3.5.17

80 Anhos de Zeca



Canta, que naide t'afronta

Audio

Mîou ermano, arrimadu a dous anhos a puœis d'haber ido a salto, vieno de Francia ende pœr 1968. Sta eiquì sta a fhazer quarenta anhos. Yera un tiempo an que los suœños se dezìæn an frances & l mais grande infierno se tyamaba Guerra de l ultramar, que solo algo a puœis daprendì que yera una gerra colonial. Quien stuviræ fhuœra & nun venisse a apresentar-se pa la gerra yera dado cumo desertor & lhœw preso s’atentasse a poner pie na suæ tierra. Extranha patria que ãpuntaba los sous fhiyos pœl mundo a saber de la vida & los oblrigaba a venir pa s’intregaren a una gerra que naide intendìæ pa que servìæ & de que se scapaba quien podìæ. Un tiempo de vergoña, assì me lhembro d'èl.
Vieno mîou ermano, & todo quanto trouxo cun èl de Francia fhoi una bicycleta de mudançæs, un giradiscos & arrimaho a una dolzena discos. Agosto corrìæ, marralheiro, ya cun la trilha fheitha, & sobraba l tiempu pa ouvir aquelhæs modæs a que los mîous ouvidos nunca habìæn podido tyigar. Nin sei cumo l disco nun se gastou d’ouvir tanta vez «Os Vampiros», «Menino do Bairro Negro» & «No lago do Breu», modæs d'un tal José Afonso, de que nunca ouviræ fhalar. Un dìæ, el discu scatsou-se, mass læs músicæs ya læs habìæ grabaho de læs cantar tanta vez. Assi & todo, solo le tornei a ouvi' la voz ya n 1972, n una Bergança q'abafhaba. Un amigu habìæ arraxhaho un discu tyamadu «Cantigas do Maio»: habìæ q'ouvir a læs scundidæs, el sonidu baxicu pa que nun tyigare a la ruæ. A puœis, a puœis fhoi atè siempre, inda hagora compañìa, nunca cansada, de læs lhargæs viaxhes de Lisboa a Sendin & a Vilha Real.
An quanto speraba ouvi' la Grândola Vila Morena, na madrugada de 25 d'Abril de 1974, nel Depósito Geral de Adidos, tenìæ un nuœlu tan fhuœrte que nun sabìæ n que parte de l cuœrpu se mi habìæ dado. A puœis, fhoi un arrevientu, cumo una nœithe de fhoguetes de lhàgrimæs, cumo si aquel que «Era um Redondo Vocábulo», argolha d'una cadena, s'houbiræ spartiçaho. Solo a puœis d'essa nuœva era l ouvì cantar algunæs vezes de viva voz & fhui coincendo toda la suæ mùsica pœr unos lhados & pœr outros, ya que nin denheiro tenìæ pa giradiscos & essæs cousæs. Tuvi inda que sperar mũîthu anhu p'axhunta' la colleçon de læs suæs músicæs, que cuntino a ouvir n una ruœdra que vaî demudando.
Cun èl tamien dapprendì a dar valor a modæs q'ouvìæ sde pequenhu, anque an mirandes, cumo aquel «Dîous te guarde Rosa, / Lindo Serafin, / Linda pastorica, / Que fhazes eiquì?». & D'outræs nun fhalo, que gusto mas d'ouvir &, a l mesmu tiempu q'ouvo, ir vendo los cinemas an que los sonidos se srobæn an drento. Nun sei porquè, mas ha hi pallabræs, ha hi sonidos que se vuœlven colobrinæs de cada vez que læs ouvo. Nun adelantra una persona querer intender essæs cousæs, abonda ouvir. & pensar, mas una vez, que ciertæs personæs nunca se habìæn de morrer.
Un dìæ, vaî a fazer venti anhos esti Febreiro, staba a ouvi'l telejornal & ponen aquelha moda d’Outonho que manda calhar fhøntes & tyorar ribeiræs & todo, «que eu não volto a cantar». Tamien ende you le pedì alguna awa a læs ribeiræs & me calhei cumo læs fhøntes. Yera 1986 & la miæ vida staba a dar un vølcu cumo una campana, n un fhuœlgu q'inda mal daba señæs d’agarrar un nuœvu balanciu. Nun mi dîou la gana d’ir a l intierru, pa quedar cun la illusion de que nun s'habìœ muœrto & nun deixaræ de se'l que siempre fhuœræ, una ambuça de sonidos que se sørben. Até hoxhe èl contina-mi a cantar, siempre cumo se fhuœræ la purmeira vez. Quando ouvo læs suæs modæs, mas que de José Afonso, lhembra-se-mi de min. Ye una música que m’imburria a contra min, sde aquel Agosto marralheiro de 1968. No cun soledahes, mass cun gana de hoxhe, & de continar a soñar cun una tierra de fraternidade. Cun mùsica que fhaiga volar, nin que seya solo a catsicos, que ye un modu d'un nun se sabarrar tanto nos tropieços de l caminu.
Fhønte
 
x


No comments: