19.4.20

L'Innocente (D'Annunzio)

Beati immaculati…

Andar pante l xhuiz, diziyi: “Committì un crime. Aquelha probe creatura nun morrerìæ si you nun la mataræ. You, Tullio Hermil, matei-la you mesmu. Premeditei l homicidio n casa. Fhixzi-lo cun perfeita clareza de consciencia, exactamente, cun la màxima segurança. Intos segì viviendo cul mîou mysterio n casa, un anhu inteiru, ta wœy. Wœy ye l cabu d’anhu. Eiquì stou næs suæs manos. Ascuîthai-me. Xhulgai-me”. Puœdo dir pante l xhuiz, puœdo fhalay ansì?

Nun puœdo & nun quiero. La xhusticia de los homes nun me toca. Dala corte na tierra me podrìæ xhulgar. Ente tanto, tengo que m’accusar, que me confessar. Tengo falta arrevela’l mîou mysterio a daquien.

A quien?

La primer memoria ye essa.

Yera abril. Andàbæmus in provincia, ha delhos de dìæs, Giuliana, & læs nuœssæs duæs fhiyæs, Maria & Natalia, stuvîmus pelæs vacaçones de Pasqua, na casa de miæ maî, n una casa grande & vieya tyamada La Badiola. Corrìæ l sèptimu anhu de matrimonio.

& Ya passaræn très anhos de magar outra Pasqua que realmente m'avultaba un banquete de perdon, de paz & amor, n aquelha vilha blranca & solitaria cumo un monasterio, perfumada cun alhelìs; quando Natalia, la segunda de læs miæs fhiyæs, amagaba da’ los primeiros passos, saliendo de la calha cumo una flor de l carrapielhu, & Giuliana intyena de clemencia por min, magar que cun un Sonrir levemente sinhalrdosu. Volvì a elha, cun arrepentimiento & dondu, de puœis de la primer infidelidà seria. Miæ maî, inconsciente, cun læs suæs queridæs manœs mangou un ramu d’olival na cabeceira de la cama & arretyenou la pequenha pila bendita de plrata gindada na parede.

Sì q’ansì hagora, n estos très anhos, quantæs cousæs camudaræn! Ente min & Giuliana.

Una dexebra definitiva & irreparable occurrîu.

Los mîous errores cun elha venìæn-se accumulando. Offendì-la de la maneira mas bederre, sin consideraçon, sin restricçon, abasnada pola miæ avidez por plrazer, pola rapidez de læs miæs passiones, pola curiosidà l mîou spìritu corruptu. You yera amante de duæs de læs suæs amigæs ìntimæs.

Passei delhæs de selmanæs in Firenze cun Teresa Raffo, imprudentemente. Tuvi cul falsu Conde Raffo un duello u l mîou miserable adversariu cobrîu-se de ridìculo, por delhæs de circumstanciæs bizarræs. & Dala d’essæs cousæs y remanecîu disconhocida a Giuliana. & Elha suffrieræ, sì q’ansì cun mũîtha proua, quasj que n silencio.

Houbo per-poucos & breves diàlogos ente nòs; nos que nunca mentì, pensando cun la miæ sinceridà diminui’ la miæ culpa a los wœyos d’aquelha muyer dulce & noblre que you sabìæ intellectual.

Tamien sabìæ q’elha reconhocìæ la superioridà de la miæ intelligëncia & que n parte disculpaba los disturbios de la miæ vida cun læs theorìæs illusoriæs expuœstæs por min mas d’una vez na presencia d’elha, in detrimento de læs outræs doutrinæs morales apparentemente professadæs polos mas de los homes.

La certeza de nun ser xhulgau por elha cumo un home commun alleviou la miæ consciencia de los mîous errores. “Intos elha tamien — pensei –, intiende que, siendo differente de los outros & teniendo un conceitu de vida differente, sou a scapar cun razon de los deberes q’a los outros yos prestarìæ imponemi, sou a correctamente disprezia’ la oppinion de los outros & vivir cun absoluta sinceridà la miæ naturaleza eleita”.

Andaba you convincidu de que you nun yera solo un spìritu eleitu, yera un spìritu raru; & you crehìæ que la rareza de læs miæs sensaçones de sentimientos innoblrecìæ, stremaba qualquier actu de mîou. Orgulhosu & curiosu d’essa rareza de mîou, nun sabìæ como concebir un sacrificio, una abnegaçon de min mesmu, puœis nun sabìæ como abandonar una expression, una manifestaçon de la miæ ardencia. Cun esso & cun todo, nel fhundu de todæs essæs subtilezæs miæs mal habìæ a penæs un egoismo terrible; puœis, obviando læs miæs oblrigaçones, acceitei los beneficios de l mîou stau.

De fheitho, pouco a pouco, d’abusu n abusu, recuperei la lhibertà primitiva cun consentimiento de Giuliana, sin hypocrisìa, sin evasivæs, sin mentiræs degradantes. Punxi la miæ pràctica n ser legal, fhuer como fhuer, cumo outros n apparentar. Procurei confirmar in todælæs occasiones, ente min & Giuliana, el nuœvu pactu de fraternidà, de pura tsera. Habìæ se’ la miæ ermana, la miæ meyor amiga.

Una ermana de mîou, la ùnica, Costanza, morrîu a los nuœve anhos, deixando una pena n sin fin nel mîou coraçon. Pensei mũîthæs vezes, cun una sinhalrdà profunda, n esta pequenha alma que nun podìæ offrecemi l ayalga de tenrura, una ayalga soñada por min inexhaurible.

De todolos affectos humanos, de todolos amores de la tierra, aquelhi sororal siempre m'avultou l mas altu & consolador. Mũîthæs vezes pensei nel gran consuœlu perdidu, cun un dolor que la irrevocabilidà de la muœrte tornaba quasj que mýsticu. U atopar, na tierra, outra ermana?

Spontaneamente, essa aspiraçon sentimental intornou-se pante Giuliana. Disdeñosa de læs meçcolancæs, ya renunciaræ elha a toda veyura, a qualquier abandonu.

De magar tiempu, you nin siquier sentìæ la solombra d’un disturbio sensual, stando cabo elha; sentiendo la suæ respiraçon, inhalando l sou perfume, mirando la pequenha marca parda na suæ cerviz, cincaba you na mas pura frieza. Nun m'avultaba possible q’essa fhuer la mesma muyer q’un dìæ you vieræ pàllida & sumida so la violencia de l mîou ardor.

Por esso, offrecì-yi la miæ fraternidà; & acceitou simplemente. Si elha andaba triste, you indagora andaba mas triste, pensando tener interrau l nuœssu amor pa siempre, sin sperança de ressurreiçon; pensando que læs nuœssæs boucæs nunca se dibæn axhuntar, nunca mas. &, na cegueira de l mîou egoismo, pahecìæ-mi q’elha habìæ agradecer nel sou coraçon aquelha tristeza de mîou que you ya sentìæ immedicable & pahecìæ-mi habese de considerar por elho paga cumo un viso de l amor distante.

Nòs dos soñemus non una vez cun amor, ma cun passion ta la muœrte, usque ad mortem. Intrambos crehimus nel nuœssu suœñu & proferiemus mas d’una vez, na ebrieza, læs duês grandes pallabres illusories: Siempre! Nunca! Ta crehimus a l cabu na affinidà de la nuœssa carne, n aquelha affinidà per-rara & mysteriosa q’axhunta dos humanos cun un tremendu vìnculu de deseo insaciable; crehimus por nun diminui’ l agudez de læs nuœssæs sensaçones, quantos si mas de puœis de procrear un nuœvu Ser, que la brenga fhosca de la specie cutieræ per acio nuœssu l sou ùnicu retientu.

La illusion baltaræ; toda tyama apagaræ-se. La miæ alma (xhuro) tyoraræ sinceramente pola ruina. Sì q’ansì como podemus opponenos a un phenòmeno necessariu? Como evita’ lo inevitable?

Por tanto, fhoi una gran fortuna que, morriendo l amor polæs necessidahes fatales de los phenòmenos &, por elho, sin culpa de dala de xhente, indagora podieræmus vivir na mesma casa sofhitando-nos por un nuœvu sentimiento, talvez non mènos profundo que lo vieyo, por ende mas alto & mas singular. Fhoi mũîtha suœrte q’una nuœva illusion podier acontecer a la moda antigua & stablicer un intercambio d’affectos puros, ente læs nuœssæs almæs, d’emoçones delicadæs, de tristeza exquisita. Cun todo, na realidà, esta specie de rhetòrica platònica a que fin tendìæ? A q’una vìctima se deixare sacrificar sorriendo.

Na realidà, la nuœva vida, nunca ya mas conyugal, ma fraterna, staba toda basada n una supposiçon: na absoluta abnegaçon de la ermana. Recuperei la miæ lhibertà, podìæ busca’ læs sensaçones agudæs de læs que los mîous nervios tenìæn falta, podìæ apassioname por outra muyer, vivir a fhuœra de miæ casa & atopar a la ermana sperando, atopar nos mîous quartos el rastru visible d’elha, læs suæs attençones, atopar na miæ mesa n un càliç læs rosæs rubiæs dispuœstæs polæs suæs manœs, atopar ayures la curiosidà, elegancia & nitidez cumo n un sitiu habitau por una Gracia. Essa condiçon de mîou nun yera invidiable? & Nun yera extraordinariamente preciosa la muyer que mi permittìæ sacrifica’ la su mocidà, mal a penæs paga siendo beisada cun reconhocemiento & quasj que cun fe na tiesta altiva & dulce?

El mîou reconhocemiento tornou-se delhæs de vezes tan càlido que s’expandì n una infinidà de delicadezæs, de premuræs amorosæs. You sabìæ que yera l mas bœnu de los ermanos.

Quando nun staba you, scribìæ a Giuliana lhongæs cartæs sinhalrdosæs & tienræs que mũîthæs vezes salìæn a l in par cun læs mandadæs a la miæ amante; & la miæ amante nun podìæ tener invidia d’elho, de la mesma maneira q’elha nun podìæ tener invidia de la miæ adoraçon pola memoria de Costanza. Sì q’ansì, magar absortu na intensidà de la miæ vida particular, nun scapei de læs intrugæs que da quando wœñabæn dientro de min. Pa Giuliana persistir n essa formidable fhuœrça de sacrificio, fhazìæ falta amame elha cun un amor soberanu; &, queriendo-me, & por nun poder ser outra cousa mas que la miæ ermana, debìæ lhevar pieslha cun sigo una disperaçon mortal. — Intos, nun yera un lhoucu l home q’immolaba, sin remordimientos, n outros turbios & vanos amores a essa creatura sorriendo tan dolorosamente, tan simple, tan valliente? — Alcuœrdo-me (& la mîou perversion d’essi tiempu m’alhouria). Alcuœrdo-me q’ente læs razones que mi dixi p’apandame, esta yera la mas fhuœrte: “La grandeza moral resultante de la violencia de los dolores que superou, por tener elha la opportunidà de ser heroica, yera necessario q’elha suffrier lo que you y fhixzi suffrir”.

Fhœnte

Fhœnte

9.4.20

Yukio Mixima



Yukio Mixima

Kimitake Hiraokaira (岡 公 威, Hiraoka Kimitake, 14 xhanheiro 1925 -- 25 noviembre 1970), tamien conhocidu sol pseudònymo litterariu Yukio Mixima[a] (三 由 紀 夫, Mixima Yukio), fhoi un auctor, poeta, dramaturgo, actor, modelo, director de cine xhapones, nacionalista fundador de la Tatenokai. Mixima considera-se un de los auctores xhaponeses mas importantes de l sieglo XX. Considerou-se-lu pa l Premio Nobel de Litteratura n 1968, sì q’ansì l premio fhoi pa l sou connacional Yasunari Kawabata.[5] læs obræs de sou incluyen læs novelæs Confessiones d’una Màçcara & El Templo l Pavilhon Dourau & l enxayu autobiogràphicu Sol & Aceiro. La obra de Mixima characteriza-se pol sou vocabulario luxuoso & metàphoræs decadentes, la suæ fusion de los stylos litterarios tradicionales xhaponeses & occidentales modernos & læs suæs affirmaçones obsessivæs de la unidà de belheza, erotismo & muœrte.[6]

La vida personal de Mixima fhoi controversa, lo que lu torna indagora una figura contestada wœy.[7][8][9][10] Ideologïcamente nacionalista de dreitha, Mixima formou la Tatenokai, una milicia civil disarmada, pol fin declarau de restaura’l poder a l imperador xhapones. El 25 noviembre 1970, Mixima & quatro miembros de la suæ milicia intrarun n una base militar nel centro Tokyo, tomarun a l comandante cumo refhen queriendo inspirar a læs Fhuœrçæs d’Autodefensa l Xhapon a balta’ la Constituçon de 1947. A l nun yos salir bien, Mixima committîu seppuku.

ìndiç

1 Vida & obra

2 Influencia
3 Premios
4 Principales obræs

5 Obræs sobre Mixima
6 Vèi tamien
7 Notes
8 Referenciæs
9 Vìnculos externos

Vida & trabayu

Intamos

Mixima de nenhu (per abril 1931)

Mixima nacîu nel districtu Yotsuya de Tokyo (hagora parte de Xinjuku). Sou paî fhoi Azusa Hiraoka, funccionariu gubernamental, & suæ maî, Xizue, yera fhiya l quintu director de l Academia Kaisei. El paî de Xizue, Kenzō Haxi, yera un studiosu de clàssicos tsinos, & la familia Haxi serviera a la Cla Maeda de magar gëneraçones nel Dominio Kaga. Los wœlos paternos de Mixima yeræn Sadatarō Hiraoka & Natsuko (nome de lhibru familia: Natsu) Hiraoka. Tuvo una ermana mas pequenha, Mitsuko, que morrîu de typhus el 1945 a los 17 anhos, & un ermanu mas pequenhu, Chiyuki.[11]

La infancia de Mixima dominou-la la presencia de la wœla, Natsuko, que se lhevou a l nenhin, xebrando-lu de la familia immediata varios anhos.[12] Natsuko yera nieta de Matsudaira Yoritaka, el daimyō de Xixido, na provincia de Hitachi, & criaræn-la n casa l prìncipe Arisugawa Taruhito; elha caltenìæ considerables pretensiones aristocràticæs, mesmamente spuœis de casar cul wœlu Mixima, un buròcrata que fhexzieræ fortuna na fronteira colonial acabante abrir a l norte & q’acabarìæ tornando-se gubernador-gëneral de la prefeitura Karafuto na Islla Sajalin. Pœr parte la wœla, Mixima yera descendente directu de Tokugawa Ieyasu.[13] Natsuko yera propensa a la violencia & explosiones macabres, que s'amentarìæn occasionalmente næs obræs de Mixima.[14] Ye por Natsuko que delhos biògraphos discobrirìæn la fascinaçon de Mixima pola muœrte.[15] Natsuko nun permittìæ que Mixima s’adventurare so la lhuz de l sol, que practicare qualquer typu de sport ou q'inredare cun outros nenhos; passaba la mayor parte l tiempu solin ou cun læs primæs & læs suæs monhecæs.[14]

Mixima tornou a la familia immediata a los 12 anhos. Sou paî, un home que y prestaba la disciplina militar, gastaba tàcticæs educativæs talæs que mangar a l nenhu a la veira d’un tren in martsa. Tamien invadìæ l quartu Mixima a la geta d’evidenciæs d’interes "effeminau" pola litteratura & sfhixzo mũîthæs vezes los manuscriptos de l d'aquelha rapazin.

Schuœla & primeiros trabayos

A los ses anhos, Mixima matriculou-se na èlite Gakuxūin, la Schuœla de Pares in Tokyo.[16] A los dolze anhos, Mixima intamou scribi’ læs suæs primeiræs historiæs. Lleyìa vorazmente læs obræs de varios auctores xhaponeses clàssicos, tamien læs de Raymond Radiguet, Oscar Wilde, Rainer Maria Rilke & outros auctores europeos, tanto la traducçon quanto la copia primitiva. Studiou aleman, frances & angles. De puœis de ses anhos na schuœla, tornou-se l miembru de mènos tiempu de l conseyu editorial de la suæ sociedà litteraria. A Mixima tyamarun-lu læs obræs de l auctor xhaponês Michizō Tachihara (1914–39), q’a l in par warîu una appreciaçon pola fhorma clàssica de poesìa xhaponesa de Waka. Los primeiros trabayos que se publicarun de Mixima incluyìæn poesìa Waka inantes torna’ l attençon d'elhi scontra la prosa.

Convidou-se-lu a scribir un cuœntu na revista litteraria Gakuxūin & mandou-y Hanazakari no Mori (花ざかりの森, "Viesca n plena floraçon"), una historia u l narrador describe sentir que los sous ancestros indagora viven dientro d'elhi. Los professores de Mixima impressionarun-se mas, que recommendarun la historia a la estimada revista litteraria Bungei-Bunka. La historia gasta metàphoræs & aphorismos que mas tarde se tornarìæn læs suæs marcæs patentadæs & publicarun-se n fhorma de lhibru n 1944 n una ediçon limitada (4.000 copiæs) por causa de la excassez papel de la de la gerra. Por amparalu contra una possible reacçon de los sous camaradas de schuœla, los sous professores cuñarìen-y el pseudònymo "Yukio Mixima".

La historia de Mixima, Tabako (煙草 “Tabaco”), publicada n 1946, describe delhos de disprezios & abusos q'houbo de supportar na schuœla quando, mas tarde, confessarìæ a miembros de l club de Rugby Union de la schuœla q’elhi pertenecìæ a la sociedà litteraria. Essi trauma tamien y fornecerìæ material a la historia posterior Xi o Kaku Xonen (詩 を 書 く 少年, "El rapaz que scribìæ poesìa") el 1954.

Mixima recibîu un avisu de reclrutamiento de l Exèrcitu Imperial Xhapones na Segunda Gerra Mundial. De la que lu examinaben, andaba acatarrhau & l mocin inexpertu mèdicu de l exèrcitu ascuîthou-y stertores nel pulmon que se y diagnosticarìæn erroneamente cumo tuberculosis; a Mixima declararun-lu intos impropriu pa l servicio.[17]

Magar prohibiyi l auctoritariu paî sou scribir mas historiæs, Mixima continuou scribiendo cada nuœithe a læs ascondidielhæs, sofhitau & amparau pola maî, que siempre serìæ la primeira n lleyei una nuœva historia. Assistiendo a palestræs de dìæ & scribiendo de nœithe, Mixima formou-se na Universidà de Tokyo ta 1947. Obtuvo un puœstu cumo funccionariu de l gubierno næs Financæs & promoverìæ-se-lu pa una carreira promissoria. Sì q’ansì, Mixima exhaurîu-se mas, que l paî concordarìæ n que renunciare a l puœstu l primer anhu de trabayu por dedicase a scribir.

Litteratura de postgerra

Mixima scribîu novelæs, seriæs de novelles populares, cuœntos & enxayos litterarios, pa tras de pieçæs altamente acclamadæs de theatro Kabuki & versiones modernæs de l drama tradicional Noh. Kemono no Tawamure (獣 の 獣の戯れ, El Xhuœw de læs Besties) considera-se una parodia de la pieça clàssica de Noh Motomezuka, scripta nel sieglo XIV pol dramaturgo Kiyotsugu Kan'ami. Mixima intamou l cuœntu Misaki Nite no Monogatari (岬にての物語, "Una Historia nel Cabu") el 1945, & continuou trabayando n elhi ta l final de la Segunda Gerra Mundial. Pœr xhanheiro 1946, vjsitou a l famosu scriptor Yasunari Kawabata n Kamakura, lhevando cun elhi los manuscriptos de Chūsei (世 世, "Medioevo") & Tabako, & pediendo conseyos & sofhitu de Kawabata. Pœr xhunho 1946, segiendo læs recommendaciones de Kawabata, Tabako publicarìæ-se na nuœva revista litteraria Ningen (人間, "Humanidà").

Tamien pœr 1946, Mixima intamou l sou primer romance, Tōzoku (盗賊, "Lhadrones"), una historia sobre dous moços miembros de l aristocracia attrayìdos pol suicidio. Publicou-se n 1948, collocando a Mixima næs fhileiræs de la Segunda Camada de Scriptores de la Postgerra. Segîu cun Confessiones d’una Màçcara, un textu semiautobiogràphicu d’un muçu homossexual que tien que s'asconder tras una màçcara por concasar cun la sociedà. a l romance fhoi-yi extremamente bien & fhixzo de Mixima una celebridà a los 24 anhos. El 1949, Mixima publicou la serie d’enxayos Kindai Bungaku n Yasunari Kawabata, por quien elhi siempre diba tener una profunda appreciaçon.

Los sous scriptos rendierun-y celebridà internacional & considerables admiradores n Europa & nos USA, puœis mũîthæs de læs obræs mas famosæs d'elhi vertirìæn-se a l angles. Mixima movîu-se extensivamente; el 1952, vjsitou Grecia, que lu tenìa fascinau de magar la infancia. Elementos de la vjsita apahecerìæn in Xiosai (, "El Son d’Ondiæs"), publicau n 1954, inspirau na fàbula griega de Daphnis & Chloe.

Mixima utilizou accontecemientos contemporaneos in mũîthæs de læs obræs. El Templo l Pavelhon Dourau, publicau n 1956, ye una ficçon de la queima l famosu templo n Kyoto. O utage no ato ("Tres el banquete"), publicau n 1960, acompanhou da cerca los eventos a l rodiu l polìticu Hachirō Arita, A Mixima processou-se-lu por invasion de privacidà[18] pola campaña d'elhi por tornase gubernador de Tokyo. El 1962, el trabayu de Mixima de mas avanguarda, Utsukuxii hoxi ("Strelha Guapa"), que delhæs vezes s’approxima a la ficçon scientìfica, publicou-se cun una respuœsta crìtica mixta.

Mixima considerou-se-lu pa l Premio Nobel de Litteratura très vezes[19] & fhoi l favoritu de mũîthæs publicaçones foraneæs.[20] Ente tanto, el 1968, el sou primer mentor, Kawabata, ganhou l premio Nobel & Mixima pensou que la possibilidà de que lu dieren outra vez a outru auctor xhapones n un futuru pròximu dibæn ser reduzidæs.[21] N un trabayu publicau n 1970, Mixima scribîu que los scriptores nos que ponìæ mas interes na litteratura occidental moderna yeræn Georges Bataille, Pierre Klossowski & Witold Gombrowicz.[22]

Actuar & modelar

Mixima tamien fhoi actor & tuvo un rol protagonista nel audiovisual de 1960 de Yasuzo Masumura, Lherça de Morrer. Tamien tuvo papeles n outros audiovisuales, incluyendo Yukoku (afhalau por elhi mesmu, 1966), Lhagartu Nigru (conduzidu por Kinji Fukasaku, 1968) & Hitokiri (afhalau por Hideo Goxa, 1969). Tamien cantou la mùsica thema de Lherça de Morrer (lhettra de sou; mùsica de Xichiro Fukazawa).

Mixima sobresalîu cumo modelo photogràphicu n Ba-ra-kei: Calvario por Roses d’Eikoh Hosoe, ansì cumo n Samurai muçu: Physioculturistas de l Xhapon & Otoko: studios photogràphicos de l home xhapones por Tamotsu Yatō. L auctor americanu Donald Richie fhixzo un relatu curtiu & animau de Mixima, lhevando una tanga & armau cun una spada, posando na nieve n una de læs sessiones photogràphicæs de Tamotsu Yato.[23]

Vida privada

Yukio Mixima (baxo) cun Xintaro Ixihara n 1956

El 1955, Mixima assumîu l entreinamiento cun pesos & l sou systema d’entreinamiento de très sessiones pœr selmana nun s’interrumpirìa nos postreiros 15 anhos de la suæ vida. Nel sou enxayu de 1968 Sol & Fhierro,[24] Mixima deplorou l èmphasis que se daba polos intelectuales a la mente sobre l cuœrpu. Mas tarde, Mixima tamien se tornarìæ per hàbile n kendo, sgrima tradicional xhaponesa.

Spuœis de considerar brevemente una alliança conyugal cun Michiko Xōda (que mas tarde casarìæ cul prìncipe heredeiru Akihito & se tornarìa la imperatriz Emèrita Michiko),[25] Mixima casou cun Yoko Sugiyama l 11 xhunho 1958. L axuw tuvo dous fhiyos: una fhiya tyamada Noriko (nacida l 2 xhunho 1959) & un fhiyu tyamau Lichiro (nacidu l 2 mayo 1962).

Ente que trabayaba n Colores Prohibidos, Mixima vjsitaba tsigres gais de l Xhapon.[26] La orientaçon sexual de Mixima yera una question que y incomodaba a la vilda, & elha siempre negarìæ la homosexualidà tres la muœrte d’elhi.[27] El 1998, el scriptor Jiro Fukuxima publicou un textu de la suæ relaçon cun Mixima n 1951, incluyendo quinze cartes ente elhi & l famosu novellista. Los fhiyos de Mixima processarun a Fukuxima & fhoi-yos bien por violaçon de la suæ privacidà & dreithos auctorales.[28]

El 1967, Mixima inquadrou-se na Fhuœrça d’Autodefensa n Superficie (GSDF) & passou pœr un entreinamiento bàsico. Un anhu mas tarde, formarìa la Tatenokai ("sociedà de scudos"), una instituçon de milicia privada eguada principalmente por moços studiantes que studiabæn principios marciales & disciplina phýsica & xhurabæn defender a l Imperador de l Xhapon. Mixima entreinou-los elhi mesmu. Ente tanto, so l ideario de Mixima, l imperador nun yera necessariamente l imperador reynante, ma la essencia abstracta l Xhapon. N Eirei no Koe ("Vozes de los Muœrtos Heroicos"), Mixima denunciou a l Imperador Hirohito por renunciar a la suæ revindicaçon de divinidà tres la Segunda Gerra Mundial, argumentando que milhones de xhaponeses morrieræn na gerra pol sou imperador "Dîous vivo" & que l imperador Xowa a l renunciar a la suæ divinidà significaba que todæs essæs muœrtes fhueren sin dal xacìu.

Nos sous ùltimos diez anhos de vida, Mixima scribîu variæs pieçæs lhargæs, actuou n varios audiovisuales & fhoi codirector d'una adaptaçon d’una de læs historiæs de sou, Patriotismo, el Ritu l Amor & la Muœrte. Tamien continuou l trabayu na tetralogïa final de sou, El Mar de la Fertilidà (Hōjō no Umi), q’apahecerìæ n formato serializau mensualmente n septiembre 1965.

Mixima defendîu una marca per individual de nacionalismo a l final de la vida. Terrecìæn-lu los ezquierdistas, particularmente pol sou compromisso franco cun Buxido, el còdigu samurai, & nacionalistas tradicionales pola suæ affirmaçon, in Bunka Bōeiron 防衛 (文化論, "Una Defensa de Cultura"), de que Hirohito habìæ d'abdicar & assumi’ la responsabilidà pola perdiçon de vidæs na gerra.

Tentativa de gølpe & suicìdio ritual

Mixima proferiendo l sou discursu na tentativa fracassada de gølpe pouco indenantes de l seppuku (25 noviembre 1970)

El 25 noviembre 1970, Mixima & quatro miembros de la Tatenokai, so pretextu, vjsitarun a l commandante de l Campu Ichigaya, la sè n Tokyo de l Commandu Oriental de læs Fhuœrçæs d’Autodefensa l Xhapon.[27] Nel interior, abarricarun el despatsu & amarrarun a l commandante a l sou assientu. Cun un manifiestu preparau & una pancarta enumerando læs suæs demandæs, Mixima salîu a la varanda por fhalar a los soldahos que s’axhuntabæn a baxo. El sou discursu pretendìæ inspirar un gølpe de stau pol amor de restaura’l poder de l imperador. Mal algamou a penæs a irritar a los militares & ridiculizarun-lu. Terminou l sou discursu planeau de puœis d'unos minutos, arretornou a l dispatsu l comandante & executou seppuku. El Deber de sofhitu kaixakunin final d’esti ritual (a fin de decapitar Mixima) attribuyeræn-lu a l miembru Tatenokai Masakatsu Morita, que nun lu fhoi a executar adequadamente. De puœis de très tentativæs fracassadæs de taya’ la cabeça de Mixima, permittîu q’outru miembru Tatenokai, Hiroyasu Koga, lu decapitare. Morita intos s’axhenoyou & s’apuñalou l abdome & Koga nuœvamente complrîu l Deber de kaixakunin.[29] Esti gølpe tyama-se "Mixima jiken" (事 件 事件, "Incidente Mixima") nel Xhapon.

Outru elemento tradicional de l ritual de suicidio fhoi la composiçon de los que se tyamarun poemas de muœrte inantea d’intrar na sè.[30] Mixima planeou l sou suicidio meticulosamente polo mènos un anhu & nun houbo quien, a fhuœra l grupo scoyidos a deu de miembros de la Tatenokai, que tuvieræ dala indicaçon de lo q’elhi andaba planeando. El sou biògrapho, el traductor John Nathan, incamienta que la tentativa de gølpe mal yera a penæs un pretextu pa l ritual de suicidio cun que Mixima soñaba ha mũîthu tiempu.[31] Mixima garantîu que los sous negocios stuvieren a l dìæ & deixou denheiro pala defensa legal de los très miembros sobrevivientes de l Atenokai.

Herencia

Mũîtha speculaçon cercou l suicidio de Mixima. Nel momento de la muœrte, staba acabante completa’l lhibru final de la tetralogïa Mar de la Fertilidà.[27] Reconhocîu-se cumo un de los stylistas mas importantes de la postgerra n idioma xhapones. Mixima scribîu 34 novelæs, pelæs 50 pieçæs, pelos 25 lhibros de cuœntos & polo menos 35 lhibros d’enxayos, un libretto, & tamien un audiovisual.

Tùmulu de Yukio Mixima nel cemeterio de Tama. Inscripçon: "sepultura de la familia Hiraoka"

El tùmulu de Mixima atopa-se nel cemeterio Tama n Fuchu, Tokyo. El Premio Mixima creou-se n 1988 por day honor a la vida & obra de sou. El 3 xhuneto 1999, "Mixima Yukio Bungaku-kan" (三島 由 紀 夫 文学 館, "Museo Litterario de Mixima Yukio") abrîu-se n Yamanakako.

Un audiovisual biogràphicu de 1985 de Paul Schrader intitulau Mixima: una Vida n Quatro Capìtulos describe-se-y vida & obra; sì q'ansì nunca s’apresentarìæ n theatro n Xhapon. Un audiovisual de l 2012 intitulau 11:25 l dìæ u elhi scoyîu la propria destinaçon tamien contempla l ùltimu dìæ de Mixima.

El 2014, Mixima fhoi una de læs personæs honradæs inaugurales nel Rainbow Honor Walk, una strada de la fama na barriada Castro de San Francisco, observando a la xhente LGBTQ que "tienen fheitho contribuçones significatives nos sous campos".[32][33][34]

Premios

  • Xincho de Xinchoxa Publishing, 1954, por El Son d’Ondies

  • Premio Kixida de drama, de Xinchoxa Publishing, 1955, por Xiroari no Su (巣 の 巣, "Nial de læs Termites");

  • Premio Yomiuri de Yomiuri Newspaper Co., por meyor novella, 1956; El Templo l Pavelhon Dourau[35]

  • Premio Xuukan Yomiuri por Xingeki de Yomiuri Newspaper Co., 1958, por Bara a Kaizoku (薔薇と海賊, "Rosa & Pirata")

  • Premio Yomiuri de Yomiuri Newspaper Co., a l meyor drama, 1961, Toka no Kiku (十 日 の 菊, "El chrysanthemo nel dècimu","El dìe spuœis de la feîra")

  • Un de los ses finalistas de la competiçon Premio Nobel de Litteratura, 1963.[36]

  • Premio Mainichi d’Arte de Mainichi Ximbun, 1964, por Seda & Introspecçon

  • Premio Festival d’Arte de l Ministerio d’Educaçon, 1965, por Madame de Sade

Principales obræs

Litteratura

Artìculu principal: Bibliographìa de Yukio Mixima

yukio mishima I

Pa tras de pieçæs de stylu contemporaneu, cumo Madame de Sade, Mixima scribîu n dous de læs très menæs de theatro xhapones clàssico: Noh & Kabuki (cumo orgulhosu Tokyoita, nin siquier assistirìæ a l theatro Bunraku de marionetæs, que siempre s’associaræ a Osaka & a provinciæs).[38]Magar Mixima usar themas, tìtulos & characteres de l cànon Noh, læs suæs peculiaridahes & scenarios modernos, cumo hospitales & salones de baille, surprehendierun a l pùblico afheithu a los cànones primitivos stablicidos ha ya mũîtho. Donald Keene traduzîu Cinco Pieçæs Modernæs Noh (Tuttle, 1981; ISBN 0-8048-1380-9). Mũîthos outros remanecen sin traducçon &, por tanto, nun tienen un tìtulu "official"; n essos casos, ye preferible usa’l tìtulu rōmaji.

Audiovisuales

yukio mishima II

Trabayos sobre Mixima

Vèi tamien

Notæs

Referenciæs

Vìnculos externos

https://www.amazon.es/gp/offer-listing/B078XM9TNR/ref=as_li_tl?ie=UTF8&camp=3638&creative=24630&creativeASIN=B078XM9TNR&linkCode=am2&tag=10bfa1-21&linkId=acb0ad4c7b7650bd2095bf902f7af7da