Scritu n version simple collateral
Pante
mîou paî, cumo pante miæ maî, los fhiyos primeiro que qualquiera
outra cousa yeræn un Deber mundanu. Disdeixabæn mũîtho l nuœssu
disinvolvemiento interior, non ostante tratabæn los aspeitos mas
banales de la educaçon cun extrema tesura. Habìæ sentar correitha
a mesa cun coldos apretando l cuœrpu. Si, al fhazelo, dientro de min
solo pensaba na meyor maneira de dami la muœrte, esso nun importaba.
L apariencia yera todo, tres elha mal habìæn cousæs
inconvenientes a penæs. Ansì medrei cun la sensaçon de ser daquè
similar a una macaca teniendo que s’entreinar bien & non un Ser
humano, una persona cun læs suæs allegrìæs, læs suæs
smolriçones, la suæ necessidà de ser amada. A partir d’essa
preocupaçon bien da breve nacîu una gran soledà dientro de min,
una soledà que se tornou a la lharga los anhos enorme, una specie de
vazio neumàtico u me movìæ cun los paraxismos seles &
torgahos d’un buzu. La soledà tamien venìæ de læs intrugæs,
d’intrugæs que mi fhazìæ & nun yera a responder. Ya cun
quatro ou cinco anhos, miraba a l rodiu & m’introgaba: “Por
que stou eiquì? d’u vengo, d’u vienen todælæs cousæs
que veo a l mîou rodiu, que ye lo q’anda per tras, stuvierun elhæs
siempres ende magar you nun star, cincaran hi pa siempre?”
Fhazìæ-mi todælæs intrugæs que los nenhos sensibles se fhaen a l
infrentase a la complexidà l mundo. You andaba convincida que ta los
mayores lo fhazìæn, que yeræn a responder, solo que spuœis de
duæs ou très tentativæs cun la maî & cun la tata, catei cun
migo que nun solo nun dibæn ser quien pa responder, ma nin se lo
introgaræn.
Ansì
la sensaçon de soledà spoxigou, vîsti, fhorçou-se-mi a resolver
cada enima cun læs propriæs fhuœrçæs de mîou, ente mas tiempu
passaba, mas m’interrogaba cada cousa, siempre yeræn qüestiones
mayores, cada vegada mas terribles, mal pensar n elhæs daba lherça.
El primer alcuœntru cun la muœrte tuvi-lu cerca los ses anhos. Mîou
paî yera l amu d’un catsorru caça, Argo; tenìæ un temperamento
ameno & afectuoso & yera l mîou compañeiru xhuœws
favoritu. Cibaba-lu pœr tardiquinæs inteiræs cun bolhos de lhama &
herbæs, ou oblrigaba-lu a se’ la vezeira de la peluqueira, &
elhi, sin rebelase, andaba pœla antoxana cun læs oreyæs adornadæs
de prendedores de pelo. Un dìæ, ente tanto, n experimentando un
nuœvu typu de cofia, arreparei l tener elhi daquè que s’intsaba
so la gola. De magar habìæ ya delhæs selmanæs ya, nun y apetecìæ
correr & blrincar cumo indenantea, si you me mangaba n un
requeixu comiendo la merienda, ya nun se mi mangaba aparau de cote
suspirando sperançau. Cierta mañana, a l volver de la schuœla, nun
lu atopei sperando-me a la cancielha. Primeiro, pensei que martsaræ
ayures cun paî. Sì q'ansì a l ver mîou paî n silencio sentau
cabo l scritorio & sin Argo a los pies, nacîu-mi dientro un
gran disasossiegu. Salì & glrayei fhuœrte, tyamei-lu pœr toda
la antoxana, tornei ende duæs ou très vezes, explorei la casa pœr
riba & pœr baxo. De nœithe, a l dar a mîos paî & maî l
beisu oblrigatoriu de læs bønæs nœithes, atropando toda la miæ
bravura, introgei a mîou paî: “U anda Argo?” “Argo”,
respondîu elhi n sin svia’ la vista l diario, “Argo martsou.”
“& Por?” Introgei you. “Por andar fhartucu l tou
disprezio.” Indelicadeza? Superficialidà? Sadismo? Que houbo n
essa contestaçon? Nel precisu intrin q’ascuîthei essæs
pallabræs, daquè dientro de min francîu. Intamei nun dormir mas de
nœithe, de dìæ una caxigalina yera abondo pa fhazeme spañir in
sulhuços. Tyamarun un pediatra que vieno spuœis d’un mes ou dous.
“La nenha sta spalomilhada”, dixo elhi, & receitou-mi del
azaite de fhiegado de bacalao. Polo que you nun dormìæ, polo que
you andaba siempres inredando cun la bolina d’Argo, nunca se
m’introgou. Ye n essi episodio u traço la miæ intrada na dòmina
adulta. Cun ses anhos? Sì, mal tenìæ ses. Argo martsara por tener
sido mala, el mîou comportamiento, ergo, influenciaba aquelho
q’andaba cabo min. Influenciaba fhaziendo sumir, distruyendo. De
magar aquelha, læs miæs acçones nun fhuerun ya mas neutræs,
acabando n si mesmæs. Por terror a perpetrar outros errores mas,
reduzì-læs a un mìnimo, tornei-me apàthica, hesitante. De nœithe
apretaba la bola ente læs manœs & tyorando, dizìæ: “Argo,
por favor, volvi, magar tenelo you fheitho mal, quiero-te mas q’a
nada.” Quando mîou paî trouxo outru catsorru a casa, you nin lu
querìa mirar. Pante min yera & habìæ remanecer siendo un
perfeitu extrañu. La hypocrisìa imperaba na educaçon de la
recielha.
Alcuœrdo-me
bien, bien, q’una vegada, passando cun mîou paî cabo una sebe, di
cun un raitan. In sin lherça, garrei-lu & insiñei-y-lu.
“Pousa-lu”, glrayou immediatamente, “nun ves que duœrme?” La
muœrte, cumo l amor, yera una qüestion que nun habìæ cutise. Nun
valrìæ mil vezes mas si me tuvieren ditho q’Argo morrieræ? mîou
paî podrìæ agarrami l braçu & tenemi ditho: “Matei-lu por
star malu & sufrir enforma. U anda hagora ye mũîtho mas
feliz”. You tyorarìæ mas, desperarìæ-me, lhœw de meses &
meses dirìæ a l sitiu u dirìæ star sepultu, pente la tierra
tsarraríæ-y tiempu lhargo. De puœis, pouco a pouco, cominçarìæ
a scaheicelu, interessarìæn-mi outrœs cousæs, tenrìæ outræs
afficçones & Argo dirìæ sgilar ta lo fhondeiro de los mîous
pensamientos cumo una alcordança, una guapa alcordança de la
infancia. D’essa fhorma, contrariamente, Argo tornou-se un muœrtin
cul que you lhidiaba pœn dientro. Por esso digo que quando tenìæ
ses anhos ya me fhexzieræ grande, por tener in cuœnta d’allegrìa,
anxia, & n vez de rixhu, indifferencia. Mîou paî & miæ maî
yeræn monstros? No, nunca, d’aquelha yeræn xhente da fheitho
normal. Solo de vieya miæ maî intamou contami daquè de la infancia
suæ. La maî d’elha morrieræ siendo indagora nenha, primeiro
d’elha, tuvieræ un homin que se stropiou a los très anhos por una
pneumonìa. Elha concebieræn-la lhœw aina & tuvo la mala
ventura non solo de nacer nenha, tamien el mesmu dìe que l sou
ermanu morrieræ.
Cul
aquel de rememorar esta triste coincidencia, ya de magar siendo nenha
de caldar vestíæn-la cun colores de duœlu. Nel sou bierçu tenìæ
una gran semeya pintada a oleo de l sou ermanu. Valìæ pa fhazey
tener presente cada vez q’abrìæ los wœyos, q’elha mal yera un
remplaçu, una copia macia dalgien meyor. Intendîsti-lo? Como
inculpala intos de la suæ friura, de læs suæs eleiçones
intracamundiadæs, d’andar dexebrada de todo? Si mesmamente los
macacos, si se crìæn n un laboratorio asèptico n cuœntæs de cun
la madre real, de puœis d’una campaña atristayæn & deixæn-se
morrer. & Si ascendiæremus indagora mas alto, viendo la maî
d’elha ou la maî de la maî, quien sabe que mas díbæmus atopar.
La infelicidà normalmente continùa la stirpe feminina. Cumo ciertæs
anomalìæs gënèticæs, passa de maî a fhiya. Passando n cuœntæs
d’apousentase, torna-se gradualmente mas intensa, mas inextingible
& profunda. A los homes d’aquelha yera-yos bien differente,
tenìæn l officio, la polìtica, la gerra; la suæ fhuœrça podìæ
salir a fhuœra, expandise. Nòs outræs non. Pœr dòminæs &
dòminæs, solo freqüentemus el quartu, la cozina, el quartu bañu;
realizæmus milhares & milhares de passos, de paraxismos,
cargando n riba de nòs outræs el mesmu rancor, la mesma
insatisfacçon. Tornei-me feminista? No, nun temas, solo procuro
mirar nidio lo q’anda pœr tras. Alcuœrdæs-te de la que na nœithe
l Ferragosto, fhuimus a l promontorio cun la intençon de ve’ los
voladores que disparabæn dende l mar? Ente todos, da quando habìæ
un que ta l spañidu nun yera a cuti’l cielo. Intos, a l pensar na
vida de la maî, na de la wœla, a l pensar næs mũîthæs vidæs de
la xhente que conhœço, esta stampa vien-mi a la mente — voladores
q’imploden in cuœntæs de tirar pa riba.
“Va’
dove ti porta il cuore” de Susanna Tamaro