Lord of Light yera de la suæ èpocha, inredando-se pœla mythologïa hindù importada & pœl diàlogu còsmicu. Ente tanto, habiæn tamien intafharraduræs de daquè mas prospectivo & polìtico. Una vertiente de la trama refer-se a un collectivu revolucionarios que quer lheva’ la sociedà "a un nivel mas altu", transformando subitamente l actitude n relaçon a la technologïa. Zelazny tyamou-los acceleracionistas.

Elhi & l lhibru stan in gran parte scaheicidos hagora. Non obstante, cumo dixo l scriptor de ficçon scientìfica mas duradeiru JG Ballard in 1971, "lo que los scriptores de ficçon scientìfica moderna inventæn wœy, vòs & you gastaremus-lo mañana". Næs ùltimæs cinco dècadæs, & specialmente nos ùltimos anhos, bøna parte l mundo martsou mas aìna. Patrones de trabayu, cyclos polìticos, technologïæs quotidianæs, vezos & dispositivos de communicaçon, reconstrucçon d’urbes, acquisiçon & eliminaçon de bienes — todo esso accelerou. Ente q’esso, nel mesmu mediu sieglo, passou-y quasj que da fheitho disapercibido a los medios ou a l academia convencional, l acceleracionismo solidificou-se gradualmente dende un dispositivu ficcional ta un movemiento intelectual real: una nuœva maneira de pensar sobre l mundo contemporaneo & l sou potencial.

Los acceleracionistas argumentæn que la technologïa, particularmente la informàtica & l capitalismo, specialmente la variedà global mas aggressiva, ha accelerase massivamente & intensificase — sea por ser esti l meyor camin a segir pola humanidà, ou por nun haber alternativa. Los acceleracionistas favorecen l automaçon. Favorecen la fusion addicional de lo numèrico & de lo humano. Avezæn favorece’ la derregulaçon de los negocios & reduzir drasticamente l gubierno. Piensen que la xhente ha cessar d’illudise cun que l progressu econòmicu & tèchnicu ye a controlase. Avezæn pensar que la convulsion social & polìtica tien un valor per se.

L acceleracionismo, por tanto, vaî scontra l conservadorismo, el socialismo tradicional, la socialdemocracia, l ambientalismo, el proteccionismo, el populismo, el nacionalismo, el localismo & todælæs outræs ideologïæs que tratæn de moderar ou arreverti’l rhythmu de cambio ya enforma perturbador & apparentemente disruptivu de l mundo moderno. "L acceleracionismo ye una heresìa polìtica", scriben Robin Mackay & Armen Avanessian na suæ introducçon a #Accelerate:The Accelerationist Reader, un lhibru da quando alhouriante, da quando emocionante, que se publicou n 2014 & que continùa siendo la ùnica gìa adequada pa l movemiento existente.

Cumo outræs heresìæs, l acceleracionismo tuvo camadæs d’adeptos, declarahos ou no: transmittiendo læs suæs ideæs los unos a los outros, refinando delhæs & renunciando a outræs, communicando-se n un idioma privau, axhuntando-se a figuræs dominantes, competiendo por atopa’ la pròxima revelaçon de la fe, dividiendo-se n facçones, queimando-se. Existen, ou houbo, acceleracionistas de los USA, Canadà, Gran-Bretaña, Allemania, Italia & Francia. El movemiento produzîu lhibros, enxayos, diarios, manifiestos, cartafhuœyos electrònicos, batalhæs nos medios socialæs — & communicahos enigmàticos, quasj que non classificables, combinando ficçon dystòpica cun una gamma alhouriante de theorìa polìtica, cultural & econòmica.

Occasionalmente, los acceleracionistas occupæn puœstos de professor næs universidahes. Realizæn xhuntançæs pùblicæs sporàdicæs, a fin de pensar in voz alta, argumentar & acquerir conversos. Delhos de fragmentos que se gravaræn puœden alcontrase n YouTube: scenæs scuræs de moços intensos fhalando hypnoticamente sobre l futuro, polo commun cun mùsica electrònica & visualæs abstractos ximelgando-se a l fhundu, pante audienciæs da quando tracamundiadæs in salæs d’aula mal illuminadæs.

Alquando, probablemente mal houbo a penæs delhæs dezenæs d’acceleracionistas pœl mundo. El selho solo anda n usu regular de magar 2010, quando s’imprestou de l lhibru de Zelazny por Benjamin Noys, un fhuœrte crìticu l movemiento. Ente tanto, pœr dècadæs, mas que los pensadoræs contemporaneos orthodoxos, los acceleracionistas concentræn-se n mũîthæs de læs qüestiones centralæs de l final de l sieglo XX & inicio l sieglo XXI: l ascension de la Tsina; l ascension de l AI; que significa ser humano n una dòmina de dispositivos electrònicos intrusivos & viciantes; los fluxos apparentemente incontrolables de læs rulæs globales; el Poder de l capitalismo cumo una rede de deseos; la fronteira cada vez mas confusa ente lo figurativo & lo factual; la redefiniçon de læs nuœssæs mentes & cuœrpos por mùsicæs & cine cada vez mas ràpidos; & la complicidà, repulsa & emoçon que mũîthos de nòs sentimus cun la velocidà de la vida moderna.

"Todos vivimus n un systema operacional que se creou pola trìade accelerada de gerra, capitalismo & la IA wañante", diz Steve Goodman, un acceleracionista britànicu que ta contrabandeaba læs suæs ideæs dramàticæs conscientemente pa la mùsica de dança, pœr acio d’una acclamada gravadora, Hyperdub. "Preste ou no", argumenta Steven Shaviro, un observador americanu de l acceleracionismo, nel sou lhibru de 2015 sobre l movemiento No Speed Limit, "todos somus acceleracionistas hagora".

22401_HACMcvYW6s

Illustraçon de Bratislav Milenkovic


Celebra’ la velocidà & la tèchnica tien los sous pelligros. Ha un sieglo, los scriptores & artistas de l movemiento futurista italiano apassionaræn-se polæs màchinæs de la era industrial & la suæ apparente capacidà de revigorece’ la sociedà. Mũîthos futuristas accompañarun essa fascinaçon cul fascismo & cun la gerra. & Siendo delhæs d’obræs futuristas indagora admiradæs, la reputaçon de l movemiento nunca se recuperou.

Una de læs figuræs centralæs de l acceleracionismo ye l philòsopho britànicu Nick Land, que dîou palestræs na Universidà de Warwick na dècada de 1990 & lhœw abandonou abruptamente l academia. "Los philòsophos son viviseccionistas", scribîu n 1992. "Tienen la sapiencia exacta & reptiliana compartida por todolos q’experimentæn cousæs vivæs". Iain Hamilton Grant, un de los alumnos de Land, alcuœrda-se: "Siempre habiæ una tendencia n todos nòs por attrahe’ lo liberal, & Nick fhoi l meyor paha elho.”

Dende Warwick, Land publica prolificamente n internet, non siempre cul sou propriu nome, sobre la suppuœsta obsolescencia de la democracia occidental; tamien scribîu cun approbaçon sobre "biodiversidà humana" & "classificaçon humana capitalista" — la idea pseudoscientìfica, actualmente popular na extrema-dreitha, de que differentæs raçæs "naturalmente" se stremen nel mundo moderno; & sobre la suppuœstamente inevitable "disintegraçon de la specie humana" quando la intelligëncia artificial se torne bøna abondo.

Outros acceleracionistas hagora se distancien de Land. Grant, que dà philosophìa na Universidà de l oeste d’Anglaterra, diz d’elhi: “procuro nun lle' læs suæs cousæs. La xhente [nel movemiento acceleracionista] avergøña-se. Paheç-yos un maton. Quien ye acceleracionista, reflexivo, piensa: 'ta que puntu vaî lhøñe por de mas?' Solo que, nuœvamente, ta mesmamente fhazer essa intruga ye l oppuœsto de l acceleracionismo. ”L acceleracionismo nun tien que ver cun la restricçon”.

Ta l sou crìticu Benjamin Noys admitte tene'l movemiento una fascinaçon. "Accelerar ye una pallabra sexy", diz elhi — nun ye daquè commun na philosophìa. Los artistas decididamente transgressores Jake & Dinos Chapman associæn-se a l movemiento & son collaboradoræs de Land d'ha mũîthu tiempu. Una de læs suæs pincturæs grotescæs & frenèticæs sta na cobierta de los sous scriptos recopilados, Fanged Noumena, que se publicou n 2011, continiendo delhos de los episodios mas scuros & fascinantes de l acceleracionismo. A l intamu d’esti anhu, copiæs de segunda mano de l lhibru, q’hagora s'andæn re-imprimiendo, stabæn vendiendo-se n Amazon por £ 180.

Nos nuœssos tiempos politicamente febriles, læs ideæs impacientes, intemperantes & possiblemente revolucionariæs de l acceleracionismo pahecen relevantes, ou polo mènos intrigantes, cumo nunca indenantea. Noys diz: “los acceleracionistas siempre pahecen tener una respuœsta. Si l capitalismo sta diendo aìna, elhos dizen tener falta dir mas aìna. Si l capitalismo cute daquè na strada & diminui la velocidà”— cumo ocurrîu de magar la crisis financieira de 2008 — “dizen tener falta impulsase”. La campaña eleitoral disruptiva de los USA & la presidencia zuniega de Donald Trump, & læs suæs polìticæs ultracapitalistas, antigubernamentales, vieræn-se por un nùmeru creciente d’observadoræs — delhos allarmando-se, a outros prestando-yos — cumo la primer manifestaçon dominante d’una polìtica acceleracionista. Nos ùltimos anhos, Noys notou ideæs acceleracionistas "resonando" & siendo "circuladæs" ayures, dende partes protechnologïa de la ezquierda britànica ta ricos cìrculos libertarios & d’extrema-dreitha n Amèrica. In cartafhuœyos electrònicos alternativos a mandreitha, Land in particular tornou-se un nome a exorcizar. Los commentaristas observarun cun enthusiasmu læs connexiones ente delhæs de læs suæs ideæs & l pensamiento l bilhonariu libertariu de Silicon Valley Peter Thiel & l stratega iconoclasta de Trump, Steve Bannon.

In Silicon Valley”, diz Fred Turner, historiador cabeçaleiru de læs industriæs informàticæs d’Amèrica, “l acceleracionismo fhai parte de todu un movemiento q’anda diziendo: nun tenemus falta ya de polìticæs [convencionales], podemus lhibranos d’ 'ezquierda' & 'dreitha', solo si acertamus cun la technologïa. L acceleracionismo tamien concasa cun la maneira como los dispositivos electrònicos se commercializæn — la promessa de que, finalmente, nos adiudaran a deixa’l mundo material, todu l tracamundio de lo phýsico, bien a tras.”

Pante Turner, l appellaçon de l acceleracionismo ye tan vieya quanto moderna: "anden fhalando n un idioma milenar", promittiendo q'un vagu cambio universal anda pròximo. Noys allerta que los acceleracionistas andæn tratando de "revindica'l futuro".


De cierta fhorma, Karl Marx fhoi l primer acceleracionista. El Manifiestu Communista de sou de 1848 cincou tan impressionau quanto plasmau cul capitalismo, cun la suæ "constante revoluçon de la producçon" & "perturbaçon ininterrupta de todælæs condiçonæs sociales". Elhi viæ un capitalismo cada vez mas frenètico cumo l preludio essencial pa l momento n que l civil commun "finalmente s'oblriga a incarar… læs suæs condiçones reales de vida" & iniciar una revoluçon.

Ente tanto, fhoi n Francia, a l cabu la dècada de 1960, quando læs ideæs acceleracionistas se disinvolvierun pœr primer vez de maneira sustentada. Smolrecidos pol fracassu de la revuœlta d'ezquierda de 1968 & pol apparentemente interminable spoxige econòmicu de la postgerra nel oeste, delhos de marxistas francesæs decidierun ser necessaria una nuœva respuœsta a l capitalismo. El 1972, el philòsopho Gillæs Deleuze & l psychoanalista Fèlix Guattari publicarun Anti-Oedipus. Yera un lhibru inquietu, ampliu & attrahiente, ambiguu, q'incamentaba pa que n vez de simplemente opponese a l capitalismo, la ezquierda habriæ reconhoce' la suæ capacidà de libertar & opprimi' la xhente, & habriæ tratar de fortalecer essæs tendenciæs anàrchicæs, “pa dir mas lhøñe... nel movemiento de læs rulæs... por 'accelera'l processu' ”.

Dous anhos mas tarde, outru marxista françæs disilludidu, Jean-François Lyotard, extendîu l argumento inda mas provocativamente. El sou lhibru économie Libidinale, de 1974, declarou que mesmamente los aspectos oppressivos de l capitalismo "gozabæn-los" aquelhos que læs suæs vidæs el systema arreordenaba & acceleraba. Pa de tras, nun habiæ alternativa: "el systema de capital ye, quando todo sta ditho & fheitho, natural".

In Francia, los dous lhibros yeren controversos. Finalmente, Lyotard repudiou économie Libidinale cumo l sou "lhibru de l mal" & passou a outros assumptos. Deleuze & Guattari allertar iæn nel sou pròximu lhibru, A Thousand Plateaus, que se publicou n 1980 — quando a l capitalismo relativamente benigno de la postgerra andaba varriendo-lo la version mas brava & mas dura de la era Thatcher-Reagan — de que mũîtha acceleraçon capitalista podriæ lhevar a la sociedà a los "fhuracos negros" de l fascismo & de l nihilismo.

Ente tanto, na Gran-Bretaña, l Anti-Oedipus & la Economie Libidinale acquerieræn un status differente. Cumo gran parte la philosophìa francesa de postgerra, ignorou-los dècadæs el mainstream acadèmicu, cumo extraños por de mas in todolos sentidos, & nin fhueran traduzidos pa l angles ta 1983 & 1993, respectivamente. Sì q'ansì, pante un pequenhu nùmeru philòsophos britànicos, los dous lhibros fhuerun una revelaçon. Iain Hamilton Grant conhocîu Economie Libidinale pœla primer vez cumo studiante de master in Warwick a l intamu los anhos 90. “You nun podìa crelo! Un lhibru d'un marxista diziendo: 'Nun ha hi como scapar d'esso', significando capitalismo, & que somus todos pequenhos catsos de deseo d'ingënierìa, que concasæn n un systema immensu — essa ye la primer vez, ta unde you sei”. Grant "quedou viciau". In vez de scribi' la suæ dissertaçon, passou ses meses obsessivos produziendo la primer traducçon a l angles.

Talos proyectos de philosophìa exploratoria toleraræn-se n Warwick d'una maneira que nun se daba n outræs universidahes britànicæs. Warwick fundaræn-la na dècada de 1960 cumo una universidà q'experimentariæ & s'involucrariæ cul mundo contemporaneo. Na dècada de 1990, el sou campus a fhuœra la vilha, un pelin xebrau, de torres & zigurates paheciæ mas disgastau que futurista, sì q'ansì l sou ethos primitivu viviæ n delhos de departamentos, cumo nel de philosophìa, u studiar scriptoræs francesæs d'avanguarda yera la norma. Nel muxicu d'esta actividà andaba un nuœvu professor muçu nel departamento, Nick Land.

Land yera un home leve & feble, cun una mirada de fhierro, una voz suave, ma convincente, & un aire de surprehendente infhoutu intellectual. “mũîtha xhente ye experto”, diz Grant, “sì q'ansì nunca testimoniei daquien que podier destruyir una thesis de maneira tan forense”. Robin Mackay, que tamien se tornou un de los alumnos de Land, alcuœrda-se: “Nick andaba siempre a piques de dizir 'Nun vos preoccupar por ller esso'. Solo q'elhi ya lo lleyera todo! ”

A l intamu los anhos 90, Land distillaræ la suæ lleitura, q'incluyiæ Deleuze, Guattari & Lyotard, n un todo d'ideæs & un stylu scriptura que, polo mènos pante los alumnos, yera visionariu & emocionantemente pelligrosu. Land scribîu n 1992 que l capitalismo nunca se disincadenaræ propriamente, siempre lu arretuvieræ la polìtica, "la ùltima gran condescendencia sentimental de la humanidà". Considerou Europa un sitiu scleròticu & cada vez mas residual, "la broça racial d'Asia". & Vîu la civilizaçon ayures accelerando n direcçon a un apocalypsis: "El disturbio ha d’augmentar... Qualquiera organizaçon [humana] ye... una mera... deviaçon nel inexorable fluxu de la muœrte". Land dîou classes theatralæs extrañæs: scalando sielhæs ente que fhalaba, ou sentando pandu, canhicando-se a lantre & a tras. Tamien adobou los sous pronunciamientos cun humor nigru. Diziæ a l pùblico de læs palestræs: "Trabayo na staya l collapsu de los studios de la civilizaçon occidental". Un quartu sieglo mas tarde, delhos d’exstudiantæs de philosophìa de la Warwick indagora fhalæn d'elhi cun admiraçon. Robin Mackay diz: “Avulta-mi ser elhi un de los philòsophos mas importantæs de los ùltimos 50 anhos.”

Sì q'ansì, cumo possible gìa de l futuro, Land yera, de cierta fhorma, abondo antiquau. Ta l final de los anhos 90, gastaba un vieyu computador Amstrad de pantalha verde, & los sous scriptos inicialæs de Warwick continiæn mũîthæs mas referenciæs a philòsophos de los sieglos XVIII & XIX — Friedrich Nietzsche yera una fixaçon — q'a pensadoræs ou cultura contemporaneos. La version de Warwick de l acceleracionismo nun se crystalizou da fheitho ta tyigar outros radicalæs a l departamento de philosophìa mediando los anhos 90.

Sadie Plant yera una d'ente elhos: una exprofessora de studios culturales de la Universidà de Birmingham, de l studio de la cultura popular moderna. Mark Fisher, un exalumnu d'elha n Birmingham, yera outru participante. Yera nerviosu & intensu, ente tanto elha yera agradable & accessible. Un tiempu, pœl intamu los anhos 90, elha & Land formarun axuw sentimental.

Ansì cumo Land, Plant & Fisher lleyeræn los acceleracionistas francesæs & fhuerun cada vez mas hostiles a l dominio que considerabæn de læs ideæs tradicionales d'ezquierda & liberales nos departamentos d'humanidahes britànicos & pœl mundo ayures. a l contrario de Land, Plant & Fisher yeræn technòphilos: elha teniæ un computador Apple adelantrau, elhi yera un usuariu adelantrau de computin. “Los computadores... getæn caminos exponencialæs accelerahos, proliferando, miniaturizando & axhuntando”, scribîu Plant in Zeroes and Ones, un lhibru cun cafeìna de 1997 sobre l disinvolvemiento de la computaçon. Plant & Fisher tamien yeræn adeptos compromissos cun læs pellìculæs films d'acçon & mùsica de dança cada vez mas cynèticos de los anhos 90, a los que viæn cumo fhormæs d'arte popular q'incorporabæn læs possibilidahes de la nuœva era numèrica.

Cun Internet tornando-se parte de la vida quotidiana pœla primer vez & l capitalismo apparentemente triumphante træs el collapsu l communismo n 1989, una crehencia de que l futuro se moldariæ quasj q'inteiramente polos computadoræs & pola globalizaçon — l accelerau "movemiento de læs rulæs" que Deleuze & Guattari convocaræn ha duæs dècadæs — spardiæ-se pola academia & pola polìtica britànicæs & americanæs nos anhos 90. Los acceleracionistas de Warwick andabæn na avanguarda.

Ente tanto, habiæ duæs visiones stremadæs de l futuro. Nos USA, revistæs infhoutadoræs & coloridæs cumo Wired promoviæn lo que se conhocîu cumo "la ideologïa californiana": l affirmaçon optimista de que l potencial humanu diba debloquease n qualquier sitiu pola technologïa informàtica. Na Gran-Bretaña, essi optimismu influenciou al New Labour. In Warwick, ente tanto, læs prophecìæs yeræn mas scuræs. “Un de los nuœssos motivos”, diz Plant, “yera precisamente mina'l allegre utopismo de los anhos 90, mũîthos paheciæn per conservadores” — na suæ oppinion, un deseo masculino antiquaho de salvaçon pœr acio de catsivatses. "Querìæmus un mundo mas abierto, convulso & complicaho, & non un nuœvu òrdine brilhante".

Los acceleracionistas de Warwick tamien tuvieræn influenciæs de l sou ambiente. “La Gran-Bretaña de los anhos 90 paheciæ ingurriada, buxa, arruinada”, diz Mackay, “vîmus el capitalismo & la technologïa cumo essæs fhuœrçæs intensæs que tratabæn de dominar un cuœrpu decrèpitu.” Por observa'l processu & adiudar a apressalu, in 1995, Fisher, Land, Mackay & duæs dolzenæs d'outros studiantes & acadèmicos de Warwick crearun una nuœva instituçon radical: la Unidà de Pesquisa sobre Cultura Cybernètica (CCRU). Seriæ un de los collectivos mas mythologïzahos de la historia intellectual britànica reciente.


El CCRU existîu cumo una entidà totalmente funccional mènos de cinco anhos. Un tiempu, basou-se n una ùnica officina nos corredores strẽithos de l departamento de philosophìa de Warwick, u yera una parte non official. Mas tarde, la sè de la unidà fhoi un quartu arrendau nel centro gëorgïano de la vilha, næs proximidahes de Leamington Spa, in riba una filial de la Body Shop.

In dècadæs, referenciæs temptadoræs a l CCRU passarun pœr sitios polìticos & culturales, revistæs de mùsica & arte & læs partes mas cerebralæs de la prensa de moda. "Ha hi collectivos de studiantes na faxa de los 20 anhos q'arrescenificæn læs nuœssæs pràcticæs", diz Robin Mackay. De magar 2007, impobina una respeitada editora de philosophìa, Urbanomic, cun ediçonæs limitadæs de publicaçones antiguæs de l CCRU & nuœvæs colleçones de scriptos de l CCRU, salientadæs ente los sous productos.

El CCRU yera consciente de la suæ figura cumo modelo de magar l intamu. El sou nome yera deliberadamente duru, cun una insinuaçon a militar ou a robòtico, specialmente quando los sous miembros intamarun scribir & a referise a si mesmos collectivamente, sin un artìculu definidu, cumo "CCRU". El 1999, arresumîu la suæ historia a l sympàticu communicador musical Simon Reynolds, nel stylu concisu & disincarnau que yera la suæ marca: “CCRU... disincadena-se a partir d’outhoubre de 1995, quando usa Sadie Plant cumo pantalha & a Warwick University cumo habitat temporal... El CCRU ceba-se de studiantæs de postgraduaçon, acadèmicos cun problemas de funccionamiento (Nick Land) + pesquisadoræs independientes...“

Los exmiembros de l CCRU indagora gastæn la suæ fhalielha, & andæn ferozmente vinculahos a la idea de q’elho se tornou una specie de mente collectiva. Land dixo-mi n un correu electrònicu: "CCRU yera una entidà... irreductible a læs agëndæs, ou biographìæs, de læs suæs subagënciæs componentes... la submission total a la Entidà fhoi fundamental".

Actualmente, Iain Hamilton Grant ye un afable professor maduru que viste un tsalecu cun una pluma nel bolsu superior. Ente tanto, quando y pedì describi’l CCRU, dixo cun sùbita intensidà: “Fhexzîmus una flretsa! Quasj que nun houbo disharmonìa. Nun habìa fhuœlga. Tratamus de nun mos dexebrar. Nun houbo quien ousar deixa’ la panda. Quando todos andæn a l mesmu nivel que los outros, l elemento collectivo q’augmenta ye la velocidà.”

El corru de l CCRU formou collectivos de lleitura & organizou conferenciæs & diarios. Exprimierun-se na sala strẽitha de l CCRU, nel departamento de philosophìa, & dierun-se seminarios d’improviso. Mackay alcuœrda-se de Steve Goodman, un miembru de l CCRU q’andaba particularmente interessau n technologïa militar & n como andaba transformando la vida civil, “disseñando yin & yang na piçarra & lhuœw fhalando sobre helicòpteros. Nun yera una punctuaçon acadèmica — yera exactamente d’esso que todos nòs stàbæmus cansos indenantea l CCRU. In vez d’esso, fhoi un cùmulu de referenciæs compartidæs.”

Grant explicou: “Daquè diba introduzise nel collectivu. Neuromancer [la novella de William Gibson de 1984 sobre Internet & la intelligëncia artificial] introu nel departamento de philosophìa & tornou-se viral. Incontrabæs lhibros de bolsu disgastahos pœr toda la sala commun.”

Læs officinæs de Land & Plant nel departamento tamien se tornarun centros de l CCRU. “Fhuerun arrogantes cul sou tiempu”, dixo Grant, “& elhi teniæ bønæs drogæs - skunk [cannabis]. Magar podier ser scuro intrar ende, una vez q’elhi intamou vivir na suæ officina. Habiæ una torre de fideus & roupa interior secando-se n radiador, que lhavaræ nos aseus de personal".

El campus de Warwick quedaba abiertu ta tarde. Quando l departamento de philosophìa pesllaba de nuœithe, el CCRU segiæ nel tsigre de la union de studiantæs de l outru cantu la strada, u Land pagaba por todælæs bebidæs & de puœis næs casæs d’uno ou de l outro, u la mente l collectivu continuaba los sous trabayos. "Yera cumo la fàbrica d’Andy Warhol", dixo Grant. “Trabayu & producçon el tiempu todo”

El 1996, el CCRU enumeraba los sous interessæs cumo “cine, complexidà, monedæs, mùsica de dança, denheiro electrònico, cryptographìa, feminismo, ficçon, figuræs, vida inorgànica, selva, rulæs, matrizes, microbiòticos, multimedia, redes, nùmeros, percepçon, replicaçon, sexo, simulaçon, son, telecommunicaçones, textil, textos, commercio, video, virtualidà, gerra”. Wœy, mũîthos d’essos tòpicos son medios de communicaçon convencionalæs & fixaçonæs polìticæs. Ha duæs dècadæs, diz Grant, “sentiemus que yèræmus læs ùnicæs personæs nel planeta que stabæn tomando todo esso n serio”. El fin de l CCRU yera fundi' læs suæs preoccupaçonæs n una confederaçon intellectual innovadora & infinitamente flexible — cumo l cyborg que camuda de fhorma na pellìcula Terminator 2, de 1991, un puntu de referencia favoritu — que dalguna fhorma arresumiriæ l presente & l futuro.

La principal conseqüencia de la pesquisa frenètica & promiscua de l CCRU fhoi una correa transportadora d’artìculos enigmàticos, repletos de tèrminos inventahos, delhæs de vezæs speculativos a puntu de ser ficçon. Una pieça týpica de 1996, “Swarmachines”, incluyiæ una secçon sobre jungle, d’aquelha la mena mas intensa de mùsica electrònica: “Jungle funcciona cumo un accelerador de partìculæs, freqüenciæs sìsmicæs de graves proyectando un dron cellular que caltria l cuœrpu... arrebobina & arrecarga l tiempu convencional in toques de silicio de velocidà... Nun ye mal a penæs mùsica. Jungle ye l diagramma abstractu de l devenir dishumanu planetariu.”

22401_InXbau2fS_

Illustraçon de Bratislav Milenkovic

Los acceleracionistas de Warwick viæn-se cumo participantes, non cumo observadoræs acadèmicos tradicionales. Compraræn discos de jungle, fhueræn a clubs & organizaræn pintsas pa pintsar in conferenciæs pùblicæs eclècticæs, que realizaræn na universidà por divulgar ideæs acceleracionistas & attraher mentæs semeyantes. Grant alcuœrda-se q'essos incuœntros, que se realizarun el 1994, 1995 & 1996 sol nome Virtual Futures, attrahiæn “todu typu de nerd so l Sol: adeptos de ficçon scientìfica, scientistas naturales, scientistas polìticos, philòsophos d’outræs universidahes”, sì q’ansì tamien tendenciæs culturales. Observadores: “Daquien de [revista de moda] The Face tyigou a la primeira.”

Cumo la prosa de l CCRU, læs conferenciæs son a ser sfhoutadoræs pante los non iniciahos. Virtual Futuræs 96 annunciou-se cumo "un eventu antidisciplinar" & "una conferencia de posthumanidahes". Una session involucrou a Nick Land “in suœlu, croando a un micròphono”, alcuœrda-se Robin Mackay, ente que Mackay mangaba discos de jungle a l fhundu. “Alguna xhente horrorizaræ-se da veræs cun aquelho. Queriæn una conversaçon normal. Una persona na platea alçou-se & dixo: 'Algunos d’ente nòs outros indagora somus marxistas, sabehes.' & Martsou pa fhuœra.”

Mesmamente dientro l permissivu departamento de philosophìa de Warwick, el disden cada vez mas flagrante de l CCRU pola pràctica acadèmica patron tornou-se un problema. Ray Brassier vîu-lo succeder. Hagora un philòsopho conhocidu internacionalmente na Universidà Americana de Beirut, ente 1995 & 2001, yera un studiante maduru a tiempu parcial in Warwick.

"You andaba cun interes nel CCRU, non obstante scèpticu", diz Brassier. “You yera un pouco mas vieyu que los mas d’ente elhos. El CCRU sentîu q’andaba caltriando n daquè mayor que l academia, & ãpuntou mũîthæs cousæs q’intamaræn acontecer nel mundo. Sì q’ansì l trabayu d’elhos tamien fhoi frustrante. Reconhoceriæn allegremente la magreza de la suæ pesquisa: "Nun se trata de conhocemiento". Ente tanto, si pensar ye mal a penæs connectar cousæs, ye nidio que ye emocionante, talque tomar amphetaminæs. Cun todo Pensar tamien ye disconnectar cousæs.”

Brassier diz que l CCRU se tornaræ una presencia "per divisiva" nel departamento de philosophìa. “La mayorìa l departamento realmente tarreciæ & dispreziaba a Nick — & essi odio extendìa-se a los sous alumnos.” Houbo disputæs burocràticæs cada vez mas bederres sobre la investigaçon de l CCRU & como, si ye que s’houbier de, habriæ regulase & evaluase externamente. El 1997, Plant renunciou a la universidà. “La dynàmica personal, polìtica & philosòphica l CCRU yera irresistible pante mũîthos, sì q’ansì you me sentì afhogada & tuvi de salir d'ende”, dixo-mi elha. Tornou-se scriptora a tiempu integral &, delhos d’anhos, fhoi l acadèmica digïtal favorita de los media britànicos, una “IT girl for the 21st century”, cumo l Independent la denominou n sin aliendu n outhoubre de 1997.

El 1998, Land tamien renunciou a Warwick. Elhi & media dolzena de miembros de l CCRU retirarun-se a la sala n riba de l Body Shop de Leamington Spa. Ende elhos passarun de l acceleracionismo a un vòrtiç d’ideæs esotèricæs mas antiquadæs, extrahidæs de l occultismo, de la numerologïa, de læs novelæs insondables de l scriptor de terror americanu HP Lovecraft & de la vida de l mýsticu angles Aleister Crowley, que naciera n Leamington, n una casa cavernosa cun terraça na que varios miembros de l CCRU se mudarun.

"El CCRU tornou-se quasj secta, quasj religïoso", diz Mackay. “Salì indenantea baltiar na pura lhoucada.” Dous de los principalæs textos de la unidà siempre fhuerun la novella Heart of Darkness, de Joseph Conrad, & la suæ adaptaçon cinematogràphica, Apocalypse Now, que fhixzo pahecer collecionar segidores & xebrase de l mundo & de l xixu convencional letalmente glamouroso. Na sala de l ùltimu nivel, Land & los sous alumnos diseñabæn diagrammas occultos næs paredes. Grant diz q’un "gubierno punitivo" de pensar & beber de mas lhevou delhos de miembros a crisæs mentales & phýsicæs. Land mesmu, de puœis de lo que mas tarde describiriæ cumo "talvez un anhu d’abusu fanàticu" de la "substancia sagraho amphetamina" & "insomnio artificial prolongaho” dedicaho a pràcticæs fùtiles de 'scriptura'", suffrîu un collapsu a l intamu los anhos 2000, & sumîu de la vista l pùblico.

"El CCRU acabou sumiendo", diz Brassier. “& Mũîtha xhente — sin m’incluir — pensou: 'Bøn guaceu'.”


Media dolzena d’anhos mas tarde, na Universidà de Western Ontario, nel Canadà, un studiante de master in scienciæs polìticæs, Nick Srnicek, intamou ller un cartafhuœyu britànicu sobre cultura popular & polìtica que se tyamaba K-punkK-punk staba n martsa de magar 2003 & acquerîu un cultu de segidores ente acadèmicos & crìticos de mùsica pola suæ itinerancia inconsciente pente discos & programmas de TV ta la reciente historia britànica & philosophìa francesa.

K-punk scripto por Mark Fisher, ex-CCRU. El cartafuœyu caltuvo delhæs de characterìsticæs de Warwick, cumo citar reverentemente Deleuze & Guattari, cun todo gradualmente fhoi perdiendo la retòrica aggressiva l CCRU & la polìtica procapitalista por una vision mas perdonadora & inclinada a la ezquierda de la modernidà. Fisher sentîu cada vez mas que l capitalismo decepcionaba los acceleracionistas, cun læs suæs corporaçones cautelosæs & arraigadæs & cyclos interminablæs ​​d'essencialmente los mesmos productos. Sì q'ansì tamien andaba impaciente cun la ezquierda, q'a elhi yi pahec ignora’ læs nuœvæs technologïæs quando habriæn tenelæs exploraho. Srnicek concordou. Elhi & Fisher tornarun-se amigos.

La crisis financieira de 2008 & la respuœsta inefficaz & antiquada de la ezquierda a elha — cumo læs protestæs de caleya l movemiento Occupy — convencierun Srnicek de ser necessaria una polìtica radical actualizada. El 2013, elhi & un theòricu polìticu britànicu muçu, Alex Williams, coscribierun un Manifiestu por una polìtica acceleracionista. "El capitalismo intamou arresta' læs fhuœrçæs productivæs de la technologïa", scribieran elhos. “[la nuœssa version de l] acceleracionismo ye la crehencia bàsica de q'essæs capacidahes puœden & han liberase... reaproveithadæs pa finæs communes...  in direcçon a una modernidà alternativa.”

Lo q'essa “modernidà alternativa” podriæ ser mal s'insinuou, sì q'ansì seductoramente, cun referenciæs transitoriæs a la reducçon de l horario trabayu, a la technologïa usada por reduzi'l conflictu social, in cuœntæs de exacerbalu, & a la humanidà moviendo-se "alhen de læs limitaçonæs de la tierra & de læs nuœssæs propriæs fhormæs corporalæs immediatæs". Nos cartafhuœyos de polìtica & philosophìa de la Gran-Bretaña, USA & Italia, sparcîu-se la noçon de que Srnicek & Williams fundaræn una nuœva philosophìa polìtica: "acceleracionismo d'ezquierda".

Dous anhos de puœis, el 2015, expandierun el manifiestu n un lhibru un pouco mas concretu, Inventing the Future. Defendîu una economìa basada, tanto quanto possible, na automaçon, cun los lhabores, læs xheiræs & los salarios perdidos substituidos por una renta bàsica universal. El lhibru atirou anhos mas attençon q'un trabayu speculativu d'ezquierda, cun interæs & alabancæs d'ezquierdistas intellectualmente curiosos, cumo l deputau laborista Jon Cruddas & los auctoræs Paul Mason & Mike Davis.

Ente tanto, la pallabra acceleraçon actual nun apahecîu n lhibru. "Desistiemus de l tèrminu hagora", dixo Srnicek. “Tien sido per popularizau & nun queremus que todo corra mas aìna, de qualquiera maneira. Aldericar por una selmana de trabayu mas curtia defende la deacceleraçon de la vida la xhente.”

El manifiestu de 2013 amentou la version anterior de l acceleracionismo de Land, describiendo-la cumo “aguda” & “hypnotizante”, a l in par que tamien “myope” & “confusa”. Quando Srnicek & you nos conhocîmus — appropriadamente, elhi seleccionou un spacio pùblico futurista: un cafè na nuœva extension angular de Tate Modern — introgei como elhi consideraba a Land & l trabayu de l CCRU hagora. “Læs cousæs de Land son una lectura vàlida de Deleuze & Guattari,” intamou educadamente. “Magar l inhumanismo de todo elho... & nun stou seguru de si tornando a los textos de l CCRU ye tan interessante – essos inriedos de pallabræs… gasta' la pallabra 'cyber' paheç per-90s.”

Introgei-yi a Land que pensaba de l acceleracionismo d'ezquierda. “La noçon de se' la technologïa autopropulsada dexebrable de l capitalismo,” dixo, “ye un profundu error theòricu.”


Una vez recuperau de l mal, Land deixou Gran-Bretaña. Martsou paha Taiwan “ceho nel nuœvu millennio”, contou-mi, lhœw pa Xanghai “un par anhos mas tarde”. Ende vive indagora. “La vida cumo un outsider fhoi un allivio.” La Tsina yera d'outra maneira emocionante. N un artìculu de l 2004 pa l Shanghai Star, un mediu n papel n angles, describîu la moderna fusion tsina de marxismo & capitalismo cumo “el mas grande dispositivu polìticu de disinvolvemiento social & econòmico que l mundo nunca conhociera”. In Warwick, elhi & l CCRU tienen da vezo scripto excitadamente, non obstante cun poucu detalhe real, de lo que tyamæn “Neo-Tsina”. Una vez tuvo vivido ende, Land contou-mi, catou cun sigo “ta un grau massivu” que la Tsina ya yera una sociedà acceleracionista: infocada a l futuro & camudando aìna. Apresentando-se cun los colosalæs proyectos de l gubierno tsino, el sou disprezio libertario previo polæs capacitaçonæs de los gubiernos baltiou pa siempre.

De vuœlta na mènos revolucionaria Gran-Bretaña, el periodismo tsino de Land, una extraña amalgama de propaganda progubernamental, hypèrbole, & paraphernalia alhouriada CCRU – “Na Expo mundial de 2010 de Xanghai… pistæs parallelæs fundierun-se xhuntæs, nel mas grande acontecemiento discreto na historia l mundo” – passou ou n sin pena nin gloria ou ignorou-se intencionalmente nos 2000 & primeiros 2010. Ente la continua cifra ascendente de xhente cun un interæs n acceleracionismo, houbo la impresion que Land orientaræ la philosophìa pœr direcçonæs inappropriadæs.

Outros miembros de la diàspora Warwick fhexzierun mènos accomodaçonæs controversæs cul mundo moderno. Suzanne Livingston, una vieya miembra l CCRU, axhuntou-se a l agëncia internacional de marcæs Wolff Olins, & usou l lhabor PhD que fhexziera n Warwick sobre robòtica & intelligëncia artificial sofhitando corporaçonæs technològïcæs talæs que Sony & Ericsson. Steve Goodman fundou l selho musical electrònico Hyperdub in 2004, & intamou editando ominosæs & cadarmàticæs gravaçones dubstep, pol celebrau artista de south London Burial ente outros, da quando cun fhondæs missivæs acceleracionistas dientro. “ye cumo una cebolha,” dixo. “A la nuœssa audiencia incamentamus-la pa spulgar tantos stratos cumo y apeteça – delhos tyoraran, ansì que nun los forçaremus.”

Ente 2002 & 2014, Goodman tamien dîou classæs de cultura musical na Universidà d’East London (UEL), que, cabo a l Goldsmiths College, nel sur de London, dà trabayu freqüente a los vieyos miembros de l CCRU. "El corru Warwick indagora ye un collectivu d’amigos, dedicahos & fieles unos a los outros", diz un excollega de l UEL de Goodman. "Essa ye la bøna maneira de dizilo. La outra maneira ye dizir que la cousa de la secta CCRU nunca cessou."

Sea l acceleracionismo britànico una secta ou no, Robin Mackay anda nel centro d’elho. Pa tras de publica' los sous principalæs textos pœr Urbanomic, tien caltenido contactu cun los mas de los sous vieyos camaradas de Warwick, ta l mesmu Land, q’elhi conhœç, & mũîthæs vezes defende, ha 25 anhos. Sì q’ansì Mackay ye una presencia mènos inquietante. Quarenta-&-très anhos hagora, vive ha una dècada n una quinta pa l interior de Cornwall. Atopou-me na staçon mas pròxima, vestiendo una camisa de negro severo & ascuîthando techno complexo nel systema de son de l vehìculo sou, cun un de los sous fhiyos a arrecostines.

Na sala de star de la suæ quinta semi-renovada, cortinæs baxadæs scontra l adorable dìæ de primavera, Mackay fhalou sobre acceleracionismo & la suæ historia serpenteante horæs, fumando horæs — un vieyu vezu de l CCRU — & zarramicando sele ente læs suæs lhargæs phrases, tan deliberada- & regularmente podiæ vese-lu pensando. A cerca l fin, dixo: "Acceleracionismo ye una màchina que combatte l pessimismo. a l considerar possibilidahes inexploradæs, un puœde sentise mènos scuru sobre l presente". Mackay dixo que passaræ por periodos de depression. El sou colhaçu, Mark Fisher, que tamien teniæ depression, quitaræ-se la propria vida n xhanheiro.

Al final de la suæ vida, Fisher andaba cada vez cun mas preoccupaçon pola idea de que la Gran-Bretaña nun staba caminando pa un gran blrincu a lantre, staba-lo pa la Stasis. Por todu l frenesì de la vida moderna, de cierta fhorma ta mesmamente los paìses mas disinvuœltos indagora viven no oppuœsto a los tiempos accelerahos: los mesmos partidos apparentemente perpetuando-se n Poder; el mesmu capitalismo galbanoso, indagora lhuîthando por un imburrie una dècada de puœs de la crisis financieira; læs mesmæs anxiæs polos bønos vieyos tiempos, expressos tanto polos vieyos eleitores Brexit cumo polos sinhalrdosos ezquierdistas.

Inclusive l pensamiento l archiacceleracionista Nick Land, q’hagora tien 55 anhos, puœde andar adondiando. De magar 2013, tornou-se un guru de la neo-reacçon de l movemiento d’extrema-dreitha que se basa nos USA, ou NRX, cumo mũîthæs vezes s’autodenomina. Los neo-reaccionistas cren na substituçon de los modernos stados-naçon, de la democracia & de læs burocraciæs gubernamentalæs por urbes-stau auctoritaries, que nos cartafhuœyos de neo-reacçon sonen tanto a reynos medioevalæs idealizahos cumo a enclavæs modernos, cumo Singapore.

El 2013, Land scribîu un lhongu enxayu na rede sobre l movemiento, intitulau cun la týpica theatralidà "The Dark Enlightenment", que se tornou ampliamente vistu cumo un de los documentos fundadoræs de la neo-reacçon. Land argumenta hagora que la neo-reacçon, cumo Trump & Brexit, ye daquè que los acceleracionistas han sofhitar, a fin d’apura’l final de l status quo. De mentræs, l analysta de l acceleracionismo Ray Brassier nun anda convencidu: "Nick Land passou de discutir 'la polìtica sta muœrta', ha 20 anhos, a esta cousa antiquada da fheitho & reaccionaria patronizada. "La neo-reacçon tien fe na technologïa & un segidor in Silicon Valley, cun todo d’outra maneira paheç una causa retrògrada cumo p'alliase-y los acceleracionistas.”

Sin un capitalismo dynàmico de l que s'alimentar, cumo Deleuze & Guattari teniæn a l intamu los anhos 70, & los philòsophos de Warwick teniæn nos anhos 90, egual l acceleracionismo solo corra pœr caleyæs sin salida. Nel sou lhibru de 2014 sobre l movemiento, Malign Velocities, Benjamin Noys accusa-lo d’offrecer soluçones "falsæs" pante los actuales dilemmas technològïcos & econòmicos. Cul acceleracionismo, scribe, un adelantru por un futuro meyor sta "siempre promittido & siempre fhuœra l algame".

El 1970, el scriptor americanu Alvin Toffler, exponente de la prima intellectual mas trasna de l acceleracionismo, futurologïa, publicou Future Shock, un lhibru sobre læs possibilidahes & los pelligros de læs nuœvæs technologïes. Toffler prevîu la tyigada imminente de la intelligëncia artificial, cryònica, clonaçon & robots trabayando tras los monstradoræs de facturaçon de læs compañìæs aereæs. "El rhythmu l cambio accelera", concluîu una version documental de l lhibru, cun una locuçon pœlin presumptuosa d’Orson Welles. "Andamus viviendo una de læs mayoræs revoluçonæs de la historia — el nacemiento d’una nuœva civilizaçon."

Pouco mas tarde, la crisis de l petroleo de 1973 occurrîu. El capitalismo mundial nun s’accelerou nuœvamente n quasj q'una dècada. Andamus indagora sperando gran parte de la "nuœva civilizaçon" que Toffler promittîu. Sì q’ansì Future Shock vendîu milhones de copiæs. Un dìæ, un acceleracionista podriæ fhaze’ lo mesmo.


30.11.19

El perfume IV, V & VI

Audio

IV

Madame Gaillard, magar nun tener indagora trenta anhos, staba ya bien vivida. Pahecìæ externamente tan vieya por quanto y correspondìæ a l sou tiempu real, & a l in par doblre & triplre & un cientu vezes tan vieya, quanto la momia d'una rapaza; interiormente ya morrieræ tiempu ha. De nenha cutieræ-y el paî cul atizador de la cozina na testa quasj que n riba la raìz de læs narizes, & de magar aquelha perdîu l olfacto & toda sensaçon de friura ou tebieza humanæs & sobre maneira toda passion. La tenrura cun aquel gœlpe yera-y tan extraña quanto la repulsion, l allegrìa tan extraña quanto la desperaçon. Nun sentîu nada a l incamase mas tarde cun un home, & tampouco nada, a l nace'l sou nenhu.

Nun dolìæn los que y morrìæn, & nun s'allegraba de los que y remanecìæn. Quando y cutìæ l home nun se ximelgaba & nun sentîu dal allivio a l morrrer elhi nel Hôtel-Dieu por chòlera. Læs ùnicæs duæs sensaçones que conhœcìæ: pesimismo, quando la hemicrania mensual s'aveiraba, & un per subtil optimismo, quando la hemicrania outra vez martsaba. D'outra maneira esta muyer falhecida nun sentìæ nada.

Per outra parte... ou talvez precisamente pola suæ total falta d'emoçon, Madame Gaillard tenìæ un impiedosu sentimiento d'orde & de xhusticia. Nun preferìæ a dal de los nenhos que y infhoutaræn & nun discriminaba a dalo. Administraba très comidæs diariæs. & Dala lhambionadina. Mudaba-yos a los nenhos très vezes diariamente la calha & mal a penæs ta l segundu anniversario. Quien lhœw indagora cagare los pantalones, recibìæ una catsetada innocente & una comida mènos. La exacta media parte l denheiro gastaba-la nos nenhos, la exacta outra media n elha mesma. Nun trataba n tiempos baratos d'elevar læs ganhanciæs magar nun addicionar nos tiempos duros nin un solu Sol, inclusive diendo elho de vida ou muœrte. D'outra maneira l negocio nun y valrìæ ya mas la pena. Tenìæ falta l denheiro.

Catara-lo per bien cun sigo. De vieya querìæ cotizar un retiru & arriendæs d'elho tener mũîtho delho & permittise morrer na casa & nun morrer n Hôtel-Dieu cumo l home sou. Deixaba-la frìa ta la suæ muœrte. Sì q'ansì salìæn-y canæs de pensar n essi pùblicu Morrer commun cun cientos de personæs extrañæs. Querìæ permittise una muœrte privada, & por elho tenìæ falta de toda la plusvalìa de la pension: esto ye, habìæ hibiernos u y morrìæn ente læs duæs dozenæs de pequenhos pensionistas très ou quatro. Cun todo quedaba elha n una ostensible meyor posiçon que læs mas de læs outræs tutoræs privadæs & adelantraba cun differencia a los grandes orphanatos statales ou de la eglresia, que tenìæn un dèficit que da vezo ascendìæ a los nuœve dècimos. Tenìæ tamien mũîtha compensaçon. Paris produzìæ a l anhu mas de diez-mil nenhos d'hospicio, bastardos & wœrphaninos nuœvos. Intos delha perdiçon diba poder superase.

Pante l pequenhu Grenouille fhoi l stablicemiento de Madame Gaillard una bendiçon. Problablemente por nun haber outra maneira de ser a sobrevivir nenyures. Eiquì, sì q'ansì, cun aquelha muyer sin alma, medrou. Tenìæ una constituçon recia. Quien cumo elhi l propriu Nacer ente broça sobrevivîu, nun se deixa ya mas remulcar facilmente p'a fhuœra l mundo. Podìæ dìæ ente dìæ comer slhava, valìæ-y el lheithe mas scoso, papiaba la verza mas podre & carne ardido. Siendo nenhu sobrevivîu a l sarampion, a la disenterìa, a la varicela, a l chòlera, a una baltiada de seys metros n un puçu & a queimase l peithu cun awa fherviendo. Por elho trahìæ cun sigo repuœlgos & regañaduræs & sebada & un pie un pelin baldau, que lu fhazìæ acoxicar; cun todo, vivîu. Yera duru egual q'una bacteria resjstente & sobriu talque un catsiparru cincando quietu n una àrbole que vive de mìnimæs pingæs de sangre apañadæs anhos ha. Un quantum mìnimo de cibeira & roupa yera-y lo necessario pa l cuœrpu. Pa l alma nun tenìæ falta de nada.

Infhoutu, sofhitu, tenrura, amor -- ou cumo se tyamen læs cousæs de læs que se suppon tener falta un nenhu -- Yeræn-y a l nenhu Grenouille da fheitho irrelevantes. Quantos & mas, paheç-nos, q'elhi mesmu n summa læs tornaræ innecessariæs pa poder vivir, de magar l intamu. El clamor a l nacer, el clamor de so l tayu la pescaderìa cun que se fhixzo notar & fhixzo lhevar a la maî a l patìbulo, fhoi dal clamor instintivu por compassion & amor. Fhueræ un clamor que calcularæ bien, quasj que se podìæ dizir un clamor que se ponderaræ curiadosamente, pol que l recien-nacidu decidieræ contra l amor & ente tanto pola vida. So læs circumstanciæs prevalecientes solo yera possible n sin aquelhæs, & si l nenhu requirier intrambæs, staba sin duldalo basicamente muœrtu miserablemente prompto. D'aquelha, sì q'ansì, pudo aproveitha' la segunda possibilidà que se y offrecîu remaneciendo silenciosu & tirar pœl camin de l Nacer a la muœrte sin arrodia' la vida & d'essa maneira poder evitay a l mundo & a si mesmu disgraciœs a maguyo. Non obstante si renunciare tan modestamente, tenrìæ falta d'un mìnimo de candidez innata, & Grenouille nun la tenìæ. Yera de magar l intamu un monstro. Decidîu-se pola vida por pura necidà & por pura vilhanìa.

Naturalmente nun decidîu cumo una persona adulta decide, que tien falta mas ou mènos de prudencia & de Saber pa tirar pente opçones stremadæs. Decidîu vegëtativamente, cumo una fhaba tyantada decide si tien de wœñar hagora ou si meyor queda cumo ye. Ou cumo aquel catsiparru n un àrbole, que nun y offreç la vida mas nada q'una hibernaçon eterna. El pequenhu catsiparru feu, que fhai una bola cul sou cuœrpu plombiçu, pa offrece' la minor superficie possible; que fhai la suæ piel nidia & densa por nun exhalar nin un pouco de si mesmu.

El catsiparru, que se fhai per pequenhu & humilde & ansì nun lu ven & lu strizen. El catsiparru solitariu, que n sigo s'indolrca & nel sou àrbole s'ingurria, ciegu, surdu & mudu, & solo guœl, guœl anhos, dende milhæs, el sangre de los bitsos q'anden passando, que nun serìæ nunca a algamar cun la propria fhuœrça. El catsiparru podrìæ deixase baltiar. Podìæ deixase baltiar na tierra de la mata, cun læs suæs ses diminutæs patinæs d'un par millìmetros storcigañando-se ende & aquende & deixando-se morrer so la fhuœya, nun serìæ una perdiçon, nun lo sabe bien Dîous. Sì q'ansì l catsiparru, neciu, testeron & repunante, remaneç ingurriau & spera. Spera, ta que la bien improbable coincidencia conduza del sangre n fhorma d'un animal directamente so l àrbole. & Solo intos renuncia a la suæ precauçon, deixa-se baltiar & scargatia & fhura & muœrde n carne extraño...

Un catsiparru talu yera l nenhu Grenouille. Vivìæ autoincapsulau & sperando tiempos meyores. a l mundo nun daba nada ma la suæ mierda; dala risa, dal clamor, dal brilhu de los wœyos, nin solo un propriu odor. Qualquieræ outra muyer expulsaba a aquel nenhu monstrosu. Madame Gaillard non. Elha nun golîu q'elhi nun golìæ & speraba dal impulsu spiritual d'elhi, por sta' la propria alma de sou selhada. Los outros nenhos contrariamente apercebieræn aìna lo que y passaba a Grenouille. De magar el primer dìæ pahecîu-yos el nuœvu siniestru. Evitabæn la caxa u staba, & approximarun-se mas ente sigo nos serones, cumo si se ponxier mas frìo n quartu dormir. Los mas pequenhos glrayabæn da quando de nœithe; pahecìæ-yos q'un airon tirare pœla stancia. Outros soñabæn que yos quitaba daquè de l aliendu. Una vegada axhuntarun-se los mas vieyos p'afhogalu. Mangarun-y fhelpeyos & cobertores & paya na cara & calcarun pœr riba todo cun lhadriyos. Quando la mañana de puœis Madame Gaillard lu disinterrou, staba ingurriau & strapalhau & azul, cun todo non muœrtu. Probarun fhazelo outru par de vezes, de balde. A strangulalu directamente pœla cerviz, cun læs propriæs manos, ou a intupiyi la bouca ou læs narizes, que diba ser un mèthodu mas seguru, a esso nun s'adventurarun. Nun lu querìæn tocar. Daba-yos revoltura cumo d'una araña gorda que nun se fhuer a stripar cun la propria mano. In se fhaziendo mayor, renunciarun a tentalo. Conhœç-se que cataræn cun sigo que nun yera possible annichilalu. In vez d'esso martsabæn de l sou camin, currìæn fhuœra d'elhi, arresguardabæn-se n cada occasion de contactu. Nun lu terrecìæn. Tampouco yeren zelosos ou nawabæn pola cibeira suæ. Pa talos sentimientos nun se daba n ca Gaillard la mìnima motivaçon. Fadiaba-yos cincielhamente lo q'elhi yera. Nun lu podìæn goler. Mitìæ-yos lherça.

V

Cabo estæs cousæs nun tenìæ visto obiectivamente da fheitscho nada assustador. De la que crecìæ nun se fhoi tornando specialmente grande, nin fhuœrte, por ende feu, sì q'ansì non extremamente feu que pudier assustar a daquien. Nun yera aggresivu, nin manzorgu, nin trapaceiru, nin provocaba. Querìæ mas caltenese lhœñe. Tamien pahecìæ se' la suæ intelligëncia qualquiera cousa mènos temible. Unicamente cun très anhos intamou sofhitase a duæs piernæs, la primer pallabra fhalou-la cun quatro; fhoi la pallabra "peixes", que salîu cumo un echo n un momento de sùbita excitaçon d'un pescadeiru txubiendo a la Rue de Charonne appelhando l sou gènero de lhœñe. læs pallabræs que venierun lhœw, de læs que se vaziou, fhuerun "pelargonia", "celheira", "repolhu" & "Jacqueslhorreur", lo cabeiro l nome d'un adiudante de l quinanal de la fundaçon vizina de læs Filles de la Croix, que realizaba occasionalmente n ca Madame Gaillard trabayos duros & bastos & distingìæ-se pol fheithu de nun se lhavar nin una ùnica vegada na vida. A los verbos, los adiectivos & expressiones complementares vagou-yos mas. Ta "sì" & "no" -- que y vagou por cierto mũîtho ta pronuncialo la primer vez -- mal a penæs houbo substantivos, de fheitho solo nomes proprios de cousæs concretæs, plantes, bitsos & xhente, & solo quando estes cousæs, planteæs, bitsos ou xhente sin speralo lu cafiabæn pol fhedor.

Sentando so l Sol de marzo n riba una pila totsos de fhaya que cun la calor arregañabæn, fhoi la primer vegada que dixo la pallabra "madeira". Ya tuvieræ elhi cientos de vezes visto madeira, la pallabra ya ascuîthada cientos de vezes. Comprehendìæ tamien quando lu mandabæn n hibierno bien de vezes a por madeira. Solo que la madeira cumo assumptu nunca y pahecîu abondo interessante pa sfhorçase a pronuncia'l nome. Esto passaba solo cada dìæ de março de la que sentaba n riba la pila. La pila yera cumo un bancu a l sur de l cabanhon de Madame Gaillard so un teithu suspensu que gindaba pœr riba. Los totsos de riba golìæn a queimadiçu dulce, mofhoso arrecendìæ dende l fhundu de la pila, & dende la parede de picea de l cabanhon baltiaba l perfume càlido de resina que se sfharielhaba. Grenouille sentaba de piernæs sporridæs pœr riba la pila, el lhumbu scontra la parede l cabanhon, pesllaba los wœyos & nun se ximelgaba. Nun vìæ nada, nin sentìæ ou apercibìæ nada. Golìæ solo l perfume la madeira que s'elevaba arrodiando-lu & lu attrapaba sol teithu cumo una capielha. Bebìæ essi perfume, affhogaba-se n elho, impregnaba-se d'elho ta l postrer poru internu, tornaba-se elhi mesmu madeira, cumo una monheca de madeira, cumo un Pinocchio andaba sporridu na pila madeira, ta que de puœis de bien de tiempu, quiça solo de puœis d'una media hora, vomitaba la pallabra "madeira". Cumo si lu arretyenaren cun madeira ta per riba d'intrambæs læs oreyæs, cumo si remanecier na madeira ta la cerviz, cumo si tuvier la barriga, el pipu, læs narizes atacadæs de madeira, ansì vomitou fhuœra la pallabra. & Lo que lu accordou, lu salvou, pouco inantea de que la presencia imponente de la propria madeira, de l sou perfume, minaçare suffocalu. Alçou-se, sgilou pela pila a baxo & apilou cumo si tuvier patæs de palo. Dìæs mas tarde indagora andaba bien alhouriando pola intensiva experiencia de l arrecendor & gurgutaba, a l volvey la memoria fhuœrte enforma, evocando "madeira, madeira".

Ansì apprehendîu a fhalar. Cun pallabræs, que dala cousa arrecendosa denominabæn; per outra parte cun conceitos abstractos, sobre maneira los de naturaleza èthica & moral, tenìæ læs difficultahes mas grandes. Nun podìæ arretenelos, tracamundiaba-los, gastaba-los a inda d'adultu mal a gusto & da vezo mal: dreithu, consciencia, Dîous, allegrìa, responsabilidà, modestia, agradecemiento, &c. -- lo que se quieræ cun elho expressar -- yera-y & remanecìæ-y inconcebible.

D'outra maneira la fhala commun lhœw nun diba ser ya sufficiente describiendo todeles cousæs q'arrexhunctaræ cun sigo n tèrminos olfactivos. Prompto golîu non unicamente madeira, stremaba madeires; madeira arce, madeira carbayu, madeira pinal, madeira lhameira, madeira peral, vieyo, nuœvo, podre, mofhoso, madeira mugoso, quantos & mas totsos solos, astielhæs & fhorgaxæs -- & stremaba-lo egual de bien. Cousæs stremadæs, cumo outra xhente nun serìæ cun los wœyos a stremar. Elho passaba tamien cun outres cousæs. Puœis aquelha bebida blranca que Madame Gaillard siempre administraba pela mañanina a los nenhos, induldablemente denominada lheithe, Grenouille apercibìæ cada mañana que golìæ & sabìæ da fheitho differente, dependiendo de como de calliente staba, de que vaca venìæ, de lo q'essa vaca comieræ, de quanta nata y deixaræn & ansì successivamente... Q'aquel fhumo, q'aquel d'un cientu d'arrecendores individuales, brilhante, cada minutu, ta cada segundu, camudando & entemiciendo-se n una unidà nuœva, cumo l fhumo l fhœw solo posseìæ aquel nome "fhumo"... que Tierra, panorama, aire, que de passu ente passu & d'aliendu ente aliendu s'intyenæn d'outru arrecendor, & de maneira que s'animæn por outra identidà, pero tienen que se denotar por esses très pallabræs tarascæs -- Todæs essæs grotescæs discrepanciæs ente la opulencia de l mundo odoriferamente apercibido & la probeza de la fhala, fhexzierun duldar a l rapaz Grenouille de l sensu la fhala; & afhixzo-se a un usu solo quando l contactu cun outra xhente lo fhazìæ fhorçoso.

Cun ses anhos, capturaræ da fheitho l sou ambiente. Nun habìæ dala cosa n ca Madame Gaillard, a l norte de la rue de Charonne, dal sitiu, dala persona, dala piedra, àrbole, parrotal ou staqueira, dal puntu pequenhu que nun conhœciera, reconhœcieræ & guardaræ firme na memoîra cun la respectiva singularidà. Appañaræ diez-mil, cien-mil odores specìficos & caltenìæ-los a la suæ disposiçon, tan claramente, tan lhibremente, que non solo s’alcordaba d’elhos a l golelos outra vez, ma realmente sentiendo-los quando s’alcordaba d’elhos; Sì, pa de tras, ta na suæ propria phantasìa fhoi quien a arrecombinalos & ansì crear n elhos odores que nun exsistìæn nel mundo real. Yera cumo si tuvier un vastu vocabulario autodidacta d’odores que y permittier formar una quantìa quasj q’arbitraria de nuœvæs phrases de perfume teniendo l tiempu n q'outros nenhos, cun læs pallabræs meticulosamente enteveradæs n elhæs, fhueræn læs primeiræs pa describi’ læs phrasæs convencionales mas inadequadæs de l mundo. a l principio l sou talento yera comparable a l d'un nenhu precoz musical q’apprehendieræ læs melodìæs & harmonìæs de l alphabeto de los tonos individuales & hagora elhi mesmu componxier da fheithu melodìæs, nuœvæs harmonìæs -- cun la differencia de se’l alphabeto de los odores mũîtho mas grande & mas stremau que l de los sones &, pœr outra parte, cun la differencia mayor de que l actividà creativa de l nenhu precoz Grenouille mal se realizaba a penæs dientro si & nun habìæ quien ser a apercibilo a nun ser por elhi mesmu.

Tornou-se cada vez mas piesllu. Prestaba-y passear solin pœl norte de Faubourg Saint-Antoine, pœr huœrtæs, parrales & prahos. Da quando nun tornaba a casa de nœithe, disappahecìæ dìæs. El castigu debidu cul cayau supportaba-lu sin expression de dolor. Arrestos domiciliares, privaçon d’alimentos, detençon nun podìn camuda’l sou comportamiento. Una vjsita sporàdica d’un anhu & mediu a la schuœla paroquial de Notre Dame de Bon Secours nun tuvo effeitu apparente. Apprendîu a solhetrar un pouco & a scribi’l sou propriu nome, mas nada. El sou professor pensou ser elhi innocente.

Madame Gaillard pœr outra parte catou cun sigo que posseìæ ciertæs dexteridahes & peculiaridahes que yeræn per incommunes, por nun dizir sobrenaturales: ansì, la lherça infantil a lo scuro & de la nœithe pahecìæ-y da fheitho extraña. Siempre podìæ mandalu a l celheiru unde los outros nenhos difficilmente ousabæn dir cun un candil, ou a riba a la cabanha a por madeira n una nœithe scurìssima. & Nunca lhevou una lhuz cun sigo, alcontraba l camin & fhazìæ aìna lo que se y mandaræ, sin dar un passu n falso, sin tropeçar ou baltiar daquè. Pahecìæ indagora mas extraño, pensou Madame Gaillard, ser a ver ente l papel, tela, madeira & ta ente paredes & puœrtæs peslladæs. Sabìæ quantos & qualos neninhos andabæn in dormitorio sin intrar. Sabìæ q’habìæ una gata na coliflor inantia curtala. & Unha vez, quando elha ascondîu l sou denheiro tan bien que nun yera a atopalo outra vez (camudaræ los sous asconderites), elhi ãpuntou, sin mirar un segundu, a un puntu tras el tsupon & ende staba! Podìæ quantos & mas acollumbra’l futuro annunciando la vjsita d‘una persona mũîtho primeiro de tyigar, ou previendo l approximaçon d’una galerna infaliblemente primeiro mesmo que la minor nublre stuvier in cielo. Q’elhi nun vieræ todo esso, nun miraræ cun los wœyos, miraræ cun læs narizes mas nidio & preciso: a la gata n repolhu, el denheiro tras la viga, a la xhente pente læs paredes & pœl cursu de variæs vìæs -- esso nun y appahecìæ a Madame Gaillard nin in suœños, magar que l gœlpe cul atizador deixare l sou Olfactorius intactu. Staba convincida de tene’l rapaz la doblre cara -- cun ou sin mentiræs. Y a l saber elha que læs caræs doblres attrahen el mal & la muœrte, intamou-y day lherça. A inda mas siniestru & insupportable yera l pensamiento de vivir cun daquien so l mesmu teithu, que tenìæ presente denheiro curiadosamente ascondido pente paredes & vigæs, & quando discobrîu la terrible maña de Grenouille, procurou lhibrase d’elhi. & Quedou bien nidio que na mesma èpocha -- Grenouille tenìæ oîtho anhos -- el Monasteîro de Saint-Merri suspendîu los sous pagos annuales sin dar dal motivu. Madame nun insistîu. Por una question de fheitho, sperou outra selmana & n nun se y transfiriendo l denheiro, garrou a l rapazin de la mano & fhoi cun elhi pa la vilha.

Na Rue de la Mortellerie, cabo l rîo, conhœcìæ un curtidor que se tyamaba Grimal, que tenìæ falta notoria de mano d’obra moço -- non d’apprendizes ou trabayadores decentes, de guaghes baratos. Puœis habìæ trabayos na industria -- spulgar cœuros in decomposiçon, mecer impuithes tòxicos de curtir & tiñir, applicar tyames irritantes -- que minaçabæn la vida, & unde un maistru responsable, si possible, nun sperdiciaba los adiudantes instruyidos, sì q’ansì solo gandaya que nun trabaya, marotos ou nenhos q'abandonaræn por quien nun introgabæn in casu dulda. Naturalmente Madame Gaillard sabìæ nun tener Grenouille hypòthesis humanamente possible de sobrevivir na curtidurìa de Grimal. Non obstante nun yera muyer que y preoccupare esso. Complrieræ l sou deber. La relaçon por pension acabaræ. Lo q'aportaba cul pupilu nun preoccupaba. Si lo supperaba, staba bien, si morrìæ, tamien -- lo principal yera dir todo bien. & Por esso, fhixzo confirmar a Monsieur Grimal por scripto la intriega de l rapazin & pola parte de sou, acusou recibo de quinze francos de commission & martsou outra vegada pa casa, na Rue de Charonne. Nun sentîu l màs mìnimu indicio de mala consciencia. A l contrario, pensaba non solo actuar legal, tamien de maneira xhusta, pol paradeiru d’un nenhu pol que nun habìæ quien pagar, necesariamente a expensæs de los outros rapazinos, que podrìæ fhaer pelligra’l futuro de los outros nenhos ou mesmamente l propriu futuro, ye dizir, la propria muœrte privada & preservada, que yera lo ùnico que querìæ na vida.

Cumo deixamus Madame Gaillard n esti puntu la historia & nun la atoparemus nuœvamente mas tarde, queremus in delhæs de phrases describi’l final de los sous dìæs. Madame, magar ya muœrta de nenha, fhixzo-se per per vieya, pa l sou infortunio. In 1782, a los setenta anhos, pesllou l negocio, comprou l retiru que pretendìæ, sentou na suæ casina & sperou la muœrte. Sì q’ansì la muœrte nun vieno. In cuœntæs d’elho, wœñou daquè cun lo que dal ser humano nel mundo podìæ contar & que nunca existieræ nel paìs, a saber, una revoluçon, esto ye, una ràpida transformaçon de todælæs relaçones sociales, morales & transcendentales. A l principio, essa revoluçon nun tuvo effeitu sobre l destino personal de Madame Gaillard. Pero intos -- hagora tenìæ quasj q’oîthenta anhos -- repentinamente l que y daba la renta tuvo q’emigrar, disamortizarun-lu & los sous bienes rulou-los un fabricante de pantalones. Houbo una campaña que pahecìæ nun tener conseqüenciæs fatales essi cambio pa Madame Gaillard, puœis el fabricante de pantalones continuaba pagando l retiru a tiempu. Solo q’intos tyigou l dìæ que ya nun recibîu l sou dinheiro n monedæs fhuœrtes, ma na fhorma de pequenhæs fhuœyæs de papel impresæs, & essi fhoi l intamu de l sou final material.

De puœis de dous anhos, la pension nun yera abondo pa paga’ la lheña. A Madame forçarun-la a vende' la casa por un precio ridiculamente baxo, por haber milhares d’outræs personæs pa tras d’elha que tamien tuvieræn que vende’ la casa. & Nuœvamente, recibîu solo aquelhæs fhuœyinæs stùpidæs a cambio &, nœvamente, de puœis de dous anhos, nun valìæn quasj nada, & n 1797 -- staba tyigando a los noventa -- perdieræ toda la fortuna, q'arreunieræ n trabayosos lhabores seculares, & mudou a una pequenha recàmara amoblada na Rue Coquilles. & Solo hagora, diez ou venti anhos mas tarde, la muœrte vieno & tomou la fhorma d’un prolongau mal tumoral que garrou la cerviz de Madame & primeiro robou-y la fhame & lhœw la voz, de tala maneira que nun pudo alçar una sola pallabra d’obiecçon a l lhevala pa l Hôtel-Dieu. Lhevarun-la pa l mesmu quartu q'habitabæn cientos de personæs in stau terminal, u l home morrieræ, mangarun-la n una cama commun cun outros cinco vieyos disconhœcidos, apretahos cuœrpu a cuœrpu, & deixarun-la ende por très selmanæs morriendo publicamente. Intos cusierun-la nun sacu & a læs quatro horæs, cabo outros cinquenta cuœrpos, açoutarun-la n un carrin manual & conduzierun-la so l finu Mayolar d’una campanina pa l cemeterio acabante crear in Clamart, a 1,6 km de los portones de la vilha, & ende n un fhuœxu commun pa l ùltimu repousu sepultarun-la, so un spessu strato de cal vivo.

Esso fhoi n 1799. Graciæs a Dîous, Madame nun tuvo idea de l sou final imminente quando volvîu a casa n aquel dìæ de 1747 & deixou a l rapazin Grenouille & la nuœssa historia. Podrìæ tener perdido la fe na xhusticia & por tanto, na ùnica significaçon comprehensible de la vida.

VI

A la primer mirada que y tyantou a Monsieur Grimal -- non, cul primer suspirio q’inspiraræ na aura olfactiva de Grimal, Grenouille soupo q’essi home yera quien a cutilu ta la muœrte por un mìnimo d’insubordinaçon. La suæ vida valìæ tanto quanto l trabayu que podìæ fhazer, constaba solo de la utilidà que Grimal y daba. & Ansì Grenouille ingurriou, in sin tentar una rebellion, dìæ ente dìæ incapsulaba da nuœvo toda la fhuœrça de la suæ proua & rebeldìa n si mesmu, gastou-la solo pa sobrevivir a la èpocha de la pròxima Edà de Xhelo d’una maneira àspera: dura, frugal, discreta, calteniendo la lhuz de la sperança de la vida na tyama mìnima pero bien guardada. Hagora yera un exemplu de dondura, falta de meta & gana de trabayar, obedeciendo a la pallabra, quedando contentu cun cada plratu. De nœithe, trancaba-se obedientemente n una peslladura construìda lateralmente n talher, u s’alrmazenabæn los preseos & scolingaba cœuro crudo n salazon. Ende dormìæ sol suœlu snudu. De dìæ, trabayaba ente que habìæ claridà, n hibierno oîtho, in verano catorze, quinze, diez-&-ses horæs: spulgaba læs pelheyæs fhedorientæs, inxawaba-læs, pelaba-læs, incalaba-læs, passaba-læs per àcidu, abatanaba-læs, sfregaba-læs cun excrementos decappantes, madeira partida, stongu de bedul & teixu, baxaba a los fhuœxos intyenos de neblrina mordaz, straba, cumo y mandaræn los officiales, pelheyæs & stongos un per riba l outru, maçanes mayadæs & sparcidæs, cobrìa la horrible pyra cun càndanos de teixu & tierra. Anhos mas tarde habìæ de scavalo outra vez & sacar de la tumba læs pelheyes cadavèricæs mummificadæs in cœuro curtido... Quando nun scavaba a dientro ou a fhuœra cuœiros, acarretaba awa. Meses acarretou awa l rîo, siempre dous baldæs, cientos de baldæs cada dìæ, puœis el commercio requerìæ awa a maguyo pa inxawar, amolhecer, arremoyar, tiñir. Meses nun tenìæ mas brenga seca n cuœrpu p’acarretar awa; de nœithe læs roupæs d’awa cutìæn-lu, & la suæ piel staba frìa, amolhecida & slhavada talque si fhuer cuœiro slhavaçaho.

De puœis d’un anhu d’essa existencia mas animal q’humana garrou la inxida, una temida dolencia de los curtidores que quasj que siempre ye fatal. Grimal ya lu amortizaræ & andaba a la geta d’un substitutu -- non sin sentilo ya que nunca tuvieræ un trabayador mas frugal & capaz q’esti Grenouille. Contrariamente a læs expectativæs, ente tanto, Grenouille sobrevivîu a l mal. Todo lo que y quedou yeræn los repuœlgos de l gran malucu prietu de tras læs oreyes, na vuœlta l pescuœçu & nos papos, que lu disfigurabæn & lu deixabæn mas feu de lo que ya yera. Tamien yera -- un attributo inestimable -- una resistencia a l anthrax, podiendo hagora ta cun læs manœs arregañadæs & insangrentadæs, arranca’ læs peyores pelheyæs sin tener pelligro d’infectase outra vegada. Ansì stremou-se non solo de los aprendizes & officiales, tamien de los sous proprios potenciales successores. & Nun siendo ya tan fàcile de substituyir cumo inantea, el valor de l sou trabayu & l valor de la suæ vida augmentarun. De repente ya nun houbo dormir na tierra pelada, auctorizarun-lu a construir una tuña de madeira na teya-vana, strou paya n riba sigo & l sou propriu cobertor. Nun se trancaba mas a l dormir. La comida yera mas adequada. Grimal ya nun lu caltenìæ cumo un animal, caltenìæ-lu cumo una mascota ùtile.

Quando tuvo dolze anhos, Grimal deixou-lu fholgar mediu domingo & a los trelze anhos, auctorizou-lu a salir una hora los dìæs de selmana tres el trabayu & fhae’ lo que y petaba. Triumphou, puœis vivia & tenìæ una quantidà de lhibertà abondo pa sobrevivir. El tiempu la hibernada acabara. El catsiparru Grenouille movîu-se nuœvamente. Golîu l aire de la mañana. La pasion pola caça dominou-lu. La mas grande odyssea l mundo staba-y abierta: la vilha de Paris.

Fhœnte