6.1.23

El peixe na botelha II


Todo daba vuœltæs; pesllei los wœyos, apretei los dientes & sperei a que la cuœrda rompier & DZINNG! el lhumbu & l mîou stòmago VLATS! de l mîou cadril & l sofà RATS! scontra l marcu la ventana & you WUX! cumo una muñeca trapu.

Vagou-mi una eternidà inantea de quedar quietu & ousaræ abri' los wœyos.

Gindaba a un metro pœr so l aleru & un anhu lhuz sobre tierra firme. La cuœrda cortaba-mi l cadril. Catei que tenìæ la botelha næs manœs. Blub flotaba sobre l lhumbu, pero los wœyos atònitos abrierun-se-y quando cutì l plàsticu disconcertau.

Hagora que finalmente tenìæ un momento de calma (magar essa pallabra rara vez s'usar n un contextu relativu), tuvi tiempu pa evalua' la situaçon. La tierra n perspectiva inversa ye un spectàculo tan marabiyoso cumo aterrador: un teithu ta l horizonte, sì q'ansì nada n baxo. Una enorme nada. Glrayidos nenyures. Alarmæs nenyures. Solo na distancia l Rintsar constante de cousæs rompiendo-se & sumiendo pœlo fhondeiro. Pàxaros catabæn na desorientaçon sitios u pousar & baltiabæn cansos a l spacio.

"Sabehes q'hora ye?" introgou de smeno una vozina fina.

Tratei de torcer pa unde la voz venìæ, læs piernæs miæs spatuxando nel vazio. Los dous xingadeiros de l patio recreo gindabæn nel aire de los sous marcos azules. N unu staba sentada una nenha pequenha cun très coletæs torcidæs & pierninæs scolingando, mirando pa baxo, los puños garrando nerviosamente læs cadenæs.

"Eh... Que nun ti dea lherça", dixi, non cun mũîtha convicçon.

"Quixhi dir tan alto que pudi toca'l cielo", dixo la nenha. "Mama dixo nun vaigas tan alto, aìna vas passar pœr riba la tuæ cabeça". Solo que fhui bien alto & hagora nun sou a volver!"

"Que cafiante," murmurei you. Catei cun migo q'immediatamente trataræ de crear distancia. Nun podìæ fhazer nada pola nena. Ximelgaba-se a ses metros de distancia, pero bien podrìæ tener staho na lhuna. Intamei fhaziendo preparativos por lhiberame de la miæ diffìcile posiçon.

"tyamo-me Fiep," dixo la nenha na lhuna.

"Oh... hola."

Mangei la botelha nos pantalones.

"Tengo ya cinco anhos," dixo la nenha na lhuna.

"Oh... val."

Intamei hizame na cuœrda.

"Pero sabehes q'hora ye?" Introgou Fiep. “Mama dixo dous minutos mas, spuœis vamus pa casa, porque tengo que fhaze' læs compræs. Solo que nun sei quanto son dous minutos."

& Vacilei nos mîous movemientos.

Pensei na muyer de læs fardelæs d'Albert Heijn & d'aquelha baltiou-mi n riba la perdiçon de todælæs vidæs de l mundo; la vida de la muyer infeliz pero tamien la vida de la nenha n xingadeiru, la vida d'una madre & la vida d'un nenhu, la vida de los seres amahos & los coraçones rotos, la vida tuæ & la vida miæ. Vidæs que baltabæn a l suœlu cumo perllæs n un fhilu que rompieræs, roldabæn pœla casa & sumìæn. La muœrte l mundo ye un phenómeno que se repite cun freqüencia, pero nin los philósophos más visionarios podrìæn tener previsto como occurrieræ esta vez. A esta hora a hieri acordarìæ cun tigo nos braços, beisarìæ l sitiu ente los tous senos u tienes el coraçon & serìæs miæ. Hagora gindaba cumo una ancla n fhundu l mundo & l mundo detuvieræ-se.

CONCLUSIONES DE L DEBATE "POR QUE SE STABLEÇ INCREHIBLEMENTE QUE LOS PEIXES DE COLOR AMEN" (De: El camin de l peixe dourau, p.794, primer edicion revisada 1984)

Esso ye una mierda.

Blub ameyorou visiblemente spuœis de succionay l awa de la cisterna cun una canhina de l teithu & extrahey-la cun un siphon n una botelha d'awa cambiada. De puœis serrei læs patæs de la mesa d'abeto, quitei læs tablæs de l fhuracu de l teithu de la cozina & alcei læs puœrtæs de læs xhuntæs. De puœis de la brega miæ por trepar pœla ventana, la galerìa fhoi pan comido. Pente passamanos & entepisos hizei-me ta l stragal; una torre startalada de coltsones & sofàs lhevou-me a la puœrtæ de la galerìa.

Como se fhundîu l mîou coraçon cun un gœlpe ante la perspectiva de moveme pœr essi mundo a l reves, suspendiendo d'un teithu de cemientos & raìzes que restalhabæn! Sì q'ansì l ardencia por salva' la nenha yera mas grande. Superei la primer torga sgilando læs stanterìæs mas lhargæs ente los barrotes de l cierru l patio recreo & spetando-læs nos postes de la puœrtæ. Intos alçou-se la mesa & mirai: los primeiros metros de l mîou andamiu yeræn un fheithu. Trabayei ende horæs. El mîou andamiu de trouçæs & stanterìæs d'Ikea progresou cada vez mas, de marcos de speyos & puœrtæs de quartos; de læs scaladæs de casa ta l cierru gindando, de l cierru gindando ta l carbayu gindando, de l carbayu gindando ta l taramingu gindando, todælæs miæs possessiones xhuntæs n un pontigu cada vez mas grande pente l vacuo. Ansì, læs miæs manœs crearun una reflexion perfeita de lo que la miæ vida se tornaræ. Talvez fhuer por esso que querìæ salva' la nenha: rastrexando pœr un mundo cabeça a baxo, querìæ tener certeza de que yera l mundo l q'andaba cabeça a baxo, non you.

Quando amarrei los canalones cobiertos d'alfhombra a l marcu azul de l taramingu & baxei la scalada l sòtanu, el sol txubieræ nel horizonte, deixando l cielo arrebolaho.

Fiep mirou cun una cara de lhuna tyena pa riba. "Nun m'attrevo," dixo elha sele.

"Debes." Punxi-me bouca a baxo, cun los braços cruzahos a l rodiu l marcu, la scalada yera una extension de læs miæs manœs sporridæs. "Nun te suœlto."

Fiep duldou. "Stas realmente, realmente, realmente, realmente seguru?"

"Non. Sí."

"Dixîsti que non."

"Sí."

"Pero nun podemus..."

"Non."

"Pero nun podemus..."

"Non, Fiep. Txubi."

Cun mũîtha, mũîtha, mũîtha precauçon, Fiep garrou læs cadenæs mas pœr riba firmemente & txubîu n taramingu. Mirou pa la scalada cun lherça & inoxhu, cumo si non ousare deixa'l taramingu a tras, cumo se quixher taramingase un pouco mas, pa lantre & pa tras, pa lantre & pa tras ente lo que staba a tras & lo que staba a lantre. Intos decidîu-se, txubîu a l ùltimu passu & txubîu aìna & leve cumo una pluma.

Mas tarde, quando l sol alborecîu, miramos pœl ventanal abiertu de la sala de star pa l theatro l vòmitu de la tierra na atmòsphera. Fiep mirou pœr riba l borde de l sou cobertor de lhana cun los wœyos per abiertos, Blub sigîu flotando sinhalrdosamente nel awa puro & continuei tyorando pola miæ vida passada, que baltaræ a l borde l mundo cul resto. Houbieræn explosiones na distancia & l aire staba denso cun un tafu a quemaho que no tenìæ nenyures unde dir ma extendese so la superficie de la tierra. La mayorìa de los incendios resolvierun-se solos quando læs casæs frañerun & baltarun a lo fhondeiro, arrastrando borrones buxos de fhumo como cometæs que baltiabæn.

" & Los montes, baltæn tamien?" introgou Fiep, un pouco soñadora.

Prestaba-y sapiar plantæs d'interior a l exterior, pero aìna aborrecîu-y de que baltaræn a l universo. Fiep yera abondo nenha cumo p'adaptase a una nuœva normalidà sin mũîthu sfhuœrçu. You non. Trataræ you cun creciente desperaçon obtener noticiæs de la catàstrophe, pero a parte de la rede mòbile & Internet, nun habìæ radio nel aire.

"Paheç-mi que stan tyoviendo piedræs alhà a baxo", dixi-yi.

" & Volcanes?"

El fhœw manda columnæs rectæs de lava, todu l camin pa l spacio”.

Fiep mirou qüestionadora. "Pero nun quedarà la tierra valeira?"

Nun pensaræ n elho.

Miræsti l mesmo exterior a l mesmu tiempu, el mesmu mundo a l reves, & sentîsti l mesmu disconciertu que you sentì? Por que me tyamæsti immediatamente spuœis de l fin de l mundo? & Por que non hagora? Por que non todos essæs vezes u indagora importaba? Duæs vezes inantea perdieræ un amor, un por outru home & outru por indiferencia, sì q'ansì dalu de los dous amores fhueræ tan fhundu & natural cumo l mîou por ti. A l acordar de nœithe & senti' la falta l pesu q'abolhaba l sitiu cabo min, tenìæ la lherça de que stuvieres anxiosa enforma por ganæs d'experimenta' la vida nocturna. Venîsti infhilada & spalomilhada pa casa pouco inantea l Alborecer & baltæsti dormida cumo una piedra, intos sporrì-me acordau a la tuæ veira & procurei nun senti'l arrecendor d'outros homes nel tou aliendu. Ansì la lherça de que me deixares creou un Pesar prematuru: sentì falta de l tou cuœrpu sporridu a la miæ veira, carpì pol tou toque quando l tou braçu arrepousaba nel mîou peithu, lo que tornou l alcordança d'esso indagora mas real & l dolor de l mîou coraçon indagora mas grande. Avultaba-mi ya tenete perdida.

Un bastiaçu de strelhæs fugazes traçou lhiñæs na scuridà profunda: los ùltimos suspiros d'obiectos que stuvieræn na tierra esta mañana & hagora andabæn baltando da nuœvo na atmòsphera. Un fhœw artificial de milhares de cousæs moribundæs. Mirei pa elho n sin fhuœlgu, sin ousar desear nada.

De puœis d'un intrin catei cun migo que Fiep indagora staba acordada.

Mama tamien ye una strelha fugaz,” murmurou.

Avultou-mi l poder tener elha razon.

El mundo nun se punxieræ patæs a riba un dìæ primeiro de q'un consensu gëneral biltase sobre como los sobrevivientes tornabæn visible que sobrevivieræn: gindando sàbanæs ou cortinæs blrancæs nos ventanales ou tsimeneæs. Estos fhormarun el primer slabon independiente n una cadena uniforme de pøntes de soga anodiada y pontigos que se xhuntarun cumo una tela d'araña nos dìæs posteriores a l desastre.

La sperança de poder deixar a Fiep cun la familia evaporou-se da reo. Quando y introgei u sou paî vivìæ, respondîu: "Cun miæ wœla".

"Cun tuæ wœla?"

'Sì, mama & papa discutierun de todu typu de cousæs & intos papa dixo que tenìæ que deixalo todo pa star cun elha & intos mama dixo oh, podemus algamar esso outra vez & intos glrayarun-se & intos papa fhoi vivir cun la wœla." Calhou un pouco & lhœw aggregou: "Piensæs que la wœla tamien starà bouca a baxo hagora?"

Sentì una puñalada nel stòmago. "Sabes u vive la wœla?"

"N ayures in cotse," dixo Fiep, tirando de læs suæs coletæs torcidæs—. "Pero nun quiero dir cun la wœla. La wœla tamien y glraya a mama”.

"U ti prestaba dir intos?"

"Quiero dir cun mama."

Catei cun migo de q'a Fiep tampouco y quedaba nada essi dìæ. Ansì que houbîmus de compartir.

"Intos vienes cun migo," dixi. "& lhœw vamus buscar mama n camin. Pero intos tienes que fhazer una cousa por min.

"El que?" Introgou Fiep.

Di-yi la botelha d'awa cun gas lhimonada. Fiep garrou-lo næs manœs cumo si lhevaræ l pesu l mundo. Mirou cun wœyos per abiertos dientro pente l plàstico. Blub mirou cun wœyos per abiertos p'a fhuœra pente l plàstico. Pœr un intrin, daquè de tremenda importancia xhogou ente l peixe dourau & la nenha, cumo si la suæ ardencia por ver a la maî & l ardencia de Blub de vete a ti, que realmente yera la miæ ardencia por vete, fhueren la mesma ardencia pœr un intrin. Lhœw, un antsu sonrir abrîu-se na cara de Fiep, q'exhibîu todu l sou portabicycletæs. A partir d'essi intrin Fiep nunca s'apartou de la veira de Blub. Quando tenìæ fhame, sfhazìæ-y la cibeira pa peixes pente l bocal de la botelha; quando tenìæ sede, volvìæ-y arreabastece'l awa, & quando se suffocaba, soplraba-y bombæs cun una canha ta Blub recupera'l sou brilhu.

Nel fin de l mundo, todos nòs tenemus falta dalgo pa garranos. Si nun mos sofhitamus, tenemus de nos deixar dir. & A l soltanos, hemus alcontra' la nuœssa propria òrbita n universo.

Fhoi ansì que me garrei nel cierru l parquin. & Resjstente tamien! Saltaræmus la mesa pœla puœrtæ de la galerìa, s`q'ansì ende la fhondura antinatural so los nuœssos pies actuou sobre min de fhorma tan aguda que pœr varios minutos el mîou pelo revoloteou scontra l porton, apretau, incapaz de moveme a l frente ou a tras. Nun ousei mirar pa tras ta senti' la suave mano de Fiep na miæ.

"Nun has tener lherça", dixo, sporriendo-me la botelha d'awa cun gas lhimonada nel sou macutu por animame. "Nun ha hi nada, ende n baxo."

Esso nun solo fhoi lo mas verdadeiro, tamien lo mas solitario que pudo tener ditho. La fhondura perdîu instantaneamente la suæ significaçon. Simplemente tornou-se n sin razon una torga, una de læs torgæs pente læs que podìæ baxar ou txubir Fiep cun la soga de tension que conectaba los nuœssos cuœrpos. Arrastremus los pies ta l borde l parque & cun la scalada l sobrau tyigemus a la primer corona de la fhileira de teyæs de la veira la strada. Magar mũîthæs canhæs tenese baltaho pola baltada de los autos, yera relativamente fàcile sgilar d'un àrbole a outru, a la soleira d'una ventana a outru àrbole cun la passeira. Ansì q'adelantremus en ziszas, so una superficie sgayazada de la tierra de la que læs lhiñæs eléctricæs & los sumidoîros sobresalìæn cumo venæs & wœssos muœrtos, & cada passu m'aveiraba mas a ti, cada passu quitaba l obleiru de la crudeza de læs ùltimæs pallabræs tuæs, transformando-me. Læs pallabræs n una missiva de sperança: Blub indagora andaba cun tigo. Direi buscalu mañana.

"À vòs outros!"

Un home tsatu & medio calvu sentaba n una poltrona n riba una plataforma de madeira, que gindaba n una construcçon improvisada de muœbles un pouco so una ventana l somerau. Habìæ un thermo n vasar cabo elhi & una taça de cafè fhumeante. Quando lu vîmus, l home acenhou cun los sous prismàticos.

"La protecçon civil sta n camin!" apelhidou de bøn humor.

"Da veræs?" tyorei, cun una poceña de sperança.

L home intamou rise. "Claro que non! Pensei que yerehes protecçon civil!" Cutîu-se un poquinhin næs propiæs coxæs & tomou un pintin de cafè. "Polo que sou a ver d'eiquì, nun paheç bøno!"

Suspirei, feliz por ser a fhalar cun xhente adulto. "Que ye lo que pensahes que passou?" Introgei, sparabanando a l redor.

"Joost tenìæ que lo saber!" apelhidou l home. “La tierra armou-nos una bøna! Sin internet, sin telèphono, sin informaçon! Anœithe tyigou una missiva de megàphono dende l centro la vilha, solo que staba lhøñe de mas cumo p'ascuîthala! Dizen q'eguæn pøntes & structuræs de cuœrda ende! Ya sabes, mũîthos subministros pa los sobrevivientes & todo!

Fhønte

No comments: