23.9.18

Les Misérables (Victor Hugo)

Audio

Capítulu VIII
Philosophía tres beber

...El senador que s'amentara a riba yera un home cun formaçon que fhexzieræ l sou cammin cun una correcçon desidiosa de todæs essæs invençones que fhaen torga & a læs que se yos tyama consciencia, fe xhurada, xhusticia, Deber; impobinaræ-se dreithu a l sou fin & n sin arrecular una vez sola dientro la lhiña de l sou progressu & interes. Yera un exprocurador, que s'intenrecieræ pol éxitu, home nada malu, rendiendo todolos pequenhos servicios que podiæ a los fhiyos, a los xhenros, a los paisanos, mesmo a los amigos; teniendo sabiamente agarrada la vida pœlæs veiræs bønæs, pœlæs bønæs occasiones, pœlæs bønæs fortunæs. Todo l outro paheciæ-y fato abondo. Yera spiritual, & precisamente studiaræ abondo cumo pa vese discípulu d'Epícuros, solo que nun siendo ma un productu de Pigault-Lebrun. Elhi riæ cun appetencia, & agradablemente, de læs cousæs infinitæs & eternæs, & de læs "fatadæs de l infeliz obispu". Da quando riæ, cun una amable auctoridá, de cara a l propriu senyor Myriel, q'ascuîthaba.

N una ceremonia de la que ya nun m'alcuœrdo, medio official, el conde .... (essi senador) & el señor Myriel tuvierun de dir cenar a n ca l prefectu. A la hora los dulces, el senador, que s'infhilaræ un pouco, magar que remaneciendo indagora dignu, apelhidou:

 Por Dîous, senyor obispu, vamus tsarrar. Un senador & un obispu arremelhæn-se difficilmente n sin atsisga'l wœyu. Somus dous augures. Vou fhazevos una propuœsta. Tengo la miæ philosophía.

 & Vós tenehes razon, retrucou l obispu. Como ye la vuœssa philosophía, acostai-vos. Vós stahes na cama púrpura, señor senador.

El senador, invalentonando-se, retrucou:

Vamus ser nenhos bønos.

Bønos diaños inclusive, dixo l obispu.

 —Declaro-vos, — arretomou l senador — que l marques d'Argens, Pyrrhon, Hobbes & don Naigeon nun son unos atorrantes. Tengo na miæ bibliotheca todolos mîous philósophos d'ouro a l algame.
-- Cumo vós mesmu, senyor conde, - interrumpîu l obispu.

les miserables

El senador prosegîu:

-- Terreço Diderot, ye un ideólogu, un diffamador & un revolucionariu, no fhondeiro de si creyente n Dîous, & mas fanáticu que Voltaire. Voltaire burllou-se de Needham, & inganhou-se; puœis læs angillæs de Needham pruœbæn que Dîous ye inutil. Un pingu vinagre dientro una coyarada de massa fharinha supple l fiat lux. Supponéi l pingu mas gurdu & la coyerada mayor, vós teneis el mundo. L home, ye l angilla. Intos, qualo ye lo bøno l Paî Eternu? Senyor obispu, l hypóthesis Yehovah cansa. Nun ye bøna ma pa produzir xhente flraco que piensa lhuœlho. A baxo cun essi gran Todo que me tracamundia! Viva Zero que me deixa tranquillu! Pante vós & min, & por vazia'l mîou sacu, & por confesame al mîou Pastor cumo falta fhai, confiesso-vos que tengo xacíu. Nun ando precissamente lhoucu cul vuœssu Xhesus que predica l tiempu todo la renuncia & el sacrificio. Conseyo d'avarientu a los probes. Renuncia! por? Sacrificio! a que fin? Nun veo q'un lhuw s'immole pola felicidá d'outru lhuw. Vamus remanecer intos na naturaleza. Andamus polo alto, vamos tene' la philosophía superior. Pa que ye que val andar pelo alto, si nun se ve mas lhøñe que l cabu les narizes de los outros? Vamus vivir felizes. La vida, ye todo. Que l home tenga outru futuro, ayures, alhá riba, alhá baxo, pœr ende, nun creo una pallabra. Ah! Si se m'incamienta pa l sacrificio & la renuncia, intos habrei de coidar todo lo que fhaigo, fhairá-mi falta frañemi la cabeça cul bien & cul mal, cun lo xhusto & cun lo inxhusto; cul fas & cul nefas. Por? Por haber de render cuœntæs de læs miæs acçones. Quando? Spuœis de la miâ muœrte. Que bøn suœñu! Spuœis de la miæ muœrte, bien fino quien me pique. Apañai intos un puñu de cirnada cun una mano de solombra. Digamus-lo da veres, nós que stamus iniciahos & q'alçaramus la saya d'Isis: nun ha hi nin bien, nin mal; ha hi flora. Vamus geta' lo real. Vamus cavar fhondo. Vamus al fhundu, que diaños. Fhai falta rescampla' la verdá, fhoçar so la tierra, & apañala. Dá-vos elha intos allegríæs exquisitæs. Intos vós vos tornahes fhuœrte, & reís. You sou quadrau pœla base. Señor obispu, la immortalidá l home ye un sperança per incierta. Oh! la prestosa promessa! Sfhoutai-vos. El bøn bilhete que tien Adam! Ye-se alma, ye-se angël, tienen-se alæs azules nos omóplatos. Adiudai-me puœis, nun ye Tertullianus quien diz que los benditos diran d'un astru al outru? Val. Vamus se'l saltaprahos de læs strelhæs. & Lhœw, veremus Dîous. Ta ta ta. Que fatadæs todos essos paraísos. Dîous ye un selho monstro. You nun diriæ dizir esto da fheitho nel Moniteur, meca! Sí q'ansí digo-lo pante los amigos. Inter pocula. Sacrifica' la tierra pol paraísu, ye solta' la presa pola solombra. Andar inganhando-se pol infinito! Nun ye tan fato. You sou nada. Tyamo-me Don Conde Nada, senador. Existiæ you inante nacer? Non. Existirei you tres la miæ muœrte? Non. Que sou? un pouco puvisa aggregada n un organismu. Que tengo de fhazer n esta tierra? Tengo la eleiçon. Suffrir ou gozar. U me lhevará l suffrimiento? A nada. Non obstante tenrei suffrido. U me lhevará l gozo? A nada. Non obstante tenrei gozaho. La miæ eleiçon sta fheitha. Fhai falta ser ou comedor ou comidu. You como. Mas val se'l diente que la herba. Tala ye la miæ sapiencia. Lhœw d'esso, anda mentræs t'imburrio, el sepultureiru anda ende, el Pantheon pa l restu de nós outros, todo balta nel gran fhuracu. Fin. Finis. Liquidaçon total. Esti ye l lhogar del dismayu. La muœrte ta muœrta, créi-me. Que haiga daquien que delho m'haiga dizir, río de pensalo. Invençon d'amæs de cría. Saca-untos pante los nenhos, Yehovah pante los homes. Non, el nuœssu porvenir ye de la nœithe. Tres la tumba, nun ha hi ma Nadæs ermanæs. Vós fhuistis Saradanápalos, vós fhuistis Vincent de Paul, nun dá mas. Esto ye la verdá. Intos vivide, pœr riba todo. Usai l vuœssu you, el tiempu que lu tengahes. Da veres, digo-vos-lo, señor obispu, tengo la miæ philosophía, & tengo los mîous philósophos. Nun me deixo ingideyar polæs sandezes. De puœis d'esso, fhai bien falta daqué pante aquelhos q'andæn pœr baxo, pante los que van discalços, pante los ganhapanes, pante los miserables. Da-se-yos a tragar cuœntos, chimeræs l alma, la immortalidá, el paraíso, læs strelhæs. Maçcæn-lo. Metten-lo nel sou pan seco. Quien nun tien nada, tien a l bøn Dîous. Ye lo mínimo. You nun yos lo torgo, solo que guardo pante min al señor Naigeon. El bøn Dîous ye bøno pa l puœblro.

L obispu applaudîu.

-- Bien se fhala! -- Glrayou elhi --. Cousa excellente, & verdadeiramente admirable, essi materialismo! Nun lo tien quien quier. Ah! Quando se tien, ya nun se nos inganha. Un nun se deixa stupidamente exiliar cumo Cato, ni lapidar cumo Steban, Nin queimar viva cumo Jeanne d'Arc. Aquelhos que fhuerun quien a procurase esti materialismo admirable, tienen el presto de sentise irresponsables, & de pensar que son quien a devorar todo, sin disasossiegu, læs plaçæs, læs sinecuræs, læs dignidahes, el Poder bien ou mal acqueridu, læs palinodiæs lucrativæs, læs traiçones útiles, læs appetitosæs capitulaçones de consciencia, & q'intraran na tumba cun la digëstion fheitha. Que agradable! Nun lo digo por vós, señor senador. Ente tanto, ye-mi impossible nun vos felicitar. Vós outros, grandes señores, tenehes, dizihes-lo, una philosophía de vuœsso & pante vós, exquisita, refinada, accessible solo a los ricos, bøna n todolos muœyos, sazonando læs voluptuosidahes de la vida. Esta philosophía lheva-se a lo fhondeiro & disintierræn-la investigadores speciales. Por ende vós sohes bønos príncipes, & nun vos paheç mal que tener fe nel bøn Dîous sea la philosophía l puœblro, ye un pouco cumo la oca cun castañæs ye l pavu cun trufæs de l probe.
Fhønte




4.9.18

L horror de læs alturæs (Conan Doyle)


Version collateral simplificada

La idea de que la narraçon extraordinaria, tyamada l “Framento Joyce-Armstrong”, ye un “xhuœw pràticu” elaborau — que se creou ansì por una persona incònita maldita cun un humorismo perverso & siniestro — abandonou-se por todolos que scrutinarun l assumtu. El mas macabru & fantasiosu de los cospiradores hesitarìæ inantea de coneta’ læs suæs fantasìæs cun aquelhos fheithos indisputables & funestos q’arrefhuœrçæn el framento. Magar se’ læs asserçones contenidæs fantàsticæs & ta mostruosæs, fhuœrça-se non ostante pœr riba l intelletu comun lo de ser verdadeiræs, & fhairan-mos axhusta’ læs nuœssæs ideæs a læs nuœvæs situaçones. El nuœssu mundo paheç xebrase por un spacin pequenhu de seguridà precariu conforme a un insuspeithau & singularìssimu pelligro. You procurarei n esta narrativa, q’arreproduz el documento primitivo na suæ fhorma parcialmente framentaria, presentar todolos fheithos de t’hagora a l lleitor. Cumo introduçon hei dizir que, mesmo si s’ha de duldar de la narraçon de Joyce-Armstrong, nun ye possible qüestionase los fheithos concernientes a l lhogarteniente Myrtle, R. N., & a l señor Hay Connor, que sin lo duldar incontrarun el sou final de la maneira ende descrita.

Atopou-se l framento Joyce-Armstrong nel lhogar tyamau Lower Haycock, a cerca d’un kilòmetro & medio a poniente de l lhogarin de Withyham, cabo la raya ente Kent & Sussex. El quinze setiembre l anhu previu James Flyn, un obreiru rural asalariau por Mathew Dod, agricultor & proprietariu l Chauntry Farm, Withyham, oservou un tuœru ganzaveræ extendìu a l par de l caleyu que passa arrodiando la sebe n Lower Haycock. Adelantrando delhos de passos atopou unos binòculos rotos. Finalmente, ente urtigæs nel fhuœxu essi, discobrîu un lhibru planu, de pasta dura n canevàs, q’avultaba ser un quadernu de fhuœyæs dismontables, & a l xebra-se, delhæs volarun pente la base la sebe. Apañou-læs, solo que delhæs, inclusive la primeira, nunca s’atoparun. Esti fheithu deixa un hiatu deplorable n esta narraçon portentosa. El quadernu lhevou-se pol obreiru a l sou impresariu, que pœla suæ parte lu presentou a l doutor J.H. Atherton, de Hartfield. Esti señor aìna catou cun sigo la necessidà d’un exame por expertos & por esso l manuscritu mandou-se a l aero Club de London, u hagora cinca.

A l manuscritu faltæn-y très tyanæs — la primeira, la segunda & la penùltima — Tamien se xebrou una a lo postreiro de la narrativa, magar nun influencia’ la suæ falta na coherencia total de l cuœntu. Supon-se que l intamu sumidu describìæ læs qualificaçones aeronàuticæs de l señor Joyce-Armstrong, que se son a extraer d’outræs fhøntes: amite-se nun tener elhi comparança dala ente los meyores pilotos angleses. Mũîthos anhos considerou-se-lu cumo l mas ousau & intelletual de los aeronautas, una combinaçon que y permitîu alternativamente inventar & probar diversos aparatos nuœvos, incluyendo l acessorio comun gïroscòpico que porta l sou nome.

El cuœrpu principal de l manuscritu scribîu-se nidio n tinta, solo que læs poucæs renglreiræs finales s’anotarun a lhapiceiru & son tan irregulares pa de tras, que mal son a penæs descifrables — exatamente cumo se sperarìæ de star scribiendo-læs cun apuru nel assientu d’un avion que s’anda ximelgando. Ha hi, ha d’adicionase, intafharraduræs, n intrambæs tyana final & cobierta q’expertos de l Ministerio d’Interior confirmarun ser sangre, probablemente humano & cun certeza mamìfero. El fheithu d’atopase n esti sangre daquè asemeyando l paràsitu la malaria, & sabese que Joyce-Armstrong sufrìæ de fiebre intermitente, ye un exemplo notable de læs nuœvæs armæs que la sciencia moderna pon næs manœs de los nuœssos detetives.

& Hagora daquè de la personalidà l autor d’esti textu que marca època. Joyce-Armstrong, a comuña cun los poucos amigos que da veræs sabìæn daquè de l home, yera poeta & visionariu, egualmente mecànicu & inventor. Yera home de considerables haberes, que gastaræ mũîtho na suæ diversion aeronàutica. Tenìæ quatro aeroplanos privativos d’elhi nos sous hangares cabo Devizes, & diz-se tener elhi fheithæs non mènos de ciento setenta ascensiones nel cursu l outru anhu. Yera un home reclusu cun periodos d’humor scuru, nos q’eludìæ contatu cun los collegas. El Capitan Dangerfield, que lu conhœcìæ meyor q’outros, diz d’haber ocasiones u læs excentricidahes d’elhi amagabæn tornase daquè mas serio. La zuna de lhevar cun elhi un fusil n avion yera una manifestaçon d’elho.

Outra yera l efeitu mòrbidu cun que l acidente l lhogarteniente Myrtle y afetaræ la cabeça. Myrtle, q’andaba tras una plusmarca d’altor, baltiou a tierra d’un altor camin de los trenta mil pies. Horrible de narrar, la cabeça fhueræ-y inteiramente obliterada, magar que cuœrpu & extremidahes preservaren la suæ configuraçon. In cada alcuœntru d’aeronautas, Joyce-Armstrong, d’alcuœrdo cun Dangerfield, introgaba cun una risina enimàtica: “& u, por favor, anda la cabeça de Myrtle?”

Outra vez cun ocasion d’una cena, nel refetorio de la Scuœla Aviaçon in Salisbury Plain, intamou un alderique cun que serìæ l pelligro mas persistente que se dirìæn atopa’ los aeronautas. N ascuîthando opiniones sucesivæs cumo: batses d’aire, costruçon defetuosa & inclinaçon excessiva… concluyîu alçando los costinos & refhugando presenta’ læs suæs propriæs opiniones, magar da’ la impression de diferir de qualquiera exposiçon de los collegas.

Mereç la pena arrecalcar que de puœis de la suæ disapariçon total, discobrieræ-se que los sous assumtos privahos s’eguaræn cun una precision que podrìæ indicar tener elhi una fhuœrte premoniçon de disastre. Cun estæs explicaçones essenciales vou hagora presenta’ la narraçon exata tala & cumo ye, intamando pœla tercer tyana l cartafhuœyu insangrentau:

“… Sì q’ansì, xhantando n Rheims cun Coselli & Gustav Raymond, comprehendì que dalu de los dous sabìæ de minaça particular nos altos stratos de l amòsfera. De fheitho nun yos dixi nada de lo que you pensaba, cun todo aveirei-me tanto, que de tener elhos tenido una idea anàloga, nun mi la deixabæn explicar. Non ostante son dous homes valreiros & vanidosos que nun piensæn ma n ve’ los sous ridìculos nomes nos noticiarios. Ye interessante oservar que d’ente elhos dalu ascendieræ nunca mũîtho pœr riba los venti mil pies. Naturalmente, homes ha hi ya que cutieræn alturæs mas grandes q’estos dous cun aerostatos & scalando montes. Ha ser mũîtho mas alto quando un avion entra na zona pelligro — siempre presumiendo ser corretes læs premoniçones miæs.

Los aviones lhevæn stando cun nòs mas de venti anhos t’hagora ya & ye-se a introgar un: por que la minaça diba arrevelase solo wœy? La respuœsta ye ovia. D’aquelha, quando los motores flrouxos, unde un nome ou Green de cien cabalhos vapor se consideraba abondo pante todælæs necessidahes, los vuœlos stabæn mũîtho mas restritos. Hagora que très-cientos cabalhos vapor son mas de rieglra que d’excepçon, vjsitæs a los stratos altos tornarun-se per fàciles & per comunes. Ha hi los d’ente nòs que son a alcordase como, na nuœssa mocidà, Garros otenìæ una reputaçon mundial por cuti’ los diez & nuœve-mil pies & considerou-se una fhaçaña notable volar pœr riba los Alpes. Læs nuœssæs expetativæs spoxigarun hagora imensurablemente & ha hi venti vuœlos por cada un de los anhos previos. Mũîthos tienen-se fheitho cun discreçon. La raya de trenta mil pies tien-se algamada freqüentemente n sin outræs torgæs que frìo & asthma. Que pruœba esto? Un vjsitante ye a descender a esti planeta mil vezes in sin alcontrar un tigre. Cun todo, los tigres existen & si por casu se pousare n una selva, podìæn devoralu. Ha hi selvæs na amòsferæ superior, cun cousæs peyores que tigres habitando-la. Avulta-mi que futuramente estæs selvæs diran cartografìase acuradamente. Mesmamente sou a desinar nel momento presente duæs talæs: una cinca n riba l distritu de Pau-Biarritz, pœr Francia. Outra ende, Mesmamente n riba la miæ cabeça segun scribo eiquì n lhar in Wiltshire. Magar que piense haber quiçà una terceira n riba l distritu de Homburg-Wiesbaden.

Fhoi el Sumir de los aeronautas el que de mano me punxo a pensar. Evidentemente, todos dizìæn que baltiaræn a l mar, solo q’esto nun me satisfizo nunca. Primeiro, Verrier in Francia: la suæ màchina discobrîu-se cabo Bayone, solo que nunca atoparun el cuœrpu. Houbo l casu de Baxter, que tamien se sumîu, magar q'atoparun el motor & delhos de sofhitos de fhierro n un viescu n Leicestershire. N esti casu, el Dotor Midleton, d’Amesbury, q’oservaba esti vuœlu cun telescopio, declararæ tener visto precisamente inantea delhæs de nublres scurecey la vision de l avion a una altura enorme. Ascendìæ aìna perpendicularmente alto n una sucession de botes d’una maneira que se podier pensar impossible. Esta fhoi la oservaçon final de Baxter. Houbo una correspondencia nos papeles, solo que nun lhevou a conclusiones. Houbo casos similares & lhœw aìna fhoi la muœrte de Hay Connor. Que de fhalucar houbo por un misterio nel aire irresuœltu & que de colunæs nos papeles de mediu penique! — & que pouco se fhixzo por resolve’l casu! Descendîu n un tremendu vuœlu a picu d’un altor incònitu. Nunca salîu de la màchina, nin morrîu nel assientu l pilotu. De que morrîu? ‘Un mal de l coraçon’, dixerun los doutores. Fatada! El coraçon de Hay Connor andaba tan sanu cumo l mîou. Que dixo Venables? Venables yera l ùnicu home cabo elhi a l morrer. Dixo que tremblraba & avultaba un home per acoradìssimu. ‘Morrîu de terror’, dixo Venables, cun todo, nun fhoi a afigurase de que tuvieræ lherça. Mal y dixeræ una pallabra a Venables, que sonaræ a ‘mostruoso’. Nun se pudo descifrar nada de la que s’investigou. Mostros! Esta fhoi la postrer voz de Harry Hay Connor. & Morrîu EFETIVAMENTE de pavor, talo cumo Venables pensaba.

& D’aquelha staba la cabeça de Myrtle. Sohes quien a pensar — daquien ye da veræs a pensar? q’una cabeça humana ye a introducise da fheitho n cuœrpu pola fhuœrça d’una baltiada? Egual yera possible, solo que nunca crehì q’esto lo yera n casu de Myrtle. & La grasa na roupa — ‘todo pingando de grasa’ – daquien dixeræ quando la investigaçon. Raro que nun se mangaren a pensar de puœis d’estæs pallabræs! You sì — puœis d’aquelha ya lo anduvieræ you meditando mũîthu tiempu ha. Tengo fheithæs très ascensiones — como me fhadiaba Dangerfield pol mîou fusil! — solo que nunca fhui a algamar altor abondo. Hagora, cun esta màchina nuœva & fina de Paul Veroner & l sou Robur de ciento setenta & cinco cabalhos vapor, hei facilmente toca’ los trenta mil pies mañana. A l fhazelo, tirarei un tiru. Talvez tenga de pegay un tiru tamien a outra cousa. Claro, ye pelligroso. Si un collega quier eludi’l pelligro tenrìæ de desistir da fheitho de volar & sucumbir a unæs pantuflæs & una bata. Sì q’ansì vjsitarei la selva aerea mañana — & si ha hi ende daquè, sabrei-lo. Si torno, atoparei-me fheithu un pouco famosu. Si nun torno, esti quadernu podrà explica’ lo que procuraba fhazer & como n lo fhaziendo perdì la vida. Non ostante nada de galimatìas d’acidentes ou misterios, VOS lo ruœgo.

Fhixzi eleçon de l monoplano de Paul Veroner pa la mission. Nun ha hi nada cumo un monoplano habiendo lhabor que fhazer. Beaumont aprehendîu-lo ceho nos primeiros tiempos. Pongo por casu: nun y afeta la mugor & cun læs intemperies dà la impression de tener d’andar pente læs nublres todu l catsu. Ye d’una classe curiosa pequenha que respuœnde a læs manœs cumo un cabalhu cun un belfu recetivu. El motor ye un Robur rotativu de diez cilindros que trabaya ta ciento setenta & cinco. Tien todælæs sofisticaçones modernæs: gubernàculo cobiertu, tren de Pousar cun ruœdræs & patines inclinantes, frenos, stabilizadores gïroscòpicos, très martsæs de velocidà q’operæn por alteraçon de l àngulu d’ataque de læs alæs so l principio de cortina veneciana. Lhevei un fusil cun migo & una dolzena cartutsos cun postæs de ciervu. Vòs todos habrìæhes de tener visto la cara de Perkins, el mîou vieyu mecànicu, a l manday cargalos. Vestì-me cumo un explorador àrticu, cun duæs mudæs de roupa so l mono, calcetos spessos in dientro læs botæs watadæs, un gorru hibernal cun guarda-oreyæs & los lentes de proteçon. Staba sufocante a fhuœra l hangar, sì q’ansì you diba ascender a l àpice de los Himalayas & tenìæ que me vestir conforme. Perkins comprehendîu que daquè inusual diba passar & implorou-mi deixalu acompañame. Dirìæ fhazelo d’usar un biplano, solo que l monoplano ye thema d’home solu — Si se y quier extrahe’l màximo. Naturalmente, you trahìæ inhalador d’oxìgëno; home que tenga intençon d’algamar essa plusmarca d’altor sin unu, home que morrerà xhelau ou asfixiau — ou intrambos.

Di-yos una bøna wœyada a læs alæs, a l gubernàculo & a la barra elevadora de l Veroner. Todo andaba bien primeiro de montame. Punxi l motor in martsa & alcontrei que rulaba fino. In dexando-lu salir ascendîu quasj que de gølpe & esso a la martsa mas baxa. Di vuœltæs a l campu domèsticu una ou duæs vezes por scalecelu & lhœw, diziendo adîous cun la mano a Perkins & los outros, apandei læs alæs & punxi-lu a lo màximo. Snalou cumo una andarina scontra la torba oîtho ou diez milhæs ta que y elevei l morru un pouquinhin & intamou ascender n una gran spiral scontra la cortina de nublres pœr riba min. Ye essencial arremontar sele por afhazete a la pression decreciente.

Yera un opressivu, càlidu dìæ pante lo que ye un setiembre angles, cun la paz & la pesantor de la tyuvia iminente. Da quando venìæn boucanadæs bruscæs de l suroeste — una tan fhuœrte & non sperada que me surprehendîu pigaciando & me medio acordou pœr un intrin. Alcuœrdo-me de l tiempu u borrascæs & vòrtices & cavidahes d’aire avezabæn ser cousæs pelligrosæs — indenante d’aprehender nòs a dar potencia maistrante a los nuœssos motores. In cutiendo læs cortinæs de nublres, cul punteiru l altìmetro marcando los trenta mil, baxou la tyuvia. Xhuro-lo, que diluvio! Streldaba scontra læs alæs & açoutaba-se-mi scontra la cara, tomando-mi los lentes de maneira tala que mal podìæ ver. Decrecì la velocidà por tornase dolorosu l vuœlu a la scontra. A l ascender mas alto volvîu-se xaraçu fhorçando-me a torna’ la cola l avion scontra la torba. Un de los cilindros quedou a fhuœra d'açon — probablemente iniçon puœrca, sou a afigurame, non ostante andaba egual ascendiendo incessante cun bien de fhuœrça. Da breve cessou l contratiempu, fhuer lo que fhuer, & sentì inteiru l grave Rintsar: — diez cilindros cantando cumo un solu. Ende ye quando la guapura de los silenciadores modernos vien. A l lìmite podemus controla’ los nuœvos motores d'oreya. Que streldu & Rintsar quando andæn mal! Todos estos apelhidìos d’atençon malgastarun-se nos vieyos tiempos, quando fagocitaba cada un so l mostruosu barulhu l motor. Si solo los primeiros aeronautas podieren volver por ve’ la guapura & perfeçon de l mecanismu que se ganhou a l precio de læs suæs vidæs!

Camin de læs nuœve & media andaba aportando a læs nublres. So min, toda borrosa & scurecida pola tyuvia, extendìæ-se la vasta tyanada de Salisbury Plain. Media dolzena màchinæs voladoræs fhazìæn los sous lhabores a un altor de mil pies, paheciendo andarininæs negræs contra un fhundu verde. Ouso dizir q’elhos s’introgabæn q’andarìæ you fhaziendo n riba pœl paìs de læs nublres. Sporrîu-se sùbito un velo buxo so min & hùmidæs spirales nebulares s’arremolinabæn arrodiando-mi la cara. Staba frìo abondo & miserable. Por ende you diba pœr riba la nublre de xaraçu & esto ye daquè que you merecieræ. La nublre tornou-se scura & densa cumo la borrina de London. Na anxiedà por martsar d’aquelho, elevei l morru l avion ta sona’ l alarma automàtica & a l efeito intamei derivar a la mandreitha. Læs alæs moyadæs & pingando fhazìæn-me pesar mas de lo que pensaræ, solo q’intos andaba you ya pœr nublres mas tenues & scampou aìna a l primer strato. Habìæ un segundo — color d’òpalo -- & lhanugo — a un gran altor pœr riba la cabeça: un teithu blrancu inteiru n alto & un suœlu scuru inteiru n baxo, cul avion diendo pa riba n una vasta spiral pente intrambos. Un sta perniciosamente solitariu n estos spacios nebulosos. N una ocasion un mànificu vuœlu de paxarinos pequenhos marinhos passou cabo min, volando per aìna a poniente. El ràpidu Bater d’alæs & l glrayidu musical yeran prestosos a læs oreyæs. Avultarun-mi ser zarapicos, cun todo sou un zoòlogo ruin. Hagora que nòs, personæs, nos volvîmus aves, fhai-nos falta da veræs aprehender a reconhœcer a los nuœssos parientes pola cara.

La torba n baxo min arremolinaba & ximelgaba la vasta tyanada de nublres. Una vez formou-se un vortiç pœr dientro, un remolin de vapor, & ende, pente elho, talque si fhuer un imbudu, catei vision de l mundo distante. Un gran biplano blrancu passaba a una gran profundidà so min. Avultou-mi l vuœlu matinal de Royal Mail ente Bristol & London. Lhœw la deriva arremolinou-se pa n dientro.

Xhusto de puœis de læs diez cutì la veira inferior de l strato nublres superior. Consistìæ n vapor fino & diàfano que venìæ intaìnando de poniente. La torba venieræ derivando de poniente todu esti tiempu & hagora fhazìæ un oral frescu — a venti-oîtho pœr hora pol contador. Ya fhazìæ mũîthu frìo, si bien l altìmetro mal indicaba nuœve-cientos. Los motores trabayabæn fino, & continuemus sussurrando diendo n alto. La cortina nublres yera mas spessa de lo que se speraba, finalmente rarefhixzo-se n una borrina dourada pœr tras de min, & intos nel intre n que salì disparau d’elho, ende staba un cielo que scampaba & un brilhante sol pœr riba la cabeça — todo azul & ouro n alto, todo plrata brilhante n baxo, una vasta, relhuciente tyanada ta unde mi tyigabæn los wœyos. yeran læs diez & quartu & l punteiru l barògrafo indicaba dolze-mil-oîtho-cientos pies. Fhui a riba & a riba, læs oreyæs concentradæs nel cantarin profundu l motor, los wœyos siempre scrutinando l cronògrafo, el contador de revoluçones, el nivel de carburante & la bomba l lubricador. Nun surprehende dizir que los aviadores son una raça n sin lherça. Cun tantæs cousæs que pensar nun ha hi tiempu pa inquietanos por nòs mesmos. N esti momento comprehendì que l compas se tornaba de sfhoutu pœr riba un ciertu altor sde tierra, a quinze mil pies el punteiru manèticu ãpuntaba a oriente & a un puntu a l sur. El sol & la torba dierun-mi la verdadeira orientaçon.

Speraba arribar a una tranquillidà eterna n aquelhos altores externos, solo que cun cada mil pies d’ascension la galerna crecìæ. La màchina queixaba-se-mi & temblaba cada xhunta & bulon a l dir a la scontra d’elha, & intorniaba-se cumo una fhuœya papel a l inclinanos torciendo, roçando la torba a un rithmu mas acelerau que, quiçà, qualquier outru mortal indenantea. Sì q’ansì you tenìæ da nuœvo que volver & torcer pa riba nel vortiç, por nun andar a la mera cata d’una plusmarca d’altor. Por todolos mîous càlculos yera pœr Wiltshire u residìæ la miæ selvina aerea, & todu l mîou lhabor diba perdese si you cutìæ los stratos externos n un puntu mas distante.

Al cuti’ l nivel de los diez & nuœve-mil pies, camin de l mediu-dìæ, la torba tornou-se tan severa que mirei cun cierta lherça los suportes de læs alæs, expetante pœr momentos de velos francir ou aflrouxar. Mesmamente lhibertei l parachute de tras de min, & afhitei l sou gabitu n dientro l argolha preparando-me pa lo peyor. Hagora yera l intre unde un pouco de lhabor scasu por parte l mecànicu paga-se cun la vida l aeronauta. Sì q’ansì elho se sustentaba bravo. Cada cuœrda & cable d’aceiro bramaba & cimblraba cumo cuœrdæs d’un harpa, cun todo yera glorioso ver cumo, magar todo batier & solmenare, remanecìæ conquistador de la naturaleza & soberano l cielo. Ciertamente ha hi daquè de divino nel mesmu ser humano debiendo-se elevar de maneira superior pœr riba læs limitaçones que la creaçon paheç imponer – ascension, tamien — pola devoçon disinteressada & heroica exhibida por esta fhaçaña aeronàutica. Fhalar de depravaçon humana! Quando se tuvo una storia tala scrito nos anales de la nuœssa specie?

Estos yeræn los pensamientos na cabeça miæ, quando scalaba essi mostruosu, pindiu plano, la torba da quando cutiendo-mi la cara & da quando sibilante tras læs oreyæs, ente tanto la zona nublres so min arretrahìæ-se a una distancia tala que los plieges & cuœtos de plrata apahecìæn difuminando-se n una plana, brilhante tyaneira. Impero aìna m’alcontrei cun una experiencia horrible n sin precedente, & previamente soupi lo que yera star no que los nuœssos vizinos franceses tyamæn un tourbillon, solo que nunca n esta scala. L enorme rîo turbulente de la torba, de l que fhalaræ you primeiro tenìæ, cumo pahecìæ, remolinos dientro de sigo que yeræn tan mostruosos cumo elho mesmo. Sin premoniçon pœr un intre trouxo-me a l coraçon d’un talu. Tirei pœr un ou dous minutos cun tala velocidà q'houbi perde’l xacìu, lhœw vini a baxo de smeno, cun l ala ezquierda primeiro, a so scontra l centro l imbudu. Precipitei-me cumo una penha cerca de mil pies. Solo l cintsu me tuvo n sitiu, & l gølpe & la falta respiraçon deixou-me gindando medio insensible lateralmente na cabina. Ansì & todo sou siempre capaz d’un puxu supremu — ye l mîou mayor valor cumo aviador. Fhui cosciente que l descensu yera sele. El remolin yera un conu mas q’un imbudu & you aportaræ a l vortiç. Cun un ximielgu terrìficu, apilando todu l mîou pesu a un cantu, anivelei læs alæs & saquei l morru a fhuœra de la torba. A l intre salì disparau de los remolinos & sgilaba pa so l cielo. Polo tanto, comocionau ma vitoriosu, alcei l sou morru & arretomei l lhabor in spiral ascendente. Arrodiei enforma por eludi’l sitiu de pelligro de l remolin & aìna quedei seguru pœr riba d’elho. Precisamente a la una staba a venti-un-mil pies pœr riba l nivel de l mar. Prestando-mi mũîtho, superaræ la galerna & cun cada cien pies d’ascension la torba ya se tornaba mas tranquilla. Pœr outra parte, fhazìæ mũîtho frìo & notaba la nausea peculiar que causa la rarefaçon de l aire. Pœr primer vez ativei l inhalador d’oxìgëno & inhalei delhæs vezes el gloriosu gas. Fhui quien a sentilo corriendo-mi cumo un elixir pœlæs venæs & punxi-me exhilariante quasj q’al puntu de star infhilau. Glrayaba & cantaba a l volar a lo alto nel frìu, silenciosu mundo externo.

Tengo-lo per claro que la insensibilidà que vieno n riba Glaisher & n una scala minor in Coxwell quando n 1862 ascendierun n un globu a un altor de trenta mil pies, causou-la la extrema velocidà d’ascension vertical. Fhaziendo-lo cun un gradiente flrouxu & habituando-se ente tanto sele a pression baromètrica diminuyente, nun se darìæn talos sìmtomas atrozes. a l mesmu altor discobrì que mesmo sin l inhalador d’oxýgeno yera quien a respirar sin torga. Staba duramente frìo, cun todo, & l mîou thermometro marcaba zero fahrenheits. A la una & trenta volaba a cerca de siete milhæs pœr riba la superficie la tierra, & arremontando indagora continuamente. Incontrei que l aire rarificaho suportaba peyor læs alæs de suœrte que l mîou àngulu d’ascension habìæ decrecer considerablemente n conseqüencia. Ya yera claro, non ostante l modestu pesu l avion & la gran fhuœrça l motor, haber un puntu de caræ a min u you me detendrìæ. Tornando mas mala la cousa, una de læs iniçones outra vez que nun prendìæ bien & habìæ da quando iniçon intermitente de l motor. Nel mîou coraçon pesaba la lherça a l fracassu.

Fhoi d’aquelha quando tuvi la mas extraordinaria experiencia. Daquè me passou sibilante cun una welga fhumo & spañîu cun un fhuœrte, bufante son & emitiendo una gran nublre de vapor. Nel intre nun fhui quien a afigurame que cousa ocurriera. Alcordei-me intos que la tierra ye continuamente bombardada por meteoros & diba ser difìcilmente habitable si nun se tuvieren vuœlto vapor nos stratos externos de la amòsfera. Ende un nuœvu pelligro pa l home de los grandes altores, visto q’outros dous me passaræn quando m’aveiraba l nivel de quarenta-mil pies. Nun duldei q’a l fhilu l pulgu la tierra l pelligro diba ser per real.

El punteiru l barògrafo marcou quarenta & un-mil pies quando catei cun migo que nun podrìæ dir mas a lo alto. fysichamente, la pression nun yera a inda mayor de lo que you podìæ aguantar sì q'ansì la màchina cutieræ l sou limite. L aire atenuaho nun daba sofhitu firme a læs ales, & la minor inclinaçon causaba una deriva a l cantu, ente tanto los controles pahecìæn inertes. Possiblemente, si l motor trabayare òtimo, outros mil pies podieren star dientro de la nuœssa capacidà, non ostante indagora la iniçon falhaba, & dous de los diez cilindros avultabæn andar a fhuœra açon. Si you nun algamare hagora la zona q’andaba getando, nunca la diba algamar n esta xheira. Por ende nun serìæ que ya la algamaræ? Snalando n redondeles cumo un ferre mostruosu a l ras de los quarenta-mil pies, deixei l monoplano gia-se solu, & cun los binòculos Manheim fhixzi una bøna oservaçon de la periferia. Los cielos stabæn perfetamente claros; nun habìæ indicaçon d’aquelhos pelligros que m’afiguraræ.

Dixi que planeaba n redondeles. Pahecîu-mi de repente que fhairìæ bien in fhazer una varredura mas amplia & abrir una pista aerea nuœva. Si un caçador entra n una selva terrestre, cruzarìæ-la por atopar presa. El mîou razonamiento lhevou-me a pensar que la selva aerea que m’afiguraræ s'atopaba localizada ayures pœr riba Wiltshire. Esto debìæ quedar a sur & oeste de min. Usei l Sol navegando por torna-se l compas inùtile & nun haber traça visible de la tierra — nada a fhuœra de la distante tyaneira de plata. Cun todo, calculei la direçon tan bien cumo mi fhoi possible & caltuvi un cursu diretu a la meta. Arreparei n q’a l carburante nun y vagarìæ mas d’una hora adicional, cun todo podrìæ gastar ta l postrer pingu, ya q’un manìficu aeroplano ùnicu podrìæ n qualquier momento lhevame a tierra.

De smeno arreparei n daquè nuœvo. L aire n frente min perdieræ el sou claror de cristal. Staba intyeno de lhargos fhilos que se sfharrapabæn, daquè que solo sou a comparar cun per tenue fhumo tabaco. Gindaba pœr ende n festones & spirales, intorniando-se & dando vuœltes sele so la lhuz de l sol. A l caltrialos el monoplano, sentì un sutil regustu a azaite na bouca & habìæ una scuma untuoso na madeira de la màchina. Una sus tancia orgànico infinitamente fino pahecìæ suspender na amòsfera. Nun tenìæ vida. Yera incoherente & difuso, extendiendo-se pœr mũîthos acres quadrahos & de puœis atenuando-se nel ether. No, elho nun yera vida. Sì q’ansì nun podrìæn ser residuos de vida? Sobre todo, nun podrìæ se’l alimento de la vida, de la vida mostruosa, ansì cumo la humilde grasa l oceano ye la cibeira de la balhena poderosa? El pensamiento staba n mente quando los mîous wœyos mirarun pa riba & tuvi la vision mas prestosa que qualquier home tenga visto. Ye possible sperar trasmitivos-lo talo & cumo you mesmu lo vi l ùltimu xhuœves?

Concibide una medusa, cumo læs caravelæs de los nuœssos mares estivos, cun fhorma campana & d’un grandor imensu — per bien mas grande, pa l mîou xhuizio que la cùpola de San Pedro. Yera colorrosa pàllido cun vetæs de verde delicaho, ansì & todo la sustancia tan tenue nun yera ma un contornu de xhana contra l scuru cielo azul. Pulsaba a un rithmu delicau & regular. D’ende salìæn dous lhargos tentàculos verdes scolingando, q’oscillabæn diendo & veniendo. Esta vision fantàstica passaba cautamente cun una dinidà silente pœr riba la miæ cabeça, tan leve & sutil cumo una pòmpara de xabon, & diba a la deriva a la suæ maneira imponente.

 

Medio intorniaræ l monoplano, por poder continuar oservando esta manìfica creatura, quando, n un momento, m’atopei you mesmu volando n dientro una exquadra perfeita d’elhæs, de todælæs granduræs, solo que dala tan grande cumo la primeira. delhæs yeran abondo pequenhæs, non ostante læs mas d’elhæs tenìæn un grandor cumo d’un globu ordinariu & una curvatura idèntica nos àpices. Habìæ n elhæs una delicadez de textura & coloraçon que mi fhazìæ alcordame de l mas finu cristal de Venecia. Pàllidos matizes colorrosa & verde yeran los tintes prevalecientes, por ende todos tenìæn una iridescencia adorable u l sol brilhaba caltriando læs suæs fhormæs prestosæs. Cientos d’elhæs dibæn a la deriva cabo min, una preciosa huœstia onìrica d’argosiæs extrañæs & incònitæs de l cielo — creaturæs cun fhormæs & sustancia tan adatadæs a estos altores puros que nun se podrìæ concibir daquè mas delicaho dientro de vision ou son real terrestre.

Por ende, aìna la miæ atençon tyamou-la un fenòmeno nuœvu — læs serpientes de l aire superior. yeræn lhargæs, sveltæs, fantàsticæs bobinæs d’una sustancia de la qualidà l vapor, volante, tornante & virante a tal rithmu que l wœyu mal a penæs yera a dir tras d’elhæs. Delhæs d’estes creaturæs spetrales tenìæn venti ou trenta pies de lhargor, siendo difìcile discerni’l sou spessor, por se’ los sous contornos tan nebulosos que pahecìæn sfharielhase nel aire circumdante. Estæs serpientes aereæs yeræn d’un buxo per pàllido ou color fhumo, cun delhæs rayæs mas scuræs dientro, dando la impression d’un organismu definidu. Una n passando cutîu-mi la mesma cara miæ & sentì un frìu contatu mugorosu, la suæ composiçon yera tan insustancial que nun læs podrìæ conetar cun dala presumçon de pelligro fìsico, egual tan pouco cumo læs fhormosæs creaturæs campaniformes que læs precedieræn. Nun habìæ mas firmeza næs suæs figuræs que na scuma flotante d’una onda rota.

Sì q'ansì la experiencia mas terrible staba-mi reservada. Flutuando a un gran altor un partse purpureu de vapor descendîu scontra min, pequenhu cumo lu vi primeiro, solo q'agrandando-se aìna a l aproximase ta pahecer tener dolzenes de pies quadrahos de grandor. Magar que compuœstu d’una emulsion trasparente, tenìæ un contornu mas definidu & una consistencia mas sòlida que nada que tuvieræ visto primeiro. Habìæn mas traçæs, pa de tras, d’una organizaçon corporal, particularmente dous vastos wœrganos scuros circulares a cada flancu, quiça los sous wœyos, & una perfetamente sòlida proyeçon blranca ente elhos que yera tan curvada & cruhel cumo l picu d’una utre.

El cariz total d’esti mostro yera formidable & minaçante, & continuou camudando color d’un malva pàllido a un scuru & furiosu pùrpura, tan spesso que proyetaba una sombra a l andar derivando ente l mîou avion & l sol. Na curvatura superior de l sou enorme cuœrpu habìæn très grandes proyeçones, que solo sou a describir cumo pòmpares enormes, & staba convincidu a l mirales que s’inflabæn por gas extremamente sutil que valìæ pa fhazer boyar pa riba l amorfa & semisòlida massa nel aire rarificaho. La creatura movìæ-se rapidamente, calteniendo l rithmu facilmente a l par de l monoplano, & pœr venti milhæs ou mas conformou-se cumo horrible scorta de mîou, pairando n riba min cumo ave de rapinha sperando atacar. El sou mèthodu de progression — tan apriessa que mal se yera a persegir — yera proyetar una lharga & pegañosa serpentina a lantre, q’a l in par pahecìæ trahe’l contorciente cuœrpu a l frente. Tan elàstico & viscoso yera elho que nunca caltenìæ dous minutos sucesivos la mesma fhorma, cun todo a cada trasformaçon fhazìæ-se mas minaçante & abominable.

Soupi que sinificaba fhalcatrùa. Dizìæ-mi-lo cada pulsion purpurea de l sou cuœrpu repulsivu. Los vagos, protuberantes wœyos, que siempre s'orientabæn scontra min yeræn frìos & sin mercede nel sou odio mafhoso. Baxei l morru l monoplano por scapar d’elho. A l fhahelo, fulgurante, extendîu un lhargu tentàculo dende esta massa d’unto flutuante & baltiou tan leve & sinuoso cumo un tsicote pœl frontal de la miæ màchina. Houbo un fhuœrte xiblìu quando brevemente se pousou pœr riba l motor caldiau & colou da nuœvo pa l aire, ente que l enorme, planu cuœrpu se contrahìæ cumo n un sùbitu dolor. Descendì a picu, & outra vez un tentàculo cutîu l monoplano & l propulsor tayou-lo tan fàcile cumo tayarìæ una strìa de fhumo. Una bobina lhonga, sgilosa, pegañosa & pahecida a una serpiente, vieno pœr tras & garrou-me pœl ruœldu, tirando-me a fhuœra l cuœrpu l avion. Rompì-lo, los mîous dedos afhondando na suave & viscosa superficie, & pœr un intre zafei-me, solo pa pilhame na bodega outra bobina, que mi dîou un imburrion que quasj que mi parte l lhumbu.

Baltiando discargei los dous canhones de l mîou fusil, magar que, realmente, fhuer cumo atacar un elefante cun stira-gomes a erveyazos afigurando-se q’una arma humana podier dañar aquel volumen poderosu. & Cun todo ãpuntei meyor de lo que pensaba, puœis cun un sonoru retruque, una de læs grandes anguœñæs nel cantu la creatura spañîu cun la puntura de læs postæs. Fhoi per claro se’ la miæ suposiçon correta; & q’aquelhæs vastæs, claræs anguœñæs stabæn distendidæs cun gas elevador, imediatamente l enorme cuœrpu nebulosu torcîu de cantu, desperadamente retorniando-se por volver ganha’l sou equillibrio, ente tanto l sou picu mordìæ cun una furia horrible. Intos you ya volaba a picu na baxada mas cuœsta q’ousei probar cul motor a martsa màxima, el propulsor de vuœlu & la fhuœrça de gravitaçon disparando-me pa n baxo cumo un aerolito. Lhøñe, tras de min vì un opacu, purpureu borron que diminuyîu & se fhundîu cul cielo azul tras d’elho. Staba salvu a fhuœra de la selva mortal de l aire superior.

Una vez fhuœra pelligro reduzì l motor, por nun sfhazer in pieçæs fhaziendo volar una màchina aìna a potencia màxima dende lo alto. Fhoi un gloriosu descensu n spiral de quasj q’oîtho milhæs d’altura — primeiro a l nivel de l campu nublres de plata, lhœw pœl de la galerna pen baxo, & finalmente, cun tyuvia que cutìæ, a la superficie la tierra. Vi la Canal de Bristol so min a l franci’ læs nublres, Sì q’ansì, teniendo indagora del carburante n tanque, mitì-me venti milhæs a l interior inantea perdeme n un campu a media milha de l vilharin d’Ashcombe. Ende otuvi très bombones de benzina d’un auto que passaba, & a læs ses & diez vespertinæs pousei sele nel mîou prau cabo Devizes, de puœis d’un tal guaceu que dal mortal na tierra imprendieræ & vivieræ cumo pa conta’l cuœntu. Vi la guapura & l horror de læs alturæs — & mayor guapura & mayor horror q’aquelho nun entra dientro de la conhœscencia humana.

& Hagora l mîou plan ye outra una vez indenantea presenta’ los mîous discobrimientos a l mundo. La razon miæ pa esto ye que debo seguramente tener daquè que demostrar por evidencia primero de divulgar tala historia a los mîous collegas. Ye cierto q’outros me segiran & confirmaran lo que tengo ditho, & sì q’ansì debrìæ anhelar trasmitir conviçon de magar l intamu. Essæs fhormosæs pòmparæs iridescentes de l aire nun han ser difìciles de caturar. Anden a la deriva sele pœl sou camin & l ràpidu monoplano serà a interceta’l sou vagarosu cursu. Ye enforma probable que se slìæn nos stratos mas densos de la amòsfera & ser un monton pequenhu de visco amorfo todo lo que seya a baxar a tierra cun migo. & Ciertamente indagora habrìæ daquè que mi podrìæ sustancia’ la historia. Sì, vou dir, ma corra un pelligro a l fhazelo. Essos horrores pùrpura nun m’avultæn ser numærosos, ye probable que nun vea un. Si contrariamente los viere, baxarìæ a picu imediatamente. No peyor ende sta siempre l mîou fusil & l conhocemiento de mîou de…”

Ende una fhuœya l manuscritu infortunadamente perdîu-se. Na pròxima tyana sta scrito, grande, scritura discuriosada:

Quarenta & très-mil pies. Nunca volverei ve’ la tierra. Andæn pœr baxo, très d’elhos. Que Dîous m’adiude; ye una muœrte bederre de morrer!”

Esti ye l cuœntu de Joyce-Armstrong inteiru. De magar aquelha nun se tien nada visto de l home. Pieçæs de l sou monoplano apañarun-se na quinta l señor Bud-Lushington na raya ente Kent & Sussex, a poucæs milhæs de l local u s’atopou l quadernu. Si la theorìa l infortunau aviador ye correta, esta selva aerea, cumo elhi la tyamaba, existirìæ solo n riba l suroeste d’Anglia, de puœis paheç que scapou d’ende a la màxima velocidà de l sou monoplano solo que lu caçarun & devorarun essæs horribles creaturæs ayures pœla amòsfera superior pœr riba la posiçon na que l bederre remanente s’atopou. La vision d’esti monoplano snalando pa baxo n cielo, cun los terrores inombrables volando aìna pœr baxo & xebrando-lu siempre de la tierra ente mas se pesllabæn gradualmente n riba la vìtima, ye aquelha na q’un home que valorize la suæ cordura preferirìæ nun meditar. Ha hi mũîthos, de lo que sou cosciente, q’indagora ridiculizæn los fheithos expuœstos por min ende, non ostante han amitir que Joyce Armstrong sumîu, & vou incamentalos pa læs propriæs pallabræs de sou:

Esti cartafhuœyu explicarà lo q’ando tratando fhazer & cumo perdì la vida a l fhazelo. Pero n sin fatadæs sobre acidentes ou misterios, si VÒS fhazehes el favor.”

Fhønte