In
Future of Socialism Anthony Crossland re-incaminou a la
manzorga l Marxismo a la Social-Democracia. Scripto n 1956,
abarruntou no que se tornariæ la philosophìa europea dominante. La
Social-Democracia resolvîu cun gloria los grandes problemas de la
dòmina; cun todo problemas nuœvos de magar aquelha apahecierun,
polo q'esta nun tien hagora una narrativa de credibilidà, ou una
soluçon crehible. La Social-Democracia anda hagora n ruinæs, el sou
fhatu de polìticæs refutadæs polos eleitores. El sou splendor fhoi
l trente glorieuses, 1945 – 75, non obstante, cumo Marc
Levinson relata n An Extraordinary Time, los splèndidos
rendimientos d'aquelha nun se son a attribuyir d'officio a selecçones
de bøna polìtica econòmica. In vez d'esso, cambios tèchnicos
fortuitos & coyuncturæs structurales a favor d'excepçon
coincidierun elevando los patrones de vida occidentales. In
circumstanciæs bien differentes de læs de wœy, retornando a l
keinesianismo & a la tributaçon redistributiva de la
Social-Democracia de los anhos 1960, ye improbable restaura'l eden.
El lhibru de Levinson, que truña scontra la triste historia de la
mala administraçon econòmica ta 1990, ye un antìdotu valiosu
contra todælæs doutrinæs econòmicæs sofhitadæs cun passion.
Levinson inseña-nos que l "afine" keynesianu de la demanda
s'abandonou por una bøna razon; sì q'ansì la suæ substituçon por
cortes d'impuœstos pante ricos & l infoque no monetario nun
resultarun meyor. Pante aquelhos bien dispuœstos, incamiento
combinar esti studio cun un trabayu brilhante de Paul Romer the
Trouble with Macroeconomics (disponible gratuitamente na Rede),
q'abrasa los ùltimos 25 anhos de theorìa macroeconòmica. Mirando
estos dous xhuntos arrescampla que dala theorìa econòmica prestosa
restaurarà la bayura massiva.
Ente tanto, los ùnicos "rutidos"
contemporaneos a manzorga son marxismo de sparaban. Na dècada
anterior a la baltiada l communismo, houbo una rabaseira lhibros que
prevìæn la derrota l capitalismo, & læs memoriæs staran ya
evidentemente abondo flrouxæs sofhitando un Renacer. L avanguarda
dogmàtica atoparà How Will Capitalism End? de Wolfgang
Streeck cun ìnfulæs & pretenciosu a sgaya, ente tanto a los
fatos ùtiles incamiento Four Futures: Life after Capitalism
de Peter Frase, tan prestosamente inspirador. Si valorahes estos
lhibros, serà a presta-vos tamien, por dizir un daquè, Harry
Potter. Sì q'ansì, ente que l capitalismo a l cabu cinca
electoralmente victorioso & philosophicamente n sin rival seriu,
lo que resultou tornou-se manifiestamente insatisfactorio. El sou
nucleu referencial d'ameyoramiento constante de l patron de vida
universal nublrou-se enforma: la mayorìa spera hagora que los fhiyos
tengan una vida mas ruina que la propria. Ye hora de "the Future
of Capitalism". Infelizmente, indagora nun se scribîu cun èxitu
tal lhibru. Cumo falta, vou tratar d'entetecer daquè partiendo de
los fhilos de læs recientes contribuçones n esta staya.
Lo que
guaña nun serà una nuœva doutrina. Si Levinson nun vos ye quien a
convincer, probai The Fix de Jonathan Tepperman. El tìtulu
refier-se non a l nuœssu tracamundio actual, refier-se a diez
studios d'exemplos de como delhos de mandatarios polìticos
transformarun na realidà situaçones pa meyor. Tepperman geta la
fòrmula cun q'estos remediaræn problemas graves. Los casos valen
por si mesmos: abondos mandatarios podriæn apprehender de como Lee
Kwan Yew expulsou la corrupçon de Singapur, como Pierre Trudeau
disarmou l separatismo quebecois, & como Paul Kagame
arrefhixzo identidahes culturales in Rwanda. Si q'ansì pa los fines
presentes ye la conclusion de Tepperman la que val: evitai l dogma;
ãpuntai soluçones pragmàtiques pante los problemas centrales,
afhazèi-vos conforme adelantràrehes, non obstante ponèi-vos tan
firmes cumo fhuer necessario. Un futuro viable pa l capitalismo
caltriarà toda la doutrinaria l sieglo XX: scaeicèi ezquierda
contra dreitha, deixai a parte la zuna de moralizar presumptuosamente
& intamai cun los problemas. Talque Tepperman argumenta, los
mandatarios que recibieræn cun rigor esta postura apañariæn a l
intamu fhuœrtes crìticæs. El pragmatismo tien la garantìa
d'offender a ideòlogos de toda mena & que son los que dominæn
nos medios. Una identidà situando-se "a la manzorga" tien
sido una maneira ruina de sentise moralmente superior; una identidà
situando-se "a la mandreitha" tien sido una fhorma ruina de
sentise intelectualmente superior. Bien-venidos a l pragmatismo:
El
centro duro.
Los
nuœvos problemas que l pragmatismo tien falta eguar manifiestæn-se
cun la nuœva roxura contra læs èlites. La base social de la roxura
ye territorial, educacional & moral. Son læs comarcæs que se
rebelæn contra læs megagglomeraçones: norte d'Anglaterra contra
London & l Sur, el Centro contra læs Costæs. Son los que mènos
formaçon tienen rebelando-se contra los que mas educaçon tienen. Ye
la lhuîtha de los "vou-tirando" rebelando-se contra los
irresponsables. Los ignorantes, coveyos de provincia, substituyen a
la classe trabayadora cumo la fhuœrça revolucionaria de la xhente:
nun son sans culotte tanto cumo sans cool. Intos,
scontra que ye q'anda esta xhente? Læs fortunæs de la nuœva èlite
spoxigarun, da quando sin merecelo enforma, ente tanto aquelhæs de
los sans cool deteriorarun-se. La rabia distiñe-se cun
lherça: pa los sans cool stan-yos quitando la seguridà
econòmica. Por ende la rabia & la lherça caltrien lo econòmico:
la xhente ve los miembros de la èlite educada Sur / Costa
relacionando-se ente elhos mesmos ("relacionamiento selectivo"),
abraçando una identidà globalizada, affirmando la suæ superioridà
moral, animando los sous stratos favorecidos prioritarios quando
arresaltæn characterìsticæs tales q'ethnia & orientaçon
sexual cumo identidahes de "communidà" exclusivæs. Los
sans cool piensæn que tanto l divorcio de la èlite
cumo l nacemiento de nuœvos collectivos favorecidos, apparentemente
atropando adiudæs, aflrouxa la suæ revindicaçon de prebendæs, a l
in par que la suæ necessidà de sofhitu creç. Effectiva – &
pragmaticamente – estæs très preoccupaçones de los sans cool
son l apuœsta que tienen a la cara los nuœssos
mandatarios.
Primeiro, crecemiento cun xhusticia. Intamo cun essa
staya de griesca tradiçonal ente ezquierda & dreitha,
tributaçon. La griesca convencional consistieræ n como de fhuœrte
tenriæn de tributar aquelhos cun rendimientos altos. La fiscalidà
ye importante, non obstante esta nun ye la qüestion.
Nel futuro,
la tributaçon habrà fhaer distincçones basades mènos in quanto
denheiro se tien fheitho, & mas in como se tien fheitho.
Ruchir Sharma ãpuntalo n The Rise and Fall of Nations
simplemente mirando læs lhistæs billionarios & comparando, paìs
por paìs, quanta xhente fhixzo la fortuna de la innovaçon cun
aquelho que lo fhixzo de la cata rentæs. Næs naçones bien exitosæs
lo primeiro predomina; næs sociedahes dysgubernadæs son los
buscones de rentæs los que xorrecen. Sì q'ansì la complexidà
creciente de læs nuœssæs economìæs aportou nuœvæs
possibilidahes de rentæs. A delhæs de borsæs imburriæn-les
alhende l sou Poder effectivu d'asignar recursos sin regulaçon
nuœva, recalque hàbile fheithu por Raghuram Rajan & Luigi
Zingales in Saving Capitalism from the Capitalists. Por
responder a la complexidà, læs taxæs tienen que se tornar de
contextu specìficu n vez de rendimiento specìfico. La
nuœva maniobra serà taxa' læs bolsæs de rentæs.
Fhønte
No comments:
Post a Comment