1.11.22

Los rumores 2 (Claus)

 

hugo claus

"René", diz Dolf.

René reburdia. Bøn intamu. Hagora inventa daqué interessante pa læs pinæs. "Cuœnta-mi daquè. Son los negros bønos realmente cun læs perræs?"

El rapaz blrancu cumo un cadàvere anda ascuîtando un son de l exterior, paheç querer responder, quando Alma cute un pouquinhin scontra la ventana de la cozina.

Dende la cozina glraya: "yuhuuu!" Tamien la primeira vez n anhos. De magar el rapaz petulante martsou pa la selva suæ, pa l sou ermu, pa los sous assassinatos.

"Pero si esti rapaz indagora nun tomou del cafè!" Dolf plasma pola allegrìa cun que la suæ sposa exclama.

"Introgei-yi-lo", dixo elhi. "Cierto ou no, René?"

"Trouxi plàtanos" dixo Alma sentando na lona a quadros ente q'expon lo que comprou arrogantemente pa l sou dolor de coraçon, la suæ lhaceîra, paquetes de galhetes, tsocolate negro & cun lheithe, bierworstjes, tsicles, tabaco pa toda la familia, unæs cinco fardelæs opacæs & abultadæs apinadæs de fruîtæs extrañæs que Dolf nunca nun se ye a alcordase de los nomes. (Ha hi una fruîta & tyama-se Japapas. Ou daquè ansì.) "Tuvi que me contener por nun dizilo a todu l mundo n supermercau. & Nicole, nun la conhœces, trabaya ende mal a penæs un anhu, na tsacinerìa, arremelha-me & diz: Alma, andæs riendo-te." Digo: “You? Quando?” Elha diz: "Hagora, eiquì na miæ caxa. Tienes un admirador, acuei?" Apetecìæ-mi mas diziyi-lo. Sobre maneira por tener elha un ermanu trabayando na administraçon de Kilambo. Ou trabaya a l telèphono?"

Alma tien los mesmos wœyos frìos & pàllidos que René. El sou outru fhiyu Noël, el mîou outru fhiyu, tien los mîous wœyos. Tamien el mîou character infelizmente. Somos bønos de mas pa virtuosos Noël & you. Cagæn-se-nos næs cabeces, & indagora dizimus: Merci. Por casu, René. Lo q'essi nos fhixzo a min & a suæ maî nin podrìæ star scripto n dal lhibru. & D'outra maneira, hagora viendo-lu outra vez, stazau & violau, tyega-mi a l coraçon. Ente q'hagora, cumo d'aquelha, sienta ende duldosu cun essa cabeça de zarapielhu introgando-se como ye a, de la maneira mas bøna, cumo inantea, arrancar un coyon. Porque nòs outros, cun elhi, vaî speranos la lhaceîra, esso cierto ye. Cumo por casu, cun essa puxarra prohibida que fuma. Val cun q'un de los vezinos entre nel nuœssu commercio, lo guœla & yi lo cuœnte a l commisario Blaute pa q'entre una combi de la gendarmerie na nuœssa antoxana, cun læs sposæs d'aceiro nos pulsos & volvemus salir na portada de "Het Belang van Waregem".

"Que fhazemus cun Julia?" intruga Alma. Dolf nun sabe pa quien vaî afhalada la pregunta. René nun sabe quien ye Julia, sì q'ansì nun intruga. Cumo mũîtho ingrifando la tiesta suavemente apandada.

"Diremus-y-lo a Noël wœy de nœithe n trahiendo-nos la gazeta." Ente que la tiesta continua sucando, elha continùa, cun aquel amor obstinau de nialada que tien. "Porque recibiemus la gazeta de l señor Bijttebier quando la lleyou. Delhæs de vezes nin la abre."

Un attaque de tos ye la suæ respuœsta.

"Avulta-ti que cambiou eiquì? Habrìæmus installar tubos de neon nel commercio, pensou l cerveceiru, paheç que cul tiempu afhorra-se.

Cul tiempu. Lo q'Alma tyamaba commercio, fhueræ inantea l salon. Dolf & Alma svaziaræn el salon, con risa fata, emocionada. Casaræn habìæ ya cinco anhos de la que decidieræn abrir un tsigre. L aparador vendîu-se, læs cortinæs de terciopelo cortadæs pa zamarræs pa René & Noël, el requexu afhayadiçu arrastrau pa l sobrau. Lhœw spuœis amartelharun-se los vasares & pintarun-se n color beige, garrou-se un mostrador de l cerveceiru, & quantæs garrafæs de gin stabæn nos vasares smerilhahos n aquelha primer selmana. Cinco? Ses? Nun habrà mũîtha differencia. Quantæs garrafæs de vino tinto? Alma consultou a l venerable señor Lamantine, que cada anhu diba a Francia por arreponer personalmente la suæ bodega. Comprou mũîthos sauvignons bruts los dous primeiros anhos. Solo intos discobrierun que a los mas de los paisanos nun yos daba la lhuz nos wœyos. Que quantos si mas quien fhoi amable cun los Catrijsse fhoi a l supermercau.

El Sauvignon ardîu.

"Pa esta nuœithe ha hi cordeiro cun coliflor in muœyu blranco" diz Alma. Porque nun has contar cun migo pa cozinar arroz ou yuca. A nun ser que se diga: "Maî, tengo realmente mũîtha fame de la comida africana a la que mi tengo afheitho". “Non? D'outra maneira, fhala, René, tenras lo que t'apeteça. Pero di-lo.”

Cul tiempu, los vasares intyenarun-se lo mesmo, el timbre sonou mas vezes, los paisanos cincarun mas tiempu tsarrando n commercio & Alma alcontrou l sou camin pente læs disposiçones, reglramentos, impuestos, amortizaçones. Sì q'ansì segìæ temiendo de l appariçon non sperada de dous señores cun fhatos scuros que tenìæn la lhey d'impuœstos speciales de suæ parte, una lhey elàstica, imprevisible & indetectable que podrìæ de repente fhazer saltar delha normativa obtusa d'antanho, pola que a un vezeiro podìæ-se-lu detener a la puœrtæ l commercio & a l tendeiru multar si l vezeiru lhevaba cun sigo mènos de duæs garrafæs de gin.

"Crehas-lo ou non" diz Alma, "a l passar pœl Café De Kroon & ver a l Maistru Arsène ende sentau, dierun-mi unæs ganæs d'intrar in De Kroon & axuntame a elhi a la mesa & diziyi: "Maistru Arsène, el vuœssu alumnu mas brilhante, nun habehes de buscar mũîtho quien quiero dizir, tornou pa casa, pa cun nòs, ya vehes q'a l final ye a senti' la falta de sos paî & maî". Nel cantu la lhingua lo tenìæ. Sì q'ansì, contuvi-me. Cumo siempre.

Por cierto, stuvieræn eiquì dous señores, a l principio pensei que yeræn los de los impuœstos, sì q'ansì yeræn dous policìas de paisano. Fhazìæ-yos falta sabe' læs suæs señæs. Digo: "Anda n ultramar". - "Sì, sì", dixerun elhos, " sabemus-lo: n ultramar. Pero, n ultramar, u ?" Nun me crehieræn a l diziyos que nun sabìæ. "Anda n Amèrica? N Asia? N Australia? Ou nun serà q'anda pœr Europa?" Dixi: Avulta-mi q'anda nel continente de l que vòs indagora nun fhalæstis". --"Madame Catrijsse," dixo l de bigote, "nun mos inganharehes mũîthu tiempu mas." Dixi: "Siento-lo, pero nun sei mas nada." & Quedei ende cun la callàxina n apuru, una maî que nun sabe u anda l fhiyu, un fhiyu que nun dà nin læs señæs nin el telèphono a la maî.

Cul tiempu, piensa Dolf, nun habremus apuranos pol nuœssu fhiyu. Cul tiempu Alma ya nun s'apurarà por elhi ende, paheciendo-se-y tanto, la persona cun la suæ mirada luminosa, el sou pelu de punta puœrco, el sou silencio refalfiaho.

Alma

Alma intsipa-se cun Dolf. Magar nun ser d'elhi la culpa. Ando cafiada, piensa elha. Miæ maî dirìæ nel sou dialectu de Roeselare: La nuœssa Alma ye colhaça. Cafia-y la gorra na cabeça prieta de Dolf. La gorra calca-se-y næs oreyæs que pahecen doblradæs, nun ye una vision, quantæs vegadæs y tien pedido quita' la gorra dientro casa.

Alma anda fhartuca de la propria exasperaçon de sou. Por que ye q'elha nun se ye a permitti' la allegrìa d'anœithe quando lhevou a l fhiyu tralhau a l sou propriu, vieyu quartu a la suæ propria cama fheitha?

Recibì esto de miæ maî. Miæ maî & you nun queremus que se nos consuœle.

Por que nun mi puœde presta'l mîou tiempu sobre la tierra? Sei la respuœsta, nunca deixo que la respuœsta txuba na cima. Habrìæ tyamar por telèphono a miæ maî? René yera l favoritu d'elha. Sentou-se-y in cuœlho de la que fhuimus a l oîthenta anniversario de la tìa Virginie. Un home infhilau cun wœyos bien arremelhones sentou scontra nòs nel compartimento & observou a miæ maî ininterrumpidamente ente q'elha miraba p'a fhuœra n passando l tren pente tyousæs, quintanales na parte de tras de læs casæs, andenes, fàbricæs tyantadæs metanes læs erìæs. Approximadamente diendo pœr Dendermonde l home que lhevaba un ternu a rayes & un brilhante relò dourau punxo dous dedos nel cadril de la maî.

"Señora," dixo, "tengo l honor de conhœcevos."

Maî segîu mirando a l exterior. El tren decelerou.

"& A vòs tamien," dixo-mi l home. "Fhuistis infirmeira na gerra. Sì ou no? La fàbrica de goma Phenix. N Eschwege." Alçou-se, una caxa carton na mano. "Tenehes razon", dixo, "por querer scaheicer todo. Yeræn tiempos duros."

"Señor," dixo maî n sin mirar pa riba, "metèi-vos na vuœssa vida."

"Señora," dixo l home spuœs d'un catsu. "Tengo visto de todo na miæ vida sì q'ansì nunca inantea una cara mas pretenciosa que la vuœssa."

"Señor," dixo maî n sin ganæs.

"Sì, señora. Dizide-lo."

Maî canhicou a la pequenha, plasmada René næs rodiyæs. "Vòs, señor, tenehes la cabeça pa curiosar mierda."

L home assintîu. Segîu assintiendo. La figura de la staçon Dendermonde sgilou.

"Raro ye,", dixo l home, "sì q'ansì ya me lo tenìæn ditho."

Miæ refalfiada, rensiosa maî ye hagora una pila wœssos, un dentame castañetante, una piel muœrta, càncer d'esòphago.

Tyamarei-la mas tarde.

Fhønte na publicaçon anterior.




No comments: