16.6.20

La vida sexual de Catherine M.

La Vie sexuelle de Catherine M. (FICTION CIE) (French Edition) by [Catherine Millet]

Audio


De nenha, preocupabæn-me mũîtho læs qüestiones numèricæs. Læs memoriæs que se guardæn de los pensares ou de læs açones solitariæs de los primeiros anhos de vida son nidios: essæs son læs primeiræs ocasiones que se y dan a la consciencia pa pahecese a elha mesma, ente tanto los acontecemientos compartidos cun outra xhente continùæn presos na incertidumbre de los sentimientos (amiraçon, lherça, amor ou odio) que nos inspiræn los outros & que, de nenhos, indagora se ye mènos ato que d'adultos a decidir ou t'a comprehender. Alcuœrdo-me particularmente por elho de læs reflexiones que m'abasnabæn cada nœîthe, inantea dormime, n una ocupaçon scrupulosa de recuœntu. Lhœw spuœis de l nacemiento de l mîou ermanu (d'aquelha tenìæ très anhos & mediu), la familia mudou-se a un apartamento nuœvo. Nos primeiros anhos que l'ocupemus, istalarun-mi la cama nel quartu mayor, de cara a la puœrtæ. Nun yera you a dormir ta que, mirando la lhuz que provenìæ de la cozina u miæ maî & miæ wœla indagora andabæn tresnando na outra veira l curridor, nun consideraba una tres outra estæs qüestiones. Una d'elhæs aportaba a l fheithu de tener varios sposos. Non de la possibilidà d'una situaçon tala, que paheç amitise, ma ciertamente de læs suæs condiçones. Una muyer podìæ tener varios homes a l in par ou bien solo unu tres l'outru? Quantu tiempu habìæ elha de star casada cun unu primeiro de poder camudalu? Quantos podìæ elha “razonablemente” tener: delhos, unos cinco ou ses, ou bien una cifra mũîtho mas importante, ta mesmamente illimitada? Como lo diba fhazer you n siendo grande?

A l fhilu los anhos, a l recuœntu d'homes sustituyîu-lu l de los fhiyos. Supongo que n podiendo atopame so la influencia de la seduçon d'un home identificau (sucesivamente: d'atores de cine, un primu aleman, &c) & n tyantando los mîous suœños na suæ figura, egual nun quedaba tan intregada a la incertidumbre. Afiguraba-me de maneira mas concreta la vida miæ cumo muyer casada & por tanto cun presencia de fhiyos. Læs mesmæs intrugæs repetìæn-se: ses yera la cifra "razonable" ou bien, podìæn-se tener mas? Que diferencia de tiempu podìæ existir ente cada un? Adicionaba-se-y tamien la distribuçon ente rapazæs & rapazos.

Nun sou a rememorar essæs reflexiones sin læs relacionar cun outræs osessiones que m'ocupabæn a l in par d'aquelha. Stabliciera you cun Dîous una relaçon que m'oblrigaba cada nœithe a preocupame de la suæ alimentaçon & de la enumeraçon de los plratos & los vasos d'awa que y inviaba mentalmente -- inquieta pola quantidà xhusta, pol rithmu de la transmission, &c -- alternando intos cun aquelhæs intençones d'intyename la vida futura cun nenhos. You yera per religïosa & nun serìæ impossible que l tracamundiu cun q'apercibìæ la identidà l sou fhiyu favorecier la miæ inclinaçon a contar. Dîous yera la voz que tuonaba apelhidando los homes a l orde n sin amosa' la cara. Sì q'ansì insiñaræn-mi q'elhi yera a l in par el bañista de yelso colorrosa, que you mangaba cada anhu n preselbe, l infeliz tyancau na cruz pante quien se reza – non ostante, unu & outru yeræn tamien fhiyos de sou, ansì cumo tamien una specie de phantasma tyamau Spìritu Santu. Al cabu, soupi que Xhosè yera l sposu de la Señora & que Xhesus, siendo Dîous & fhiyu de Dîous, tyamaba-lu "Paî". La propria Señora yera de fheitho la maî de Xhesus, sì q'ansì da quando dizìæ ser elha la fhiya.

Aportando l tiempu d'assistir a l catechismo, pedì-yi un dìæ una intervista a l cura. El problema que you tenìæ falta exponey yera l que vien: querìæ tornar monxha, "casar cun Dîous", & martsar de missionaria pa una Àfrica u pullulabæn los puœblos deprovistos, solo que tamien mi pruyìæ tener sposu & nenhos. El cura yera un home lacònicu q'interrumpîu la intervista, xhulgando la miæ preocupaçon prematura.

Ta nace' la idea d'esti lhibru, nun reflexionaræ you mũîtho sobre la miæ sexualidà. Fhui siempre consciente de tener tenido relaçones mùltiples de fhorma precoz, lo que nun ye per habitual, sobre maneira næs rapazæs, polo menos nel mîou ambiente. Ya nun yera ya immaculada a los diez-&-oîtho anhos -- lo que nun ye particularmente ceho – sì q'ansì tuvieræ you ya n una bacanal la primer vegada næs selmanæs lhœw de la miæ defloraçon. Evidentemente nun fhueræ you quien, d'aquelha, tuvieræ la iniciativa na situaçon, non ostante ser you quien la precipitaræ, lo que quedou pante los mîous wœyos cumo un fheithu inauditu. Siempre consideraræ que læs circustanciæs mi ponxieræn nel camin homes que yos prestaba fhae'l amor multitudinariamente ou mira'l sou axuw fhae'l amor cun outros homes & la ùnica idea que tenìæ de min mesma n essi assumtu yera que n stando naturalmente abierta a experienciæs, sin ver torga moral, afhazìæ-me prestosamente a los vezos d'elhos. Pœr outra parte nunca saquei d'elho theorìa dala, & nun fhui nunca por ende una militante.

Yèræmus très rapazos & duæs rapazæs & acabàræmus xhantar n una quintana, no alto d'una lhomba pœr riba Lyon. Venieræ you vjsitar un muçu que conhœcieræ poucu tiempu ha, cun ocasion d'una stancia n London, & aproveitharæ l auto d'un muçu d'una amiga, André, elhi mesmu de Lyon, pa baxar de Paris. De camin, cumo lu mandaræ parar a mexhar, Andrè venieræ veme & acariciame quando andaba agatsada. Nun yera una situaçon disagradable, non ostante fhazìæ-me star un pouco curtiada, & fhoi quiçà de magar aquelha quando aprehendì a salir de l aquel sumiendo la cara na viriya & mitiendo la punta na bouca. A l tyigar a Lyon, quedei cun André & instalemunos na casa d'unos amigos d'elhi, d'un rapaz tyamau Ringo que vivìæ cun una muyer mas vieya & de quien yera la casa. Asentaræ-se esta ùltima, & los rapazos aproveitharæn fhaziendo una fiestina. Outru rapaz vieno, acompañau d'una rapaza, svelta, cul pelo per curtio & grebo, un pouco masculina.

Yera n xhuno ou xhunicu, fhazìæ calor & daquien dixo que tenìæmus que nos snudar todos & tiranos xhuntos a l awa na gran piscina. Ascuîthei la voz d'Andrè exclamando que la suæ moça nun diba se' la ùltima n intrar, un pouco sufocada por tener you ya de fheitho la camiseta pœr riba la cabeça. Scaheicì a partir de quando & la razon de deixar de lheva' la roupa interior que miæ maî mi fhexzieræ lhevar, de magar los trelze anhos: el sosten cun aros & la faxa "q'una muyer habìæ gastar". Ansì & todo, atopei-me quasj q'immediatamente n porrica. La outra rapaza intamou svestise elha tamien, non ostante nun houbo quien intrar na awa. El parterre staba discobiertu; por essa razon sin dulda læs figuræs que m'arrevienen dreithæs a la mente son læs de l quartu, you n wœcu d'una cama alta de fhierro frawaho, nun viendo pente los barrotes ma læs paredes que remanecìæn fhuœrtemente illuminadæs, adivinando la outra moça sporrida n riba un divan n un requeixu de la stancia. Andrè montou-me l primeiru l tiempu suficiente & silenciosamente, a la maneira de sou. Lhœw interrumpîu-se bruscamente. Una anxia inefable conquistou-me, xhusto l tiempu de velu martsar, andando a dulces, cul lhumbu apandau, diendo scontra la outra rapaza. Ringo vieno sustituyilu, ente tanto l tercer muçu, que yera mas reservau & que fhalaba mènos que los outros, inclinau cabo nòs, passaba la sou mano lhibre pelo alto l mîou cuœrpu. El cuœrpu de Ringo yera per diferente de l d'Andrè & prestaba-mi mas. Yera mas altu, mas brengosu, & Ringo yera un de los que xebraba'l trabayu de la mayana de l'outro de l cuœrpu, q'amartelhaba sin cubrir, el tòrax arreithu sobre los braços. Solo que pante min, Andre apahecìæ cumo un home mas maduru (n efeito mas vieyu; tuvieræ n Argëlia), la carne suæ yera un pouco mas muœlhe & l pelo mènos guarnecido, & prestaba-mi dormir indulrcada scontra elhi, nalgæs na suæ barriga, diziendo-y que you tenìæ precisamente læs proporçones ciertæs pa elho. Ringo arretirou-se & l que me miraba acariciando-me tomou la vez ente que you arretenìæ lhœw d'un ciertu tiempu una terrible gana de mexhar. Fhixzo-mi falta martsar. El rapaz tìmidu nun quedou contentu. Quando volvì, andaba cun la outra rapaza. Ya nun sei quien, si André ou Ringo, tomaræ la precauçon de dizimi q'elhi fhueræ solo p' "acabar" cun elha.

Quedei unæs duæs selmanæs pœr Lyon. Los mîous amigos trabayabæn de dìæ & you passaba læs miæs tardiquinæs cul studiante q'atoparæ n London. Quando l paî & la maî d'elhi stabæn asentes, sporrìæ-me n riba l sou edredon & elhi n riba min & tenìæ de dir attenta pa nun me cuti' la cabeça scontra la travielha. Nun tenìæ you indagora mũîtha experiencia, solo que you lu consideraba cumo indagora mas noviciu que you na maneira n que xingaba furtivamente l sou sexu indagora un pouco dùtile & mugorosu nel mîou, & n que la suæ cara aìna se fhundìæ na miæ cerviz. Debìæ andar preocupau enforma polo que yeræn, habìæn de ser, læs reaçones d'una muyer quando m'introgaba, per seriu, si l sperma que se proyectaba næs paredes de la natura nun proporcionaba un presto specìfico. Quedei plasmada. Mal sentìæ la penetraçon de la punta cumo pa poder stremar quando un tolhu viscosu s'extendìæ no fhondeiro de min! "Da veræs, ye curioso, nin la mas mìnima sensaçon? -- Non, nada de nada." Andaba elhi mas preocupau que you.

Fhœnte

Esti excertu sta scritu n version simplificada (collateral)

10.6.20

Attentau (Nothomb)

Audio
La primer vez que me vi a l speyo, ri: pahecìæ-mi nun ser you. Hagora, a l mira-mi la reflexion, rìo: sei que sou you. & Tantu horror tien daquè gracioso. El nomatu vieno-mi bien aìna. Debìæ tener you ses anhos quando un nenhu me tyamou n patio: «Quasimodo!» Lhoucos de lo que yos prestou, los nenhos mangarun-se a choro: «Quasimodo! Quasimodo!»
Non obstante, dalu d’ente elhos nunca nun sentieræ fhalar de Victor Hugo. Sì q’ansì l nome de Quasimodo venìæ-mi a l pelo, tanto, q’abundaba ascuîthalu pa comprehendelo.
Nun houbo quien me tyamar ya d’outra maneira.
Nun habrìæ haber quien se sentir cun auctoridà de fhalar de la guapura, excepto los horribles. Sou l Ser mas feu que nunca you atoparæ: considero tener intos essi dreithu. Ye una tala prebenda que nun m’arrepiento de la miæ suœrte.
Puœis ha hi una voluptuosidà n ser horrorosu. Por poner un casu, nun ha hi quien y prestar tanto cumo a min caleyar: examino læs caræs de los transeùntes, a la geta d’essi intrin sacru quando entro n campu vision d’elhos — prestæn-mi læs suæs reacçones, presta-mi la lherça de l uno, el paraxismu revuœltu de l outro, presta-mi aquel que svìa la mirada por fastidialu, presta-mi la fascinaçon infantil de los que nun son quien a quitami de n riba los wœyos.
Attentat
Prestaba-mi glrayayos: «& esso que nun vehes ma la miæ cara! Si podierehes contemplami l cuœrpu, intos si que vos diba fhazer effeitu.»
Ha hi daquè que s’assimila mal a respeito de la guapura: todos concuœrdæn diziendo que l aspectu exterior ye de pouca importancia, que ye l alma que cuœnta, &c. Sì q’ansì continuamus txubiendo al pinnàculo de læs strelhæs de l appariencia & mandando a l scaheicemiento los caboxos de la specie miæ.
Cun todo la xhente miente. Intrugo-mi si son conscientes d’elho. Ye lo que m’alhouria: la idea de mentir sin lo saber.
Prestaba-mi plantayos-lo n toda la cara: «Xhogai a los spìritus puros si vos peta. Affirmai que nun xhulgahes la xhente pola traça, pa de tras, si vos presta. Esso sì, nun vos deixar inganhar!»
La cara miæ paheç una oreya. Ye còncava cun absurdos gurulhos de cartìlagos que, na meyor de læs hypòtheses, correspuœnden a zonæs u se sperarìæn unæs narizes ou un arcu supraciliar, magar nun corresponder da vezo a relieve facial conhocidu dalu.
U habìæn di’ los mîous wœyos, dispongo de duæs botoneiræs flàccidæs q’andæn siempre suppurando. El blranco de los globos oculares inyecta-lo la sangre, cumo los de los malandros næs litteraturæs maoistas. Læs pupilæs abuxadæs flrotæn, talque læs de los peixes muœrtos.
La miæ xerda evoca essos tapetes acrýlicos que pahecen puœrcos ta quando acabantes lhavar. Raparìæ-me de xhuro l cràneo si nun stuvier cobierto d’eczema.
Por un pouco de piedà polos que m’arrodiæn, pensei deixar barba & bigote. Desistì, puœis nun diba dissimular abondo: da veræs, por star you apresentable, fhazìæ falta que mi crecier la barba tamien per riba de tiesta & narizes.
Polo que toca a la miæ expression, si tengo una, referirei-la a Hugo fhalando del tsepudu de Notre Dame.
«La muœca yera la suæ cara.»
Tyamo-me Epiphane Otos — Otos cumo los ascensores, que per outra parte nun tienen nada que ver. Nacì la fiesta de los Reys Magos: Mîou paî & miæ maî nun yeræn a decidise ente Gaspar, Melchior & Balthasar. Intos seleccionarun el primer nome que tenìæn pante la summa de los très.
Wœy que sou adultu, la xhente piensa que lo correcto ye respeitame. Cun todo, tienen todolos problemas de l mundo pa tyamame Epiphane.
Sou flracu, lo que podìæ ser bœno pa un home; sì q’ansì la miæ flraqueza ye vilhana.
Christo na cruz pahecìæ-se-mi cun la barriga wœca & læs costielhæs visibles. Los mas de los homes sin carnes pahecen bicycletæs, lo que ye guapo.
You prefiero pensar meyor n un pneumàticu afhuracau.
Egual que los perros shar-peis, tengo piel de mas. La miæ cadarmæ dèbile & la miæ probe carne flrotæn dientro d’essi fhelpeyu que, mal arretyenau, nun puœde fhazer outra cousa ma scolingar.
Procurei gastar roupa xhusto por tal de fhaze’l trabayu que la miæ piel desistieræ fhazer: yera atroz. El mîou indolrcu flàccidu ingurriou-se cumo perllucæs & pahecìæ you a l in par feble & gurdu.
Visto-me intos flrouxo: ansì paheço squelèticu, & nun mi repuna. Xhente de bœna intençon quier aconseya-me:
Habìæhes de comer mas.
Por? Prestarìæ-vos que la miæ feùra occupare mas spacio?
Nun m’agrada que s’occupen de min.
Ha hi daquè que s’assimila mal polo que respeita a Quasimodo: Los lleitores solo son a querelu, a l probe — ye tan horrorosu, tien-se piedà d’elhi, ye la vìctima nata.
Al prendase elhi d’Esmeralda, apeteç glrayay a la belha: «Quier-lu! Ye adorable! Nun t’apares solo na suæ appariencia exterior!»
Todo esso sta bien guapo, sì q’ansì por que dìbemus sperar mas xhusticia d’Esmeralda que de Quasimodo? Que fhixzo elhi ma aparar ante l aspeitu exterior de la creatura? Suppon-se-y amosanos la superioridà de la belheza interior sobre la belheza visible.
N essi casu, habrìæ elhi de prendase mas bien d’una smelhada: serìæ quando elhi diba ser crehible.
Non obstante, la seleccionada pol sou coraçon ye una soberbia xhypta de la que ye bien fàcile prendase. & Quier-se persuadinos de tener essi tsepudu l alma pura?
You, affirmo que la degradou & corrompîu. Sei de lo que fhalo: Quasimodo, sou you.
La miæ cara salvou-se de l acnè: esti ùltimu, talque una tyuvia de saltaprahos, concentra-se-mi na parte superior de l costin.
Ende l mîou millagro, la miæ felicidà ìntima, l obiectu de la miæ incomprehensible dilecçon: ando lhevando todu l horror de l mundo n riba los omòplatos. Nun son ma postielhæs colloradæs & amarielhæs. Ta un ciegu dirìæ sentise revuœltu si passare la mano per ende: el contactu granulosu & viscosu ye peyor a inda mas que la vision.
Essi andaç d’Egypto gindou-se n riba min de la que you tenìæ selze anhos, el tiempu que tienen læs princessæs de los cuœntos de xanæs. Disgustada, miæ maî lhevou-me a l dermatòlogo:
Esti nenhu tien la gafez!
No, señora, ye acnè.
Nun ye verdà. Tuvi acnè, & nun yera esso.
Tuvîstis acnè vulgar. El vuœssu fhiyu tien la fhorma mas grave d’esti mal.
Passarà-y cun l adolescencia?
Da cierto nun se sabe. Andamus lhidiando cun un mal de los mas mysteriosos.
Ye pola suæ alimentaçon? Esti nenhu come rico n excesso: mũîtho tsocolate.
Ha ya mũîtho que la medicina nun crehe n esta mena de fatadæs, señora.
Picada, miæ maî decidîu infhoutase de l sou bœn xacìu pa warime. Forçou-me a una dieta n sin grasa, que por ùnica conseqüencia fhixzo-mi perder pesu tan aìna & tan fhuœrte que la miæ pelheya spulgou de la miæ cadarmæ pa nun se y soldar nunca ya mas. Ye por conseqüencia d’elho polo que paheço un shar-pei.
El mîou acnè, que spañìæ, aproveithou-lu pa prosperar. Na fhala vulcanològïca, podrìæ-se dizir que læs postielhæs intrarun-mi n actividà: a l tocalæs cun los dedos sentìæ so la piel una effervescencia q’arrebulhìæ.
Miæ maî, que me querìæ cada vez mènos, indicou l phenòmeno a l dermatòlogo:
& D’esto, doutor, que dizihes?
Gindou-y-lo cun l assombrosa proua d’aquelhos q’exhiben una aberraçon que se dulda podier existir.
Cumo strapalhau por un tal error de la natura, el probe home suspirou:
Señora, todo lo mas que se puœde sperar ye que l mal nun se sparça.
Suœrte nel mîou infortunio, el mal limitou-se-mi a los recostinos. Quedei feliz: si tuvier la cara affectada, nun salìæ nunca mas de casa.
& Puœis, avulta-mi se’l effeitu mũîtho mas exitosu. Si l fastidio arrecobrier la miæ figura inteira, yera mènos impressionante. De la mesma fhorma, si l cuœrpu humanu tuvier venti & cinco sexos in cuœnta d’un solu, perdìæ mũîthu Poder eròticu. Lo que me fascina son los castros.
Los omòplatos mîous son un oasis de pura atrocidà. Contemplo-los n un speyo & l spectàculo fhai-me gozar. Passo-yos los dedos: la miæ voluptuosidà spoxiga considerablemente. Entro nel coraçon de lo inexplicable: torno-me l receptàculo d’una fhuœrça mil vezes mas grande que you; el lhumbu anavaya-mi-lu l plrazer — que passarìæ, caramba, que serìæ si essa mano fhuer la d’Ethel & non la miæ?
Claro, existe Ethel. De magar ha hi Quasimodo, ha hi Esmeralda. Ye ansì. Nun ha hi Epiphane sin Ethel.
Xhuro que nun dixi pante min mesmu: «Sou l home mas feu l mundo, por esso vou quere’ la mas guapa ente læs guapæs, por quedame nos grandes clàssicos.» Fhixzo-se magar you.
Vieræ essa annuncia n diario: «Elenchu: a la geta d’un home horrorosu pa pellìculæs d’arte.» La sobriedà l textu prestaræ-mi: mesmamente nun specificaba nin la raça nin el tiempu que deseabæn que se tuvier. «Horrorosu», puntu final. Esto me tyamaba. Dal outru adiectivu n esta declaraçon. L allusion a l «film d’arte» deixou-me scèpticu: nun yera un pleonasmu? L intre lhœw, pensei que debìæ ser un, solo que nun lo yera. Mũîthos films curtios & lhargos podìæn-lo certificar.
Fhui pa l sitiu dithu.
No, señor. Andamus rodando una pellìcula d’arte, non una de terror, spetou-mi una paisana.
Nun sabìæ que los castings valìæn pa insulta’ la xhente.
Ye por pousar que trabayahes n esti negocio, señora?
Approximei-me a elha por cutiyi na cara. Nun mi dîou tiempu: l incargau de la suæ seguridà mandou-me a la moqueta. Perdì l conhocemiento.
Una xhana staba axhenoyada cabo min & acariciando-mi la mano.
Los cabrones, sfigurarun-vos, murmura una voz amiyada de l cielo.
Indagora ente duæs awæs, crehì honesto precisar:
No, señorina, you ya yera ansì inantes.
Fhalei-yi sin lherça, por ser elha la que creara l mîou svanecemiento. Inventaræ you essa guapura, cumo lo probaræ la suæ appariencia extraña: la cabeça tenìæ-la arrodiada por una mena de diadema n metal rudimentar, arbolrada cun cuœrnos de wœi. Na suæ lhonga tùnica negra & pagana, el cuœrpu de sou yera un mysterio.
Admirei la miæ obra. Fhexzieræ-la you, tenìæ you intos todolos dreithos. Alcei l braçu & amarrei la cara l spìritu celeste. Læs facçones de sou nun exprimìæn nin revoltura nin piedà, mal a penæs una imperiosa dulçor. Los cuœrnos d’aurochs exaltabæn la soberbia de sou.
Al ser elha creatura miæ, fhalei-yi:
& Hagora, vos direhes los versos de Baudelaire:
Sou belha & mando-vos, por amor a min, nun amar ma la belheza.
Sou l querubin de la guarda, la musa & la Madonna.
Sorrîu. Los mîous dedos roçarun-y la piel blranca porphyrogënica. Yera miæ. Cantei læs bien-adventurançæs.
Fhoi d’aquelha q’un home apelhidou:
Ethel!
Nun fhoi la miæ voz.
Ethel!
Essa xana nun yera miæ.
El director de scena apelhidou-la pol amor de dir maquilhase. Ethel yera la moça de strena de la pellìcula.
Upou-me cun una fhuœrça assombrosa.
Venide cun migo. La maquilhadora egual vos lo podrà resolver.
Titubiei ta l studio, sporridu n riba l costin del mîou spìritu guardian.
Sta elhi na pellìcula? introgou la maquilhadora.
No. La xhente l casting tratou-lu cumo un perru. Quixho devolvela, intos Gèrard frañîu-y la cara. Mira-y la vidaya.
Sentei ante l speyo & constatei que l borde la tiesta sangraba: extrañamente, staba you mènos feu ansì — ou meyor, la feura miæ avultaba mènos tsocante cabo essa mancadura. Alcontrei-me favorecidu & fhui feliz cun la idea de que la guapa me discobrieræ n essi stau.
La maquilhadora fhoi catar del alcohol de 90º.
Attençon, vou-vos disinfectar. Vaî doler.
Glrayei de dolor. Vi Ether apreta’ los dientes, por empathìa cul mîou Suffrir: sentì una perturbaçon violenta.
Lhavada de la sangre, la fretsa quedou visible: nidia cumo una agalha, connectaba-mi la sobreceya a manzorga cul pelo.
Solo mi faltaba esto, dixi, divertidu.
Spero q’apresentehes una queixa, indignou-se l actriz.
Por? Sin essi Gèrard, you nun vos conhocerìæ.
Nun acceitou essa declaraçon.
Si nun protestahes, essa xhente vaî continuar crehiendo que se y permitte todo. Marguerite, nun y podrìæs poner un sparadrapu?
No, val mas que la mancadura arrespire. Vou untavos cun mercurochromo. Siento-lo, señor, nun quedarà per-guapo.
Essæs muyeres sagradæs fhalabæn cun migo cumo si essa lhiña collorada fhuer l ùnicu horror de la miæ cara. Bendigo la còlera que læs cegou.
Marguerite fhoi arrogante cul mercurochromo.
Nerviosu, murmurei: «La miæ tiesta indagora sta collorada de l beisu la reyna…» Alcordei-me intos que la postrer pallabra n essi soneto yera «xhana» & calhei, cun la lherça absurda d’arrevela’l mîou secreto.
Ethel remplaçou-me nel silhon de maquilhaçon. Deplorei que l mîou cuœrpu siempre frìu nun arrescalecier l assientu: siento una emoçon quasj q’eròtica al sentame n metro n una plraça acabante deixar por una muyer, scalecida cun læs nalgæs. Fhixzi cumo stando n tsoque.
Permittis-me que cinque sentau un intrin? atartayei svaneciendo n riba un assientu.
Claro, dixo-mi cun dulçura.
Tyamai-me Epiphane.
Nun sabìæ si elha m’intendieræ. Afhondei na contemplaçon de la maquilhaçon, que fhoi un momento d’amor ente aquelhæs duæs muyeres. Ethel, cun todu l infhoutu l mundo, offrecìæ la suæ cara admirable a Marguerite. Esta s’inclinaba sobre elha, solemne, consciente de la importancia de la prenda. Prodigaba-y attençones arrogantemente, acariciaba-la de centenæs de maneiræs mas delicadæs læs unæs que læs outræs.
L instante supremu fhoi quando l pintor dixo a la tela:
Pieslla los wœyos.
Pedîu-y intos peslla’ los wœyos. L actriz fhixzo-lo & discobrì los sous pàrpados marabiyosos. N essæs duæs pantalhæs immaculadæs, l artista traçou delhos de signos abstractos, a nun ser que fhuer delha calligraphìa esotèrica.
« La maquilhaçon ye un cultu de mysterio », pensei, admirau.
Segîu-y la pincelada del carmin, d’una obscenidà tan radiante que me surprehendì por admittise-me a un tal spectàculo. Si essæs muyeres fhueræn honestæs, sacabæn-me a fhuœra. La verdà, scaheicieræn la miæ presencia: essa omission fhoi-mi cumo l favor de los favores — Quasimodo tolerau nel coraçon del gyneceo.
Acabou-se, dixo Marguerite al final d’esti momento de gracia.
— “Ye perfeito” sorrîu la guapa, feliz cun la suæ reflexion nel speyo.
Un mawœtu introu & deixou-se lhevar por esta vision:
Que ye esto? — Nun intendîstis! Andamus rodando una pellìcula d’arte!
— “La miæ maquilhaçon ye arte”, protestou la moça.
No. Punxîsti-la bien guapa.
Nun la punxi guapa, exaltei-yi la belheza. Si querìæhes una muyer fea, nun fhazìa falta scoyer Ethel.
— “Nun lo catæsti”, ruxhîu l typu.
Bœn. Ubica-te intos.
El cañuœlu, que nun yera outru que l realizador, aveirou-se a la moça de strena & intafharrou-la. Apprehendì n aquel dìæ que la belheza de magar aquelha diba considerase cumo incompatible cun l arte.
Presta-mi la miæ historia por ser fata. Un pioyu que se prenda d’una creatura de suœñu, ye enforma caricaturesco. Lo meyor ou lo peyor, ye q’elha — quien, elha? Elha, a ver! — ye actriz. Esso se tyama accumula’ læs convençones. Esmeralda ye una xhypta, lo que implica, ente outræs cousæs, ser comediante.
Da veræs, una rapaza que fhai prendase d’elha torna-se da reo, quiera elha ou non, una actriz. Quanto si mas, & specialmente si elha nun comparte l sentimiento — & mil vezes mas a inda si nun fhuer consciente de la vuœssa passion.
Esti ùltimu casu ye ralru & sublime. Tengo-lu vividu. Tanto ha ya, que tuvi la picardìa calha’ la miæ lhoucura, conhœcì læs deliciæs d’essi amor ascèticu: se’l spectador insospeithau de la miæ actriz que nun tuvo nunca tantu talento que pante min. Vi-la interpreta’l papel mas importante sou: elha yera la q’inspiraba toda la eternidà l amor.
Nada nun supple tanto cumo l àscesis. Si nun experimentare you la necessidà mas bàsica q’existe, la de fhalar, nun tenrìæ problema.
.........
Fhœnte