Sophie
Wörishöffer
ONNEN
VISSER
EL
FHIYU L CONTRABANDISTA DE NORDERNEY
1
Una
fhuœrte galerna fluctuaba pœr riba læs awæs de la Mar de l Norte.
La marea corrìæ sele scontra l sablre de Norderney, scuridà
profunda cobrìæ tierra & mar; la islla, siempre tan quieta &
dexebrada, avultaba erma n aquelha nœithe de primavera.
Cun
esso & cun todo ximelgaba-se un cuœrpu scuru na awa, una
canhoneira cun la suæ tripulaçon andaba occupada aguaitando n todæs
direcçones. Un de los soldahos barbudos lhevou læs duæs manœs a
la bouca & apelhidou n voz alta scontra la scuridà:
»Qui
vive?« (Quien anda hi?)
Dala
respuœsta. La barquina, sgilando so la proa l frances, pahecìæ
andar a la deriva sin timon, mesmamente l wœyu mas agudu nun
detectarìæ dala persona a l rodiu, nun notarìæ dal movemiento.
Ximelgando-se & canhicando-se sele, læs holæs lhevaræn-la pa l
mar abierto, scontra l cabu mas externu de la islla.
Na
canhoneira, el soldau cerrou l puñu. "Los mil demonios",
glrayou, "vi una casca de nuœz nalar pœr eiquì - onde fhoi
essa cousa?"
“Nun
blasfemes tanto!” admonestou outra voz. 'Ye a baltia'l primer rayu
l cielo n qualquier momento; val mas disparar un tiru & fhura'l
barcu l contrabandista pœl sou fhundu. Todos muœrren, essos lhargos
malandros alemanes cun los wœyos azules & læs fhuœrçæs d'osu
de sou".
El
soldau nun permittîu que se y diere l mandau duæs vezes. "mũîtho
bien, subofficial Durand", exclamou, "el Canaille fhairà
que læs tsispæs & pingæs y tsisquen næs oreyæs a l in par."
Inredou
un momento cun los canhones, lhœw elhi mesmu mandou: "Fhœw!"
& L tiru arresonou streldosu na nœithe calma, de maneira que næs
dunæs de l sablreiru los paxarinos s'assustarun & arrevolotearun
nel aire. Quasj q'a l in par, el frances glrayou bien alto:
“Mille
tonnerres! ende ta la barca outra vez. Ha hi un rapazin drientro!”
Quixho
dispara'l segundu tiru, sì q'ansì l subofficial Durand garrou-y el
braçu apressuradamente.
“Deixa-lo,
Chatellier, tamien catei l appariçon. Esso d'ende nun ye humano."
El
soldau de repente mirou a l rodiu cumo suspeithando que daquien diba
day una navayada a l lhumbu. "Intos que podrìæ ser,
subofficial?" introgou-y n un sussurru.
"Una
phantasma! Ha pouco fhuraquemus una barca pœl fhundu cun esti mesmu
canhon a la hora de la eglesia, cumo sabes - ende so na fronteira de
la marisma - solo habìæ un nenhu n elha, un probe nenhu q'apañaræ
pexin & viriwœtos pa los bañistas, sì q'ansì claro que nun
podîmus sfhaze' lo que passaræ, el nenhu morrîu &
arremelhaba-me - læs campanæs sonarun so nel lhogar - caltuvo los
wœyos afhitos na miæ tiesta na suæ agonìa.
“Alcordahes-vos,
Chatellier, que tiremus el cuœrpu a la mar? el turulhu nun querìæ
deixar de tocar aquel dìæ."
El
soldau persignou-se. "& Vòs pensahes que yera la phantasma
suæ, subofficial Durand?"
L
outru assentîu. "Ansì se sporrìæ na suæ barca! - Quixho
attrahenos, ta inceta' la galerna - nun diba quedar nin una stielha
de l 'Hortense' intacta, digo-vos-lo."
"La
Santina nos ampare. Hei vira'l timon?
El
subofficial assintîu. "La galerna sta-se eguando, todolos
officiales stan nel bæille n Norden, nun quiero ser responsable.
Abellugarèmunos de mentræs tiempu tengamus."
Virou-se
l timon de l Hortense, todelæs velæs scontra l aire, quasj
q'imperceptible, & intamou-se volver pa l havra d'abelluw. Delhos
de minutos mas tarde, la canhoneira sumîu.
La
figura svelta d'un rapaz d'unos diez & ses anhos alçou-se sele
de la barquina, aguaitando cun cautela. La cara guapa rîu, los didos
fhexzierun unæs narizes lhargæs a la francesa.
"Burros!
ansì q'essa ye toda la vuœssa punterìa. Ha ha ha, nalo a quatro
pies so læs tablæs de l barcu & vòs tirahes la carga quasj q'a
centenæs d'elhos lhœñe pœl mar. Fatos! Lhatinos gansos!"
Tres
permittise essa roxura de tremesina moflona, el rapaz de Norderney
garrou los sous dous remos, que stabæn occultos nel fhundu la barca,
& puxou de tala maneira q'unæs rayæs brillantes corrierun pœla
awa.
Fhoi
la zona que s'atopa so l actual "Giftbude" n Herrestrand u
na primer dècada l sieglo XIX esta scena acontecîu. Napoleon I
impunxieræ l bloqueo continental. La importaçon de bienes angleses
n Europa continental, q'elhi gubernaba, prohibieræ-se. Resultaræ n
una extensa actividà de contrabando, canhoneiræs francesæs
cruzabæn ayures pente læs isllæs de la Frisia Oriental & da
vezo habìæn pequenhæs scaramuçæs tanto cun los habitantes de læs
mesmæs cumo cun navìos angleses, que sofhitabæn el commercio de
contrabando. D'aquelha la lhey n Alemania yera lo que Napoleon querìæ
que fhuer - nun extraña intos q'ende, cumo ayures na vida,
s'oppunxher l astucia a la tyrannìa.
El
nuœssu rapazin amigu remou tan aìna cumo læs suæs fhuœrçæs lu
deixabæn. Alquando delhos de relàmpagos passabæn pente læs
nublres de l cielo, sì q'ansì l Biltar de la galerna real indagora
pahecìæ distante, & elhi tuvo q'usar essa pausa p'adelantrar.
El gorru paya volou pa n riba l bancu, la wufanda & la caçadora
seguierun-lu, & l rapaz tensaba los sous fhuœrtes mùsculos cada
vez mas.
De
repente, avultou-y andar holæs mas fhuœrtes moviendo la suæ barca.
Fhixzo una pausa & ascuîthou, wœyos bien abiertos, mirando
pente l mar indagora scuro.
Nun
habìæ daquè, un cascu nigru, nun andaba næs holæs a una
distancia curtia?
Un
rayu fisgou læs nublres, mal a penæs un brilhu amarielhu subtil,
non potente abondo cumo pa illuminar, pero ansì & todo l rapaz
pensou ver una vela blranca n aquel intrin.
Enxugou
l sudor de la tiesta, lhœw mangou l didu minin na bouca &,
prolongau, un son altu stridente cruzou l mar.
Yera
l glrayidu l zarapielhu.
Passarun
delhos de segundos & lhœw, a l in par que l rapaz lo ascuîthaba
n sin aliendu, cul coraçon batiendo, tyigou l mesmu son de pœr
cerca, solo que mas lhongu, mas caltriante, cumo si l animal stuvier
pœr excitau.
El
rapaz sonrîu. Hagora camudou la suæ voz. El monòtonu, cansativu
glrayidu de la gaviotina intyenou la scuridà.
Nun
tuvo respuœsta, sì q'ansì n vez de qualquiera outra siñal, una
lhuz roxa apahecîu na awa, illuminando un baluarte & læs velæs
& sogæs mas pròximæs de l arbolradura. La cara d'un home vieyu
miraba anxiosamente pœr riba la borda.
"Onnen",
dixo una voz, "Onnen, yes tu?"
"Siempre,
paî!" fhoi la respuœsta. "Lheva-me a cobierta"
La
tsalana arreculou & baxou la driza ente que l rapaz trahìæ la
suæ barca pa so la popa cun unæs remadæs mañosæs. Afhitala a l
navìo fhoi cousa d'un minutu, lhœw txubîu pa la cobierta cumo un
gatu.
Recibierun-lu
polo mènos diez homes; sou paî, el capitan de l navìo, sporrîu-y
a la scontra læs duæs manœs.
"Pol
amor de Dîous, Onnen, que fhaes eiquì?" "Seguro que
trahes malæs noticiæs, acuei?
"Anda,
rapaz, que passou?"
Yera
una vision peculiar q'hagora s'apresentaba a los wœyos de l rapaz.
Pœr ayures na cobierta toda habìæn bienes de toda mena; panes
d'açùcare, fardelæs de cafè, bocois d'azaite, cofres de the &
bayura de fardos de tabaco. Aglomerando-se ente essæs cousæs habìæn
homes cun caræs inquietæs & expectantes, ente que mal a penæs
una ùnica lhamparina roxa illuminaba vagamente toda la scena cul sou
brilhu rubin.
Onnen
avultaba n aquel intre pœr seriu. "Trahigo noticiæs bien
malæs", dixo, "per-malæs. La islla recibîu wœy de tarde
una guarniçon francesa."
"Fhuœrçæs
terrestres? — Dîous bendiga los lhaceîrosos!"
"Sì,
ye una compañìa l regïmiento l norte so l coronel Jouffrin, a
quien tyamæn el sfholhador. "Klaus Visser, el capitan, ximelgou
la cabeça. "Bien malo ye q'hagora nos fhaiga falta tamien
alimentar a una tripulaçon", dixo, "sì q'ansì cun esso &
cun todo, nun veo por que t'adventuræsti a salear n essa barquina,
mîou rapaz. Læs canhoneiræs debierun bloqueati l camin."
Onnen
rîu, divertidu. "Passei so la proa l Hortense — los moços
tamien mi dispararæn una bala a la cabeça."
"Xhesus,
nenhu!"
"Nun
duœl, paî!" tenìæ que vos avisar como fhuer; mirai, nun ha
hi maneira de poder lheva' los bienes a l lhogar — ha hi centinelas
pœr todo ayures.
Essa
noticia baltiou cumo una piedra nel coraçon de los homes; un
silencio paralizante segîu læs pallabræs de l rapaz.
"El
vilhar sta da fheitho sitiau?" introgou a l cabu l capitan.
"Sitiau
enforma."
"&
U se mangarun los franceses?"
"Nel
balneario. El lhogar inteiru sta de pie — très-cientæs camæs
tuvierun que s'integrar inantea la nœithe, seys-cientos panhomanœs,
caciya, paya, combustible — El vieyu alguacil andaba tan
sobrepassau que tyoraba."
"&
Mandou-te pa cun nòs, Onnen, mîou rapaz?"
"Non,
paî, n occupando los centinelas todælæs vìæs, scapei. El "Taube"
tien que se virar & dir pante la lhiña de læs mareæs — intos
lhevaremus los bienes pa n tierra & pa læs dunæs nel mîou
barcu."
"U
la pròxima tyuvia podrecerà todo! — Puœden haber stragos de
milhones."
"Tenehes
que y mangar redes de pesca n riba, velæs vieyæs & cousæs
ansì.
Todo
sta fheitho p'andar pente læs planicies lhamacientes ta
Hingenriedersiel & d'ende pa l interior, acuei? — Quitando lo
que necessitamus eiquì, sì. Kornelius Houtrouv n Emden comprou toda
la carga l 'Queen Elizabeth', sta seguru n Baltrum — & hagora
los franceses tienen que nos torga'l passu." "El diaño los
lheve a todos!"
Outra
vez segîu outru silencio mas lhongo, & l capitan dixo a l cabu:
"Bien, nenhos, vamus tener que ceder, nun ha hi outra maneira.
Primeiro d'Alborecer, los bienes han d'occultase de maneira segura,
tenemus que lo pensar.”
Nun
houbo quien y responder, sì q'ansì variæs manœs se sporrierun n
intamando virar elhi la tsalana; una hora spuœis nun andaba lhœñe
de l sitiu u hagora s'alcuœntra l pharu, d'aquelha abandonau da
fheitho, habitau mal a penæs por phocæs & grandes aves
marinhæs.
Incetou
l diffìcile trabayu de disimbarcar. El barcu trouxo bocoi n riba
bocoi, fardu n riba fardu, pa l sablre non movediço de læs
marismæs, de puœis los contrabandistas combinarun fhuœrçæs
lhevando todo pa l labyrintho intransitable de læs dunæs.
Quien
alcuando se tenga abierto camin pente l interior de la islla, quien
medio baltiando, medio sgilando, siempre preparau pa saltar, siempres
abandonau sin fe pol suœlu suppuœstamente sòlidu so los sous pies
afhogando-se sin aliendu p'a lantre, da vezo baltiando a la lharga n
sablre — essi conhoç l enorme lhabor que fhaen hagora los audaces
contrabandistas.
Habìæ
un valhe, a visiego so rimadæs altæs, un valhe fhundu, u l camin
afhalaba pente sablre suœlto & movediço — ende lhevabæn los
homes læs suæs pertenenciæs. La segiente rabaseira d'aire cobrieræ
la wœlga; fhoi impossible discobri'l nial.
Rayu
segîu a rayu, una tuonada tres outra, lhœw tamien tyovîu. "Dîous
forneç la illuminaçon", dixo l capitan. "Intainai,
camaradas, hagora vaî resolvese aìna l assumptu." La galerna
arremolinaba nublres inteiræs de sablre, tuonando & ruxiendo
batìæ l mar la veira; hagora spañìæ l tumultu de los elementos
que fhazìæ quasj q'impossible tenese de pie.
Todælæs
redes de pesca disponibles fhuœræn trahidæs & collocadæs pœr
riba de læs mas bønæs mercadorìæs; un stratu de sablre a l cabu
cobrîu todo ta l puntu quedar da fheitho irreconhocible. El relò de
bolsu l capitan marcaba læs duæs, quando tyigou la hora de volver
pa casa.
Hagora
a pie; el "Taube" trouxeræ delhos de los alliahos a l sou
fhondeadeiru & spuœis axhuntou-se a l restu.
El
camin dende l cabu mas exterior de la islla ta l lhogar, passando pœr
dunæs continuamente, el camin lhargu & cansu yera d'aquelha l
mesmu que ye wœy, sì q'ansì de magar la construcçon de l barcu &
los molinos nun quedaba piedra, habìæ mas bien n esti sitiu tan
solitariu, tan mortalmente tranquillu mal a penæs una cabanha baxa
sola de tabla, medio arruinada, que s'usaræ polos pescadores cumo
local d'alrmacenamiento de todu typu d'equipos & mas tarde se y
dieræ a una muyer pœr vieya coxa de l lhogar pa domicilio.
A
la vieya Aheltje evitabæn-la cun procuru los habitantes de
Norderney, dizìæ-se que podìæ incantar, que realmente nun
s'andaba bien seguro cun elha, polo que stabæn pœr felizes de poder
sfhazese d'elha d'essa maneira. La vieya vivìæ de lo que la marea
deixaba a l arretirase duæs vezes a l dìæ & q'alimenta tantæs
creaturæs, personæs & animales anhu ente anhu — peixes,
càmbaros & viriwœtos, arriendæs de todæs aquelhæs creaturæs
que se comprabæn secæs & bien pagæs polos bañistas que
vjsitabæn la islla de magar ya ha anhos: ouricios, tiñosos &
peixinos, læs guapæs strelhæs de mar & l finu & delicau
ouclæ.
Da
quando Aheltje intraba coxicando nel lhogar & lhevaba l sou botin
a los commerciantes, spuœis habìæ denheiro & la vieya podìæ
comprar un catsu carne, non pa elha, pa un gran gatu buxu, la ùnica
creatura q'elha amaba, por quien el sou coraçon solitariu &
probe batìæ & que tamien pœr cada camin cumo una solombra,
arrastrando-se silenciosamente, la accompañaba.
A
l passa'l fhondeadeiru de læs tsalanæs, q'indagora s'usa, la
cabanha de la bruxa apahecîu ente duæs dunæs cobiertæs de carba;
Onnen vîu primeiro que la lhuz indagora brilhaba pœla ùnica
ventana medio rota.
"Aheltje
ya acordou", dixo elhi.
N
essi intrin el capitan punxo subitamente la mano n costaçu l
compañeiru; un Atsisgar silenciosu valîu-y pa informalu a elhi &
a todolos outros.
A
una distancia de mal a penæs cinqüenta metros staba un centinela
frances imbrulhau nel sou abrigu. "Silencio! — Pol amor de
Dîous, nun fhazer barulhu." Todos tirarun a la mandreitha sin
mas, lo mas pròximo possible de læs dunæs, segiendo da nuœvo por
essi camin arduu, ya que l sablreiru abiertu staba-yos hagora cerrau
nel postrer treithu ta l lhogar. Los nuœve, cansos & pingando ta
los wœssos, sgatiarun de penha n penha, passando cun fhuœrça pœla
cabanha la bruxa.
Al
rodiu reynaba l arrebol de l intamu la mañana de primavera. Buxa &
erma, la casa madeira medio arruinada sofhitada polæs muriæs de
sablre, la herba læs dunæs & l mofhu spoyetabæn nel teithu
intorniau, la puœrtæ rintsaba nes bisagræs fherruñosæs siempre
que l aire intamaba solmena'l edificio podre cun fhuœrça streldosa.
Onnen
lhevou l didu a la bouca. "Vozes!", sussurrou. "Aheltje
tien vjsitantes."
El
capitan ximelgou la cabeça. "Nun mos incumbe. Rapaz. Tenemus
que passa' lo mas ràpido possible.” Onnen indagora staba
ascuîthando. "El tou nome sta acabante d'amentase, paî — &
l vuœssu, Heye Wessel — ye Peter Witt, el q'anda tsarrando ende."
"Por
todolos diaños — el rastreador frances!"
"Pero
que ye lo que quier cun la vieya xingadeira*?
Arrodiabæn
hagora la cabanha madeira, invisible pa l centinela frances; el
capitan & outru mas visllumbrarun l interior d'aquelha vivienda
erma pente la ventana rota, & lo que discobrierun nun s'adequaba
p'asela' la suæ intranquillidà inantea dispertada. Sentaba la vieya
Aheltje n riba una tayuœla baxa de madeira & na mano dreitha
tenìæ variæs cartæs de xhuœw sfharrapadæs; quasj que negræs; a
la veira d'elha andaba un home de cerca de quarenta & cinco
anhos, altu & guapu, vestidu d'urbanu, cun una medalha brilhante
n peithu — pahecìæ que daquè disagradable y dixeræn. "Cousa
fata, bruxa vieya, inocentona — sou un home ricu, pœr ricu
inclusive, tengo l favor de Suæ Mayestà, Puœdes ver esso n esta
medalha! Intos que mi podrìæ passar?"La xingadeira ximelgou la
cabeça. — Eiquì sta, Peter Witt, a læs cartæs nun yos dà mas
ricos ou probes! Has de passar pente sangre & lhàgrimes, has de
suffrir, suffrir — nun puœdo contati mas nada."
L
home restalhou los didos. "Toda l arte tuæ nun val un centavu,
vieya — quien t'introgou sobre l mîou futuro, ne? Solo tenrìæs
que mi dizir si serà possible pilhar a Klaus Visser & los
colhaços sous næs suæs travessìæs de contrabando, pa podelos
denunciar. Mas nun quiero saber."
La
xingadeira entemicîu læs suæs cartæs. "Intos intruga a la
xhente que ti seya a dar una informaçon segura a l respecto, Peter
Witt. Considero a l capitan un home d'honra, un frisiu oriental de la
raça vieya capaz, elhi sabrà lo que sta permittido & lo que no.
Vas intregalu a los franceses, ho?
Peter
Witt rîu. "Claro, vieya. Mira, ha hi spacio n peithu pa mas
d'una medalha."
Aheltje
ximelgou la cabeça cun disprezio. "Una cousa tan colorida —
un trebeyu! & Ye por esso polo q'un rapaz de Norderney querìæ
arruinar a outru? Pfui!"
L
home dîou cul puñu na mesa. “Rayos, vieya, vei-te cun wœyu!”
glrayou cun rabia. "Sou l home mas ricu eiquì de la islla!"
"&
Un neciu, Peter Witt, deixa-me dizilo. Nun yes a assustame, los
xxefes de l conceyu dierun-mi esta casa n sin interesses pa mentræs
viva, & l sablon abiertu cun los sous presentes fhoi-mi dau por
Dîous; alhen d'esso, nada na tierra ye mîou. & Hagora martsa,
Peter Witt — quiero salir & almorçar fhuœra."
L
home disparou una mirada gafienta. "Tienes tamien contactu cun
los contrabandistas, bruxa, eh? Spìæs pa elhos, das-yos
opportunidà, eh? — Calten la cabeça, los cabalheiros franceses
nun avezæn detenese mũîtho nel prefacio."
Cun
essæs pallabræs rabiosæs abrîu de repente la puœrtæ & salîu
pa l exterior, scontra l capitan. Un glrayidu medio afhogau de terror
frañîu-y nos lhabios, baçcuyou delhos de passos pa tras. "Klaus
Visser!" dixo tatexando.
El
pescador assentîu. "Bønæs, Witt. Nun te molestes, home."
El
surprehendidu indagora staba lhuîthando cul primer sustu violentu.
"Que
ye lo que andahes fhaziendo eiquì tan ceho?" introgou
maliciosamente.
El
capitan arremelhou-lu directamente a los wœyos. "Queremus que
nos adivinen, Peter Witt, queremus introgayos a læs cartæs
d'Aheltje quando todolos canalhas & trahidores de la patria
finalmente baltiaran so la fhorca n Norderney!”
La
cara de Peter Witt tornou pàllida. "Prestoso!" profirîu
cun sfhuœrçu.
"Lhœw
conhoceras la seriedà amarga, Witt. — Alon de momento!"
Sacou
una moneda de l bolsu pa tiray-la n cuœlho a la vieya, de puœis
todos cruzarun la tyana que wœy arrodia la viesca de Ruppertsburg,
passando pœla zona de la Winterstraße & pœla hagora tan
elegante, noblre & tranquilla Bismarckstraße ta so l vilhar,
cada un perturbau & incomodau nel coraçon pola mirada maliciosa
& getadora de l amigu frances. Apparentemente nun sabìæ elhi
nada, sì q'ansì andaba spiando & yera necessario star de
guardia contra l pelligro que s'approximaba.
Silenciosamente
tres una curtia caminada, los colhaços de la procession nocturna
xebrarun-se. Eiquì sumîu un tres una puœrtæ baxa, ende l outru, a
l cabu l capitan Visser & l fhiyu, que vivìæn na Campstraße.
La
lhuz indagora brilhaba pœr tras de læs ventanæs cun contraventanæs
de la cabanha l pescador. De læs seys a setecientæs personæs
q'habitabæn el vilhar de la islla d'aquelha, probablemente dala nun
dormieræ aquelha nœithe, mũîtho mènos Frau Douwe, maî d'Onnen,
q'hagora tyoraba, cun Annen sporridu scontra læs duæs tyigadæs.
"Graciæs
a Dîous que stahes eiquì, Paî, vòs & Onnen! Ai, como
m'assustei de la que dispararun el canhon! — Mîou fhiyu mîou
ùnicu fhiyu!
Elha
tyoraba tanto que l capitan sentîu-se tocau. "Assustei-me
quando Onnen pahecìæ tan pouco sperau, Maî, sì q'ansì la suæ
determinaçon tornou-se la salvaçon nuœssa. Ha hi guardas franceses
n sablreiru. "Ai, Dîous, tan pœr todo ayures, spìæn &
cuœlæn-se ente læs casæs & pœlæs caleyæs. Hagora Norderney
sta perdido." El capitan sonrîu. "Maî, vòs fhalahes
talque si l Señor Dîous alhà n riba perdiere l regïmiento mundial
de la nœithe a la mañana & baltiare ante l refalfiau corsu cumo
un bøn pilhiçcu. — Sta-te pœr tranquilla, tamien pa elhi sta
scripto: 'T'hagora & non mas!'" N aquel momento, un home
vestidu de roupa de passeo cun una fardela de cœuro que gindaræ de
l costaçu, Geerd Kluin, ermanu de la Sra. Douwe & colhaçu de
casa de la pequenha familia, salîu d'una càmara d'amaguœstu. "Stas
ya tornando, Onnen", dixo elhi spuœis de l primer saludu, "tuæ
maî andaba medio muœrta de miehu por ti! — Brr, eiquì n
Norderney sta-se mal a gusto; martso."
"Continùæs
todu l camin?" introgou l capitan.
"Sì,
p'Hamburgo. Hagora tyega la hora de læs intriegæs & los
deberes, de læs extorsiones de todolos typos, ansì que prefiero
salir d'ente la puvisa. Sei-lo por Emden & Norden, & vincerei
a los franceses a tiempo.
Rîu
ente que bebìæ l cafè calliente a gusto. "N essos momentos ye
fàcile trahe' læs tuæs oveyæs a lo seco, mal a penæs has saber
como incetar. Martso p'Hamburgo, cuñau Klaus, & si fhueres
sabiu, accompañarìæs-me a la veira.
El
capitan ximelgou la cabeça. "You? — Non, mîou bøn Geerd,
quiero mũîtho de mas a miæ patria. Lo que minaça & opprime a
Norderney tamien habrìæ venir sobre min; lo que la xhente probe l
lhogar tien que pagar, you tamien lo quiero dar; you, a quien Dios
cun bayura tien benditu. Cinco!"
*
Strandläuferin nel textu aleman. Litteralmente quier dizir
“corredora de sablreiru” ansì cumo tamien “xingadeira
marìtima” Calidris pusilla. L auctora xhuœga cun la
pallabra.
Una
fhuœrte galerna fluctuaba pœr riba læs awæs de la Mar de l Norte.
La marea corrìæ sele scontra l sablre de Norderney, scuridà
profunda cobrìæ tierra & mar; la islla, siempre tan quieta &
dexebrada, avultaba erma n aquelha nœithe de primavera.
Cun
esso & cun todo ximelgaba-se un cuœrpu scuru na awa, una
canhoneira cun la suæ tripulaçon andaba occupada aguaitando n todæs
direcçones. Un de los soldahos barbudos lhevou læs duæs manœs a
la bouca & apelhidou n voz alta scontra la scuridà:
»Qui
vive?« (Quien anda hi?)
Dala
respuœsta. La barquina, sgilando so la proa l frances, pahecìæ
andar a la deriva sin timon, mesmamente l wœyu mas agudu nun
detectarìæ dala persona a l rodiu, nun notarìæ dal movemiento.
Ximelgando-se & canhicando-se sele, læs holæs lhevaræn-la pa l
mar abierto, scontra l cabu mas externu de la islla.
Na
canhoneira, el soldau cerrou l puñu. "Los mil demonios",
glrayou, "vi una casca de nuœz nalar pœr eiquì - onde fhoi
essa cousa?"
“Nun
blasfemes tanto!” admonestou outra voz. 'Ye a baltia'l primer rayu
l cielo n qualquier momento; val mas disparar un tiru & fhura'l
barcu l contrabandista pœl sou fhundu. Todos muœrren, essos lhargos
malandros alemanes cun los wœyos azules & læs fhuœrçæs d'osu
de sou".
El
soldau nun permittîu que se y diere l mandau duæs vezes. "mũîtho
bien, subofficial Durand", exclamou, "el Canaille fhairà
que læs tsispæs & pingæs y tsisquen næs oreyæs a l in par."
Inredou
un momento cun los canhones, lhœw elhi mesmu mandou: "Fhœw!"
& L tiru arresonou streldosu na nœithe calma, de maneira que næs
dunæs de l sablreiru los paxarinos s'assustarun & arrevolotearun
nel aire. Quasj q'a l in par, el frances glrayou bien alto:
“Mille
tonnerres! ende ta la barca outra vez. Ha hi un rapazin drientro!”
Quixho
dispara'l segundu tiru, sì q'ansì l subofficial Durand garrou-y el
braçu apressuradamente.
“Deixa-lo,
Chatellier, tamien catei l appariçon. Esso d'ende nun ye humano."
El
soldau de repente mirou a l rodiu cumo suspeithando que daquien diba
day una navayada a l lhumbu. "Intos que podrìæ ser,
subofficial?" introgou-y n un sussurru.
"Una
phantasma! Ha pouco fhuraquemus una barca pœl fhundu cun esti mesmu
canhon a la hora de la eglesia, cumo sabes - ende so na fronteira de
la marisma - solo habìæ un nenhu n elha, un probe nenhu q'apañaræ
pexin & viriwœtos pa los bañistas, sì q'ansì claro que nun
podîmus sfhaze' lo que passaræ, el nenhu morrîu &
arremelhaba-me - læs campanæs sonarun so nel lhogar - caltuvo los
wœyos afhitos na miæ tiesta na suæ agonìa.
“Alcordahes-vos,
Chatellier, que tiremus el cuœrpu a la mar? el turulhu nun querìæ
deixar de tocar aquel dìæ."
El
soldau persignou-se. "& Vòs pensahes que yera la phantasma
suæ, subofficial Durand?"
L
outru assentîu. "Ansì se sporrìæ na suæ barca! - Quixho
attrahenos, ta inceta' la galerna - nun diba quedar nin una stielha
de l 'Hortense' intacta, digo-vos-lo."
"La
Santina nos ampare. Hei vira'l timon?
El
subofficial assintîu. "La galerna sta-se eguando, todolos
officiales stan nel bæille n Norden, nun quiero ser responsable.
Abellugarèmunos de mentræs tiempu tengamus."
Virou-se
l timon de l Hortense, todelæs velæs scontra l aire, quasj
q'imperceptible, & intamou-se volver pa l havra d'abelluw. Delhos
de minutos mas tarde, la canhoneira sumîu.
La
figura svelta d'un rapaz d'unos diez & ses anhos alçou-se sele
de la barquina, aguaitando cun cautela. La cara guapa rîu, los didos
fhexzierun unæs narizes lhargæs a la francesa.
"Burros!
ansì q'essa ye toda la vuœssa punterìa. Ha ha ha, nalo a quatro
pies so læs tablæs de l barcu & vòs tirahes la carga quasj q'a
centenæs d'elhos lhœñe pœl mar. Fatos! Lhatinos gansos!"
Tres
permittise essa roxura de tremesina moflona, el rapaz de Norderney
garrou los sous dous remos, que stabæn occultos nel fhundu la barca,
& puxou de tala maneira q'unæs rayæs brillantes corrierun pœla
awa.
Fhoi
la zona que s'atopa so l actual "Giftbude" n Herrestrand u
na primer dècada l sieglo XIX esta scena acontecîu. Napoleon I
impunxieræ l bloqueo continental. La importaçon de bienes angleses
n Europa continental, q'elhi gubernaba, prohibieræ-se. Resultaræ n
una extensa actividà de contrabando, canhoneiræs francesæs
cruzabæn ayures pente læs isllæs de la Frisia Oriental & da
vezo habìæn pequenhæs scaramuçæs tanto cun los habitantes de læs
mesmæs cumo cun navìos angleses, que sofhitabæn el commercio de
contrabando. D'aquelha la lhey n Alemania yera lo que Napoleon querìæ
que fhuer - nun extraña intos q'ende, cumo ayures na vida,
s'oppunxher l astucia a la tyrannìa.
El
nuœssu rapazin amigu remou tan aìna cumo læs suæs fhuœrçæs lu
deixabæn. Alquando delhos de relàmpagos passabæn pente læs
nublres de l cielo, sì q'ansì l Biltar de la galerna real indagora
pahecìæ distante, & elhi tuvo q'usar essa pausa p'adelantrar.
El gorru paya volou pa n riba l bancu, la wufanda & la caçadora
seguierun-lu, & l rapaz tensaba los sous fhuœrtes mùsculos cada
vez mas.
De
repente, avultou-y andar holæs mas fhuœrtes moviendo la suæ barca.
Fhixzo una pausa & ascuîthou, wœyos bien abiertos, mirando
pente l mar indagora scuro.
Nun
habìæ daquè, un cascu nigru, nun andaba næs holæs a una
distancia curtia?
Un
rayu fisgou læs nublres, mal a penæs un brilhu amarielhu subtil,
non potente abondo cumo pa illuminar, pero ansì & todo l rapaz
pensou ver una vela blranca n aquel intrin.
Enxugou
l sudor de la tiesta, lhœw mangou l didu minin na bouca &,
prolongau, un son altu stridente cruzou l mar.
Yera
l glrayidu l zarapielhu.
Passarun
delhos de segundos & lhœw, a l in par que l rapaz lo ascuîthaba
n sin aliendu, cul coraçon batiendo, tyigou l mesmu son de pœr
cerca, solo que mas lhongu, mas caltriante, cumo si l animal stuvier
pœr excitau.
El
rapaz sonrîu. Hagora camudou la suæ voz. El monòtonu, cansativu
glrayidu de la gaviotina intyenou la scuridà.
Nun
tuvo respuœsta, sì q'ansì n vez de qualquiera outra siñal, una
lhuz roxa apahecîu na awa, illuminando un baluarte & læs velæs
& sogæs mas pròximæs de l arbolradura. La cara d'un home vieyu
miraba anxiosamente pœr riba la borda.
"Onnen",
dixo una voz, "Onnen, yes tu?"
"Siempre,
paî!" fhoi la respuœsta. "Lheva-me a cobierta"
La
tsalana arreculou & baxou la driza ente que l rapaz trahìæ la
suæ barca pa so la popa cun unæs remadæs mañosæs. Afhitala a l
navìo fhoi cousa d'un minutu, lhœw txubîu pa la cobierta cumo un
gatu.
Recibierun-lu
polo mènos diez homes; sou paî, el capitan de l navìo, sporrîu-y
a la scontra læs duæs manœs.
"Pol
amor de Dîous, Onnen, que fhaes eiquì?" "Seguro que
trahes malæs noticiæs, acuei?
"Anda,
rapaz, que passou?"
Yera
una vision peculiar q'hagora s'apresentaba a los wœyos de l rapaz.
Pœr ayures na cobierta toda habìæn bienes de toda mena; panes
d'açùcare, fardelæs de cafè, bocois d'azaite, cofres de the &
bayura de fardos de tabaco. Aglomerando-se ente essæs cousæs habìæn
homes cun caræs inquietæs & expectantes, ente que mal a penæs
una ùnica lhamparina roxa illuminaba vagamente toda la scena cul sou
brilhu rubin.
Onnen
avultaba n aquel intre pœr seriu. "Trahigo noticiæs bien
malæs", dixo, "per-malæs. La islla recibîu wœy de tarde
una guarniçon francesa."
"Fhuœrçæs
terrestres? — Dîous bendiga los lhaceîrosos!"
"Sì,
ye una compañìa l regïmiento l norte so l coronel Jouffrin, a
quien tyamæn el sfholhador. "Klaus Visser, el capitan, ximelgou
la cabeça. "Bien malo ye q'hagora nos fhaiga falta tamien
alimentar a una tripulaçon", dixo, "sì q'ansì cun esso &
cun todo, nun veo por que t'adventuræsti a salear n essa barquina,
mîou rapaz. Læs canhoneiræs debierun bloqueati l camin."
Onnen
rîu, divertidu. "Passei so la proa l Hortense — los moços
tamien mi dispararæn una bala a la cabeça."
"Xhesus,
nenhu!"
"Nun
duœl, paî!" tenìæ que vos avisar como fhuer; mirai, nun ha
hi maneira de poder lheva' los bienes a l lhogar — ha hi centinelas
pœr todo ayures.
Essa
noticia baltiou cumo una piedra nel coraçon de los homes; un
silencio paralizante segîu læs pallabræs de l rapaz.
"El
vilhar sta da fheitho sitiau?" introgou a l cabu l capitan.
"Sitiau
enforma."
"&
U se mangarun los franceses?"
"Nel
balneario. El lhogar inteiru sta de pie — très-cientæs camæs
tuvierun que s'integrar inantea la nœithe, seys-cientos panhomanœs,
caciya, paya, combustible — El vieyu alguacil andaba tan
sobrepassau que tyoraba."
"&
Mandou-te pa cun nòs, Onnen, mîou rapaz?"
"No,
paî, n occupando los centinelas todælæs vìæs, scapei. El "Taube"
tien que se virar & dir pante la lhiña de læs mareæs — intos
lhevaremus los bienes pa n tierra & pa læs dunæs nel mîou
barcu."
"U
la pròxima tyuvia podrecerà todo! — Puœden haber stragos de
milhones."
"Tenehes
que y mangar redes de pesca n riba, velæs vieyæs & cousæs
ansì.
Todo
sta fheitho p'andar pente læs planicies lhamacientes ta
Hingenriedersiel & d'ende pa l interior, acuei? — Quitando lo
que necessitamus eiquì, sì. Kornelius Houtrouv n Emden comprou toda
la carga l 'Queen Elizabeth', sta seguru n Baltrum — & hagora
los franceses tienen que nos torga'l passu." "El diaño los
lheve a todos!"
Outra
vez segîu outru silencio mas lhongo, & l capitan dixo a l cabu:
"Bien, nenhos, vamus tener que ceder, nun ha hi outra maneira.
Primeiro d'Alborecer, los bienes han d'occultase de maneira segura,
tenemus que lo pensar.”
Nun
houbo quien y responder, sì q'ansì variæs manœs se sporrierun n
intamando virar elhi la tsalana; una hora spuœis nun andaba lhœñe
de l sitiu u hagora s'alcuœntra l pharu, d'aquelha abandonau da
fheitho, habitau mal a penæs por phocæs & grandes aves
marinhæs.
Incetou
l diffìcile trabayu de disimbarcar. El barcu trouxo bocoi n riba
bocoi, fardu n riba fardu, pa l sablre non movediço de læs
marismæs, de puœis los contrabandistas combinarun fhuœrçæs
lhevando todo pa l labyrintho intransitable de læs dunæs.
Quien
alcuando se tenga abierto camin pente l interior de la islla, quien
medio baltiando, medio sgilando, siempre preparau pa saltar, siempres
abandonau sin fe pol suœlu suppuœstamente sòlidu so los sous pies
afhogando-se sin aliendu p'a lantre, da vezo baltiando a la lharga n
sablre — essi conhoç l enorme lhabor que fhaen hagora los audaces
contrabandistas.
Habìæ
un valhe, a visiego so rimadæs altæs, un valhe fhundu, u l camin
afhalaba pente sablre suœlto & movediço — ende lhevabæn los
homes læs suæs pertenenciæs. La segiente rabaseira d'aire cobrieræ
la wœlga; fhoi impossible discobri'l nial.
Rayu
segîu a rayu, una tuonada tres outra, lhœw tamien tyovîu. "Dîous
forneç la illuminaçon", dixo l capitan. "Intainai,
camaradas, hagora vaî resolvese aìna l assumptu." La galerna
arremolinaba nublres inteiræs de sablre, tuonando & ruxiendo
batìæ l mar la veira; hagora spañìæ l tumultu de los elementos
que fhazìæ quasj q'impossible tenese de pie.
Todælæs
redes de pesca disponibles fhuœræn trahidæs & collocadæs pœr
riba de læs mas bønæs mercadorìæs; un stratu de sablre a l cabu
cobrîu todo ta l puntu quedar da fheitho irreconhocible. El relò de
bolsu l capitan marcaba læs duæs, quando tyigou la hora de volver
pa casa.
Hagora
a pie; el "Taube" trouxeræ delhos de los alliahos a l sou
fhondeadeiru & spuœis axhuntou-se a l restu.
El
camin dende l cabu mas exterior de la islla ta l lhogar, passando pœr
dunæs continuamente, el camin lhargu & cansu yera d'aquelha l
mesmu que ye wœy, sì q'ansì de magar la construcçon de l barcu &
los molinos nun quedaba piedra, habìæ mas bien n esti sitiu tan
solitariu, tan mortalmente tranquillu mal a penæs una cabanha baxa
sola de tabla, medio arruinada, que s'usaræ polos pescadores cumo
local d'alrmacenamiento de todu typu d'equipos & mas tarde se y
dieræ a una muyer pœr vieya coxa de l lhogar pa domicilio.
A
la vieya Aheltje evitabæn-la cun procuru los habitantes de
Norderney, dizìæ-se que podìæ incantar, que realmente nun
s'andaba bien seguro cun elha, polo que stabæn pœr felizes de poder
sfhazese d'elha d'essa maneira. La vieya vivìæ de lo que la marea
deixaba a l arretirase duæs vezes a l dìæ & q'alimenta tantæs
creaturæs, personæs & animales anhu ente anhu — peixes,
càmbaros & viriwœtos, arriendæs de todæs aquelhæs creaturæs
que se comprabæn secæs & bien pagæs polos bañistas que
vjsitabæn la islla de magar ya ha anhos: ouricios, tiñosos &
peixinos, læs guapæs strelhæs de mar & l finu & delicau
ouclæ.
Da
quando Aheltje intraba coxicando nel lhogar & lhevaba l sou botin
a los commerciantes, spuœis habìæ denheiro & la vieya podìæ
comprar un catsu carne, non pa elha, pa un gran gatu buxu, la ùnica
creatura q'elha amaba, por quien el sou coraçon solitariu &
probe batìæ & que tamien pœr cada camin cumo una solombra,
arrastrando-se silenciosamente, la accompañaba.
A
l passa'l fhondeadeiru de læs tsalanæs, q'indagora s'usa, la
cabanha de la bruxa apahecîu ente duæs dunæs cobiertæs de carba;
Onnen vîu primeiro que la lhuz indagora brilhaba pœla ùnica
ventana medio rota.
"Aheltje
ya acordou", dixo elhi.
N
essi intrin el capitan punxo subitamente la mano n costaçu l
compañeiru; un Atsisgar silenciosu valîu-y pa informalu a elhi &
a todolos outros.
A
una distancia de mal a penæs cinqüenta metros staba un centinela
frances imbrulhau nel sou abrigu. "Silencio! — Pol amor de
Dîous, nun fhazer barulhu." Todos tirarun a la mandreitha sin
mas, lo mas pròximo possible de læs dunæs, segiendo da nuœvo por
essi camin arduu, ya que l sablreiru abiertu staba-yos hagora cerrau
nel postrer treithu ta l lhogar. Los nuœve, cansos & pingando ta
los wœssos, sgatiarun de penha n penha, passando cun fhuœrça pœla
cabana la bruxa.
Al
rodiu reynaba l arrebol de l intamu la mañana de primavera. Buxa &
erma, la casa madeira medio arruinada sofhitada polæs muriæs de
sablre, la herba læs dunæs & l mofhu spoyetabæn nel teithu
intorniau, la puœrtæ rintsaba nes bisagræs fherruñosæs siempre
que l aire intamaba solmena'l edificio podre cun fhuœrça streldosa.
Onnen
lhevou l didu a la bouca. "Vozes!", sussurrou. "Aheltje
tien vjsitantes."
El
capitan ximelgou la cabeça. "Nun mos incumbe. Rapaz. Tenemus
que passa' lo mas ràpido possible.” Onnen indagora staba
ascuîthando. "El tou nome sta acabante d'amentase, paî — &
l vuœssu, Heye Wessel — ye Peter Witt, el q'anda tsarrando ende."
"Por
todolos diaños — el rastreador frances!"
"Pero
que ye lo que quier cun la vieya xingadeira*?
Arrodiabæn
hagora la cabanha madeira, invisible pa l centinela frances; el
capitan & outru mas visllumbrarun l interior d'aquelha vivienda
erma pente la ventana rota, & lo que discobrierun nun s'adequaba
p'asela' la suæ intranquillidà inantea dispertada. Sentaba la vieya
Aheltje n riba una tayuœla baxa de madeira & na mano dreitha
tenìæ variæs cartæs de xhuœw sfharrapadæs; quasj que negræs; a
la veira d'elha andaba un home de cerca de quarenta & cinco
anhos, altu & guapu, vestidu d'urbanu, cun una medalha brilhante
n peithu — pahecìæ que daquè disagradable y dixeræn. "Cousa
fata, bruxa vieya, inocentona — sou un home ricu, pœr ricu
inclusive, tengo l favor de Suæ Mayestà, Puœdes ver esso n esta
medalha! Intos que mi podrìæ passar?"La xingadeira ximelgou la
cabeça. — Eiquì sta, Peter Witt, a læs cartæs nun yos dà mas
ricos ou probes! Has de passar pente sangre & lhàgrimes, has de
suffrir, suffrir — nun puœdo contati mas nada."
L
home restalhou los didos. "Toda l arte tuæ nun val un centavu,
vieya — quien t'introgou sobre l mîou futuro, ne? Solo tenrìæs
que mi dizir si serà possible pilhar a Klaus Visser & los
colhaços sous næs suæs travessìæs de contrabando, pa podelos
denunciar. Mas nun quiero saber."
La
xingadeira entemicîu læs suæs cartæs. "Intos intruga a la
xhente que ti seya a dar una informaçon segura a l respecto, Peter
Witt. Considero a l capitan un home d'honra, un frisiu oriental de la
raça vieya capaz, elhi sabrà lo que sta permittido & lo que no.
Vas intregalu a los franceses, ho?
Peter
Witt rîu. "Claro, vieya. Mira, ha hi spacio n peithu pa mas
d'una medalha."
Aheltje
ximelgou la cabeça cun disprezio. "Una cousa tan colorida —
un trebeyu! & Ye por esso polo q'un rapaz de Norderney querìæ
arruinar a outru? Pfui!"
L
home dîou cul puñu na mesa. “Rayos, vieya, vei-te cun wœyu!”
glrayou cun rabia. "Sou l home mas ricu eiquì de la islla!"
"&
Un neciu, Peter Witt, deixa-me dizilo. Nun yes a assustame, los
xxefes de l conceyu dierun-mi esta casa n sin interesses pa mentræs
viva, & l sablon abiertu cun los sous presentes fhoi-mi dau por
Dîous; alhen d'esso, nada na tierra ye mîou. & Hagora martsa,
Peter Witt — quiero salir & almorçar fhuœra."
L
home disparou una mirada gafienta. "Tienes tamien contactu cun
los contrabandistas, bruxa, eh? Spìæs pa elhos, das-yos
opportunidà, eh? — Calten la cabeça, los cabalheiros franceses
nun avezæn detenese mũîtho nel prefacio."
Cun
essæs pallabræs rabiosæs abrîu de repente la puœrtæ & salîu
pa l exterior, scontra l capitan. Un glrayidu medio afhogau de terror
frañîu-y nos lhabios, baçcuyou delhos de passos pa tras. "Klaus
Visser!" dixo tatexando.
El
pescador assentîu. "Bnæs, Witt. Nun te molestes, home."
El
surprehendidu indagora staba lhuîthando cul primer sustu violentu.
"Que
ye lo que andahes fhaziendo eiquì tan ceho?" introgou
maliciosamente.
El
capitan arremelhou-lu directamente a los wœyos. "Queremus que
nos adivinen, Peter Witt, queremus introgayos a læs cartæs
d'Aheltje quando todolos canalhas & trahidores de la patria
finalmente baltiaran so la fhorca n Norderney!”
La
cara de Peter Witt tornou pàllida. "Prestoso!" profirîu
cun sfhuœrçu.
"Lhœw
conhoceras la seriedà amarga, Witt. — Alon de momento!"
Sacou
una moneda de l bolsu pa tiray-la n cuœlho a la vieya, de puœis
todos cruzarun la tyana que wœy arrodia la viesca de Ruppertsburg,
passando pœla zona de la Winterstraße & pœla hagora tan
elegante, noblre & tranquilla Bismarckstraße ta so l vilhar,
cada un perturbau & incomodau nel coraçon pola mirada maliciosa
& getadora de l amigu frances. Apparentemente nun sabìæ elhi
nada, sì q'ansì andaba spiando & yera necessario star de
guardia contra l pelligro que s'approximaba.
Silenciosamente
tres una curtia caminada, los colhaços de la procession nocturna
xebrarun-se. Eiquì sumîu un tres una puœrtæ baxa, ende l outru, a
l cabu l capitan Visser & l fhiyu, que vivìæn na Campstraße.
La
lhuz indagora brilhaba pœr tras de læs ventanæs cun contraventanæs
de la cabanha l pescador. De læs seys a setecientæs personæs
q'habitabæn el vilhar de la islla d'aquelha, probablemente dala nun
dormieræ aquelha nœithe, mũîtho mènos Frau Douwe, maî d'Onnen,
q'hagora tyoraba, cun Annen sporridu scontra læs duæs tyigadæs.
"Graciæs
a Dîous que stahes eiquì, Paî, vòs & Onnen! Ai, como
m'assustei de la que dispararun el canhon! — Mîou fhiyu mîou
ùnicu fhiyu!
Elha
tyoraba tanto que l capitan sentîu-se tocau. "Assustei-me
quando Onnen pahecìæ tan pouco sperau, Maî, sì q'ansì la suæ
determinaçon tornou-se la salvaçon nuœssa. Ha hi guardas franceses
n sablreiru. "Ai, Dîous, tan pœr todo ayures, spìæn &
cuœlæn-se ente læs casæs & pœlæs caleyæs. Hagora Norderney
sta perdido." El capitan sonrîu. "Maî, vòs fhalahes
talque si l Señor Dîous alhà n riba perdiere l regïmiento mundial
de la nœithe a la mañana & baltiare ante l refalfiau corsu cumo
un bøn pilhiçcu. — Sta-te pœr tranquilla, tamien pa elhi sta
scripto: 'T'hagora & non mas!'" N aquel momento, un home
vestidu de roupa de passeo cun una fardela de cœuro que gindaræ de
l costaçu, Geerd Kluin, ermanu de la Sra. Douwe & colhaçu de
casa de la pequenha familia, salîu d'una càmara d'amaguœstu. "Stas
ya tornando, Onnen", dixo elhi spuœis de l primer saludu, "tuæ
maî andaba medio muœrta de miehu por ti! — Brr, eiquì n
Norderney sta-se mal a gusto; martso."
"Continùæs
todu l camin?" introgou l capitan.
"Sì,
p'Hamburgo. Hagora tyega la hora de læs intriegæs & los
deberes, de læs extorsiones de todolos typos, ansì que prefiero
salir d'ente la puvisa. Sei-lo por Emden & Norden, & vincerei
a los franceses a tiempo.
Rîu
ente que bebìæ l cafè calliente a gusto. "N essos momentos ye
fàcile trahe' læs tuæs oveyæs a lo seco, mal a penæs has saber
como incetar. Martso p'Hamburgo, cuñau Klaus, & si fhueres
sabiu, accompañarìæs-me a la veira.
El
capitan ximelgou la cabeça. "You? — No, mîou bøn Geerd,
quiero mũîtho de mas a miæ patria. Lo que minaça & opprime a
Norderney tamien habrìæ venir sobre min; lo que la xhente probe l
lhogar tien que pagar, you tamien lo quiero dar; you, a quien Dios
cun bayura tien benditu. Cinco!"
*
Strandläuferin nel textu aleman. Litteralmente quier dizir
“corredora de sablreiru” ansì cumo tamien “xingadeira
marìtima” Calidris pusilla. L auctora xhuœga cun la
pallabra.
Fhønte:
der-schmugglersohn-von-norderney_de-de