Acceleracionismo... & Decrecemiento?

Los extraños compañeiros de cama de la ezquierda

Por Aaron Vansintjan

degrowth.info

Ha mas d'un anhu, vivìæ you n Barcelona, u tuvi la suœrte d'observar un movemiento social — que se cibaba n gran parte de coperativæs, occupas, outros spacios autònomos — ganha' læs elecçones a conceyo. Passei l anhu involucrau cun un collectivu que studia & defende ‘decrecemiento" — la idea d'haber nòs de reduzi' la producçon & l consumu por tener una sociedà mas equitativa, & por tanto, habrìæmus dismantela'l ideario de "spoxige econòmicu a qualquier precio". Cumo puœde figurase passæn mũîtho de l sou tiempu procurando fhazer conceitos erroneos nidios: "non, nun andamus contra que los àrboles creçan." "Sì, presta-nos tamien que los nenhos creçan. Sì, tamien nos prestæn cousæs guapæs cumo assistencia mèdica".

Sì q'ansì vivo n London de magar l anhu passau. Ende, l ideario activista paheç que lu caltriaræn los "acceleracionistas" — q'argumentæn haber d'imburriar a l capitalismo & a læs suæs tèchnicæs alhen de læs propriæs lhendes, pol amor de crear un nuœvu futuro postcapitalista.

L acceleracionismo ye quasj cumo si queriendo scapar d'un fhuracu nigru, la tripulaçon d'una nave decidier se'l meyor cursu d'acçon torcer & deixase tragar dientro — "Ey, debe haber daquè prestoso na outra parte!" Passau un anhu d'experienciæs londinenses per cìrculos activistas, hagora comprehendo meyor d'onde ye que vien: dècadæs de retayos gubernamentales, strapalhadura de syndicatos, total financializaçon de la City, & falta d'accessu a recursos d'organizaçon communitaria significa sta' los activistas systematicamente n modu crisis — exhaustos, dexebrahos & siempres a la defensiva.

Essos dous mundos atoparæn-se n una triste tarde de sàbado de l hibierno anterior, n un actu tyamau “Future Society Forum”. Spuœis d'una introducçon breve por Nick Srnicek — un importante acceleracionista — incamentarun-yos a activistas de London & alfoz pa debattir como dirìæ ser una utopìa d'ezquierda.

La sala xebrou-se ente differentes "themas": trabayu, assistencia mèdica, ambiente, recursos, educaçon, &c. Primeiro, incamentarun-mos mangar notæs adhesivæs cun ideæs pante "futuros" specìficos de cada thema. (Comicamente, daquien mangaræ "renta bàsica" n todolos themas indenantea mesmo d'intama'l actu — una tentativa de missiva subliminal?) Lhœw incamentou-se-nos pa dividinos por corros por discutir cada thema.

Dada la miæ formaçon, decidì poder contribuyir mas pa l thema "ambiente" — magar stuvier you vivamente interessau n axhuntame a los outros. Tres un alderique de quinze minutos, tyigou la hora d'arretornar cada corru a l collectivu mayor.

Nun ye de surprehender que l corru ambientalista previer una sociedà decentralizada, u los recursos s'administrarìæn por biozona — una economìa participativa, de baxa tèchnica & baxu consumu, u todos habrìæn de cultivar & acuriosar & u la urbe s'integrarìæ perfectamente a lo rural. Stou ciertu q'ascuîthei risinæs a l pronuncia' la nuœssa utopìa n voz alta.

El corru "trabayu", d'ayures, prevìæ un porvenir cun màchinæs fhaziendo-lo todo por nòs — requiriendo grandes factorìæs, u todu l trabayu (d'habelu) arrecompensarìæ-se de la mesma maneira, u nun habrìæ quien tuvier de fhazer aquelho que nun quier". U systemas de computadoræs d'alta tèchnica controlarìæn la economìa. N outræs pallabræs, "communismo de luxo automatizaho da fheitho".

Fhalar de l siesgu de selecçon.

Una parte de min speraba mas q'una risadina, ente tanto. Sì q'ansì l retu directu nunca aportou. Los acceleracionistas invidiabæn los ambientalistas pola suæ utopìa comedora de bàrabos, ente que pensabæn nos proprios technofetitsistas. Yera mal a penæs un armisticio preparando-se pa una batalha mayor nel camin, ou habìæ da veræs mènos animosidà de lo q'a min se m'afiguraba?

Acceleracionismo IV

Por intender meyor d'onde venìæn, decidì verificar de lo q'essos acceleracionistas andabæn fhalando. Garrei una copia electrònica d' Inventing the Future: Postcapitalism and a World Without Work & mirei l #Accelerate manifesto — intrambos scriptos por Alex Williams & Nick Srnicek.

N acabando mira' los trabayos de los principales acceleracionistas (de magar aquelha, deprehendì que Williams & Srnicek hagora se distanciæn de l tèrminu, pol amor de nun los tracamundiar cun læs derivaçones a mandreitha l movemiento), cato cun migo que l decrecemiento & la suæ marca d'acceleracionismo tienen da veræs mas que ver ente sigo de lo que you pensaræ de mano — tanto n tèrminos pràcticos (polìticæs & tàcticæs) quanto næs posturæs d'ideario n extenso. & Tienen mũîtho p'apprehender mutuamente.

Lo que vien ye un pouco d'un informe: una tsarra ente intrambos. Habrà de crìtica, non obstante tamien un pouco de pollinizaçon cruzada. La miæ discussion tuœrce a l rodiu d'un par themas: la importancia de l Pensar utòpicu, technologïa, economìa & tàctica polìtica.

Si ha hi uniformidà, tamien ha hi differenciæs. Como ye possible que, considerando tantos acuœrdos, tengan tamien una structura d'opposiçon pante l problema n qüestion? A tìtulu de conclusion, incamiento ser fundamental la noçon de "velocidà" — & læs suæs visiones discordantes — pante cada postura.

Pensar utòpico

Cumo David Graeber rescamplou n outru enxayu de bœn tastu, wœy los movemientos sociales andæn passando per una specie de "fatiga de la desperaçon": nun se contentando ya solo cun la mera commiseraçon por aquelho de los arretayos nos servicios sociales, tien habido un Renacer de l pensamiento positivo & futurista.

De fheitho avulta ser un principio clave d'union ente acceleracionismo & decrecemiento la promoçon d'ideæs utòpicæs. Esso podrìæ ser una surprehesa pante aquelhos nun afheithos a la litteratura sobre decrecemiento — ha pouco, un lhibru inteiru dedicaræ-se a truña' la hypòthesis por antimoderna & cumo una fhorma d' "ambientalismo d'austeridà". Cun todo, el fheithu ye que los pensadores de l decrecemiento pensarun mũîtho n como dir aculhà de la fhuga primitivista de lo moderno & n como visualizar un futuro baxo n carbono, democràtico & xhusto. Magar læs connotaçones negativæs que son a biltar d'una pallabra cumo "decrecemiento", houbo mũîthæs propuœstæs positivæs & prospectivæs dientro l movemiento. Los conceitos claves eiquì abarcæn "ardencia" — ye dizir, l èmphasis sobre nun s'haber de forçar una transiçon xhusta, habiendo elha venir de la gana polìtica de l propriu puœblro; "commun"— u la riqueza s'administra collectivamente & non privadamente; el sofhitu a polìticæs innovadores, cumo renta bàsica & màxima, tamien reforma tributaria ambiental; la ressurreiçon de la revindicaçon de l "dreithu a ser vagu"; l adopçon d' "hypòtheses" inspirando-se n "yatopìæs"— da veræs experimentos de medios de subsistencia existententes q'ãpuntæn a differentes futuros possibles.

Lo mesmo val pante los acceleracionistas. De fheitho, el puntu partida l lhibru de Srnicek & Williams ye la desidia de mũîtho de l activismo d'ezquierda de læs postreiræs dècadæs polæs utopìæs phantasiosæs & creativæs que characterizaræn los puxos de la ezquierda de l a hieri. De fheitho, l activismo progressista, pante elhos, limitou-se ampliamente a lo que tyamæn "polìtica popular" — un ideario activista de pequenhu algame, que se concentra n acçones immediatæs & temporales, non n organizaçon de mayor duraçon, na tentativa de crear referenciæs "micromundos" perfeitos mas que n obtener un cambio amplio de l systema. Argumentæn ser elho symptomàtico de l momento polìtico mas extenso, u un consensu annula qualquiera capacidà de pensar in polìticæs & mundos alternativos. & Ansì proponæn una vision de l porvenir moderna & consciente de læs tendenciæs econòmicæs corrientes. Cumo l movemiento de decrecemiento, proponen que l ideario dominante protrabayu tenga que se dismantelar, sì q'ansì, a differencia de l decrecemiento, apañæn-lo n outra direcçon: proponer un mundo u læs personæs nun tengan falta de capitular so l trabayu monòtonu, podiendo geta' los proprios interesses deixando a læs màchinæs fhazer todu l trabayu -- n outræs pallabræs, "communismo de luxo totalmente automatizaho".

Lo q'axhunta a intrambos ye una tàctica antisupremacìa que stableç configuraçones & èthicæs alternativæs, que reta a l momento neoliberal insistiendo n q'outros mundos son possibles, & de fheitho, deseables. Pante los studiosos de l decrecemiento, cumo Demaria et al., decrecemiento nun ye un conceitu dexebrau, ye un "quadru" interpretativu q'axhunta una constelaçon de tèrminos & movemientos. Pante los acceleracionistas, parte de la tàctica ye promover una nuœva collecçon de demandæs "universales" que permittan nuœvos retos polìticos. Arriendæs d'elho, piden una "ecologïa de læs organizaçones" committès d'expertos, ONG's, collectivos, cabildreos, syndicatos, que seyan a fhilar xhuntos una nuœva supremacìa. Pante intrambos, ye necessario mina' los idearios existentes, d'una parte, proporcionando refutaçones fhuœrtes, & d'outra, stabliciendo outros nuœvos (por exemplo: postrabayu, colhacìo). La conseqüencia son duæs propuœstæs fhuœrtæs de futuros alternativos que nun tienen lherça de soñar grande.

Pluralismo econòmico, monismo polìtico?

Quarenta anhos spuœis de que l padrin neoconservador Irving Kristol siñalare a la nuœva ezquierda por "negase a pensar econòmico" nel sou conhocidu discursu na sociedà Mont Pelerin, ye interessante q'essæs duæs structuræs wœñantes tornen centra' la economìa nos anàlyses sous. De fheitho, intrambæs structuræs proponen polìticæs econòmicæs surprehendentemente ermanæs. Comparten demandæs talæs cumo la renta bàsica universal, reducçon d'horæs de trabayu & democratizaçon de la tèchnologïa. Impero, diffieren n outræs demandæs: Williams & Srnicek emphatizæn el potencial de l automatizaçon lhidiando cun la inequidà & concentrando-se nel papel de los adelantros tèchnicos n intrambos promoçon de la precariedà ou alhiberaçon de la sociedà. Cumo parte d'esso, tsarræn lhargo de la importancia de la innovaçon & de los subsidios conduzidos pol Stau scontra investigaçon & xorrecemiento, & de como esso tien falta de recuperase pola ezquierda. De contrapartida, studiosos de l decrecemiento, cumo Giorgos Kallis & Samuel Alexander propunxierun una plataforma de polìticæs mas diversificada, variando de renta mìnima & màxima, reducçon d'horæs & tiempu trabayu & partiçon de l tiempu, reforma bancaria & financieira, organizaçon & presupuœstaçon participativos, reforma tributaria ambiental, sofhitu financieiru & xhurìdicu a la economìa solidaria, reduziendo la publicidà & aboliendo la utilizaçon de l PIB cumo indicador de progressu. Essæs mal son a penæs unæs poucæs de læs mũîthæs polìticæs propuœstæs polos defensores de l decrecemiento — ente tanto, el puntu ye que los decrecentistas tienden a sofhitar una amplia plataforma de polìticæs in cuœnta d'una collecçon de "victoriæs fàciles" tàcticæs q'alteren el systema.

Per puntos varios dientro l sou lhibru, Srnicek & Williams exhortæn a la ezquierda a implicase na theorìa economìca outra vegada mas. Argumentæn que, magar la economìa convencional tenga falta reta-se, fherramientæs cumo simulaçon, econometrìa & statìstica seran cruciales a l xorrecer una vision positiva & revivida de l futuro.

De fheitho, cabo l cabu l lhibru, fhaen una propuœsta pola economìa "pluralista". Tres la crisis de l 2008, la ezquierda contestou cun un "keynesianismo improvisaho" — por centrase l focu na crìtica de capitalismo, habìæ una grave falta d'alternativæs econòmicæs næs que se basar. Instigæn pensar per qüestiones contemporaneæs que nun s'abordæn facilmente pela theorìa econòmica ou marxista: incaboxamiento secular, "el cambio a una economìa informacional postexcassez", approximaçones alternativæs a la flexibilizaçon quantitativa & læs possibilidahes d'automatizaçon total & d'un ingressu bàsicu universal, ente outros. Argumentæn ser necessario que la ezquierda "piense n un systema econòmicu alternativu", basau n tendenciæs innovadoræs abarcando "la theorìa monetaria moderna & la economìa de la complexidà, dende la economìa ambientalista ta la economìa participativa."

De todæs maneiræs, decepcionei-me cun lo q'elhos considerabæn fhormæs "plurales" d'economìa. Houbo pouca mençon a l amplia gamma de campos heterodoxos, cumo economìa institucional, economìa postkeynesiana, theorìa l patrimonio, economìa ambiental, & theorìa postxorrecemiento. Son essos campos los q'offrecieræn daquè de los retos mayores a la economìa neoclàssica & fhairìæn bien n involucrase n elhos.

Essi nun ye un scobiu minor. Mas bien visa qüestiones mas profundæs na structura acceleracionista toda. Pante un lhibru q'amienta l cambio climàtico cumo un de los principales problemas a los que fhaemus frente — tamien amentau na primer phrase de l #Accelerate Manifesto de sou — surprehendentemente ha hi poucu compromisso cun qüestiones ambientales. &, Por ende, son essos campos econòmicos heterodoxos que nun s'amientæn los que proporcionaræn delhæs de læs respuœstæs mas ùtiles a la crisis actual ambiental — tyigando a l puntu de fornecer exemplos robustos & anàlysis economètricos verificantes de læs suæs propriæs allegaçones.

La mesma cuœndia nun s'atopa na litteratura de decrecemiento. Cun certeza, el movemiento inspirou-se n gran parte n economistas rebeldes cumo Nicholas Georgescu-Røegen, Cornelius Castoriadis, Herman Daly, Eleanor Ostrom & JK Gibson-Graham. Læs sessiones de decrecemiento son hagora la norma de mũîthæs conferenciæs — ansì cumo læs conferenciæs de decrecemiento andæn dominadæs polos alderiques sobre economìa.

Aproveithando los conhocemientos de la economìa institucional in rhythmu accelerau, los pensadoræs de l decrecemiento emphatizarun nun existir panaceæs: dala polìtica dexebrada serà abondo, ye necessaria una plataforma polìtica diversa & complementar compensando los cyclos de retroalimentaçon que seyan a biltar de la interacçon ente variæs polìticæs.

Dende essa perspectiva, læs polìticæs propuœstæs polos acceleracionistas — renta bàsica, automatizaçon, reducçon de l horario trabayu — intamæn pahecer simplistas abondo. Centrando-se næs très polìticæs principales crea-se una lleitura elegante & cartelæs cincielhæs, per outra parte tamien tien un precio: a l implementase essæs polìticæs resultando n effeitos negativos imprevisibles, habrà pouca gana polìtica por continuar experimentando-læs. Prefiero pone' læs miæs apuœstæs n una plataforma sòlida & multipolìtica, resistente abondo pa lhidiar cun retroalimentaçon negativa & non per-dogmàtica sobre qual d'ente elhos tien que s'implementar primeiro.

Un puntu fhuœrte de los acceleracionistas ye l èmphasis sobre ser politicæs læs polìticæs econòmicæs — & por tanto, tener que se conquistar pela organizaçon polìtica. A l fhazer esso, dan un passu crucial alhen de l economismo — el tèrminu a l q'Antonio Gramsci s'afhazìæ por referise a los ezquierdistas que mangæn l activismo antisupremacista n spera ta que læs "condiçones econòmicæs" lo favoreçan. Non siempre se ye a dizi' lo mesmo de la ezquierda ambientalista: excassez, lìmites ambientales — estos imponen-se freqüentemente cumo spectros apolìticos que substituyen todælæs outræs preoccupaçones.

& D'outra maneira, magar todælæs suæs appellaçones por una vision unificada & utòpica, continùo apprehensivu cun la mena d'utopìa que propunxieræn — &, por tanto, cun la mena de polìtica que consideræn necessaria. Si "polìtica popular" ye n parte una definiçon promissoria d'activismo que nun spoxiga, torna-se tamien facilmente una maneira de discartar qualquiera cousa que nun concase cun la suæ idea de lo que ye da veræs la polìtica.

Ponèi, por casu, la retirada de la contestaçon popular argëntina a la crisis financieira. So la suæ mirada, la "revuœlta nacional a gran scala pol horizontalismo" implicando assembleæs de vizinos lhœw de la recession de l 1998 "remanecîu cumo una contestaçon localizada a la crisis" & "nunca tyigou a l puntu de substituyir a l Stau". Læs factorìæs gubernadæs por trabayadores nun fhuerun a spoxigar & "remanecierun necessariamente inxertadæs dientro de relaçones sociales capitalistas". In conclusion, affirmæn se'l "momento" de l Argëntina "simplemente una pomada contra los problemas de l capitalismo, non una alternativa a elho". Caltienæn ser simplemente una respuœsta peremptoria, non un competidor.

Non obstante essa ye una vision per-problemàtica de lo q'egua "lo polìtico". Cun dècadæs informando de læs lhuîthæs populares d'Ibero-Amèrica & l sou involucrase n elhæs, Raul Zibechi argumenta que, tres la deserçon neoliberal por parte l Stau, agricultores, puœblros nativos & habitantes de favelas andæn creando nuœvos mundos & recursos q'obræn differentemente de la lògïca l Stau & l capital. Essæs nuœvæs sociedahes nun requieren partidos polìticos & nun xorrecen programmas pa reforma eleitoral. In cuœntæs d'elho, organizæn-se "cun/scontra" instituçones existentes "arreterritorializando" los sous medios de subsistencia, eguando economìas diversæs & horizontales & alçando-se n revuœlta n coniuncturæs crìticæs.

So la mirada de Zibechi, la per-mesma reacçon popular argëntina describe-se cumo un momento u "lo inviable se torna visible". Lo q'andaba fherviendo so la superfìcie arrevela-se "cumo un rayu illuminando la nœithe n cielo". Mas que ser "respuœstæs peremptoriæs" la contestaçon argëntina fhoi practicada & tàctica — non spontanea & disorganizada tanto cumo Srnicek & Williams pintæn.

Lo mesmo ye pa cun la polìtica de gënero; magar que Williams & Srnicek reconhoçan læs theorìæs econòmicæs feministas de l assistencia & de l trabayu reproductivu, lo que qualificæn cumo polìtica "real" arrebalta n dominios per-hegëmònicos: cabildreo, formaçon de committès d'expertos, plataformæs polìticæs, syndicatos & simulaçon econòmica. Cun todo que ye lo que passa cun outræs fhormæs d'assistencia, cumo læs que fhai rescamplar Zibechi: collectivos d'assistencia a la infancia, assentamientos d'occupas que s'organizæn de maneira autònoma, schuœlæs & clìnicæs organizadæs de fhorma communitaria, cozinæs collectivæs & barricadæs viariæs? Como concasæn estæs pràcticæs, q'hagora se tyamæn "communales" na suæ "ecologïa d'organizaçones"?

Smolreç-me que los acceleracionistas, tal cumo la destituçon de los paisanos (agricultores) cumo actores revolucionarios, arrefhugæn implicitamente la possibilidà de se' læs lhuîthæs nativæs & antiextractivistas importantæs socios potenciales. Si l èxitu polìticu se medier mas por metæs statistas, læs victoriæs nun statistas remanecerìæn invisibles.

Per outra parte, los pensadores de l decrecemiento collaboræn cun acadèmicos de postxorrecemiento cumo Ashish Kothari & Alberto Acosta & adiudarun a crear una rede mundial de xhusticia ambiental — formando alliançæs cun los mesmos collectivos que serìæn a los que mas affectarìæ un augmento de l automatizaçon & a los que mènos probablemente beneficiarìæn polìticæs acceleracionistas cumo renta bàsica.

Infelizmente, lo que Srnicek & Williams tyamæn "polìtica popular" acaba xhustificando la suæ vision specìfica de lo polìtico — una vision que ye abondo surprehendentemente nortiega, que nun ye a romper cun læs ideæs supremacistas de los actores polìticos "dreithistas". Cun essi razonamiento, el movemiento argëntino "fracassou" por nun ser a replicar ou substituyi'l Stau. Pante essi final, puœdæn elhos afhayar ùtile relacionase cun theòricos subalternos, studios de discolonizaçon, acadèmicos de postxorrecemiento — todos aquelhos que retarun de maneiræs stremadæs læs conceiçones occidentales de como se ve la resistencia, læs alternativæs & l progressu. Pa de tras, podrìæn relacionase cun theòricos communales que demuœnstren como pràcticæs communales abren alternativæs per-reales a l neoliberalismo. Alhen d'alliançæs theòricæs, esso yera a adiudalos a non discartar movemientos "falhidos" simplemente por nun buscar copia'l Stau.

Tèchnologïa, Efficiencia & Metabolismo

Pante mũîthos a manzorga, la tèchnologïa ye secundaria a læs polìticæs arredistributivæs (bienstar, assistencia mèdica, egualdà n trabayu) & la innovaçon ye l dominio de læs impresæs privadæs, non de l gubierno.

Per outra parte, los acceleracionistas reconhœçæn se' la tèchnologïa un factor clave de cambio social & econòmico. Pante Srnicek & Williams, una importante meta tàctica dientro de la ezquierda serìæ politiza' la tèchnologïa, transformar màchinæs capitalistas in metæs socialistas. Hemus assumi' los reynos de la tèchnica, democratizala, si queremus lhidiar cun los multiples problemas que la humanidà incara wœy. Esti paraxismu modernu, q'evita l primitivismo & l Pruyir por arretornar a un a hieri "mas simple", apprecia-se ciertamente.

Srnicek & Williams passæn mũîtho pel lhibru aldericando como l automatizaçon anda transformando læs relaçones sociales & econòmicæs mundiales. Nun ye solo que la roboticizaçon de l local de trabayu inutilize tantos trabayadores nel norte global, l automatizaçon anda intamando tener effeitos in paises in ràpidu xorrecemiento, talque la Tsina. Tyegæn elhos a l puntu de vincula' la informalizaçon de grandes areæs de la humanidà — habitantes de favelas, migrantes rurales-urbanos — cumo una indicaçon de que l capitalismo nin tien falta ya mas de l sou "exèrcitu de trabayu de reserva". La incepçon de l automatizaçon significa poder intrar da nuœvo n un mundo de paru massivu, u la mano d'obra se torna barata & l Poder todu andarà næs manos impresariales.

La respuœsta de sou ye bien brava: mas que scapar d'essa "realidà" moderna, incamientæn sfhorçase n mas automatizaçon — acabando cun la necessidà de mano d'obra mechànica & creando un "communismo de luxo automatizaho da fheitho" — la vision de sou d'un futuro deseable. Cumo parte d'elho, argumentæn que la financiaçon pùblica na innovaçon serà fundamental pa cutir essa meta.

Sì q'ansì, mesmamente si l automatizaçon anduvier n alça, sou scèpticu n relaçon a como podrìæ limitar esso la expansion externa l capitalismo. Cumo argumentou Peter Linebaugh, los ludditas oppussierun-se a l automatizaçon non solo por costayos el trabayu, ma por saber que la manufactura textil significaba la sclravizaçon & l attracçon a l systema capitalista de milhones de sclravos & puœblros nativos næs coloniæs. L automatizaçon, dende esti puntu de vista, ye un problema local sustentau por una perspectiva myope de l norte: nun eliminarà la deforestaçon d'expansion continua, roces, destrucçon de medios de subsistencia & la creaçon de classes itinerantes forçadæs pa n dientro de la economìa extractivista. Independientemente de se' l automatizaçon capitalista ou communista, sin reglase, augmenta los conflictos ambientales globalmente. Non obstante læs taxæs crecientes d'extracçon de recursos nun s'amientæn cumo un problema n lhibru, nin proponen una alliança tàctica cun læs affectadæs pola industria extractiva.

Elho lheva a lo que talvez seya la fhisga mas frustrante n todu l lhibru: læs propuœstæs ambientales per-dèbiles de sou. Magar se' l actual crisis ambiental claramente amentada a l intamu l lhibru cumo unu de los problemas mas peremptorios de la humanidà, nun proporcionæn propuœsta nidia de polìtica dala. Existen duæs excepçones; a l discutir por que l automatizaçon ye a ser una cousa da veræs bœna, tamien amentæn q'una mayor efficiencia diminuirìæ l usu d'energïa. Ayures, incamientæn que camudar pa una selmana de trabayu de quatro dìæs tamien limitarìæ l usu d'energïa de l camin.

Solo que la efficiencia nun funcciona d'essa maneira. In qualquiera administraçon polìtica u haiga lìmites ou reglamentaçones insufficientes sobre l gastu total d'energïa & material na sociedà (capitalista ou communista) & los beneficios de la financiaçon se gasten in mas producçon, los adelantros na efficiencia fhairan spoxiga' l rendimiento d'energïa & material exponencialmente. Tyama-se esto l effeitu rebote, ou Paradox de Jevons. Intos, sin limitar de dala fhorma l gastu de recursos & energïa (por exemplo tributando), qualquier adelantru na efficiencia probablemente lhevarà a un gastu progressivu mayor de recursos, & non mènos. Similarmente, nun ha hi garantìa de que trunca' la selmana trabayu seya meyor pa l ambiente. Efficiencia & mas fhuœlga son a lhevar facilmente a mas daños ambientales, & non mènos.

Eiquì ye u los anàlysæs acceleracionistas & decrecentistas mas se stremen. El decrecemiento lheva cumo question clave l "metabolismo" de la economìa -- esto ye, quanta energïa & material gasta. a l deixa' la innovaçon accelerar essi metabolismo, & por tener un spoxige l metabolismo impactos sociales & ambientales disastrosos — bien de vezes cargando n riba xhente que nun se beneficia de la tèchnica — fhai falta haber una decision collectiva næs lhendes de la tèchnica.

D'essa maneira, simplemente arreappropriase de la tèchnica ou tornala mas efficiente nun ye abondo. De fheitho, sin transformar da fheitho cumo l capitalismo arregasta l sou excedente — requiriendo una transformaçon fundamental de los systemas financieiros — l automatizaçon infelizmente adiudarà a expandi'l capitalismo, in cuœntæs de permittinos superalo.

Si l capitalismo siempres anda a la geta de collectivizar impactos & privatizar beneficios, intos el communismo nun tien que ser sobre collectivizaçon de beneficios & externalizaçon d'impactos a xhente distante ou a la xhente futuro. Esti ye l pelligro de l "communismo de luxo totalmente automatizaho". Essos pelligros nun se tractæn nos textos acceleracionistas — tenìæn que lo star.

Egual seya essa la principal differencia d'ideario: los acceleracionistas fhaen un paraxismu modernista extremu tanto que refugæn la necessidà de limita' la suæ utopìa — mal existæn possibilidahes. In contraste, el decrecemiento basa-se n lìmites politizahos que, t'hagora, se deixabæn a la sphera privada. Elho podrì involucrar preferir, na voz d'un funccionario de Wall Street, "dizir no" a delhæs tèchniques.

Que ye velocidà?

Diz daquè de l tiempu u dous segmentos importantes de la ezquierda radical gravitaræn sobre los tèrminos "degradaçon" & "acceleracionismo" — lo mas oppuœsto possible. Claro q'esso nun ye novidà — fhilos oppuœstos semeyantes tuvieræn el papel de sou nos movemientos sociales d'antanho: hemus sfharielha' læs màchinæs ou impobinalæs? Habrìæmus garra' læs riendæs de l Stau ou repudialu directamente?

& Ente tanto tamien ha hi daquè nuœvo enforma eiquì: la introducçon de la qüestion de velocidà nel Pensar ezquierdista. Fhaen-lo de maneiræs bien stremadæs. Polo que cute a l decrecemiento, "spoxige" ye l acceleraçon de los fluxos energëticos & materiales de l systema econòmico a taxæs exponenciales, tanto cumo l ideario que lo xhustifica. Tyamaremus-lo velocidà sociometabòlica. El proyectu polìticu de sou resume-se n retar essi ideario de cara, & arrepensa' la theorìa econòmica permittiendo que læs sociedahes garantizen el bienstar, tamien transformando como la energïa & l material se gastæn — necessarios pante un systema econòmicu mas xhustu.

Los acceleracionistas, d'outra maneira, piensæn na velocidà de fhorma mũîtho mas figurativa: refieren-se a l conceitu marxista de læs condiçones materiales de læs relaçones humanæs — pante elhos, acceleraçon quier dizir dir alhen de los lìmitæs de l capitalismo, lo que requier una postura moderna da fheitho. Esto ye velocidà sociopolìtica: læs mudançæs næs relaçones sociales, cumo consequencia de l cambio de los systemas technològïcos.

Intrambos, paheç-mi, mangarun el dedu n una question crucial de los tiempos nuœssos, solo q'a partir de direcçonæs un pouco stremades: puœde lo que nos dà la modernidà — una colossal rede global d'extracçon, transporte & fabricaçon — democratizase? Pante los acceleracionistas, elho requerirìa torna' la rede mas efficiente & modifica' los systemas polìticos facilitando la convivencia — cambiando læs martsæs de læs relaçones sociales alhende l capitalismo. Pante los decrecientistas, requerirìa disaccelera'l systema & disindulrcar systemas alternativos a fhuœra d'elhi. Nun pienso excluise mutuamente essæs duæs metes. Solo que requerirìæ dir alhen de læs fòrmulæs simplistas por camuda'l systema d'una veira, & posturæs antimodernes, de la outra.

Sì q'ansì tamien val la pena ade l antrar un passu & introgar si essi systema d'infrastructura diba lhevar da veræs favorablemente a essos cambios de martses, ou si a cincielhæs solmenarìa a l occupante.

Por navegar per essa question, ye ùtile recurrir da breve a l principal "philòsopho de la velocidà": Paul Virilio. In velocidà & polìtica, Virilio traça como los cambios næs relaçones sociales se provocarun pol spoxige de la velocidà la xhente, màchinæs & armes. Pelos wœyos de Virilio, la historia de l lhargu Biltar de magar la Europa l feudalismo ta la modernidà l sieglo XX fhoi l creciente metabolismo de cuœrpos & tèchnologïæs. Cada succesivu systema de gubierno significou una recalibraçon d'essa velocidà, accelerando-la, administrando-la. Pante Virilio, los systemas polìticos — fhueræn totalitarios, communistas, capitalistas ou republicanos — wœñarun cumo respuœsta a mudançæs n essi cambio de velocidà & cumo maneira d'administra' la coexistencia humano-technògïca.

Lo que ye importante n esta discussion ye que Virilio nun strema los dous typos de velocidà: camuda' læs relaçones sociales tamien significa camuda' læs taxæs metabòlicæs — son ermanæs & tienen que se theorizar a l in par.

Fhaelo ye a ser ùtile tanto pa l decrecemiento cumo pa l acceleracionismo. Magar nun tene'l decrecimiento un anàlysis succintu de

Ha mas d'un anhu, vivìæ you n Barcelona, u tuvi la suœrte d'observar un movemiento social — que se cibaba n gran parte de coperativæs, occupas, outros spacios autònomos — ganha' læs elecçonæs a conceyo. Passei l anhu involucrau cun un collectivu que studia & defende l ‘decrecemiento" — la idea d'haber nòs de reduzi' la producçon & l consumu por tener una sociedà mas equitativa, & por tanto, habrìæmus dismantela'l ideario de "spoxige econòmicu a qualquier precio". Cumo puœde figurase passæn mũîtho de l sou tiempu procurando fhazer conceitos erroneos nidios: "no, nun andamus contra que los àrbolæs creçan." "Sì, presta-nos tamien que los nenhos creçan. Sì, tamien nos prestæn cousæs guapæs cumo assistencia mèdica".

Sì q'ansì vivo n London de magar l anhu passau. Ende, l ideario activista paheç que lu caltriaræn los "acceleracionistas" — q'argumentæn haber d'imburriar a l capitalismo & a læs suæs tèchnicæs alhende læs propriæs lhendes, pol amor de crear un nuœvu futuro postcapitalista.

L acceleracionismo ye quasj cumo si queriendo scapar d'un fhuracu nigru, la tripulaçon d'una nave decidier se'l meyor cursu d'acçon torcer & deixase tragar dientro — "Ey, debe haber daquè prestoso na outra parte!" Passau un anhu d'experienciæs londinensæs per cìrculos activistas, hagora comprehendo meyor d'onde ye que vien: dècadæs de retayos gubernamentales, strapalhadura de syndicatos, total financializaçon de la City, & falta d'accessu a recursos d'organizaçon communitaria significa sta' los activistas systematicamente n modu crisis — exhaustos, dexebrahos & siempres a la defensiva.

Dada la miæ formaçon, decidì poder contribuir mas pa l thema "ambiente" — magar stuvier you vivamente interessau n axhuntame a los outros. Træs un alderique de quinze minutos, tyigou la hora d'arretornar cada corru a l collectivu mayor.

El corru "trabayu", d'ayures, prevìæ un porvenir cun màchinæs fhaziendo-lo todo por nòs — requiriendo grandæs factorìæs, u todu l trabayu (d'habelu) arrecompensarìæ-se de la mesma maneira, u nun habrìæ quien tuvier de fhazer aquelho que nun quier". U systemas de computadoræs d'alta tèchnica controlarìæn la economìa. N outræs pallabræs, "communismo de luxo automatizaho da fheitho".

Fhalar de l siesgu de selecçon.

Una parte de min speraba mas q'una risadina, ente tanto. Sì q'ansì l retu directu nunca aportou. Los acceleracionistas invidiabæn los ambientalistas pola suæ utopìa comedora de bàrabos, ente que pensabæn nos proprios technofetitses. Yera mal a penæs un armisticio preparændo-se pa una batalha mayor nel camin, ou habìæ da veræs mènos animosidà de lo q'a min se m'afiguraba?

Acceleracionismo IV

N acabando mira' los trabayos de los principales acceleracionistas (de magar aquelha, deprehendì que Williams & Srnicek hagora se distanciæn de l tèrminu, pol amor de nun los tracamundiar cun læs derivaçonæs a mandreitha l movemiento), cato cun migo que l decrecemiento & la suæ marca d'acceleracionismo tienen da vers mas que ver ente sigo de lo que you pensaræ de mano — tanto n tèrminos pràcticos (polìticæs & tàcticæs) quanto næs posturæs d'ideario n extenso. & Tienen mũîtho p'apprehender mutuamente.

Lo que viæn ye un pouco d'un informe: una tsarra ente intrambos. Habrà de l ha crìtica, non obstante tamien un pouco de pollinizaçon cruzada. La miæ discussion tuœrce a l rodiu d'un par themas: la importancia de l Pensar utòpicu, technologïa, economìa & tàctica polìtica.

Si ha hi uniformidà, tamien ha hi differenciæs. Como ye possible que, considerando tantos acuœrdos, tengan tamien una structura d'opposiçon pante l problema n question? A tìtulu de conclusion, incamiento ser fundamental la noçon de "velocidà" — & læs suæs visiones discordantæs — pante cada postura.

Pensar utòpico

Cumo David Graeber rescamplou n outru enxayu de bœn tastu, wœy los movemientos sociales andæn passando per una specie de "fatiga de la desperaçon": nun se contentando ya solo cun la mera commiseraçon por aquelho de los retayos nos servicios sociales, houbo un Renacer de l pensamiento positivo & futurista.

De fheitho paheç ser un principio clave d'union ente acceleracionismo & decrecemiento la promoçon d'ideæs utòpicæs. Esso ye a ser una surprehesa pante aquelhos nun afheithos a la litteratura sobre decrecemiento — ha pouco, un lhibru inteiru dedicaræ-se a truña' la hypòthesis por antimoderna & cumo una fhorma d' "ambientalismo d'austeridà". Cun todo, el fheithu ye que los pensadoræs de l decrecemiento pensarun mũîtho n como dir aculhà de la fhuga primitivista de lo moderno & n como visualizar un futuro baxo n carbono, democràtico & xhusto. Magar læs connotaçonæs negativæs que son a biltar d'una pallabra cumo "decrecemiento", houbo mũîthæs propuœstæs positivæs & prospectivæs dientro l movemiento. Los conceitos clavæs eiquì abarcæn "ardencia" — ye dizir, l èmphasis sobre nun s'haber de forçar una transiçon xhusta, habiendo elha venir de la gana polìtica de l propriu puœblro; "commun"— u la riqueza s'administra collectivamente & non privadamente; el sofhitu a polìticæs innovadores, cumo renta bàsica & màxima, tamien reforma tributaria ambiental; la ressurreiçon de la revindicaçon de l "dreithu a ser vagu"; l adopçon d' "hypòtheses" inspirando-se n "yatopìæs"— da veræs experimentos de medios de subsistencia existentæs q'ãpuntæn a differentæs futuros possibles.

Lo mesmo val pante los acceleracionistas. De fheitho, el puntu partida l lhibru de Srnicek & Williams ye la desidia de mũîtho de l activismo d'ezquierda de læs postreiræs dècadæs polæs utopìæs phantasiosæs & creativæs que characterizaræn los puxos de la ezquierda de l a hieri. De fheitho, l activismo progressista, pante elhos, limitou-se ampliamente a lo que tyamæn "polìtica popular" — un ideario activista de pequenhu algame, que se concentra n acçonæs immediatæs & temporales, non n organizaçon de mayor duraçon, na tentativa de crear referenciæs "micromundos" perfeitos mas que n obtener un cambio amplio de l systema. Argumentæn ser elho symptomàtico de l momento polìtico mas extenso, unde un consensu annula qualquiera capacidà de pensar in polìticæs & mundos alternativos. & Ansì proponen una vision de l porvenir moderna & consciente de læs tendenciæs econòmicæs corrientes. Cumo l movemiento de decrecemiento, proponen que l ideario dominante protrabayu tenga que se dismantelar, sì q'ansì, a differencia de l decrecemiento, apañæn-lo n outra direcçon: proponer un mundo u læs personæs nun tengan falta de capitular so l trabayu monòtonu, podiendo geta' los proprios interesses deixando a læs màchinæs fhazer todu l trabayu -- n outræs pallabræs, "communismo de luxo totalmente automatizaho".

fhilar xhuntos una nuœva supremacìa. Pante intrambos, ye necessario mina' los idearios existentes, d'una parte, proporcionando refutaçones fhuœrtes, & d'outra, stabliciendo outros nuœvos (por exemplo: postrabayu, colhacìo). La consequencia son duæs propuœstæs fhuœrtæs de futuros alternativos que nun tienen lherça de soñar grande.

Pluralismo econòmico, monismo polìtico?

Quarenta anhos spuœis de que l padrin neoconservador Irving Kristol siñalare a la nuœva ezquierda por "negase a pensar econòmico" nel sou conhocidu discursu na sociedà Mont Pelerin, ye interessante q'essæs duæs structuræs wœñantæs tornæn centra' la economìa nos anàlysæs sous. De fheitho, intrambæs structuræs proponæn polìticæs econòmicæs surprehendentemente ermanæs. Compartæn demandæs talæs cumo la renta bàsica universal, reducçon d'horæs de trabayu & democratizaçon de la tèchnica. Impero, diffieræn n outræs demandæs: Williams & Srnicek emphatizæn el potencial de l automatizaçon lhidiando cun la inequidà & concentrando-se nel papel de los ade l antros tèchnicos n intrambos promoçon de la precariedà ou alhiberaçon de la sociedà. Cumo parte d'esso, tsarræn lhargo de la importancia de la innovaçon & de los subsidios conduzidos pol Stau scontra investigaçon & xorrecemiento, & de como esso tien falta de recuperase pola ezquierda. De contrapartida, studiosos de l decrecemiento, cumo Giorgos Kallis & Samuel Alexander propunxieræn una plataforma de polìticæs mas diversificada, variando de renta mìnima & màxima, reducçon d'horæs & tiempu trabayu & partiçon de l tiempu, reforma bancaria & financieira, organizaçon & presupuœstaçon participativos, reforma tributaria ambiental, sofhitu financieiru & xhurìdicu a la economìa solidaria, reduziendo la publicidà & aboliendo la utilizaçon de l PIB cumo indicador de progressu. Essæs mal son a penæs unæs poucæs de læs mũîthæs polìticæs propuœstæs polos defensoræs de l decrecemiento — ente tanto, el puntu ye que los decrecentistas tienden a sofhitar una amplia plataforma de polìticæs in cuœntæs d'una collecçon de "victoriæs fàciles" tàcticæs q'alteræn el systema.

Per puntos varios dientro l sou lhibru, Srnicek & Williams exhortæn a la ezquierda a implicase na theorìæ economìca outra vegada mas. Argumentæn que, magar la economìa convencional tenga falta retase, fherramientæs cumo simulaçon, econometrìæ & statìstica seran crucialæs a l xorrecer una vision positiva & revivida de l futuro.

De fheitho, cabo l cabu l lhibru, fhaæn una propuœsta pola economìa "pluralista". Træs la crisis de l 2008, la ezquierda contestou cun un "keynesianismo improvisaho" — por centrase l focu na crìtica de capitalismo, habìæ una grave falta d'alternativæs econòmicæs næs que se basar. Instigæn pensar per qüestionæs contemporaneæs que nun s'abordæn facilmente pela theorìa econòmica ou marxista: incaboxamiento secular, "el cambio a una economìa informacional postexcassez", approximaçonæs alternativæs a la flexibilizaçon quantitativa & læs possibilidahæs d'automatizaçon total & d'un ingressu bàsicu universal, ente outros. Argumentæn ser necessario que la ezquierda "piense n un systema econòmicu alternativu", basau n tendenciæs innovadoræs abarcando "la theorìæ monetaria moderna & la economìa de la complexidà, dende la economìa ambientalista ta la economìa participativa."

De todæs maneiræs, decepcionei-me cun lo q'elhos considerabæn fhormæs "plurales" d'economìa. Houbo pouca mençon a l amplia gamma de campos heterodoxos, cumo economìa institucional, economìa postkeynesiana, theorìa l patrimonio, economìa ambiental, & theorìa postxorrecemiento. Son essos campos los q'offrecieræn daquè de los retos mayoræs a la economìa neoclàssica & fhairìæn bien n involucrase n elhos.

Essi nun ye un scobiu minor. Mas bien visa qüestionæs mas profundæs na structura acceleracionista toda. Pante un lhibru q'amienta l cambio climàtico cumo un de los principales problemas q'incaramus — tamien amentau na primer phrase de l #Accelerate Manifesto de sou — surprehendentemente ha hi poucu involvemiento cun qüestionæs ambientales. &, Por ende, son essos campos econòmicos heterodoxos que nun s'amientæn los que proporcionaræn delhæs de læs respuœstæs mas ùtiles a la crisis actual ambiental — tyigando a l puntu de fornecer exemplos robustos & anàlysis economètricos verificantæs de læs suæs propriæs allegaçones.

La mesma cuœndia nun s'atopa na litteratura de decrecemiento. Cun certeza, el movemiento inspirou-se n gran parte n economistas rebeldæs cumo Nicholas Georgescu-Røegen, Cornelius Castoriadis, Herman Daly, Eleanor Ostrom & JK: Gibson-Graham. Læs sessionæs de decrecemiento son hagora la norma de mũîthæs conferenciæs — ansì cumo læs conferenciæs de decrecemiento andæn dominadæs polos aldericæs sobre economìa.

Aproveithando los conhocemientos de la economìa institucional in rhythmu accelerau, los pensadoræs de l decrecemiento emphatizarun nun existir panacees: dala polìtica dexebrada serà abondo, ye necessaria una plataforma polìtica diversa & complementar compensando los cyclos de retroalimentaçon que puœdan biltar de la interacçon ente variæs polìticæs.

Dende essa perspectiva, læs polìticæs propuœstæs polos acceleracionistas — renta bàsica, automatizaçon, reducçon de l horario trabayu — intamæn pahecer simplistas abondo. Centrando-se næs træs polìticæs principales crea-se una lectura elegante & cartelæs cincielhæs, per outra parte tamien tien un precio: a l implementase essæs polìticæs resultando n effeitos negativos imprevisibles, habrà pouca gana polìtica por continuar experimentando-læs. Prefiero pone' læs miæs apuœstæs n una plataforma sòlida & multipolìtica, resistente abondo pa lhidiar cun retroalimentaçon negativa & non per-dogmàtica sobre qual d'ente elhos tien que s'implementar primeiro.

Un puntu fhuœrte de los acceleracionistas ye l èmphasis sobre ser politicæs læs polìticæs econòmicæs — & por tanto, tener que se conquistar pela organizaçon polìtica. a l fhazer esso, dan un passu crucial alhæn de l economismo — el tèrminu cun q'Antonio Gramsci avezaba referise a los ezquierdistas que mangæn l activismo antisupremacista n spera ta que læs "condiçones econòmicæs" lo favoreçan. Non siempre se ye a dizi' lo mesmo de la ezquierda ambientalista: excassez, lìmitæs ambientalæs — estos imponen-se frequentemente cumo spectros apolìticos que substituyæn todælæs outræs preoccupaçones.

& D'outra maneira, magar todælæs suæs appellaçonæs por una vision unificada & utòpica, continùo apprehensivu cun la mena d'utopìæ que propunxieran — &, por tanto, cun la mena de polìtica que consideræn necessaria. Si "polìtica popular" ye n parte una definiçon promissoria d'activismo que nun spoxiga, torna-se tamien facilmente una maneira de discartar qualquiera cousa que nun concase cun la suæ idea de lo que ye da veræs la polìtica.

Ponèi, por casu, la retirada de la contestaçon popular argëntina a la crisis financieira. So la suæ mirada, la "revuœlta nacional a gran scala pol horizontalismo" implicando assembleæs de vizinos lhœw de la recession de l 1998 "remanecîu cumo una contestaçon localizada a la crisis" & "nunca tyigou a l puntu de substituyir a l Stau". læs factorìæs gubernadæs por trabayadoræs nun fhuerun a spoxigar & "remanecierun necessariamente inxertadæs dientro de relaçones sociales capitalistas". In conclusion, affirmæn se'l "momento" de l Argëntina "simplemente una pomada contra los problemas de l capitalismo, non una alternativa a elho". Caltienen ser simplemente una respuœsta peremptoria, non un competidor.

Non obstante essa ye una vision per-problemàtica de lo q'egua "lo polìtico". Cun dècadæs informando de læs lhuîthæs popularæs d'Ibero-Amèrica & l sou involucrase n elhes, Raul Zibechi argumenta que, træs la deserçon neoliberal por parte l Stau, agricultores, puœblros nativos & habitantæs de favelas andæn creando nuœvos mundos & recursos q'obræn differentemente de la lògïca l Stau & l capital. Essæs nuœvæs sociedahæs nun requieræn partidos polìticos & nun xorrecæn programmas pa reforma eleitoral. In cuœnta d'elho, organizæn-se "cun / scontra" instituçonæs existentæs "arreterritorializando" los sous medios de subsistencia, eguando economìæs diversæs & horizontales & alçando-se n arrevuœlta n coniuncturæs crìticæs.

So la mirada de Zibechi, la per-mesma reacçon popular argëntina describe-se cumo un momento u "lo inviable se torna visible". Lo q'andaba fherviendo so la superfìcie arrevela-se "cumo un rayu illuminando la nuœithe n cielo". Mas que ser "respuœstæs peremptoriæs" la contestaçon argëntina fhoi practicada & tàctica — non spontanea & disorganizada tanto cumo Srnicek & Williams pintæn.

Lo mesmo ye pa cun la polìtica de gënero; magar que Williams & Srnicek reconhoçan læs theorìæs econòmicæs feministas de l assistencia & de l trabayu reproductivu, lo que qualificæn cumo polìtica "real" arrebaltia n dominios per-hegëmònicos: cabildreo, formaçon de committès d'expertos, plataformæs polìticæs, syndicatos & simulaçon econòmica. Cun todo que ye lo que passa cun outræs fhormæs d'assistencia, cumo læs que rescampla Zibechi: collectivos d'assistencia a la infancia, assentamientos d'occupas organizahos de maneira autònoma, schuœlæs & clìnicæs organizadæs de fhorma communitaria, cozinæs collectivæs & barricadæs viariæs? Como concasæn estæs pràcticæs, q'hagora se tyamæn "communales" na suæ "ecologïa d'organizaçones"?

Smolreç-me que los acceleracionistas, tal cumo la destituçon de los paisanos (agricultores) cumo actoræs revolucionarios, arrefhugæn implicitamente la possibilidà de se' læs lhuîthæs nativæs & antiextractivistas importantæs socios potenciales. Si l èxitu polìticu se medier mas por metæs statistas, læs victoriæs nun statistas remanecerìæn invisibles.

Per outra parte, los pensadoræs de l decrecemiento collaboræn cun acadèmicos de postxorrecemiento cumo Ashish Kothari & Alberto Acosta & adiudarun a crear una rede mundial de xhusticia ambiental — formando alliançæs cun los mesmos collectivos que serìæn a los que mas affectarìæ un augmento de l automatizaçon & a los que mènos probablemente beneficiarìæn polìticæs acceleracionistas cumo renta bàsica.

Infelizmente, lo que Srnicek & Williams tyamæn "polìtica popular" acaba xhustificando la suæ vision specìfica de lo polìtico — una vision que ye abondo surprehendentemente nortiega, que nun ye a romper cun læs ideæs supremacistas de los actoræs polìticos "dreithistas". Cun essi razonamiento, el movemiento argëntino "fracassou" por nun ser a replicar ou substitui'l Stau. Pante essi final, puœdæn elhos afhayar ùtile relacionase cun theòricos subalternos, studios de discolonizaçon, acadèmicos de postxorrecemiento — todos aquelhos que retarun de maneiræs stremadæs læs conceiçonæs occidentalæs de como se ve la resistencia, læs alternativæs & l progressu. Pa de tras, podrìæn relaçonase cun theòricos communalæs que demuœstræn como pràcticæs communalæs abræn alternativæs per-realæs a l neoliberalismo. Alhæn d'alliançæs theòricæs, esso yera a adiudalos a non discartar movemientos "falhidos" simplemente por nun buscar copia'l Stau.

Tèchnica, Efficiencia & Metabolismo

Pante mũîthos a manzorga, la tèchnica ye secundaria a læs polìticæs redistributivæs (bienstar, assistencia mèdica, egualdà n trabayu) & la innovaçon ye l dominio de læs impresæs privadæs, non de l gubierno.

Per outra parte, los acceleracionistas reconhocæn se' la tèchnica un factor clave de cambio social & econòmico. Pante Srnicek & Williams, una importante meta tàctica dientro de la ezquierda serìæ politiza' la tèchnica, transformar màchinæs capitalistas in metæs socialistas. Hemus assumi' los reynos de la tèchnica, democratizala, si queremus lhidiar cun los multiplæs problemas que la humanidà incaræ wœy. Esti paraxismu modernu, q'evita l primitivismo & l Pruir por arretornar a un a hieri "mas simple", apprecia-se ciertamente.

Srnicek & Williams passæn mũîtho pel lhibru aldericando como l automatizaçon anda transformando læs relaçones sociales & econòmicæs mundiales. Nun ye solo que la roboticizaçon de l local de trabayu inutilize tantos trabayadoræs nel norte global, l automatizaçon anda intamando tener effeitos in paisæs in ràpidu xorrecemiento, talque la Tsina. Tyegæn elhos a l puntu de vincula' la informalizaçon de grandæs areæs de la humanidà — habitantæs de favelas, migrantæs rurales-urbanos — cumo una indicaçon de que l capitalismo nin tien falta ya mas de l sou "exèrcitu de trabayu de reserva". La incepçon de l automatizaçon significa poder intrar da nuœvo n un mundo de paru massivu, u la mano d'obra se torna barata & l Poder todu andarà næs manos impresariales.

La respuœsta de sou ye bien brava: mas que scappar d'essa "realidà" moderna, incamientæn sfhorçase n mas automatizaçon — acabando cun la necessidà de mano d'obra mechànica & creando un "communismo de luxo automatizaho da fheitho" — la vision de sou d'un futuro deseable. Cumo parte d'elho, argumentæn que la financiaçon pùblica na innovaçon serà fundamental pa cutir essa meta.

Sì q'ansì, mesmamente si l automatizaçon anduvier n alça, sou scèpticu n relaçon a como podrìæ limitar esso la expansion externa l capitalismo. Cumo argumentou Peter Linebaugh, los ludditas oppussierun-se a l automatizaçon non solo por costayos el trabayu, ma por saber que la manufactura textil significaba la sclravizaçon & l attracçon a l systema capitalista de milhonæs de sclravos & puœblros nativos næs colonies. L automatizaçon, dende esti puntu de vista, ye un problema local sustentau por una perspectiva myope de l norte: nun eliminarà la deforestaçon d'expansion continua, roces, destrucçon de medios de subsistencia & la creaçon de classæs itinerantæs forçadæs pa n dientro de la economìa extractivista. Independientemente de se' l automatizaçon capitalista ou communista, sin reglase, augmenta los conflictos ambientalæs globalmente. Non obstante læs taxæs crecientæs d'extracçon de recursos nun s'amientæn cumo un problema n lhibru, nin proponæn una alliança tàctica cun læs affectadæs pola industria extractiva.

Elho lheva a lo que talvez seya la fhisga mas frustrante n todu l lhibru: læs propuœstæs ambientalæs per-dèbilæs de so. Magar se' l actual crisis ambiental claramente amentada a l intamu l lhibru cumo unu de los problemas mas peremptorios de la humanidà, nun proporcionæn propuœsta nidia de polìtica dala. Existæn duæs excepçones; a l discutir por que l automatizaçon ye a ser una cousa da veræs bœna, tamien amentæn q'una mayor efficiencia diminuirìæ l usu d'energïa. Ayures, incamientæn que camudar pa una selmana de trabayu de quattro dìæs tamien limitarìæ l usu d'energïa de l camin.

Solo que la efficiencia nun funcciona d'essa maneira. In qualquiera administraçon polìtica u haiga lìmitæs ou reglamentaçonæs insufficientæs sobre l gastu total d'energïa & material na sociedà (capitalista ou communista) & los beneficios de la financiaçon se gastæn in mas producçon, los ade l antros na efficiencia fhairan spoxiga' l rendimiento d'energïa & material exponencialmente. Tyama-se esto l effeitu rebote, ou Paradox de Jevons. Intos, sin limitar de dala fhorma l gastu de recursos & energïa (por exemplo tributando), qualquier adelantru na efficiencia probablemente lhevarà a un gastu progressivu mayor de recursos, & non mènos. Similarmente, nun ha hi garantìæ de que trunca' la selmana trabayu seya meyor pa l ambiente. Efficiencia & mas fhuœlga son a lhevar facilmente a mas daños ambientales, & non mènos.

Eiquì ye u los anàlyses acceleracionistas & decrecentistas mas se stremæn. El decrecemiento lheva cumo qüestion clave l "metabolismo" de la economìa -- esto ye, quanta energïa & material gasta. A l deixa' la innovaçon accelerar essi metabolismo, & por tener un spoxige l metabolismo impactos sociales & ambientales disastrosos — bien de vezes cargando n riba xhente que nun se beneficia de la tèchnica — fhai falta haber una decision collectiva næs lhendæs de la tèchnica.

Si l capitalismo siempres anda a la geta de collectivizar impactos & privatizar beneficios, intos el communismo nun tien que ser sobre collectivizaçon de beneficios & externalizaçon d'impactos a xhente distante ou a la xhente futuro. Esti ye l pelligro de l "communismo de luxo totalmente automatizaho". Essos pelligros nun se tratæn nos textos acceleracionistas — tenìæn que lo star.

Egual serà essa la principal differencia d'ideario: los acceleracionistas fhaen un paraxismu modernista extremu tanto que refhugæn la necessidà de limita' la suæ utopìa — mal existen possibilidahes. In contraste, el decrecemiento basa-se n lìmites politizahos que, t'hagora, se deixabæn a la sphera privada. Elho podrìæ involucrar preferir, na voz d'un funccionario de Wall Street, "dizir no" a delhæs tèchnicæs.

Que ye velocidà?

Diz daquè de l tiempu u dous segmentos importantæs de la ezquierda radical gravitaræn sobre los tèrminos "degradaçon" & "acceleracionismo" — lo mas oppuœsto possible. Claro q'esso nun ye novidà — fhilos oppuœstos tuvieræn el papel de sou nos movemientos sociales d'antanho: hemus sfharielha' læs màchinæs ou afhalalæs? Habrìæmus garra' læs riendæs de l Stau ou repudialu directamente?

& Ente tanto tamien ha hi daquè nuœvo enforma eiquì: la introducçon de la qüestion de velocidà nel Pensar ezquierdista. Fhaen-lo de maneiræs bien stremadæs. Polo que cute a l decrecemiento, "spoxige" ye l acceleraçon de los fluxos energëticos & materiales de l systema econòmico a taxæs exponenciales, tanto cumo l ideario que lo xhustifica. Tyamaremus-lo velocidà sociometabòlica. El proyectu polìticu de sou resume-se n retar essi ideario de frente, & arrepensa' la theorìæ econòmica permittiendo que læs sociedahæs garantizen el bienstar, tamien transformando como la energïa & l material se gastæn — necessarios pante un systema econòmicu mas xhustu.

Los acceleracionistas, d'outra maneira, piensæn na velocidà de fhorma mũîtho mas figurativa: refier-se a l conceitu marxista de læs condiçones materiales de læs relaçones humanæs — pante elhos, acceleraçon quier dizir dir alhen de los lìmitæs de l capitalismo, lo que requier una postura moderna da fheitho. Esto ye velocidà sociopolìtica: læs camudançæs næs relaçones sociales, cumo conseqüencia de l cambio de los systemas tèchnicos.

Intrambos, avulta-mi, mangarun el dedu n una qüestion crucial de los tiempos nuœssos, solo q'a partir de direcçones un pouco stremadæs: puœde lo que nos dà la modernidà — una colossal rede global d'extracçon, transporte & fabricaçon — democratizase? Pante los acceleracionistas, elho requerirìæ torna' la rede mas efficiente & modifica' los systemas polìticos facilitando la convivencia — cambiando læs martsæs de læs relaçones sociales alhende l capitalismo. Pante los decrecientistas, requerirìæ disaccelera'l systema & disindulrcar systemas alternativos a fhuœra d'elhi. Nun pienso excluise mutuamente essæs duæs metæs. Solo que requerirìæ dir alhæn de læs fòrmulæs simplistas por camuda'l systema d'una veira, & posturæs antimodernæs, de la outra.

Sì q'ansì tamien val la pena adelantrar un passu & introgar si essi systema d'infrastructura diba lhevar da veræs favorablemente a essos cambios de martsæs, ou si a cincielhæs solmenarìæ a l occupante.

Por navegar per essa question, ye ùtile recurrir da breve a l principal "philòsophu de la velocidà": Paul Virilio. In velocidà & polìtica, Virilio traça como los cambios næs relaçones sociales se provocarun pol spoxige de la velocidà la xhente, màchinæs & armæs. Pelos wœyos de Virilio, la historia de l lhargu Biltar de magar la Europa l feudalismo ta la modernidà l sieglo XX fhoi l creciente metabolismo de cuœrpos & tèchnicæs. Cada succesivu systema de gubierno significou una arrecalibraçon d'essa velocidà, accelerando-la, administrando-la. Pante Virilio, los systemas polìticos — fhueren totalitarios, communistas, capitalistas ou republicanos — wœñarun cumo respuœsta a mudançæs n essi cambio de velocidà & cumo maneira d'administra' la coexistencia humano-tèchnica.

Fhaelo ye a ser ùtile tanto pa l decrecemiento cumo pa l acceleracionismo. Magar nun tene'l decrecimiento un anàlysis succintu de como contestar a los systemas de gubierno sociotèchnicos cambiantes de wœy — el puntu fhuœrte l acceleracionismo — a l in par, l acceleracionismo subtheoriza l spoxige de los fluxos materiales & energëticos resultantes d'essi cambio de martsæs. N outræs pallabræs, solo la efficiencia ye a limita' los sous effeitos disastrosos. Cumo subrayaræn los theòricos de l decrecemiento, los lìmites ambientales tienen que se politizar; el control sobre la tèchnica ha de, por tanto, democratizase; læs taxæs metabòlicæs han disaccelerase si se quier que la tierra remaneça habitable.

Finalizando, l acceleracionismo apaheç cumo una metàphora per-fina. Un disseñu na serviyeta lhœw d'una fiesta cun cena emocionante, los detalhes mas finos pintaran-se anhos mas tarde, sì q'ansì la serviyeta paheç un pouco degastada. Grandes qüestiones tienen falta fhaese, intrugæs nun respondidæs pola exhortaçon simplista de "cambia' læs martsæs de l capitalismo". Quando læs martsæs se cambiæn, el problema de los lìmites metabòlicos nun se resolverà cincielhamente pela "efficiencia" — fhai falta reconhocer que l spoxige de la efficiencia & de l automatizaçon lhevou, & probablemente lhevarà, a l augmento l extractivismo & de læs inxhusticiæs ambientales mundialmente. Ou outro: que ye lo que significa acceleracionismo n contextu d'una màchina de gerra q'historicamente prosperou n velocidà, logïstica & conquista de la distancia? Ye acceleraçon non violenta possible, & como serìæ la lhuîtha de classæs n essi scenario?

Por dizilo cumo toca, la pallabra "decrecemiento" tamien falha n responder mũîthæs grandes intrugæs. Ha hi pouca discussion sobre si la deceleraçon massiva ye possible quando, cumo nos inseña Virilio, los cambios todos massivos næs relaçones sociales occurren historicamente pola acceleraçon. Podrìæ la supremacìa decelerar? Si l decrecemiento careç d'una theorìa robusta de como promove'l cambio de systema gubernativu, el typu d'acceleracionismo de Williams & Srnicek nun permitte un vocabulario pluralista que vaiga alhende la suæ idea strẽitha de lo que constitui un cambio systema. &, ente tanto, los proponentes de cada ideario probablemente s'atoparan na mesma sala næs pròximæs dècadæs. Magar ser de "marca" oppuœsta, probablemente habrìæn de tsarrar. Tienen mũîtho q'apprehender mutuamente.

Como contestar a los systemas de gubierno sociotèchnicos cambiantæs de wœy — el puntu fhuœrte l acceleracionismo — a l in par, l acceleracionismo subtheoriza l spoxige de los fluxos materiales & energëticos resultantes d'essi cambio de martses. N outræs pallabræs, solo la efficiencia ye a limita' los sous effeitos disastrosos. Cumo subrayaræn los theòricos de l decrecemiento, los lìmites ambientales tienen que se politizar; el control sobre la tèchnica ha de, por tanto, democratizase; læs taxæs metabòlicæs han disaccelerase si se quier que la tierra remaneça habitable.

Finalizando, l acceleracionismo apaheç cumo una metàphora per-fina. Un disseñu na serviyeta lhœw d'una fiesta cun cena emocionante, los detalhæs mas finos pintaràn-se anhos mas tarde, sì q'ansì la serviyeta paheç un pouco degastada. Grandæs qüestiones tienen falta fhaese, intrugæs nun respondidæs pola exhortaçon simplista de "cambia' læs martsæs de l capitalismo". Quando læs martsæs se cambien, el problema de los lìmitæs metabòlicos nun se resolverà cincielhamente pela "efficiencia" — fhai falta reconhocer que l spoxige de la efficiencia & de l automatizaçon lhevou, & probablemente lhevarà, a l augmento l extractivismo & de læs inxhusticiæs ambientales mundialmente. Ou outro: que ye lo que significa acceleracionismo n contextu d'una màchina de gerra q'historicamente prosperou n velocidà, logïstica & conquista de la distancia? Ye acceleraçon non violenta possible, & como serìæ la lhuîtha de classæs n essi scenario?

Por dizilo cumo toca, la pallabra "decrecemiento" tamien falha n responder mũîthæs grandes intrugæs. Ha hi pouca discussion sobre si la deceleraçon massiva ye possible quando, cumo nos inseña Virilio, los cambios todos massivos næs relaçones sociales occurræn historicamente pola acceleraçon. Podrìæ la supremacìa decelerar? Si l decrecemiento careç d'una theorìa robusta de como promove'l cambio de systema gubernativu, el typu d'acceleracionismo de Williams & Srnicek nun permitte un vocabulario pluralista que vaiga alhen de la suæ idea strẽitha de lo que constitui un cambio de systema. &, ente tanto, los proponentæs de cada ideario probablemente s'atoparan na mesma sala næs pròximæs dècadæs. Magar ser de "marca" oppuœsta, probablemente habrìæn de tsarrar. Tienen mũîtho q'apprehender mutuamente.

Fhœnte

14.5.20