Audio
I.
L INTAMU.
Yasuko, segun el ritual d'aquelhæs xhuntançæs, sentaræ n cuœlho de Xunsuke, q'andaba na veranda arrecostau n un assientu de vlima.
Elho lu fhazìæ feliz.
El tiempu yera decididamente estival, & Xunsuke nun recibìæ vjsitantes læs mañanæs. N essæs horæs trabayaba si yi appetecìæ, si non scribìæ delhæs cartæs, mandaba trahe'l sofà de canha pa l quintanal a visiego so los àrboles, sporrìæ-se lleyendo abandonando bien ceho l lhibru næs rodiyæs, ou tocaba la tyoqueirina tyamando a la servienta & pedìæ-y daquè the; si nun dormieræ por daquè la nuœithe anterior, puxaba l cobertor sobre læs piernæs ta l peithu & permittìæ-se intos dormir un pouco.
Ta indagora, sessenta & cinco anhos mas tarde, nun tenìæ un solu interes tres essi nome.
Non por una qüestion de principios.
Simplemente nun tenìæ aquelha percepçon obiectiva de la relaçon ente sigo & la outra xhente que ye indispensable n qualquier interes.
Essa completa absencia d'obiectivaçon, l alhourie & la incerteza de la relaçon cun lo exterior & cul propriu interior conferìæn un ton d'origïnalidà ta mesmamente a læs obræs de l sou tiempu maduro, non obstante tenìæn una lhende; dibæn a distercio d'elementos essenciales d'una novela, cumo los accidentes q'apahecen dramaticamente de los conflictos de character ente los protagonistas, læs anotaçones satýricæs, el relieve plàsticu de los proprios protagonistas, ou l contraste ente l ambiente & los protagonistas ...
D'elho dependìæ que dos ou tres crìticos particularmente severos indagora insistieren in declaralu un gran scriptor.
Yasuko pesaba næs piernæs de Xunsuke, invuœlta n un cobertor & comodamente sporrida nel sofà de canha.
Elhi pensou n una gracia salaz, sì q'ansì preferîu cincar quietu.
Un insistente cri-cri de bilhouîræs fhixzo indagora mas fhundu aquel silencio.
Da quando, Xunsuke sentìæ una spetonada na rodiya dreitha, cumo un vagu annuncio d'un mal mas fhundu.
Læs ròtulæs, compromissæs polos anhos, nun podìæn supportar mũîthu mas tiempu l pesu de la carne tebia de la rapaza; sì q'ansì una specie de presto subtil apahecìæ na expression de Xunsuke, ente que l dolor augmentaba quasj q'imperceptiblemente.
Finalmente, dixo: "Duœl-mi la pierna, Yasuko, vida. Hagora vou movela de lhau, sienta ende."
Un momentucu, Yasuko mirou pa la cara de Xunsuke cun wœyos serios & anxiosos & rîu un pouco.
Habìæ disprezio n aquel Mirar & l vieyu scriptor catou-lo.
Alçando l arca, abraçou a la muyer per tras, mangou-y la mano so la callàxina virando-y la cara & beisou-la nos beiços.
Sì q'ansì fhixzo-lo aina, quasj que por oblrigaçon, & sentiendo un fhuœrte dolor na rodiya, volvîu a sporrise de costau.
Quando alçou la cara & mirou a l rodiu, Yasuko sumieræ. Nun soupo mas nada n una selmana.
N una caminada, buscou-la n casa.
La moça salieræ cun duæs ou tres colhaçæs de schuœla pa una staçon thermal costeira na rimada sur de la Penìnsula d'Izu.
De puœis de marca'l nome l hotel n un quadernu, tornou par casa & immediatamente martsou.
Un scriptu, que d'aquelha se y pedìæ cun insistencia, valìæ de disculpa pante si mesmu & pante outra xhente pol amor d'aquelha sùbita travessìa solitaria n plenu verano.
Por evita'l calor, seleccionou un tren que partìæ ceho, sì q'ansì la roupa de cànhamo blranco quedou da reu moyaho de sudor.
Xunsuke bebîu una lhapada the verde commun que se caltenìæ calliente n thermo. Mitîu la mano fina, seca cumo bambù, in bolsu & intamou ller, fhadiau, el prospectu de la obra completa que l trabayador d'una gran editorial venieræ intregay a la staçon.
Essa fhoi la tercer collecçon d'obræs completæs de Hinoki.
La primeira publicaræ-se quando mal tenìæ 45 anhos.
Ya d'aquelha - pensaba Xunsuke - la xhente consideraræ aquel maçu de scriptos stable & definitivu, quasj que la personificaçon d'una madurez indiscutible, & you tamien andaba immersu n essa cousa absurda, extrañu a læs miæs obræs, a l mîou spìritu, a l mîou pensamiento.
Læs miæs obræs nun son absurdæs... cumo todos bien saben, Tamien por elho tuvi l orgulhu de nun toma'l mîou pensamiento cumo pretextu, por defende' la absurdidà miæ.
Por purifica'l pensamiento, you sacaræ de la comedia absurda toda actividà de l spìritu.
Ye nidio que læs appetenciæs carnales nun yeræn la ùnica razon.
El mîou absurdo nun concierne nin a l spìritu nin a la carne, mal ye a penæs una increhible capacidà de descripçon, que ginda sobre min cumo una condena & que solo se ye a definir cumo inhumana.
Mesmamente hagora.
Mesmamente hagora que tengo sesenta & seys anhos...
Cun una sorrisa amarga contemplou mũîthu tiempu la suæ propria semeya impressa na portada l prospectu.
Yera la photographìa d'un vieyu, un vieyu feu, indiscutiblemente. Yera fàcile attribuiyi-lo, queriendo, aquelha qualidà questionable que la xhente tyama belheza absurda: testeira lharga, carrielhos blrigeiros, beiços carnosos & àvidos, callàxina obstinada; &, nidiamente impressos in todelæs suæs traçæs los scatafinos d'un lhargu lhabor, u l spìritu participaræ.
Per outra parte aquelha cara, mas que fhormada, pahecìæ corrompida pol spìritu. Amosaba un excedente, un excessu de spiritualidà.
Que fea ye a ser una cara que fhala falsamente d'una nudez occulta de l cuœrpu, por ende na feura de Xunsuke habìæ cumo una nudez gasta de spìritu que nun yera ya a asconde' la vergœnça.
Quasj que mirou pa l outru lhau cun vergœnça.
Si l gloriosu conceyo d'homes modernos que s'intoxicæn por plrazeres intellectuales - teniendo substituyido l cultu a l ego pol interes humanu, & privando de la universalidà a l conceitu de belheza, & franciendo, graciæs a esti bandidismo brutal, qualquier acuœrdu ente la èthica & la belheza - si quieren xhulga' la phyisonomìa de Xunsuke attractiva, alhà elhos. Por ende, per tras de la cobierta q'exhibìæ mayestuosamente læs fheithuræs d'aquelha feura senil, alhiñabæn-se los varios commentarios publicitarios d'una dezena de famosos.
El contraste cun la photographìa yera bizarru.
Aquelhæs auctoridahes de l mundo l pensamiento, preparadæs par monstrase u quier que la suæ presencia fhuer necessaria, aquelha bandada de papagayos calvos cantabæn a l alto la lheva l cantar pedidu, salmodiando a choru la belheza de la inquietude inefable inherente a læs obræs de Xunsuke.
Un famosu crìticu, tamien conhocidu cumo specialista nos studios de la obra litteraria de Hinoki, arresumîu los venti volumes d'esta colleçon d' 'obræs completæs' de la segiente fhorma: Una obra immensa.
Precipita-se næs nuœssæs almæs cumo una nublre.
& Dictou-se por sentimientos verdadeiros, salvos pol scepticismo. Pienso que si Hinoki nun tuvier dientro de sigo l don de l scepticismo, ya sfhexzieræ la suæ obra a l in par que la componìæ, & nun exponrìæ esti cuœlmu de cadàveres de lantre todos.
Næs obræs de Hinoki sta lo imprevisto, la inquietude, l infortunio, la infelicidà, la immoralidà, arresumiendo, todelæs qualidahes arrepresentæn-se n negativo.
Cada èpocha describe-se cumo teniendo un fhundu de decadencia.
Si l assumptu ye un amor, l aspectu puœstu n relieve ye l de la decepçon & de l cansaçu.
Siempre pintada cumo una fhorma viva & explosiva, sta a l contrario la sinhalrdà, que se sparce næs almæs cumo un andaç n una vilha de los tròpicos.
Quasj que paheç que los fhuœrtes sentimientos humanos, odio, zelos, maldà, todelæs variæs fhormæs de passiones, nun tienen dala relaçon cul auctor. Impero, un calor residual, n una ùnica vena d'aquel cadàvere de passiones, fhala-nos de los valores primitivos de la vida meyor que l fhœw d'un organismu indagora vital.
Na indiferencia tiembla l blrincu subtil de la sensibilidà, na immoralidà un xacìu èthicu minaçau, na apathìa un puxu vigorosu.
& Que habilmente se structura la prosa n esti procedemiento paradoxal: una prosa, si se quier, arrefinada, q'altera l significau de la pallabra, una prosa que nin cubre l pensamiento nin amaruta l thema, sì q'ansì ye una tùnica pola tùnica, l oppuœsto d'una prosa snuda.
& Cumo frontones de l Partenon ou de la Nike de Peonio.
Nun se trata d'un simple aggregau de lhiñæs fluctuantes a comuña cun los movemientos de l cuœrpu, trata-se de doblreces que s'alhiberæn, que flotæn por cuœnta propria...
Conforme adelantraba na lleitura, una risadina rabiosa apahecîu na boca de Xunsuke.
Al final, irritou-se.
Nun intendieræn nada, andæn da fheitho a fhuœra l tiestu.
Esto mal ye un afhalagu intyenu de banalidà & fatadæs. Que innocente! & Ya que me conhoç d'ha venti anhos...
Intorniou los wœyos a l panorama que s'extendìæ alhende l ventanal de l cotse de segunda classe.
Vìæ-se l mar.
Una barca de pesca intamaba salear.
Læs velæs blrancæs sporridæs sin intsar pol aire sofhitabæn-se langidamente n borriquete cun sinhalrdosa coqueterìa, cumo si se sentieren expuœstæs a l Mirar de tanta xhente.
D'aquelha, daquè a los pies de l àrbole emittîu una lhuz extremamente brilhante per un intrin.
Immediatamente l tren, roçando la viesca de piñeiræs coloradæs, cun canhæs brilhantes que s'infhilabæn cul sol d'aquel mediu-dìæ de verano, introu n un tùnnel.
Serìæ la reflexion d'un speyo? pensou Xunsuke.
Habìæ una pescadora na barca? Andaba pintando-se? Talvez el speyo, ente læs palmæs de læs manos prietæs cumo læs d'un home, trahicionaba l secreto d'un Mirar feminin conhocedor de los occupantes? La poètica phantasìa fhoi scontra la cara de la pescadora.
Yera la de Yasuko.
El cuœrpu flracu & sudau de l vieyu scriptor ximelgou-se ...
Fhoi da veræs Yasuko? “Cumo si l auctor nun conhocier l odio, los zelos, la maldà, læs passiones fhuœrtes” ...
Mentiræs, mentiræs.
Al contrario de l commun de los mortales, l artista amaruta la suæ propria maneira de sentir por expressala, non por ascondela; los defensores de l arte cumo funcçon sociològïca, a l arrefhugar Xunsuke Hinoki una confession snuda, acusaræn-lu d'absencia d'ideologïa, nun pretendiendo prestase a corroborar fines ideològïcos deixando vislumbrar un 'final feliz' a l conclui' los acontecemientos, pintando-lo cumo se pinta a una chorista q'alça la saya por fhaer brilha' læs nalgæs.
El sou conceitu de vida & arte, non obstante, necessariamente trouxo cun sigo una sterilizaçon.
Lo que tyamamus pensamiento vien de puœis de l phenòmeno, non inantea.
Entra n scena cumo advogau, por patrocina' læs acçones a læs que nos conduz la fortuna ou l impulsu, adornando-læs cun xacìu & èthica, mutando la fortuna n necessidà, l impulsu n voluntà.
Si un ciegu se cute scontra un poste telegràphicu & se manca, el pensamiento nun val par guarilu; sì q'ansì polo mènos atopa una maneira de manga' la culpa n poste.
L attribuçon d'una èthica a una serie de paroxismos, transformando-la n systema, reduz el subiectu de l acçon a una variable, cumo n un càlculu de probabilidahes.
Occurrîu-se-y una idea, ansì q'intyenou læs caleyæs de papel de borrafha. Quien tien el pensamiento deixa-se ingidiyar pola illusion de que ye a abri' la prision a voluntà solo cun læs suæs propriæs fhuœrçæs.
Cumo una phantasma, lo absurdo, que siempres excluyeræ de læs suæs obræs, venìæ todelvs nuœithvs a perturba'l sou suœnhu.
Los sous très casamientos falhidos nun deixaræn traçæs næs suæs obræs.
Fhœnte
